Dagblaðið Vísir - DV - 22.07.1995, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 22. JÚLÍ 1995
Sérstæö sakamál
Brúðkaup þykja næstum alltaf
rómantísk en brúðkaupið sem An-
nette Gray var boðin í var helmingi
rómantískara en hún hafði átt von
á því þar kynntist hún Norman
Mott og það varð ást við fyrstu sýn.
Annette var tuttugu og fjögurra
ára afgreiðslustúlka í stórverslun
en Norman tuttugu og sex ára
vörubílstjóri. Árið eftir gengu þau
í hjónaband og virtist allt benda til
að þau yrðu hamingjusöm. Bæði
höfðu þau lagt dálítið fyrir og með
aðstoð frá foreldrunum keyptu þau
sér lítið einbýlishús við Silverdale-
veg í smábænum Hayes í Kent á
Englandi.
Annette og Norman voru sam-
mála um að bíða með barneignir
þar til þau hefðu betur ráð á því.
Þau væru ung og hefðu tímann fyr-
ir sér. Þá vildu þau einnig búa
heimili sitt betri húsgögnum og
fallast á skilnað.
Klukkan níu að kvöldi þessa dags
fékk Norman aðra heimsókn af
rannsóknarlögreglunni. Var hann
nú spurður hvers vegna hann hefði
sagt ósatt þegar hann var að því
spurður hvort hann ætti vinkonu
úti í bæ.
„Ef ég hefði sagt frá því,“ svaraði
hann þá, „hefði ykkur grunað að
ég hefði myrt konuna mína.“
Húsleitin
„Hefurðu nokkuð á móti því að
við gerum húsleit hjá þér?“ spurðu
rannsóknarlögreglumennirnir.
„Hafið þið húsleitarheimild?"
spurði Norman.
„Nei, en við erum fljótir að fá
hana,“ var svarið.
Norman gafst upp og leyfði leit-
ina. Fóru nú fjórir menn að leita.
Jeanette Clarke.
Leitin hafði aðeins staðið i tíu mín-
útur þegar einn þeirra kom með
buxur, skyrtu, jakka og stutta járn-
stöng en á öllu þessu voru blóð-
blettir. Þetta hafði fundist undir
lausri fjöl í eldhúsgólfmu.
Norman Mott starði á það sem
rannsóknarlögreglumaðurinn hélt
á en hann hafði aldrei búist við að
fötin og stöngin fyndust. Hann sá
áð hann yrði að breyta sögu sinni.
„Já, ég varð Annette að bana,“
sagði hann. „En ég gerði það í
sjálfsvöm. Við gengum með skipa-
skurðinum og settumst til að ræða
málin því hún fór að ásaka mig
fyrir að vera með Jeanette. Við fór-
um að rífast og ég missti stjórn á
mér. Það var alls ekki ætlun mín
að ráða hana af dögum. Ég missti
bara stjórn á mér.“
Fyrir Old Bailey
Norman Mott var leiddur í Old
Bailey sakadóminn fræga í Lon-
don. Verjandi hans hafði ráðlagt
honum að játa á sig ofbeldi sem
leitt hefði til dauða. En saksóknar-
inn, Kenneth Richardson, neitaði
að taka mark á þeirri yflrlýsingu.
„Hann bauð konu sinni í göngu-
ferð þennan sunnudag," sagði Ric-
hardson, „og tók með sér járn-
stöngina sem hann notaði til að
stytta henni aldur með. Ég bið
kviðdómendur að íhuga hvers
vegna hann stakk stönginni á sig
ef hann hafði ekki í huga að nota
hana.“
Fram kom í réttinum aö Norman
hafði hringt á vinnustað konu sinn-
ar á mánudagsmorgninum til þess
að segja að hún væri veik og kæmi
ekki til vinnu. Hann hafði hins veg-
ar ekki hringt til foreldra Annette
til að spyrjast fyrir um hana fyrr
en að kvöldi þess dags.
Kviðdómendur voru aðeins tíu
mínútur að komast að niðurstöðu.
Sakbomingur teldist sekur.
-Dómarinn, Comyn, dæmdi Nor-
man Mott í lífstíðarfangelsi.
Faðir Annette, John Gray.
fleiri þægindum áður en þau tækju
að sér hlutverk uppalenda.
Bæði voru í leit að betra starfi
og báðum varð að ósk sinni. Ann-
ette var gerð að deildarstjóra í stór-
versluninni og Norman fékk til
umráða stærri vörubíl til þunga-
flutninga á langleiðum. Þetta færði
ungu hjónunum meiri tekjur en
hafði í fór með sér að Norman var
stundum að heiman nokkra daga í
einu.
Upp á kvenhöndina
Foreldrar Annette voru ánægðir
með tengdasoninn en foreldrar
Normans voru dálítið kvíðnir. Þeir
óttuðust að til vandræða kynni að
koma því hann hafði þrívegis verið
trúlofaður en alltaf höfðu stúlkurn-
ar sagt honum upp af því hann var
þeim ótrúr. Gat verið að hann væri
enn við sama heygarðshomið?
Um tíma gekk allt vel. Annette
hafði enga ástæðu til að ætla að
maður hennar héldi fram hjá
henni. En svo rann upp sá dagur
þegar hún fékk ástæðu til að ætla
að hann hefði bragðist henni. Hún
haföi kvatt hann um morguninn
og þegar hann var farinn í eina
langferðina enn ætlaði hún að þvo
af honum þvott. Áður en hún setti
samfestinginn hans í þvottavélina
leitaði hún í vösunum og þá fann
hún miða. Hann var frá stúlku sem
hét Jeanette og hún spurði hvort
Norman vildi hitta sig á diskóteki
í borginni næsta föstudag.
