Dagblaðið Vísir - DV - 26.11.1994, Page 22

22
LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1994
Sérstæð sakamál
Sök bítur sekan
Deborah Buchmeister.
Aöfaranótt 12. desember í fyrra
gerðist í Þýskalandi atburður sem
átti eftir að hafa afdrifarík áhrif á
þá sem honum tengdust. Það var
dauði Douglas Buchmeister. Hann
var í bandaríska herliðinu í Frank-
enthal, kvæntur og tveggja barna
faðir. Dauðsfalliö var óvenjulegt
því Douglas fannst látinn fyrir neð-
an háhýsi sem hann bjó í og var
ljóst að hann hafði fallið af sautj-
ándu hæð. Slíkt fall lifa menn ekki
af.
Enginn var í neinum vafa um að
um sorglegt slys hefði verið að
ræða, utan eiginkona Douglas Buc-
hmeister, Deborah, og aðstoðar-
menn hennar. Hún hafði bruggað
manni sínum banaráð og á svo út-
sjónarsaman hátt að það var síðar
nefnt „háhýsismorðið fullkomna".
Og fullkomið heíði það orðið hefði
ekki dálítið sagt til sín sem stund-
um ber htið á. En að því verður
síðar vikið.
Brúðkaupsafmæli
Þann 11. desember höfðu þau
Douglas og Deborah, kona hans,
haldið upp á sjö ára brúðkaupsaf-
mæli sitt. Undanfarin ár hafði
hjónabandið ekki gengið vel. Oft
haföi komið til rifrildis og um tíma
hafði litið út fyrir aö skilnaður yrði
ekki umflúinn. En svo ákváðu
hjónin að gera enn eina tilraun til
að bæta sambúðina og á brúð-
kaupsdaginn ákváðu þau að leggja
áherslu á þann ásetning með því
að fara út að borða. Og það gerðu
þau. En Douglas sá aldrei næsta
dag.
Veitingahúsið sem þau ' hjón
völdu bauð góða rétti og vín og í
raun má segjáað þar hafi þau snætt
„sáttarmálsverð", eða svo hafði aö
minnsta kosti Douglas fulla ástæðu
til að ætla. Þessi málsverður reynd-
ist hins vegar aðeins þaulhugsaður
þáttur í undirbúningi morðs.
Draumur Deborah var alls ekki
sá að halda áfram að búa með Dou-
glas. Hún hafði gert allt aðrar áætl-
anir um framtíðina og þær tengd-
ust mjög tuttugu og fjögurra ára
gömlum manni, Stephan Tanski.
Honum hafði hún kynnst þegar
hjónaband hennar stóð ekki sem
best og í honum sá hún fljótlega
hinn fullkomna aðdáanda og elsk-
huga, mann sem bar hana á hönd-
um sér, jós í hana gjöfum og gaf
henni, meö allri þessari athygli
sinni, fyrirheit um það sem margar
konur láta sig dreyma um en fáar
upplifa.
Þar kom, eftir aö kynni þeirra
höfðu staðið um hríð, að Deborah
fór að skoða hug sinn með tilliti til
hjónabandsipg og framtíðarinnar.
Hún yrði auðvitað aldrei það sem
hún þóttist nú sjá fyrir nema Dou-
glas hyrfi úr lífi hennar. Og gerði
hann það á „viðunandi" hátt fengi
hún útborgaða líftrygginguna sem
bandaríski herinn hafði keypt
handa honum. Týndi Douglas líf-
inu heföi hún því í raun tvítryggt
framtíðarhamingju sína.
Voðaverkið
Nokkru fyrir miðnætti komu þau
Douglas heim, hann vel kenndur
af „sáttavíninu". Þau hjón sátu um
stund í íbúðinni á sautjándu hæð
en þar kom að syfjan sem fylgdi
víndrykkjunni bar Douglas ofurhði
og sofnaði hann fóstum svefni á
sófa í stofunni.
Tveimur hæðum fyrir neðan, á
fimmtándu hæð, biðu tveir sam-
særismanna Deborah. Þeirra hlut-
verk var að koma Douglas yfir í
annan heim. Annar þessara manna
var elskhugi Deborah, Stephan
Tanski, en hinn félagi hans, Diet-
mar Siebert, tuttugu og tveggja ára.
Douglas Buchmeister með
óþekktri konu.
Stephan Tanski.
Buchmeisters-hjónin bjuggu á
sautjándu hæð í þessu háhýsi.
Allt í einu hringdi síminn hjá
þeim félögum. Þaö var Deborah,
sem sagði að stundin til verksins
væri runnin upp. Tvímenningarnir
fóru inn í lyftuna og upp á sautj-
ándu hæð. Tanski hafði meðferð
hafnaboltakylfu, en hún skyldi not-
uð til að rota Douglas. Var það
þannig gert að Deborah brá púða
undir höfuð manns síns, en síðan
sló Tanski hann með kylfunni, eftir
aö hafa vafið um hana teppi. Það
og púðinn komu í veg fyrir að
blæddi út fórnardýrinu og blóð-
blettir fyndust í íbúöinni.
Lokaáfanginn
Siebert og Tanski virtu um stund
fyrir sér hinn lífvana mann. Síðan
tóku þeir undir handleggi hans og
fótleggi og báru hann fram að
svefnherbergisglugganum, en
hann hafði Deborah þá opnað.
Nokkrum augnablikum síðar
sveif Douglas Buchmeister út af
sautjándu hæð og hafnaði á göt-
unni fyrir neðan.
