Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 40

38
Þ JÓÐVIL JINN
Jólin 1946
var orðinn heitur í andlitinu. Hann tók upp snærið og
ætlaði að setja það í efstu hilluna. Hún vildi ekki hafa það
í efstu hillunni, krukkurnar og dósirnar áttu að vera
þar; helzt vildi hún ekki hafa allt í óreiðu í efstu hillunni
innan um heilmikið af snæri. Hún hafði þolað alla þá
óreiðu sem hún ætlaði sér að þola, meðan þau bjuggu
í íbúðinni í bænum, það var að minnsta kosti nógu rúm-
gott hérna og hún ætlaði að halda öllu í röð og reglu.
Jæja, úr því það var svo, langaði hann að vita hvað
hamarinn og naglarnir áttu að gera hérna? Og af hverju
hafði hún látið þá hér þegar hún vissi að hann þurfti á
þessum hamri og þessum nöglum að halda uppi á lofti
til að lagfæra gluggakarminn ? Hún beinlínis tafði allt
verk og tvöfaldaði með þessum bjánalega vana að vera
alltaf að taka hluti til handargagns og fela þá.
Hún bæði hann mikillega fyrirgefningar, og ef hún hefði
liaft nokkra ástæðu til að halda að hann mundi lagfæra
gluggakarmana í sumar mundi hún hafa látið hamarinn
og naglana eiga sig alveg þar sem hann lét þá: á miðju
svefnherbergisgólfinu, þar sem þau gátu stigið á þá í
myrkrinu. Og ef hann nú hreinsaði ekki allt draslið burt
slcyldi hún fleygja því niður í brunninn.
0, allt í lagi, allt í lagi — gat hann þá sett það í skáp-
inn? Auðvitað ekki, það voru sópar og sóflar og fægi-
skúffur í skápnum og því gat hann hvergi fundið stað fyr-
ir snærið sitt nema í eldhúsinu hennar? Hafði hann gefið
sér tíma til að hugsa um að það voru sjö vita gagnslaus
herbergi í húsinu og aðeins eitt eldhús.
Hann vildi fá að vita hvert þeirra? Og var henni ljóst að
hún gerði sig algerlega að fífli ? Og hvað hélt hún að hann
væri, þriggja ára krakkabjáni? Stóri gallinn við hana var
sá, að hún þurfti eitthvað veikara en hún var sjálf til að
ráða yfir og stjórna. Hann vildi að guð gæfi að þau ættu
fáein börn, sem hún gæti notað til þessa. Kannski hann
fengi þá svolitla hvíld.
Andlit hennar breyttist við þetta, hún minnti hann á að
hann hafði gleymt kaffinu og keypt einskisnýta snæris-
hönk. Og þegar hún hugsaði um allt það, sem þau þurftu
í raun og veru til að gera húsið hæft til íbúðar, gat hún
grátið, ekkert annað. Hún varð svo eymdarleg, svo vin-
svikin og örvæntingarfull, að hann gat ekki trúað að það
væri aðeins snæri sem ylli öllum ósköpunum. Hvað var
það sem að henni gekk, í hamingjunnar bænum?
Ó, vildi hann flýta sér að fara í burt, og vera í burtu,
ef hann gæti, í fimm mínútur? Já, sannarlega skyldi hann
gera það. Hann skyldi vera i burtu til eilífðar, ef hún
óskaði. Já, drottinn minn, það var ekkert sem hann vildi
frekar en fara í burt og koma aldrei aftur. Þó henni riði
lífið á gat hún ekki séð hví hann færi þá ekki strax. Þetta
var ágætisskemmtun. Hér var hún án þcss að gcta hreyft
sig, margar mílur frá járnbrautinni með hálftómt hús til
að hugsa um, og ekki tíeyring í vasanum, og allt mögu-
legt til að gera; það fannst honum akkúrat augnablikið
til að skjótast í burt. Hún furðaði sig á að hann hafði ekki
bara haldið áfram að vera í bænum, þangað til hún hafði
komið og lagfært allt. Það var hans venjulega bragð.
Honum sýndist nú að þetta væri að fara heldur langt.
Dálítið út fyrir takmörkin ef hann mætti komast þannig
að orði. Til hvers í andskotanum hafði hann verið í bæn-
um í sumar? Til að vinna baki brotnu fyrir peningunum
sem hann hafði sent henni. Þannig var það. Hún vissi jafn-
vel og hann að þau hefðu ekki getað gert þetta öðru vísi.
Hún hafði verið honum sammála þá. Og þetta var, svo
hjálpi mér guð, eina skiptið sem hann hafði nokkurn tíma
látið hana eina um að gera nokkurn skapaðan hlut.
Ójá, þetta gat hann nú sagt langömmu sinni. Hún hafði
sínar hugmyndir um hvað hafði tafið hann í bænum. Dá-
lítið meira en hugmyndir, ef hann langaði að vita. Svo
að hún ætlaði að byrja á þessu aftur eða hvað? Jæja, hún
gat alveg hugsað það sem hana lysti. Hann var þreyttur
á að útslcýra. Það kann að vera einkennilegt, en hann hafði
beinlínis verið kræktur fastur, og hvað gat hann gert?
Það var ómögulegt að hún tæki þetta alvarlega. Já, já,
hún vissi hvernig það var með karlmennina: ef maður
skildi þá eftir eina mínútu, voru þeir vissir með að láta
einhverja kvensu ræna sér. Og auðvitað gat hann ekki
verið að særa tilfinningar hennar með því að neitaf
Jæja, hvað var hún að rugla um? Mundi hún ekki að
hún hafði sagt honum að þessar tvær vikur þegar hún
var ein í sveitinni væru þær skemmtilegustu sem hún hafði
lifað í fjögur ár? Og hvað höfðu þau verið lengi gift þegar
hún sagði þetta? Hún héldi þó ekki að hann myndi ekki
nógu vel eftir þessu?
Hún hafði ekki meint að hún væri hamingjusöm af því
að hún væri ekki hjá honum. Hún meinti að hún væri
hamingjusöm af því hún var að lagfæra þetta déskotans
hús handa honum. Það var það sem hún hafði meint, og
hver var nú meiningin ? Grafa upp eitthvað sem hún hafði
sagt fyrir ári til að réttlæta sjálfan sig fyrir að gleyma
kaffinu hennar, brotið eggin og keypt gagnslaust snæri er
þau höfðu ekki efni á. Hún hélt sannarlega að timi væri
til kominn að sleppa þessu umræðuefni, og nú var aðeins
tvennt sem hana langaði til: hana langaði til að hann tæki
þetta snæri, svo að það væri ekki að flækjast fyrir fót-
um manns og að hann færi aftur til þorpsins að ná í kaff-
ið hennar.
Hann horfði út á dökkbláar hæðirnar mókandi í síðdeg-
ismistrinu og þurrkaði sér um ennið og andvarpaði þung-
lega, og sagði að ef hún gæti bara beðið mínútu eftir
nokkrum einasta hlut, þá væri hann að fara til baka. Hafði
.
I

:-é
0T