Dagblaðið Vísir - DV - 12.12.1987, Síða 26

26
LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 1987.
í útlöndum 1. desember
Kæri vin
Á dögunum hitti ég íslending sem
hefur verið búsettur í Skandinavíu
í rúman aldarfjórðung. Hann sakn-
aði ekki margs frá Fróni. Játaði þó,
nánast klökkur, að stundum gripi
sig næsta óviðráöanleg löngun í
rammíslenskan mat, svo sem há-
kall, svið, hrútspunga, skyr og
kæsta skötu. Eitthvað fleira taldi
hann upp sem ég man nú ekki í
bili hvað var. Ég spurði hvort hann
sækti ekki þorrablót íslendingafé-
laga hvar hann gæti fullnægt
þessari löngun sinni, en hann tók
því víðs fjarri:
- Ég gerði það fyrstu árin eftir að
ég flutti út, en hætti því alveg eftir
nokkur ár. Að vísu var góður
þorramatur á borðum og brennivín
með, en mér leiddist félagsskapur-
inn æ meir með hverju árinu sem
leið. Það er nefnilega svoleiðis að í
útlöndumtalarfólkgjamanvelum '
hvert annað en á þssum samkom-
um virtist það keppikefli alltof
margra að níða niður náungann og
baktala allt ogalla. Nú fer ég í helg-
arferð til íslands einu sinni á vetri
og kýli mig út af þorramat með
gömlflfn vinum í svona tvo sólar-
hringa. Það er alls ekki sama með
hverjum maður borðar góðan mat.
Þú skalt athuga það, góði, sagði
maðurinn og spurði svo hvort það
væri satt sem hann hefði heyrt, að
banna ætti hákallaveiðar við ís-
land. Gladdist mjög þegar ég sagði
að svo væri ekki.
„Jólaborðin" vinsælu
Talandi um mat þá er það nú svo
að enginn er maður með mönnum
í borgum og bæjum í Skandinavíu
nema hann fari á vertshús og fái
sér af , jólaborðinu". Öll veitinga-
hús, sem vilja láta að sér kveða,
auglýsa jólaborð fljótlega uppúr
miðjum nóvember. Og fólkiö þyrp-
ist að og borðar ekta jólamat. Mörg
fyrirtæki hafa þann sið að bjóða
starfsfólkinu í jójaborð. Mér er sagt
af kunnugum að kostnaður per
mann í slíkum samkvæmum geti
numið 15-18 þúsund krónum ís-
lenskum þegar fljótandi veitingar
eru taldar með. Á dögunum las ég
í blaði leiðbeiningar frá yfirkokki
á þekktu veitingahúsi þar sem
hann ráðlagði gestum að fara 12
sinnum að jólaborðinu og gaf upp
nákvæmlega hvað átti að taka í
hverri ferð. Ég segi og skrifa 12
ferðir. Nú er það auövitað svo, að
áhugi fólks á mat er mismikifl, en
ég get sagt þér það að mér varð
beinlínis flökurt við að lesa um alla
þá rétti sem gestir áttu að láta ofan
fyrir bijóstið á sér við þetta marg-
umtalaða jólaborð. Ég hefði alla-
vega þurft að hafa með mér
páfuglsfjöður. Svo er það mér hulin
ráðgáta hvaða ánægju fólk hefur
af því að setjast að borðum heima
loksins þegar jólin eru komin og
snæða samskonar rétti og það er
búið að belgja sig út af vikum sam-
an. En þaö er þeirra höíðuðverkur
en ekki minn.
ísland á prenti
Það má ætla að engin stórtíðindi
hafi átt sér stað á íslandi síðustu
vikur. Allavega er það viðburður
að sjá lands og þjóðar getið í blöð-
um í Skandinavíu um þessar
mundir. Vissulega ergir þetta mig
nokkuð því eins og aðrir landar er
ég sannfærður um að ísland sé
nafli alheimsins og þjóðin þekkt
um veröld alla fyrir gáfur, dugnað
og beri á allan hátt af öðrum jarð-
arbúum sem gull af eiri. En
Skandinavar virðast hafa mildu
meiri áhuga á einhverjum banana-
lýðveldum í Afríku og Suður-
Ameríku en eyjunni í noröri. Þó
ber það við að íslands sé getið. Til
dæmis var ég að fletta norsku
pressunni og rakst þar á lesenda-
Bréftilvinar
Sæmundur Guðvinsson
bréf frá konu einni sem spyr hvort
frekar beri að trúa lögreglustjóran-
um í Osló eða bílstjórum sjúkrabíla
þar í borg. Bílstjórarnir haldi því
fram að þeir sem eru á ferli í mið-
borginni seint um kvöld eða nótt
geti allt eins átt á hættu að verða
fyrir hnífstungu. Hins.vegar haldi
lögreglustjórinn því fram opin-
berlega að það sé jafn öruggt að
ganga um götur Oslóar og Reykja-
víkur. Kvaðst konan ekki draga í
efa að fólk væri öruggt í Reykjavík
en hallaðist frekar að skoðun bíl-
stjóra sjúkrabílanna hvað OslÓ
varðar. í ekki ómerkara blaði en
Aftenposten er birt mynd af bréfi
sem barst norska heilbrigðisráð-
herranum frá manni í Tel-Aviv í
ísrael. Hann kveðst hafa áhuga á
að starfa með fótluðum börnum í
Evrópu og biður hann því norska
ráðherrann vinsamlegast að gefa
sér upp heimilisfang á slíkri stofn-
un á - íslandi. Blaðið telur þetta
ógaman fyrir íslendinga sem hafi
með þessu verið seldir Noregskon-
ungi á hönd á nýjan leik. En svo
geti verið að ísraelinn telji Noreg
liluta af lýðveldinu íslenska. „Fá
Norge pá kartet.“ segir blaðið.
