Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 7

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
5
jafnskjótt og hann var kominn á bak fyrir aftan hana,
varð hún alvarleg í bragði.
Þú verður að halda yfrum mig, sagði hún. Annars dett
ég kannski í ána! Hann hlýddi henni í leiðslu og hélt var-
lega utan um hana, eins og hún væri brothætt. Það hljóm-
aði eitthvað fyrir eyrum hans, skært og blítt, glatt og ang
urvært í senn, áþekkast dularfullum kliði.á björtum vor-
morgni. Hesturinn lagði flipann að straumnum og blakaði
oyrunum til málamynda, en þar sem hann þekkti vaðið út
í æsar, fannst honum ekki taka því að frýsa, áður en hann
óð út i bergvatnið. Hann óð hægt og festulega, en þegar
komið var út í miðjan straumstrenginn, tók stúlkan bak-
föll og hrópaði:
Æ—æ! Haltu fastar utan um mig! Eg er að dctta!
Hann hélt fastar utan um hana, þrýsti henni að sér,
klemmdi fæturna að síðum hestsins og reyndi að sigrast
á einhverri ringlun, sem gagntók hann allan, eins og hann
væri að fá aðsvif. Hann fann, hvernig rósótti skýluklútur
inn straukst við vangana, hvernig brjóstið hófst og hneig,
hvernig hitann lagði gegnum skrautprjónuðu peysuna, en
skynjaði allt I þoku, svipulli, ljúfri og regnbogalitri þoku,
heyrði ekki skvaldrið í vatninu fyrir hjartslætti sjálfs sín
og hrökk við, þegar hesturinn staðnæmdist á bakkanum
hinumeginn og hristi hausinn án afláts, eins og hann
vildi losna sem fyrst við þessa ósanngjömu byrði.
Nú svimar mig elcki lengur, sagði Sigrún María og
renndi sér af baki. Skelfing varstu vænn að reiða mig
yfir ána!
Hann renndi sér líka af baki og tuldraði eitthvað
ofan í barminn, þorði ekki að líta upp og fitlaði ákaft
við hnútinn á beizlistaumnum.
Hélztu að ég myndi detta? spurði hún glettnislega
og dustaði hrossamóðuna af pilsinu og sokkunum.
Onei, það hafði hann ekki haldið, ekki beinlínis.
Þú tókst svo fast yfrum mig, sagði hún. Þú hlýtur að
vera alveg fílsterkur!
•Hann varð ennþá rjóðari í framan og gerði sem minnst
úr kröftum sínum, skoðaði hnútinn á beizlistaumnum að
nýju og flutti hann í sífellu milli handanna. Það var
eins og titringurinn í brjóstinu ætlaði að bera hann
ofurliði og varna honum máls. Hann kom varla upp
nokkru orði.
Heyrðu, sagði hún, hvað ertu orðinn gamall?
Gamall? Hann hafði orðið séxtán ára á laugardaginn.
Nei, var það ekki merkilegt! Á laugardaginn ? Þá
hafði hún einmitt lagt af stað út að Gili til að hitta hana
frænku sína! Hún hafði einmitt hugsað eitthvað á þessa
leið þegar hún gekk yfir heiðina: Það skyldi þó ekki
vera að einhver ætti afmæli í dag? En hvernig sem hún
Orlofsljóð
Hve sælt, ó, sælt að sjá í himininn
eitt sumar fjarri stassjón gróðavonar
og skynja í anda Ólafs Kárasonar
hinn æðra hljóm mcð liijublóm við kinn.
Þótt vindar feyki fegurðinni út
af festingunni og skýin vatni músum,
má gista bóndann, Bjart í Sumarhúsum,
og.brúka í nef og spá í tóbakskiút.
Svo hleypur æskan, Ásta Lilja og ég,
tvö ástrík börn á móti degi nýjum
og björtum. JökuII jaðrast hvítum skýjum,
og ég er fanginn, hún er yndisleg.
Sævarins niði sunnanvindur hvíslar
í silfurgárum spegildjúpra hylja.
Á sumarlandið langa skugga ber.
Fióðbáran smá við fjörusteina ríslar
og fléttar reipi úr sandi, Ásta Lilja,
og feginn vil ég vera kyrr hjá þér.
Kvöldsólin rjóða kveðjugeislum hríslar
um kólguloft og börn, sem verða að skilja,
Hún, Salka Valka vonast eftir mér.
KRISTINN PÉTURSSON.
-------------------------------------—-í'