Dagblaðið Vísir - DV - 11.04.1992, Blaðsíða 33

LAUGARDAGUR 11. APRÍL 1992.
45
Konurnar, sem dvelja á Dyngjunni, þurfa að fylgja í hvívetna ströngum
reglum hússins. Þær verða að sanna og sýna að þær viiji breyta um lífs-
stíl. Elísabet er ströng húsmóðir en jafnframt góð vinkona vistmanna.
DV-myndir GVA
drengur sem er hjá dagmömmu á
daginn á meðan beðið er eftir dag-
heimilisplássi og annar fjögurra ára
sem er á dagheimili. Um miðjan
mánuð fámn við litla stúlku líka en
hún hefur komið hingað um helgar.
Lítil fjölskyldutengsl
Þær konur sem dvelja á Dyngjunni
eiga í flestum tilfellum aðstandendur
en oft á tíðum eiga þeir líka langa
erfiða sögu að baki. Samskiptin hafa
rofnað og þær fá hvorki félagslegan
né ijárhagslegan stuðning frá þeim.
„Ég hef lagt ríka áherslu á það við
konurnar að reyna að efla samskipt-
in við fjölskyldur sínar. Oft er það
fjölskyldan sem er ekki móttækileg
fyrir slíkt samband,“ útskýrir Dottý.
„Það er þess vegna oft konunum fyr-
ir bestu að hugsa einungis um sjálfa
sig, tengjast AA-samtökunum og
nýju lífi. Einnig eru dæmi um konur
sem eiga engan að. Ég hef tekið eftir
því, í allri umræðunni sem hefur
verið um vegalaus böm, að flestar
þessar konur, sem hingað koma og
eru jafnvel orðnar þrítugar eða fer-
tugar, vom áður vegalaus börn. Þær
hafa velkst um í kerfmu. Verið á
götunni alit frá unglingsaldri. Loks-
ins kemur að því að engin önnur leið
er fær fyrir þær en að leita sér hjálp-
ar eða hreinlega að týna lífinu. Þær
sem eru verst leiddar af fíkniefnum
og áfengi lenda í meðferð án þess að
hafa hugmynd um það. Stundum
vaknar von í meðferðinni og þær
halda henni áfram til loka. Því miður
missa þær fótfestuna þegar meðferð-
inni er lokið. Þess vegna þurfa þær
áfangaheimili og læra upp á nýtt að
lifa. Fjölskyldubragurinn hér á
Dyngjunni gerir í raun kraftaverk
fyrir þessar konur.“
Gott samstarf
við ráðgjafa
Dottý, sem er 34 ra ára, hefur enga
menntun að baki en næga reynslu
til að skilja þær konur sem hún er
að vinna með. „Ég finn stundum fyr-
ir að ég er ekki með menntun á þessu
sviði. Aldrei er ég þó látin finna fyrir
því, hvorki af félagsráðgjöfum eða
öðrum. Það þykir mér mjög gott.
Hins vegar skiptir gríðarlegu máli
að hafa gengið í gegnum sömu
reynslu og þessar konur. Samstarfið
við fagfólkið, sem hefur ekki eigin
reynslu á þessu sviði, er líka alveg
nauðsynlegt," segir Dottý. „Við meg-
um aldrei gleyma því að við erum
að vinna með líf og þar sem er líf er
von,“ segir hún ennfremur. „Ég hef
alltaf trú á þessum konuro og finnst
það skylda mín aö hjálpa þeim.“
Dottý fór í meðferð fyrir fjórum og
hálfu ári. Hún hafði margsinnis farið
í meðferð áður en alltaf falhö þegar
út var komið. Hún er þriggja barna
móðir og hefur nýlega tekið saman
við eiginmann sinn á nýjan leik. Elsti
sonur hennar, sem er sautján ára,
hefur verið vistaður úti á landi og
ætlar að vera þar áfram. Dottý er
með tvö yngri börn sín heima. Hún
býr ekki á Dyngjunni heldur er með
eigið heimih ásamt fjölskyldu sinni.
Dottý og eiginmaður hennar eru
bæði alkóhóhstar. Þau vinna núna í
að breyta eigin lífi og starf Dottýar á
Dyngjunni hefur hjálpað henni mik-
ið til þess. „Við vorum bæði mjög illa
farin. Núna fæ ég mikinn stuðning
frá eiginmanninum og hann er í raun
eini karlmaðurinn sem fær að koma
í heimsókn í Dyngjuna. Dyngjan er
partur af lífi okkar,“ segir hún. „Ég
hef mikh samskipti við aðstandend-
ur mína núna en þegar ég fór í mína
síðustu meðferð voru afskaplega fáir
sem trúðu á mig. Fólkið mitt hefur
þurft að horfa upp á mig frá ungl-
ingsaldri í vitleysu svo að það er von
að trúin hafi ekki verið mikil. Hins
vegar var ein manneskja sem aldrei
missti trúna og það var amma mín,“
segir Dottý.
