Eimreiðin - 01.05.1908, Síða 37

skáldsins samhljóma við einhvern vissan streng á hörpu hugsana
sinna og tilfinninga, eins og söngurinn væri ómur frá hjarta hans
sjálfs. — En hann gat aldrei stilt strengina sína. Aldrei fram-
kallað hina djúpu þrá sálar sinnar, né dásemd náttúrunnar, og
bundið þær í ómöldum hins hreimtöfrandi söngs. Nú fann hann
sjálfan sig, sitt fegursta og dýpsta, í óði skáldsins. Demant lífs
hans, sem áður var hulinn, skein nú og blikaði fyrir augum hans
og sendi þúsundir ljósgeisla í allar áttir. Nýtt líf streymdi um
æðar gáfaða bóndans, og hann söng og var sæll.
Og heimski bóndinn söng. Ekki vegna þess, að hann í raun-
inni skildi sönginn, heldur af því að hinir bændurnir sungu hann.
En þegar hann loksins var búinn að læra hann, þá þótti honum
hann láta svo vel í eyrum, að hann söng hann á hverjum degi.
Honum fanst hann hvísla svo undarlega, einhverju skrítnu að sér,
sem hann ekki skildi, en sem hann þó hafði gaman af og líkaði
vel að heyra. — »Eg held mér leiddist ekki að syngja þetta til
dómsdags,« sagði heimski bóndinn og söng.
Sólin hækkaði á lofti. Pað var hásumardagur. Geislarnir og
rósirnar fléttuðu sigursveiga úr ljósi og blómum yfir allan dalinn.
Fuglarnir sungu tilverunni lof og dýrð. Alstaðar var líf og ljós.
Og andi skáldsins varð snortinn af hinni himnesku dýrð
hinnar fullþroskuðu náttúru. Hann klæddi sig í silkihjúp andvar-
ans og sveif yfir dalinu; talaði við grösin og blómin, lækina og
sólskinið, fiðrildin og fuglana — og öll sögðu þau honum inndæl
æfintýri úr töfraheimi lífsins. En þegar hann kom heim, söng
hann um alt, sem hann hafði heyrt og séð, og bændurnir heyrðu
söng skáldsins, námu hann og sungu.
Svalur gustur blés neðan dalinn. Sólin tók sér lyíttstað í
suðvestri, eftir endaða dagsgöngu. Pað var komið haust. Kveld-
skuggarnir læddust með hægð ofan fjöllin — yfir bleika geira og
skrælnaðar grundir, unz þeir tóku allan dalinn herskildi. Smám-
saman fór ein og ein stjarna að birtast á hinum dimmbláa himni.
Svo fleiri og fleiri, unz himininn var allur orðinn eins og óslitið
glitrandi perlunet. Og stjörnurnar störðu djúpum augum ofan í
litla dalinn dimma, en það var orðið svo dimt, að þær sáu ekki
hin hrörlegu blóm, sem voru að kveðja hvert annað með hneigðu
höfði í hinzta sinni. — Fegurð sumarsins var horfin; söngradd-