Annette var mjög brugðiö. Hún
stakk miöanum í vasann en sam-
festingnum í þvottavélina. Hún
vildi ekki að Norman fengi að vita
hvers hún heföi orðið vísari en
hugsaði sér aö komast til botns í
málinu.
Leitaði aðstoðar
föðursíns
Næsta föstudag sagði Norman að
hann væri neyddur til að hitta
mennilegt kjaftshögg."
Annette lét sem hún tryði honum.
Enn var ekki kominn tími til aö
leggja öll spilin á borðið. Það hafði
hún hins vegar hugsað sér að gera
þegar foreldrar hennar væru við-
staddir.
Hvarfió
Annette hafði ætlað sér að fara
með Norman til foreldra sinna
næsta sunnudagskvöld og þar ætl-
aði hún að láta föður sinn segja frá
því sem hann hafði séð viö diskó-
tekið á föstudagskvöldinu. Um
fimmleytið sídegis þennan sunnu-
dag bað Norman hana að koma
með sér út að ganga, þau gætu
gengið með Grand Union-skipa-
skurðinum sem var um þrjú
hundruð metra frá heimili þeirra.
Án þess að láta sér til hugar koma
að Norman hefði nokkuð illt í huga
féllst hún á að fara meö honum en
bætti því við að þau gætu þá lokiö
gönguferðinni heima hjá foreldr-
um hennar. Sagði hann ekkert því
til fyrirstöðu.
Kiukkan sjö á mánudagskvöldið
hringdi Norman til tengdaföður
síns, Grays, til þess að spyrja hvort
Annette væri hjá honum því hún
heíði ekki komið heim úr vinn-
unni. Þegar honum var sagt að hún
væri ekki hjá foreldrum sínum
sagðist hann ætla að fara út að leita
að henni. Hann kom hins vegar
heim skömmu síðar án liennar og
tilkynnti þá hvarf hennar.
Líkfundurinn
Lögreglan var ekki búin að skipu-
leggja leitina að Annette þegar
maður einn hafði samband við
hana. Hann sagðist hafa verið að
viðra hundinn sinn og gengið með
skipaskurðinum. Þá hefði hann allt
í einu séð í fótlegg sem staðið hefði
út úr frárennslisröri. Þegar hann
hefði gáð inn í rörið hefði hann séð
lík af ungri stúlku og hefði verið
augljóst að henni hafði verið mis-
þyrmt. Líklega hefði hún veriö lim-
lest með einhvers konar barefli.
Það tók ekki langan tíma að fá
staðfestingu á að líkið væri af An-
nette Gray Mott og tveir rannsókn-
arlögreglumenn voru sendir heim
til Normans til þess að segja honum
fréttina og yfirheyra hann.
Norman var greinilega óstyrkur
og þegar annar mannanna spurði
hann hvort hann hefði átt nokkrar
vinkonur svaraði hann því til í
nokkru óöagoti að hann hefði aldr-
ei verið konu sinni ótrúr.
Áfund Jeanette
Meðan þetta var að gerast sat
þriðji rannsóknarlögreglumaður-
inn heima hjá Grays-hjónunum,
foreldram Annette, og sagði þeim
að dóttir þeirra hefði fundist myrt.
Faðir hennar skýrði þá frá því
sem hann hafði séð við diskótekiö
á föstudagskvöldinu. Nefndi hann
nafnið Jeanette og tók það rann-
sóknarlögregluna skamman tíma
að komast að því hver hún var.
Þegar Jeanette var spurð um sam-
band sitt við Norman Mott sagði
hún að hann hefði spurt sig hvort
hún vildi kvænast honum ef hann
gæti fengið konu sína til þess að
Annette og Norman.
nokkra félaga sína þá um kvöldið.
Þeir þyrftu að ræða vandamál
tengd vinnunni. Annette lét á engu
bera, brosti og þóttist taka skýr-
ingu hans góða og gilda.
Vart var Norman farinn að heim-
an þegar hún hringdi til föður síns,
Johns Gray, og bað hann að koma
og ræða við sig. Hún sagði honum
síðan hvers hún hefði orðið vísari
og bað hann að fara að diskótekinu
og fylgjast með ferðum Normans.
Það gerði Gray.
. Þremur tímum síðar kom hann
til dóttur sinnar og sagðist hafa séð
Norman aka frá diskótekinu meö
stúlku sem væri ekki komin af tán-
ingsaldrinum. Annette bað hann
að segja ekki frá því sem hann heföi
séð því hún ætlaði sjálf að leysa
þann vanda sem kominn væri upp
í hjónabandi sínu. Það reyndist
henni dýrkeypt.
Loðið svar
Norman kom heim um hálftólf-
leytið um kvöldið. Annette sagði
ekkert um það hvers faöir hennar
hafði orðið vísari en morguninn
eftir, þegar þau sátu yfir morgun-
verðinum, spurði hún, nokkuö
þóttafull: „Hver er hún þessi Jea-
nette, Norman? Hvers virði er hún
þér?“
Maður hennar varð eldrauður í
framan en þegar hann hafði náð
að jafna sig dálitiö svaraði hann:
„Þú hlýtur að eiga við Jeanette
Clarke. Hún er bara bam, ekki
eldri en sautján ára. Hún vinnur í
bókhaldsdeildinni hjá okkur. Hún
er mér ekkert og haíi einhver sagt
þér annað skal ég gefa honum al-