Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 39

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
37
smásaga eftir
Kathezine Anne Portes
Á þriðja degi eftir að þau fluttu í sveitina kom hann
gangandi til baka frá þorpinu og bar körfu með heimilis-
vörum og tuttugu og fjögurra metra langa snærishönk.
Hún kom út á móti honum og var að þurrka sér um
hendurnar á græna sloppnum sínum. Hárið var úfið, nefið
var skarlatsrautt af sólbruna; hann sagði henni að hún
liti strax út eins og hún væri borin og barnfædd í sveit-
inni. Gráa flúnelsskyrtan lians loddi við hann, þungu
skórnir hans voru rykugir. Iiún fullvissaði hann um að
hann væri eins og sveitamaður í sjónleik.
Hafði hann keypt kaffið? Ilún hafði beðið allan lið-
langan daginn eftir kaffi. Þau höfðu gleymt því þegar
þau gerðu innkaup fyrsta daginn.
Hananú, hafði hann nú ekki gleymt því! Drottinn minn,
nú yrði hann að fara til baka. Já, hann færi ef hann
yrði viðþolslaus. Hann hélt samt að hann hefði ekki
gleymt neinu öðru. Hún minnti hann á að þetta væri
bara af því að hann drykki ekki kaffi sjálfur. Þá myndi
hann muna þetta nógu vel. Setjum svo að þau yrðu uppi-
skroppa með sígarettur? Þá sá hún snærið. Til hvers var
það? Já, hann hélt það mætti nota það í þvottasnúru eða
þess konar. Auðvitað spurði hún hann hvort hann héldi
þau ætluðu að fara að rcka þvottahús. Þau höfðu þegar
fimmtíu feta snúru hangandi rétt fyrir augunum. Hvað!
hafði hann ekki tekið eftir henni, virkilcga? Þetta var
blettur á landslaginu, að hennar áliti.
Hann hélt að snæri gæti verið til margra hluta þarf-
legt. Hana langaði að vita til hvers, til að mynda. Hann
hugsaði sig um nokkrar sekúndur, en datt ckkert í hug.i
þau gátu beðið og séð til eða hvað ? Maður þarf alls konar
skrítilegheit kringum sig í sveitinni. Hún sagði, já, það
var það, en hún hélt að einmitt núna, þegar maður varð
að vega hvern tíeyring í lófa sér, væri skrítið að vera
að kaupa meira snæri. Það var það. Annað hafði hún
ekki meint. Hún hafði bara ekki séð strax, af hverju
þetta var riauðsynlegt.
Jæja, hamingjan góða, hann hafði keypt það af því
hann langaði til þess, það var allt og sumt. Hún hélt það
væri gild ástæða og skildi ckki vegna hvers hann sagði
það ekki strax. Sjálfsagt yrði það gagnlegt tuttugu og
fjögra metra snæri, það mátti nota það í hundruð tilfell-
um, hún mundi ekki eftir neinu í bili, en þau mundu koma.
Auðvitað. Eins og hann hafði sagt þá getur margt komið
að notum í sveitinni.
En liún var svolitið vonsvikin út af kaffinu, og þó,
sko, sko, sko eggin! Ó, drottinn minn, þau eru öll brotin.
Hvað hefði hann látið ofan á þau? Vissi hann ekki að
það mátti ekki þrýsta að eggjum? Þrýsta, hver hafði
þrýst að þeim, ef hann mætti spyrja? Þvílík bjánaspurn-
ing. Hann hafði einfaldlega borið þau í körfunni með
hinu dótinu. Ef þau voru brotin var það búðarmanninum
að kenna. Hann ætti að vita betur en svo, að hann setti
þunga hluti ofan á egg.
Hún var viss um að það var snærið. Það var það þyngsta
í körfunni, hún sá hann greinilega þegar hann beygði
af veginum, snærið var stór böggull efst í körfunni. Hann
kallaði allan heiminn til vitnis um að þetta var ekki
rétt. Hann hafði haldið á snærinu í annarri hendi og körf-
unni í hinni og hvað þýddi fyrir hana að hafa augu, ef
þetta var það, sem hún notaði þau til?
Nú, að minnsta kosti sá hún eitt greinilega: engin
egg í morgunmatinn. Nú yrðu þau að steikja þau og
nota þau í kvöldmatinn. Það var svosum nógu bölvað.
Ilún hafði ætlað að hafa steik til kvöldverðar. Enginn
ÍS, kjötið mundi ekki geymast. Hann langaði til að vita
livers vegna hún gæti ekki strax brotið eggin í skál og
látið þau á svalan stað.
Svalan stað! henni þætti vænt um ef hann gæti fundið
svalan stað. Jæja þá, hann sá ekki betur en þau gætu vel
soöið bæði eggin og kjötið núna og hitað kjötið upp á
.^morgun. Henni fannst hugmyndin beinlínis brandari.
fUpphitað kjöt þegar þau hefðu alveg eins getað haft
það nýtt. Það næstbezta og leifar til bráðabirgða, jafn-
vel þegar um matinn var að ræða! Hann klappaði henni
á axlirnar. Það skiptir í rauninni ekki svo miklu máli, er
það elskan? Stundum þegar þau voru í góðu skapi,
var hann vanur að klappa henni á axlirnar og
hún lét þá vel við eins og malandi köttur.
Núna fussaði hún og lá við að hún klóraði. Hann var kom-
inn á fremsta hlunn að segja að þau gætu einhvem
veginn lagað þetta þegar hún sneri sér að honum og
sagði að ef hann færi að segja að þau gætu einhvern veg-
inn lagað þetta mundi hún áreiðanlega slá hann í framan.
Hann kingdi því sem hann hafði ætlað að segja, hann