Þessi frétt kemur raunar í kjölfaríð
á annarri þar sem greint er frá
deilum ferðamálastjóra Oslóborgar
og kollega hans í Finnlandi. Þeir
eru komnir í hár saman út af heim-
ilisfangi jólasveinsins. Böm um
allan heim senda gjaman línu til
jólasveinsins og skrifa utan á um-
slagið að heimilisfangið sé Norður-
póllinn. Ferðamálastjórinn finnski
hefur látið þau boð út ganga að
honum beri aö fá þessi bréf í hend-
, ur þar sem jólasveinninn búi í
Finnlandi. Ferðamálastjórinn í
Osló tók þetta óstinnt upp og segir
að jólasveinninn eigi hvergi heima
nema í Noregi og ferðamálaráð
Oslóar og nágrennis sjái um að
svara öllum bréfum í nafni jóla-
sveinsins. Ég hélt nú raunar að það
væri á allra vitorði að jólasveinn-
inn ætti heima á fslandi og legg til
að Birgir Þorgilsson ferðamálsjeff
taki að sér að leiðrétta kollega sína
í Finnlandi og Noregi. Við getum
ekki látið stela frá okkur jólasvein-
inum svona þegjandi og hljóða-
laust, jafnvel þótt þjófamir séu
famir að bítast um feng sinn.
Nú, svo sá ég að tímaritið Hjem-
met í Noregi er að auglýsa viðtal
við Vigdísi Finnbogadóttur, forseta
íslands, í næsta tölublaði. Sagt er
að hún sé liin ókrýnda drottning
íslands, virt af umheiminum og
elskuð af þjóð sinni. „Að vera móð-
ir gerir mig að betri forseta“, hefur
blaðið eftir forseta vorum í nefndri
auglýsingu.
Svo rak ég augun í frétt þess efn-
is að Noregur sæti á botninum
hvað varðar byggingu íbúða fyrir
háskólanema. Var sérstaklega tek-
ið fram, að á íslandi væm fæstar
háskólaíbúðir á hvern nema á öll-
um Norðurlöndum, en þótt há-
skólanemar í Noregi væru 20
sinnum fleiri en á íslandi þá
byggðu íslendingar nú jafn margar
íbúðir á ári og Norðmenn.
Sögur af Svíum
Eins og ég gat um í síðasta bréfi
þreytast Svíar seint á að segja sög-
ur af Norðmönnum og öfugt.
Síðustu sögur af Svíum, sem ég
hefi heyrt, em eftirfarandi:
Tveir Svíar voru dæmdir fyrir
peningafólsun. Á leið út úr réttar-
salnum segir annar við lúnn: -
Það varst þú sem áttir hugmynd-
ina að því að búa til þessa 23ja
krónu seðla.
Heyrt í Stokkhólmi:
- Hvemig fór fótboltaleikurinn?
- Hann endaði núll núll.
- Nei, er það satt? En segðu mér
eitt. Hvernig var staðan í hálf-
leik?
Yfirþjónn á veitingastað í Stokk-
hólmi:
- Hvað á þetta að þýða maður?
Kemur hingað inn á grútslutug-
um skóm.
- Skítugum skóm? Hvaða skóm?
Skilti í sænsku veitingahúsi:
- Við afgreiðum gestina sama dag
og þeir panta.
Tveir Svíar sátu og horfðu á
keppni í ísknattleik í sjónvarp-
inu. Þegar langt var liðið á leik-
inn segir annar:
- Nú veit ég hver Martinsen er
og hver Johansen er, en hver í
ósköpunum er þessi Pucken.
(Ef þú horfir aldrei á ísholdu þá
skal ég geta þess að „puck“ er
heiti lilutarins sem keppendur
reyna að koma í markið hvor hjá
öðrum, svona eins og bolti í hand-
eða fótbolta, skilurðu.)
Ég læt þessu tilskrifi lokið að
sinni, en skrifa síðar.
Þinn vinur,
Sæmundur