Þjóðviljinn - 22.12.1946, Síða 43

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
41
Og alit í einu eru hemin ijól
Ég veit ekki fyrr en ég er kominn i ný föt úr grænu
flaueli og stend úti á miðju gólfi, svo fínn, að enginn má
koma við mig, ekki einu sinni nærri mér. Og þar sem ég
veit af reynslu, að maður verður að halda kyrru fyrir, ef
maður á ekki að fá í sig blett, þá þori ég ekki heldur að
hreyfa mig. Eini líkamshlutinn, sem hefur ekki látið af
embætti, er höfuðið á mér, og því reyni ég að snúa eftir
getu til að fá útsýn yfir mína eigin dýrð úr sem flestum
áttum.
Það hafa verið látin ljós í alla glugga og alla króka.
Jafnvel í bæjargöngunum logar á kertum, sem standa á
spýtum út úr veggjunum. Það er mikil hátíð í vændum
og við búum okkur öll undir hana í okkar bezta skarti.
Jafnvel skepnurnar fá sérstakan ábæti til hátíðabrigðis.
Og áður en orðið er heilagt, eigum við öll, — Siggupabbi,
maddama Anna, Bjössi og við öll —, að setjast undir
langt borð í baðstofunni og borða hrísgrjónagraut og
steiktar rjúpur. Ég bið veizlunnar með eftirvæntingu, en
því miður er ekki heilagt fyrr en klukkan sex. -— —
Klukkan sex á að kveikja ljósin, klukkan sex á að
setjast að borðum, — og klukkan sex er einmitt sá tími,
þegar svefninn fer á mig.------I kvöld hcf ég ákveðið, að
þetta hvorki megi né skuli verða; en vcit allt of vel, við
hvern ég á, og hjarta mitt er dapurt.
Móðir mín er að sýsla við Betu litlu, sem á líka að
verða fín eins og við hin, og þótt hún eigi annríkt, lítur
hún til mín við og við.
Vertu ekki hnugginn. Uggi minn! segir hún allt í einu
blíðlega. Þessi jól skaltu að minnsta kosti sjá kveikt á
kertunum, áður en þú sofnar.------— 1 fyrra var ég ekki
fyrr búin að klæða þig og láta þig sctjast á rúmið hjá
pabba en svefninn sigraði þig. Manstu cftir því? En í
þetta sinn erum við ekki eins sein fyrir, og nú hef ég
séð svo um, að það verður kveikt á kertunum rctt fyrir
sex. Óðar en ég er tilbúin, tekur mamma Bctu á arminn
og Ugga við hönd sér, og síðan göngum við um húsið og
skoðum ljósin. Þegar við erum búin að skoða nægju okk-
ar, fær Uggi litli matinn sinn, — það sakar ekki —, þú
færð að sitja við borðið fyrir því, cf þú getur haldið þcr
uppi, — og ef tími vinnst til, þegar þú ert búinn að borða,
skaltu fá að heyra sögu.
Þegar við höfum gengið um húsið og fullvissað okkur
um, að hvergi ber skugga á, tekur móðir mín mig í keltu
sér og gefur mér að borða.-----
Er klukkan bráðum orðin sex? spyr ég með grátstaf í
kverkunum.
Láttu sem þú vitir ekki um klukkuna, segir móðir mín
og kyssir mig blíðlega. Það gerir þig aðeins enn syfjaðri.
--------Hugsaðu um eitthvað annað.
Ég manna mig upp og fylgi ráðum hennar.
Af hverju er líka haft ljós hjá kúnum? spyr ég. Geta
þær sofið, ef bjart er í fjósinu?
Þú mátt ekki halda, að kýrnar sofi á jólanóttina, svar-
ar móðir mín, og rödd hennar er allt í einu hlaðin ósögð-
um tiðindum. Þú veizt líklega, að Jesús fæddist í fjárhúsi
og var lagður í jötu?-----------Það eru ekki mennimir
einir, sem lialda heilagan afmælisdaginn hans, heldur
einnig skepnumar.------------Hefur Begga gamla aldrei
sagt þér, að á jólanóttina klukkan tólf fá kýrnar manna-
mál og taka til að skrafa saman ?---------— Hvað þær
segja, vita menn ekki, þær kunna því betur, að enginn
heyri til. Þess vegna má maður ekki hafast við í fjósi
klukkan tólf á jólanóttina. Sá, sem hefur heyrt kýmar
tala, verður aldrei samur maður eftir. Ef þær stanga hann
elcki til dauða, verður hann að minnsta kosti svo undar-
legur upp frá því, að hann veit hvorki í þennan heim né
annan.
Veit þá enginn, hvað þær segja, mamma? hvíslaði ég
hugfanginn.
Móðir mín brosir til mín og kyssir mig, — það vottar
fyrir tári í auga hennar, án þess ég viti orsökina.
Hvað þær segja, þegar enginn heyrir, — það veit mað-
ur ckki, svarar hún, þrýstir mér að sér og tekur að róa
meo mig. En það eru til þulur um það. Nú skaltu taka
eftir. -------
Og um lcið og hún lækkar róminn og tekur að raula
með dreginni lirynjandi, er eins og sígi gullið mistur yfir
„loftið" okkar, þar sem annars ber hvergi skugga á, aldrei
þcssu vant.
Sól skín á fossa,
segir hún Krossa.
Hvar á að tjalda?
scgir hún Skjalda.
Suður við ána,
segir hún Grána.
Minn bás er breiður,
segir hún Reyður.
Minn bás er breiðari,
segir hún Biómakinn.
Ég vildi hann færi að hlána,
segir enn hún Grána,