Eimreiðin - 01.05.1908, Page 36

iió
Laun skáldsins.
Hálfdregin mynd í sögustíl.
Eftir ÞORSTEIN í>ORSTEINSSON.
I.
I smádal einum bjó einu sinni skáld.
í dalnum bjuggu fjórir aðrir bændur. Einn þeirra var fá-
tækur, annar ríkur, þriðji gáfaður og sá fjórði var heimskur.
Pegar vormorguninn kom og hin hækkandi sól skein yfir
dalinn og bræddi burtu snjóinn — og sunnanblærinn andaði
hlýjum lífskrafti yfir frjóangana smáu, sem hófu höfuð og herðar
upp frá hvílurúmi sínu, og fluttu morgunbænir sínar með upplyft-
um höndum til föður ljóssins og lífsins — þá varð andi skáldsins
hrifinn af djúpri lotningu fyrir yndisleik vorsins. Og hann sveif á
vængjum tilfinninganna um himingeima samhljómsins, út að hinum
eilíf-djúpa sæ hugmyndanna. Par féllu bárurnar krystalsskærar
upp að strönd óðsins, og hann settist niður í fjörunni og söng
um vorið.
Og söngurinn barst til hinna bændanna, og þeim þótti hann
fallegur og lærðu hann.
Fátæki bóndinn söng hann við vinnu sína og orðin og hljóm-
urinn fjörgaði hann — lét hann gleyma basli sínu, og lyfti huga
hans hærra. Og hann vann meira og leið betur, þegar hann söng,
en þegar hann vann þegjandi.
Ríki bóndinn söng. Ekki við vinnu sína, því hann vann
sjaldan sjálfur, heldur lét hann aðra vinna fyrir sig — en hann
söng, þegar honum leiddist lífið, og honum leiddist það oft. Og
söngur skáldsins lyfti anda hans yfir dalalæðu þunglyndisins, unz
hann komst upp í sólheima vorsins. Þá sá hann náttúruna sveip-
aða öðru — langt um fegurra ljósi, en hann áður hafði séð. Nú
brosti hún á móti honum, og svo brosti hann líka. Hann fór að
hafa unun af að hagræða og hlúa að blómknöppum þeim, sem
hann áður hafði gengið fram hjá og jafnvel stigið ofan á, án þess
að veita þeim eftirtekt. Hann var farinn að vinna, án þess hann
vissi af því, og var ánægður og söng.
Gáfaði bóndinn söng líka. Honum fanst hver tónn í söng