Dietmar Siebert hafði fallist á að
taka þátt í morðinu gegn greiðslu
og fyrir sinn þátt fékk hann jafn-
virði um hálfrar annarrar milljón-
ar króna.
Morðið var tahð sjálfsvíg. Hinni
syrgjandi ekkju var sýnd mikil
samúð og hún lék hlutverk sitt vel,
klædd svörtu. Og þannig flaug hún
til Bandaríkjanna þar sem hún hitti
ættingja Douglas við útforina.
Elskhuginn
og féð beið
Allt benti til aö hið fullkomna
morð hefði verið framið. Enginn
gerði neina athugasemd. Foreldrar
Douglas voru sannfærðir um að
hann hefði svipt sig lífi og dánar-
vottoröið var eins og það átti að
vera því krufning hafði ekki farið
fram og því kom ekki í ljós hinn
mikli áverki sem hinn látni hafði
orðið fyrir þegar hann var sleginn'
með hafnaboltakylfunni. Af þess-
um sökum sá hvorki lögregla né
aðrir ástæðu til að kanna málsatvik
frekar. Það var heldur ekki eins-
dæmi að eiginmenn sem lent höfðu
í hjónabandsvandræðum sviptu sig
lífi. Líklega hefði Douglas ekki haft
trú á því að þeim hjónum tækist
að ná saman þrátt fyrir fyrirheit
um það yfir góðum mat og víni.
Þegar tryggingafélagið hafði
fengið umbeðin skjöl var Deborah
tilkynnt aö hún fengi útborgað líf-
tryggingarfé mannsins síns fyrr-
verandi, jafnvirði um sjö milljóna
króna. Hún fékk það sent og virtist
nú fátt geta varpað skugga á fram-
tíð hennar og Stephans Tanski.
Eftirþankarnir
Um hríð gat Deborah sagt við
sjálfa sig að henni og Tanski hefði
í raun tekist það sem sumir sögðu
að væri ekki hægt. Að fremja hið
fullkomna morð. Og telja má víst
að aldrei hefði upp um það komist
hefði Deborah ekki opinberað
sannleikann.
Hún hafði tekið allt með í reikn-
inginn, utan eitt. Það var hennar
eigin innri rödd, samviskan. Hún
fór nú að segja til sín og það í æ
ríkari mæh. Og brátt var svo kom-
ið að þessi þrítuga ekkja og móðir
fann engan frið. Hún komst í sann-
kallaða sálarkreppu því henni var
að verða ljóst að hún myndi aldrei
geta horfst í augu við það sem gerst
hafði og ekki byggt hina nýju fram-
tíð sína á glæp, það er aftöku.
Tilraun til lausnar
Um nokkurra mánaða skeið
ghmdi Deborah við samviskubitið.
Þegar ár var liðið frá morðinu á
Douglas, þann 11. janúar í ár, sem
hefði orðið áttunda brúðkaupsaf-
mæliö hefði hann lifað og þau hjón
haldiö saman eins og þau hétu
hvort öðru ári áður, gafst hún upp.
Hún lokaði sig inni í búðinni sinni
og þegar upp rann sú stund nætur
þegar Tanski og Siebert köstuðu
Douglas út um svefherbergis-
gluggann brá hún beittum hníf á
púlsinn. Henni tók að blæða og um
alhanga hríð fylgdist hún með því
er blóðið rann úr æðinni. En á end-
anum varð dulin lífslöngun sjálfs-
vigsásetningnum yfirsterkari.
Klukkan nákvæmlega hálftvö
hringdi hún í neyðarnúmerið og
sagði að sér væri alveg að blæða
út. Hún sagði samt að hún vildi
ekki að sér yrði bjargað. Hún vildi
aðeins tryggja að börn hennar
kæmust í góðar hendur eftir að hún
væri öll.
Lokaþátturinn
Deborah hafði varla skýrt frá því
hvernig var komið fyrir henni þeg-
ar lögreglubíll og sjúkrabíll óku til
háhýssins á miklum hraða. Fáum
minútum síðar var brotin upp
hurðin á íbúð hennar, henni gefið
blóð og hún flutt í skyndi á her-
sjúkrahúsiö í Heidelberg. Þar hóf-
ust læknar svo strax handa við að
bjarga lífi hennar, og það tókst.
Rannsóknarlögreglumenn fóru
nú að leggja saman tvo og tvo og
þá kom fram kenning um hver
gæti verið hin raunverulega orsök
þess að Deborah ætlaði aö fremja
sjálfsvíg. Var hún tekin til yfir-
heyrslu um leið og hún hafði náð
sér nóg og strax í upphafi skýrði
hún frá því hvernig hinn skelfilega
dauða manns hennar hafði boriö
að.
„Það var morð,“ sagði hún dapur-
lega. „Að vísu framdi ég þaö ekki
með eigin höndum, en... “
Síðan fylgdi sagan eins og hún
er sögð hér að framan. Strax af lok-
inni skýrslugerð var gefin út hand-
tökutilskipun á hendur þeim Step-
han Tanski og Dietmar Siebert.
Síðar var tekinn til yfirheyrslu
tuttugu og þriggja ára gamall maö-
ur, Evan Dammeier, en hann hafði
lagt til hafnaboltakylfuna og þótti
síðar sannaö að hann hefði vitað
til hvers nota átti hana.
Aðalsakbomingamir, Deborah
og Stephan Tanski, eiga nú ekkert
sameiginlegt nema það að hafa
bæði fengið lífstíðarfangelsisdóma.
Og Dietmar Siebert og Evan Dam-
meier fengu báðir langa fangelsis-
dóma fyrir að eiga þátt í „morðinu
fullkomna".