Ljótog löngsaga
„Mín saga er ljót, löng og erfið,"
útskýrir Dottý. „Áður en ég átti böm-
in bjó ég á götunni. Ég var heimihs-
laus í ijöldamörg ár og fór inn og út
úr meðferðarstofnunum. Fólkið mitt
hefur sagt mér, og ég skh það núna,
að stundum óskaði það að ég hrein-
lega dæi. Svo iha var fyrir mér kom-
ið. Ég hætti í skóla þrettán ára og fór
að heiman. Ef heimili, eins og þetta,
hefði verið th þegar ég var verst hefði
ég getað sparað mér nokkur óreglu-
ár,“ segir hún. „Mig langaði að hætta
óreglunni en vissi ekki hvernig ég
átti aö fara að því. Þegar ég hlustaði
á fólk á AA fundum lýsa ánægju-
stundum og breytingum á lífinu eftir
meðferðina skyldi ég það ekki. Ég var
vön sársaukanum og það þarf sér-
stakar aðferðir á fólk eins og mig.
Byrjað á öfugum enda
Þegar mér bauðst þetta starf þótti
mér það heihandi. Mér fmnst ég vita
nákvæmlega hvernig hægt er að
hjálpa fólki sem hefur farið út af
sporinu. Oft fannst mér byrjað á
öfugum enda og allt of htið thlit tek-
ið til þess að viö erum fyrst og fremst
alkóhóhstar. Þetta er alvarlegur
sjúkdómur og ahs kyns geðveikisein-
kenni sem hrjá mann. Alltof oft lenda
alkóhóhstar á geðdeildum og eru
fastir þar. Ég veit hins vegar að mað-
ur getur breyst og náð tökum á sér
með góðri hjálp. Ég missti allt úr
höndunum á mér, kannski var það
th þess að opna augu mín. Þegar ég
var búin að vera edrú í heilt ár fór ég
í Skrifstofu og ritaraskólann og það
hjálpaði mér mjög mikið. Þar kynnt-
ist ég konum úr öllum stéttum sem
var mikhs virði og ekki síst að upp-
götva að ég gat lært,“ segir Elísabet
Kristjánsdóttir.
-ELA
Misnotaði róandi lyf frá unglingsaldri:
„Dyngjan
bjargaði lífi
mínu"
segir Brynja Brynleifsdóttir
Brynja Brynleifsdóttir misnotaði lyf sín við flogaveiki með þeim afleiðing-
um að í tólf ár var hún í vimu. Hún sér núna fram á nýtt og betra líf.
DV-mynd GVA
„Eg er búin aö vera hér í eitt ár.
Mér var ráðlagt að fara hingað eft-
ir meðferð á Vogi og ákvað að
reyna. Fyrst þegar ég kom var ég
bara tvo daga. Þá pakkaði ég saman
og fór heim th foreldra minna. Mér
fannst ég ekkert erindi eiga hér
með hinum konunum," segir
Brynja Brynleifsdóttir, 29 ára vist-
maður á Dyngjunni. Saga Brynju
er ólík sögu margra annarra og
sérstök að ýmsu leyti. Hún var fús
að segja frá reynslu sinni.
„Ég hafði ekki verið lengi heima
þegar ég uppgötvaði að mér leið
iha heima. Eftir viðtal við ráðgjafa
hjá SÁÁ sótti ég um að fá að koma
hingað aftur. Það hefur orðiö mér
til lífs að fá að vera hér,“ segir
Brynja.
Hún hefur aldrei verið háð áfengi
né heldur fíkniefnum í þeim skiln-
ingi. Brynja varð háð róandi pillum
strax á unghngsaldri. Hún baröist
við erfiðan sjúkdóm, flogaveiki, og
leið oft illa út af honum. „Ég ólst
upp í vemduðu umhverfi á heimhi
foreldra minna sem eru frábærar
manneskjur og hafa alltaf viljað
mér það besta. Ég var fimmtán ára
þegar læknar fóru að gefa mér lyf
vegna flogaveikinnar og ég fór
smám saman að misnota þau. Mér
fannst ég aldrei vera aikóhóhsti og
fannst ég ekki vera að gera neitt
sem ekki var í lagi. Undir það síð-
asta, eftir misnotkun í tólf ár, fór
að læðast að mér sá grunur að ég
væri að gera eitthvað rangt. Ég
vhdi þó ekki viðurkenna það.“
Þegar Brynju leið illa hringdi hún
í lækni sem sagði að það væri floga-
veikinni að kenna og gaf henni
meira af róandi lyfjum. „Ég var í
vímu í öh þessi ár og var búin að
missa áhuga á öllu í kringum mig,
hætti í skóla og tapaði félögum. Ég
einangraði mig frá öhu og sveif
áfram í phluvímu,“ segir hún.
Það var bróðir Brynju sem benti
henni á að hún yrði að fara í meö-
ferð. „Ég er viss úm að það er fullt
af fólki úti í þjóðfélaginu sem mis-
notar lyf á þennan hátt án þess að
vhja viðurkenna það,“ segir
Brynja. „Ef ég reyndi að hætta í
einhvern tíma fékk ég hræðheg frá-
hvarfseinkenni, hringdi í lækni og
fékk meiri lyf,“ segir hún.
Brynja sér loksins núna fram á
eðhlegt líf í fyrsta skipti síðan hún
var htið barn. Hún útskrifast frá
Dyngjunni í sumar og ætlar að
standa á eigin fótum. Brynja er
núna í skóla og er ákveðin í að
standa sig í framtíðinni.
-ELA
FERÐASKRIFSTOFAN LANDOGSAGA
HEFUR FLUTT AD HVERFISGÖTU 6
SÍMI 610061