Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1992, Blaðsíða 22

22
IiAUGARDAGUR 14. NÖYEMBER 1992.
Sérstæð sakamál
Grænklædda konan
Paul Waverley var þrettán ára ög
hafði mikla ánægju af því að veiða
í Bedfordárskuröinum nærri heim-
ili hans við Chalkwell Road, í
Downham Market í Norfolk á Eng-
landi. Það var 12. júní 1985 sem
þessi saga gerðist en þá voru enn
fjórir dagar í að skurðurinn yrði
opnaður almenningi til stanga-
veiði. Paul var hins vegar fyrir
löngu farinn að láta sig dreyma um
Ijúfar stundir við skurðinn og því
gekk hann niður að honum þennan
dag. Leið hans lá að uppáhalds-
veiðistaðnum sem var rétt við flóð-
gáttarstífluna við Salters Lode. Þar
myndaðist göngubrú yfir skurðinn
þegar gáttarstíflurnar voru lokað-
ar en ofan af henni mátti sjá vel
ofan í vatnið og því til fiska sem
voru á sveimi í því. Þetta var tilval-
inn staður fyrir ungan og áhuga-
saman stangaveiðimann. Og þegar
Paul kom á brúna tók hann sér
stöðu fram á brúninni. Þama var
mikil kyrrð og fátt eitt heyrðist
nema fuglasöngurinn, skxjáfið í
laufinu þegar vindurinn lék um
trén og niðurinn í vatninu þar sem
það rann fram um gáttina.
Óhappið
En skyndilega var kyrrðin rofin
af háu skvampi. Paul hafði hætt sér
of langt fram á brúnina og þegar
hann hafði hallað sér fram einu
sinni enn til að gefa betur gaum
að dökkum ílöngum skugga í vatn-
inu skrikaði honum fótur og hann
datt í vatnið. Falhð ofan af stíflunni
var um tveir metrar og upp á hana
varð ekki komist þvi stífluveggur-
inn var lóðréttur. í land var all-
nokkur vegalengd, enda skurður-
inn skipgengur eins óg stór hluti
af Bedfordánni.
Paul var ekki góður sundmaður
og þegar honum skaut upp eftir
fallið átti hann erfitt með að halda
sér á floti, enda vatnið kaldara en
hann hafði búist við. Hann reyndi
allt hvað hann gat til að synda í
land en sá að það yrði honum að
öllum líkindum irni megn. Skyndi-
lega setti því að honum þann ótta
að hann væri í þann veginn að
drukkna og við það fipaðist honum
sundið. Og enn á ný byrjaöi hann
að sökkva. Hann svamlaði með fót-
unum og reyndi að vinna gegn því.
Um leið dró hann djúpt að sér and-
ann til að létta sér sundið en þá
sogaði hann niður stóran sopa af
vatni. Honum svelgdist á og fannst
, útlitið afar dökkt.
Hjálp á
elleftu stundu
Nú var Paul kominn á þá skoðun
að kæmi honum ekki einhver til
hjálpar væru dagar hans taldir.
„Hvar er allt þetta fólk sem er allt-
af að ganga héma um þegar ég er
að veiða?“ hugsaði hann. „Hvemig
stendur á því að það er enginn
héma sem getur hjálpaö mér?“
En einmitt á því augnabliki þegar
Paul hélt að hann væri að sökkva
í síðasta sinn heyrði hann allt í einu
sagt með konurödd upp á gáttar-
stíflunni: „Vertu rólegur, drengur
minn. Ég skal hjálpa þér.“
Augnabliki síðar heyrðist
skvamp. Ung kona hafði stungið
sér til sunds óg með rólegum en
ákveðnum sundtökunm nálgaðist
hún Paul sem var nú horfinn allur
ótti og tókst að halda sér á floti. Svo
greip konan í hann og synti með
hann aö landi. Þau komu að lágum
bakka og brátt vora þau komin á
land. Þá var sem allur máttur væri
úr Paui og honum fannst vera að
líða yfir sig. En konan gat komið
honum tíi að kasta upp vatninu
sem hann hafði drukkið og eftír það
leið honum strax betur.
Victor Dunne.
Sóttivörðinn
„Heldurðu að þú getir komist
heim?“ spurði konan nú. „Eða á ég
að sækja einhvem til að hjálpa
þér?“
Paul kinkaði kolli er hún spurði
í síöara skiptið. Þá stóð konan á
fætur og gekk í áttina að húsinu
þar á bakkanum en í því hafði vörð-
urinn, sem leit eftir gáttarstíflunni,
aðsetur.
Þegar konan gekk frá honum
virti Paul hana fyrir sér og tók þá
eftir því hve einkennilega hún var
klædd. Hún var í grænu pilsi,
grænum jakka, ljósgrænxú blússu
og dökkgrænum skóm. Hún var
snyrtilega til fara en fötin vora
greinilega ekki eins og þau sem
konur klæddust nú. „Það var eitt-
hvað gamaldags viö þau,“ sagði
Paul síðar.
Vörðurinn, Victor Dunne, var
inni við þegar konan kom til hans.
Hann varð dálítið undrandi þegar
grænklædda konan birtist því hon-
um fannst hann kannast við hana
þótt hann gæti ekki komið henni
fyrir sig.
Hún benti í áttina aö skuröinum
og sagði: „Það er drengur í vanda
þama niður frá. Hann þarfnast
hjálpar."
Ávettvang
Victor lokaði dyranum á eftir sér
þegar hann gekk út úr litla stjóm-
húsinu en þegar hann leit við aftur
var grænklæda konan skyndilega
horfin. Hann leit í kringum sig en
það var sama hvert hann leit,
hvergi var hana að sjá. Hvemig gat
hún hafa horfiö á einu augnabliki?
