Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1990, Page 31

LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990.
43
tegund sem laöast aö sjónvarpi og
sviði, sannkallaöur senufíkill. Hún
var óhrædd við aö láta skoðanir sín-
ar í ljós og hafði einstakt lag á að
einblína á jákvæðu hliðar hvers
máls. Átti hún meiri þátt í því en
nokkur annar hve greiðlega gekk að
laða til okkar margt hæfasta sjón-
varpsfólk landsins.
Vala er ein mesta kjarnorkukona
sem ég hef kynnst. í upphafi kunni
hún best við sig að tjaldabaki, við að
teikna, hanna, skipuleggja og betr-
umbæta, en eftir að henni var kastað
ófleygri fram af brún beinu útsend-
inganna var hún áður en varði farin
að gera það eins vel og allt annað og
hafa gaman af.
Vala minnti mig að mörgu leyti á
Eddu. Þekki ég engan sem teygar í
eins ríkum mæli þau menningar-
verðmæti sem állir lofsyngja en fáir
notfæra sér nema á tyllidögum. Þess
vegna var hún kjörin í það verkefni
að matreiða menningu og uppákom-
ur úr þjóðlífinu ofan í landsmenn.
Hún þrautþekkti glæsiveröld
Hollywood löngu áður en hún kom
þangað í fyrsta sinn. Ef við horfðum
á bíómynd þekkti hún ekki einasta
allar stjörnurnar og flesta aukaleik-
arana heldur vissi hún allt um sam-
bönd þeirra og einkalíf og síðast en
ekki síst afrek þeirra á hvíta tjald-
inu. Það var frá henni öðrum fremur
sem ég fékk áhugann á öðrum kvik-
myndum en þeim sem ég hafði
svolgrað í mig í kvikmyndaklúbbum
og bíóferðum skólaáranna meö
Eddu.
Öfugt við Elfu sem var einstæðing-
ur var Vala hiuti af stórri og ótrúlega
samhentri ijölskyldu sem stóð saman
í blíðu og stríðu.
Árekstrar
á árshátíðum
Fyrir mig voru þessar árshátíðir
alltaf dálítið pínlegar 'uppákomur
með þá fyrrverandi og núverandi -
eða núverandi og fyrrverandi - undir
sama þaki. Þar sem Vala og Elfa
höfðu aldrei verið beinlínis nánar
vinkonur var þetta oftast þannig að
aðeins önnur þeirra mætti, og auð-
vitað skapaði þetta oft á tíðum
árekstra og vandræðalegar kring-
umstæður.
Mér fannst alltaf að Elfa ætti meö
mér stóran hlut í draúmnum um
Stöð 2, ekki síður en Vala. Við höfð-
um þekkst lengur og innst inni
fannst mér alltaf erfitt aö viðurkenna
að samband okkar hefði beðið skip-
brot. Undir niöri vildi ég trúa því að
við gætum verið hamingjusöm sam-
an, og þaö angraði mig aö sá draum-
ur skyldi ekki ganga upp.
Bermuda-
þríhyrningur
Það kom mér nú í koll að hafa boð-
ið Elfu vinnu í fyrirtækinu. Að vísu
vildi svo heppilega til að hún vann í

Miíi*.
„Elfa er ein fallegasta kona sem ég hef kynnst. Vegna þeirrar vanmetarkenndar, sem ég fann ávallt til gagnvart kvenlegri fegurð, var kannski ekkert skritið
þó mér þætti með ólíkindum að svona glæsileg kona ætti eitthvað vantalað við mig,“ segir Jón Óttar meðal annars í bók sinni.
:■ ■'

