Eimreiðin - 01.05.1910, Síða 62

13»
Síðasta fullið.
Paö hafði hlaðið niður mestu fannkyngi á jólaföstunni. Sífeldar
moldhríðar. Pað var hálfdimt í baðstofunni um hádaginn og rofaðr
aðeins örlítið til í'bili, þegar fjármennirnir áttu leið fram hjá bænum
og tóku dálítið af gluggunum. Reyndar tóku þeir nú ekki nema
af gluggunum stúlknanna, káfuðu bara til málamynda í snjóinn á
glugganum mínum. O rýjurnar, þeir vissu, að þar var ekki tii
neins að vinna. Nú það var svo sem heldur ekki neitt fíneríisverk,
sem ég hafði með höndum, og sama var mér hvort ég gerði það
vel eða illa. Heiðursmaðurinn hann bróðursonur minn, hann Pórir
bóndinn hérna, hafði sett mig í að spinna hrosshár á gömlu
snælduna, sem hann Fjósa-Björn spann á hjá honum föður mínum
sáluga í mínu ungdæmi. O jæja, hver hefði trúað því þá, að ég
ætti þetta eftir.
Mér var nú satt að segja ekkert um hrosshárið og ég var
kominn á flugstig með að minna hann Póri á, að ég væri nú satnt
þrátt fyrir alt candidatus philosophiæ. En hvað ætli það hefði
dugað ? Eins og hann Pórir hafi nokkurn smekk fyrir því, hvað
það er að vera candidatus philosophiæ. Hann þykist nú líka
húsbóndi á sínu heimili, drengurinn. Að minsta kosti yfir mér.
Jæja, Pórir litli. Pú heitir nú samt í höfuðið á mér. Pað var
nú í þann tíð. Pegar þú fæddist, þá varst þú bara sonur hans
föður þíns, og hann faðir þinn var bara bóndi hérna á Gili. En ég
var stúdíósus úti í Kaupmannahöfn og þótti laukur ættarinnar. Pá
þótti það meira að segja sómi fyrir þig að fá að heita í höfuðið'
á mér. Nú vildirðu víst gefa talsvert til þess, að fá nafninu breytt..
En kirkjubókin situr föst við sinn keip. Hún segir eins og Pílatus
heitinn: »það, sem ég hefi skrifað, það hefi ég skrifað«.
En hvað er ég að kjafta! Eg ætlaði að tala um veðrið. I
jólatunglið gerði hann blota og grynkaði talsvert á fönninni. Svo
á milli jóla og nýjárs glenti hann sig upp og frysti, gerði heiðviðri
og stillur og rifahjarn.
Á þriðja í jólum kemur Pórir til mín, þar sem ég stend við
rúmmarann minn og er að spintia hrosshárið. Eg hafði skrúfað
vindilinn fastan á marann, sneri mér að glugganum og bakinu að
pallskörinni. Pórir er fyrst ofboðlitla stund að tvístíga fyrir aftan