Þjóðviljinn - 22.12.1946, Síða 31

Jólin 1946
ÞJÖÐVILJINN
29
ÍJr ferðabók
Motto:
Stúlkur horfa á Vúlkan.
Svalur er suma.rkali,
sofnum ei fyrir dofa.
Eða:
Svo borðuðum við, siðan héldum við áfram og svo
borðuðum við aftur og sofnuðum.
Það hefur margur borið minna en búslóð sína á bakinu.
Við ætluðum að ganga umhverfis Snæfellsjökul, svo
klifjaðar að ekki sást, hvort þar færu hestvagnar eða
þjóðflutningar. Þar sem þessi viðundur fóru yfir, var
margt forvitið augað á rúðum og í gættum. Við komum
að Búðum og í gleði okkar yfir að vera komnar á stað,
sem stóð á landakortinu, tjölduðum við á þeim fyrsta
hóli, sem varð á vegi okkar. Þar var auðvitað ekkert
vatn og ískaldan gust lagði frá jöklinum. 1 eymd okkar
hreiðruðum við um okkur í pokunum og skulfum góða
stund, því að kuldinn var jafnmikill inni í pokunum sem
úti. Eg var að ,,lesa“ Náttúrufræðinginn, Martha reyfara
og áður en varði, vöknuðum við upp frá bókunum og
voru þá náttúruvísindin enn á byrjunarstigi og morðið
óleyst gáta.
Við risum nú á fætur, til þess að leita fyrir okkur,
hvort þar væri vatn að fá, þó ekki væri nema til að
drekka og hvort ekki væri liross að fá, sem myndi nenna
að bera búslóðina umhverfis jökulinn.
Húrra! Þar var þá maður, sem hafði umráð yfir mörg-
um hestum og fengum við einn að láni og bundum reit-
umar upp á hann. Hesturinn reyndist brátt vera hryssa
og hlaut því nafnið Brýnka. Við gengum nú lengi um
hið gróna Búðarhraun og komum að Stapa nær dauða
en lifi. Tjölduðum. Blautar, Kaldar. Brauðlausar. Við
börðum að dyrum í einu húsi og spurðum, hvort hægt
væri að kaupa þar brauð. „Eg veit það ekki“, sagði kona,
sem kom til dyra. Við spurðum, hvort hægt væri að fá
að tala við húsmóðurina. ,,Eg veit það ekki“, sagði konan.
Við spurðum, hvort hún væri ef til vill hiisfreyjan. „Eg
veit það ekki“, svaraði hún. Þar stóðum við þrjár og
góndum hver framan í aðra og vissum ekki neitt.
Áður en við fengum rætt út, snerum við á braut og
börðum að dyrum í öðru húsi. Þar var kona, sem þurrk-
aði sokkaplöggin okkar og lét okkur fá rúgbrauðshleif
í malinn, og síðan fórum við fullar hlýju, þurrleiks og
þakklætis heim í búslóðina okkar og átum. Þá urðum við
svo latar, að við ákváðum að slá öllu upp í kæruleysi og
fara ekki kringum jökul, heldur stytta okkur leið ýfir
jökulháls, þótt ferðin' hafi verið farin sérstaklega til
að komast umhverfis jökul. Öllu kjarkmeiri brugðum
við okkur í skemmtiferðalag, án Brýnku, útað Lóndröng-
um og skoðuðum þá samkvæmt Árbók Ferðafélagsins,
en þeir reyndust þá vera mjög merkilegir eða m. ö. o. eins
og allir aðrir klettar útí sjó með furðulegu sniði.
Síðan gengum við aftur heim að Stapa og kvöddum
dyra í þriðja húsinu og báðum um hesta og fylgd yfir
þann óhreina háls, jökulhálsinn.
Húsbóndi sagðist skyldi veita okkur hesta og fylgd’
og við lögðum af stað með Brýnku sem trússaklár.
Þegar ég var að gyrða Brýnku, beit hún mig. Hún hafði
reynzt slæg strax í byrjun, en okkur hafði ekki órað
fyrir, að nokkurt kykvendi gæti verið svona fullt af
óheilindum. Sló því strax í óvingan milli okkar og nú
vildi ekkert okkar láta Brýnku hlaupa hið næsta sínum
gæðing. Var hún því alltaf á sífelldum krákustigum,
ýmist strokukenndum eða árásarsinnuðum. Við riðum
yfir kaldan jökulháls, gráa og rauða möl, en litur hest-
anna rann fagurlega um hið lífvana umhverfi. Minn
hestur var hvítur og hét Álft. Hann hengdi niður haus-
inn eins og liálsbrotinn væri og reyndist hann þá vera háls
brotinn,, a. m. k. var stórt brot á mótum háls og hryggj-
ar. Eg klappaði honum óspart vorkunnsamlega og reyndi
að örfa hann upp, þrátt fyrir þessi örkumi, en hann
varð æ latari því meir sem ég kjassaði hann.
Brýnka slagaði og víxlaði með trússið á hliðunum og
fór illa á henni.
Fylgdarmaðurinn skildi við okkur í Ólafsvík og þeysti
um hálsinn á gæðingum sínum heim aftur.
Við fengum að fara í kaupfélagið og sáum rauða tóbaks
klúta, sem kostuðu kr. 1,25 hver, og reyndum við að
prútta þeim niður í krónu, en ekki var við það kom-
andi, 25 eyringurinn varð að loða við. Ekki fengum
við heldur að kaupa þá á tvær krónur stykkið, svo að
við héldum áfram ferð okkar með Brýnku í þvílíkri
fjarlægð, sem taumurinn leyfði.
Við komum að Máfahlíð og tjölduðum þar utan tún-
garðs, settum Brýnku í haga og skriðum í þessa köldu
poka. Skömmu síðar er barið að súlu. Við sprettum
tjaldskörum, og gægist þá ekki inn hausinn á Brýnku.
„Burt“, hvæsum við, en þá gægist inn drenghnokki, sem
spyr hvort við eigum þessa skepnu. Við förum undan
í flæmingi, en verðum loks að kannast við, að gripurinn
fylgi okkur. Drengurinn segir að hún hafi verið að
strjúka, okkur sé betra að binda hana. Við þökkum
kærlega fyrir og tökum við Brýnku, sem horfir á okkur
hatursfullu augnaráði.
Framhald á bls. 36.