Hann velti þessu fyrir sér um stund
en mundi svo eftir því að niðri á
bakkanum beið drengur eftir að-
stoð. Hann flýtti sér til hans.
„Hvemig líður þér?“ spurði hann
þegar hann kom til Pauls.
„Mér líður ágætlega núna,“ svar-
aði hann og reis á fætur. Saman
gengu þeir svo að stjómhúsinu. Er
jnn kom hringdi Victor í sjúkrabíl
Paul Waverley og faðir hans, John.
og lét flytja Paul á sjúkrahús í ör-
yggisskyni ef vera skyldi að hann
þarfnaðist aðhlynningar eftir volk-
ið,
Á meðan þeir biöu eftir sjúkra-
bílnum sagði Paul frá því hvemig
hann hafði dottið fram af stíflunni.
Þá lýsti hann því er konan hafði
kallað til hans og komið honum til
björgunar. Nú minntist Victor
skyndilega atburðar sem gerst
hafði mörgum árum áður þegar
hann var nýkominn til starfa sem
stífluvörður.
Kaldur haustdagur
Þegar sjúkraliðamir höfðu tekið
við Paul settist Victor hugsi. Hann
mundi að það hafði verið 12. nóv-
ember 1953 sem atburðinn gerðist.
Hann hafði verið úti við og skyndi-
lega hafði hann heyrt skvamp við
stífluna. Hann hijóp að henni og sá
þá stúlku í ísköldu vatninu. Hún
virtist hafa fallið af stíflunni og í
gegnum þunnan ís sem var á ánni.
Kona, sem hafði greinilega verið
með stúlkunni, stökk nú í ána. Er
Dunne sá það hljóp hann að björg-
unarhring sem þama var og hon-
um kastaði hann svo til konunnar
og stúlkunnar.
Victor tókst aö ná konunni að
landi en þá var stúlkan horfin, lík-
lega eftir að hafa fengið kulda-
krampa í vatninu. Lík hennar
fannst svo daginn eftir.
En Victor var ljóst að það var
eitthvað undarlegt við konuna.
Fyrst hafði hún staðið á stíflunni
og horft á stúlkuna svamla í vatn-
inu. Hún hafði ekki stokkið í ána
stúlkunni til hjálpar fyrr en hún
sá Victor. Og þegar hún var komin
út í ána var sem hún beitti kröftim-
um mest við að halda sjálfri sér á
floti en ekki í að reyna að bjarga
stúlkunni.
Og þegar Victor hafði tekist að
koma kommni í land og fékk að
heyra frásögn hennar af því hvem-
ig óhappið hafði orðið fannst hon-
um afar ólíklegt að stúlkan hefði
getað fallið í ána af þeim stað sem
konan tilgreindi. í raun leit hann
svo á aö óhugsandi væri að um slys
hefði verið aö ræða. Og það fannst
rannsóknarlögreglumönnunum,
sem fengu málið til meðferðar,
einnig.
Mæðgur
Konan, sem Victor kastaði björg-
unarhringnum til, reyndist vera
Sally Gordon og stúlkan, sem
drukknaði, ellefu ára dóttir henn-
ar, Eileen.
Sally Gordon hafði verið í grænu
pilsi, grænum jakka, ljósgrænni
blússu og dökkgrænum skóm.
Þegar Victor haföi nú, þrjátíu og
tveimur árum síðar, rifjað upp
þennan atburð rétt eftir að hafa
komið Paul í hendur sjúkraliða var
hann sannfærður um að konan,
sem hafði komið til hans þá
skömmu áöur til að segja honum
frá Paul, hefði verið grænklædda
konan sem hann hafði kastað
björgunarhringnum til forðum.
Það fór kuldahrollur um Victor.
Atburðurinn árið 1953 var þess
eðhs að rannsóknarlögregla var
kvödd til. Þótti strax sem ekki hefði
allt verið með felldu um dauða htlu
stúlkunnar og renndi rannsókn á
högum móðurinnar stoðum undir
þann grun að hún hefði hrint dótt-
urinni í ána í þeim tilgangi að
drekkja henni.
Einstæð móðir
Sahy Gordon var orðin þijátiu
og eins árs þegar hún fór niður að
á með Eheen, dóttur sinni. Sahy
var lagleg kona en þeir sem til
hennar þekktu greindu frá því aö
hún hefði verið tekin að óttast um
að hún fyndi sér aldrei mannsefni.
Ógift móðir þótti ekki eins góður
kvenkostur um miðja öldina og nú
og síst í smábæ eins og Downham
Market. Rannsóknin þótti því
benda th þess að Sahy hefði vhjað
losna við dóttur sína th að eiga
betri möguleika á að eignast mann.
Saksóknari, sem fékk niðurstöð-
ur rannsóknarinnar í hendur, var
sömu skoöunar og rannsóknarlög-
reglumennimir, að um morð hefði
verið að ræða, og var farið með
máhð í samræmi við það.
Sahy Gordon kom hins vegar
aldrei fyrir rétt. Hún fékk alvarlega
lungnabólgu og lést á sjúkrahúsi
29. desember 1953.
Victor Dunne hefur ekki verið í
þeim hópi sem trúir á afturgöngur
en hann er samt staðfastlega þeirr-
ar skoðunar að konan sem bjargaði
Paul þennan júnídag árið 1985 hafi
verið Sahy Gordon.
Og Victor er ekki neinum vafa
um hvers vegna Sahy hafi snúið
aftur að stíflunni. Þar hafi hún tek-
ið líf og nú hafi hún vhjað bjarga
lífi.