annarri byggingu. Stundum hugsaði
ég til þess að ef ekki hefði verið þann-
ig í pottinn búið hefði þessi yfir-
þyrmandi náíægð getað valdið því
að þessi óþægilegi þríhyrningur yrði
að Bermuda-þríhyrningi. Raunar
dáist ég að þeim báðum fyrir aö að
hafa sætt sig við þetta, en það kom
kannski til af.því aö við vorum öll
ástfangin af þessu starfi okkar og lík-
lega hefði ekkert okkar getað hugsað
þá hugsun til enda að þurfa að yfir-
gefa slaginn í miðjum klíðum.
Læt innsæi og
eðlisávísun ráða
í kvennamálum sem öðrum hjart-
ans málum er ég einn þeirra sem læt
innsæi og eðllsávísun stjörna ferð-
inni, en ekki tilfinningar og enn síður
rök. Þess vegna bar ég-þetta tvennt
aldrei saman. Mér fannst Elfa ein-
faldlega eiga það inni hjá mér og við
hvort hjá öðru að gefast ekki úpp
fyrr en í fulla hnefana og það var
einmitt á þessum tíma sem ég þóttist
eygja möguleika á að þennan hnút
mætti leysa.
Það var ekki fyrr en síðar sem ég
áttaði mig á því hvað við Vala vorum
í raun lík og áttum vel saman. Ég
hélt alltaf að glýjan og glysið og ljósa-
dýrðin ættu hug hennar allan, og
kannski var það svo í upphafi, því
hún haföi ekki eins og ég löngu verið
bólusett fyrir þeim hégóma sem er
órjufanlegur fylgifiskur rafeinda-
miðlunar nútímans.
Vala var kannski ívið lengur að
átta sig á þessu en ég, sem hafði ver-
ið dreginn tíu árum áður inn í veröld
Sigrúnar Stefánsdóttur þar sem lof-
tungur fjölmiðlanna villtu mér sýn
og ég brotlenti í myrkrinu þegar
glaumurinn var genginn um garð.“
Vala og Elfa
nauðalíkar
Heimildum DV ber saman um aö
þrátt fyrir allt séu þessar tvær konur
nauðalíkar að því leyti að smekkur
þeirra sé svipaður eins og dæmin
sýna. Þannig lenti Elfa í því að sér-
panta sér bíl í ákveðnum lit og mætti
Valgerði á götu á sams konar bíl viku
síðar. Elfa hefur lent í því að velja
sér sérstæð föt og hefur séð Valgerði
á skjánum skömmu síðar i nákvæm-
lega eins fötum. Þessar tvær konur
eiga marga sameiginlega vini og
þeim hefur verið líkt við sitt hvora
hliðina á sama peningi.
Af einhverjum ástæðum hefur nafn
Elfu oft borið á góma í viðræðum
meðal fólks að undanförnu.í flestum
tilvikum hafa umræðurnar snúist
um samband hennar við þekktan
leikara og leikritaskáld. DV hefur
heimildir fyrir því að umræddar sög-
ur eru með öllu tilhæfulausar og í
lífi Elfu er enginn karlmaður um
þessar mundir.
Elfa er sögð feimin og illa við sviðs-
ljós fjölmiðla og umtal fólks. Bók
Jóns Óttars Ragnarssonar mun
eflaust vekjá slíkt umtal upp á nýjan
leik og í jólaboðum og saumaklúbb-
um verða nýjar útgáfur ástarþrí-
hyrninga smíðaðar.
Brúókaup aldarinnar
í bók sinni líkir Jón Óttar Stöö 2
við Babýlon norðursins og telur and-
rúmsloftið þar og i kringum þá sem
þar unnu hafa verið svipaö því sem
þekktist í Hollywood á þriðja ára-
tugnum. Þá skinu stjörnurnar skær-
ast og hvorki blettur né hrukka sást
á glansáferð draumaveraldarinnar.
Jón átti sinn þátt í að ýta undir
ímyndina með brúðkaupi aldarinn-
ar. Hann og Elfa Gísladóttir gengu í
hjónaband 14. maí 1989 með slíkum
fyrirgangi að eitt blaðanna kallaði
atburðinn brúðkaup ársins en meðal
almennings hefur það verið „brúð-
kaup aldarinnar" og hefur sú nafn-
gift þótt við hæfi. Stærstur hluti ís-
lenska þotuliðsins var saman kom-
inn í Skíðaskálanum í Hveradölum
þar sem veislan fór fram og gátu þar
baðað sig í sviðsljósi ijölmiðla.
Jón gefur í skyn í bókinni að brúð-
kaupið hafi veriö formsatriði á göll-
uðu sambandi og sjálfsagt að nota
athöfnina til þess að vekja athygli á
Stöð 2. DV er kunnugt um að Elfa
taldi brúðkaupið vera endanlega inn-
siglun á sambandi þeirra og sá þaö
ekki sem neitt formsatriði.
Hjónabandinu, sem hófst með
brúðkaupi aldarinnar, lauk tæpu ári
síðar í maí 1990 þegar Elfa og Jón
Óttar slitu samvistum.
(millifyrirsagnir eru blaðsins)