Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1908, Síða 37

Eimreiðin - 01.05.1908, Síða 37
skáldsins samhljóma við einhvern vissan streng á hörpu hugsana sinna og tilfinninga, eins og söngurinn væri ómur frá hjarta hans sjálfs. — En hann gat aldrei stilt strengina sína. Aldrei fram- kallað hina djúpu þrá sálar sinnar, né dásemd náttúrunnar, og bundið þær í ómöldum hins hreimtöfrandi söngs. Nú fann hann sjálfan sig, sitt fegursta og dýpsta, í óði skáldsins. Demant lífs hans, sem áður var hulinn, skein nú og blikaði fyrir augum hans og sendi þúsundir ljósgeisla í allar áttir. Nýtt líf streymdi um æðar gáfaða bóndans, og hann söng og var sæll. Og heimski bóndinn söng. Ekki vegna þess, að hann í raun- inni skildi sönginn, heldur af því að hinir bændurnir sungu hann. En þegar hann loksins var búinn að læra hann, þá þótti honum hann láta svo vel í eyrum, að hann söng hann á hverjum degi. Honum fanst hann hvísla svo undarlega, einhverju skrítnu að sér, sem hann ekki skildi, en sem hann þó hafði gaman af og líkaði vel að heyra. — »Eg held mér leiddist ekki að syngja þetta til dómsdags,« sagði heimski bóndinn og söng. Sólin hækkaði á lofti. Pað var hásumardagur. Geislarnir og rósirnar fléttuðu sigursveiga úr ljósi og blómum yfir allan dalinn. Fuglarnir sungu tilverunni lof og dýrð. Alstaðar var líf og ljós. Og andi skáldsins varð snortinn af hinni himnesku dýrð hinnar fullþroskuðu náttúru. Hann klæddi sig í silkihjúp andvar- ans og sveif yfir dalinu; talaði við grösin og blómin, lækina og sólskinið, fiðrildin og fuglana — og öll sögðu þau honum inndæl æfintýri úr töfraheimi lífsins. En þegar hann kom heim, söng hann um alt, sem hann hafði heyrt og séð, og bændurnir heyrðu söng skáldsins, námu hann og sungu. Svalur gustur blés neðan dalinn. Sólin tók sér lyíttstað í suðvestri, eftir endaða dagsgöngu. Pað var komið haust. Kveld- skuggarnir læddust með hægð ofan fjöllin — yfir bleika geira og skrælnaðar grundir, unz þeir tóku allan dalinn herskildi. Smám- saman fór ein og ein stjarna að birtast á hinum dimmbláa himni. Svo fleiri og fleiri, unz himininn var allur orðinn eins og óslitið glitrandi perlunet. Og stjörnurnar störðu djúpum augum ofan í litla dalinn dimma, en það var orðið svo dimt, að þær sáu ekki hin hrörlegu blóm, sem voru að kveðja hvert annað með hneigðu höfði í hinzta sinni. — Fegurð sumarsins var horfin; söngradd-

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.