Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 20

20
og fékk mjólkurmat: »Nú — það er þá ekki vani að skamta
baunir hérna á sunnudögum!« Pessi karl varð uppvís að því.
að bera spón í vasa sínum, þegar hann kom á bæi, og var það
viturlegt, að hafa með sér gogginn, ef fiskur væri undir steini á
götunni. —
Pessir menn voru vanþakklátir og illmálgir. Petta sagði einn
átvaglinn um góðgerðimar á bæjunum: »Pað er þessi sífelda væta
og slátur, sem það færir manni; en andskotinn hafi sem maður
smakkar ket.« — Pegar hann kom heim eitt sinn og hafði étið
á mörgum bæjum sama daginn, settist hann með diskinn sinn á
rúm og lauk af. Dóttir hans, stálpuð, stóð fyrir knjám hans á
meðan og mændi á matinn. Þegar diskurinn var hroðinn, leit
faðirinn framan í dóttur sína og mælti: »Svona nú, hróið mitt!
Þú mátt nú fara, ég er nú búinn.« En hann hafði engu bugað
barninu. — Þessir menn sögðu, þegar þeim var borinn maturinn:
»Guð laun’ matinn,« eða: »Gefð’ í guðs friðí,« og var það fallega
sagt!
Onnur tegund einkennilegra manna eru þeir, sem varla gátu
viltir orðið í hríðum. Einn þess háttar maður er til í Norður-
sýslunni. Hann liggur úti, þegar því er að skifta, og segist
»vera góður«, ef hann hafi holu til að stinga höfðinu í. Einu
sinni lá hann í smugu, sem var opin í báða enda og kvartaði
hann þá um, að »andviðri hefði verið í gatinu«. — Einu sinni
var hann á ferð og Möðruvellingur með honum, og þótti karli
pilturinn vera óstöðugur í rásinni. Þá sagði karl: »Pað skyldi
hlægja mig, ef landafræðingurinn viltist! Það er til lítils að læra
landafræði og kunna svo ekki að snúa sér við á holti.« Pessi
karl er varla læs, ef ég get rétt til. En hann hefir að líkindum
»sjötta skilningarvitið*.
Þriðja tegund einkennilegra manna eru þeir, »sem altlærðu«,
það sem þeir lásu eða heyrðu. Hér í sveitinni minni er maður,
sem heitir Blindi-Jón, misti sjónina í bemsku. Hann kann ótal
sögur, sem hann heyrði ungur og eru sumar svo langar, að hann
er 2—3 skammdegiskvöld að segja þær. Pó er hann svo mælskur
í frásögninni, að aldrei verður orðfall. — Hann er mikill gáfu-
maður. Björn Benediktsson Víkingur hét maður í Norðursýsl-
unni, fór til Vesturheims og dó þar. Hann kunni »Pilt og stúlku«
utan bókar, þegar hann hafði lesið hana einu sinni eða tvisvar.
Hann var og mælskumaður og stórum gáfaður, einfaldur þó í