Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 59

59
Svona hafði það gengið með Svein; hann hafði smámsaman
fjarlægst hana þangað til hann hvarf með öllu.
Sigrún beit á vörina og hörkudrættir færðust um andlitið.
Var það ekki lítilmenska að leggja árar í bát? Átti hún að
láta Svein frétta það, að bréfið hefði haft þau áhrif á hana, að
hún hefði ekki treyst sér að bera lífið? — Nei, það mátti hún
ekki, þó erfitt yrði að glæða þann eld, sem virtist vera sloknaður
með öl'u. Pað var of mikið gert fyrir Svein, að láta lífið hans
vegna — alt of mikið. Hún hefði getað það fyrir nokkurum
klukkustundum, en nú var það of seint. Nei, um að gera að
láta Svein frétta það, að henni veittist létt að gleyma honum.
Hvað átti hún að fást um það, þó hún hefði einu sinni elskað
hann mest allra manna, og virt hann svo mikils, að hún taldi
engan hans jafningja? í’að sýndi sig nú hvaða maður hann var.
Alt eins víst, hann hafi aldrei elskað hana? I3ó ástarorð hans
væru þýð og létu vel í eyrum og atlot hans óaðfinnanleg, þá var
eins víst, að það hafi aldrei verið meining hans að elska hana.
Hann hafði leikið að ást hennar, sem var svo hrein og fölskvar
laus. En hvað var hún að tala um ást framar? Hún átti enga
ást lengur — hún var steindauð og engin von að hún yrði vakin
upp aftur.
Nei, Sveinn varð að vita það — hann varð að frétta það
með einhverju móti, að hún hefði partað hjarta sitt sundur, til
þess að ganga úr skugga um það, að þar inni leyndist ekkert,
sem hann gæti eignað sér.
Og lifði hún það, að hún sæi Svein aftur,- þá skyldi hún
sýna honum svo mikla fyrirlitningu, að annað eins hefði aldrei
þekst áður.
Að lifa og starfa, það var það, sem hún átti að gera.
Gleyma fortíðinni með öllu. Hún var ekki þess virði, að hennar
væri að nokkuru minst.
En þegar dagurinn kom, ætlaði hann ekki að þekkja Sigrúnu,
þar sem hún stóð í litla bollanum og horfði dreymandi augum
fram á lækinn; honum virtist hún svo breytt, að hann gat naum-
ast trúað því, að hún væri sama stúlkan, sem hann hafði strítt
síðast. Hann var líka að hugsa um annað, sem hann botnaði
ekkert í. Nóttin hafði aldréi verið eins undarleg, þegar fundum