Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 35

Jólin 1946
ÞJÓÐVILJINN
33
Boheme. Tónarnir fylltu þennan stóra sal og áhorfend-
ur liljóðnuðu og bjuggu sig undir að Jilusta á 4^2 tíma
langan söngleik. Forleiknum lýkur og tjaldið er drcgið
frá. Sviðið er málaravinnustofa Rodoifo. Þar sitja nokkrir
kunningjar hans og barma sér út úr peningavandræðum.
Húseigandinn kemur til þess að rukka inn húsaleiguna, en
þeim tekst að koma honum burt með brögðum. Síðan fara
kunningjarnir og Rodolfo verður einn eftir. Stuttu seinna
kemur Mimi inn. Hún býr í þessu sama húsi, og kemur
til þess að biðja Rodolfo um að gera sér greiða. Út frá
þessu spinnst svo kunningsskapur þeirra og þau verða
ástfangin, en Mimi deyr seinna úr tæringu. Áður hefur
Rodolfo orðið henni afhuga, en hann iðrast, þegar það
er orðið um seinan. Þetta er þráðurinn í óperunni.
Rodolfo var leikinn af Charlcs Kullman. Lieia Alban-
ese lók Mimi, en John Brownlee og Ezio Pinza léku vini
Rodolfo, þá Marcello og Colline.
Þó að margt af söngnum færi fyrjr ofan garð og neðan
hjá mér ,hef ég sjaldan hlýtt á nokkuð, sem ég hef orðið
meira snortinn af. Efni óperunnar er að víSu ekki veiga-
mikið í mínum augum, en söngurinn, leiksviðið og þessi
geysistóru salarkynni hjálpuðust öll að til að gera mér
þessa sýningu ógleymanlega. Sérstaklega minnist ég söngs
Ezio Pinza í hlutverki Collone og Liciu Albancse í hlut-
verki Mimi. Sýningunni lauk klukkan um 6 og við héldum
heim á gistihúsið til þess að neita kvöldverðar, en klukk-
an 8 áttum við að vera aftur í ópcruna, og þá átti að
hlusta á Rigoletto eftir Verdi.
Hafi ég verið hrifinn af söngnum og lciknura í La Bo-
heme, þá var ég enn hrifnari af Rigoletto. Þar léku Law-
John
Brownlee, í
hlutverki
Marcello í
óperunni
La Bo-
heme eftir
Puccini.
rence Tibbet sem Rigoletto, Armand Tokatyan (armensk-
ur) sem hertoginn, Patrice Munsel sem Gilda, dóttir Rigo-
letto og Virgilio Lazzari sem Sparafucile. Mest þótti mér
til koma, af því sem ég hafði ekki áður heyrt á plötum,
kórinn í byrjun fyrsta þáttar og dúettinn milli Rigoletto
og dóttur hans í öðrum þætti.
Klukkan var langt gengin 12, þegar sýningin var úti,
og sjaldan held ég að ég hafi verið þreyttari en um leið
ánægðari en þetta kvöld.
Daginn eftir, sem var sunnudagur, notaði ég til þess
að skoða málverkasafn borgarinnar (The Art Institute),
en það er nú önnur saga og verður ekki sögð hér. Kl. 4
um eftirmiðdaginn hélt ég svo aftur heim til borgarinn-
ar, þar sem ég bjó, og þóttist hafa varið helginni vel.
Æriuiýri
Þeir gömlu, góðu dagar með ævintýraheimi, skyldu
þeir vera gengnir veg allrar veraldar — og aldrei
koma aftur? Oft kemur það í hug mér, hvort við
munum nokkurntíma upplifa jafnmikla bókmennta-
viðburði sem í bernsku, þegar við sáum hlutina, og
hvort við munum eiga eftir þvílíkt innsæi sem þá,
þegar við áttum ævintýraheim, og kynjaskógur var
eðlilegri en venjulegur skógur, en nornir voru á
hverju strái, reiðubúnar að galdra í alvöru, þegar
hallir sindruðu í f jarska og karl og kerling áttu bágt
í koti sínu og var bjargað frá hungri og fátækt. Þá
voru góðir dagar, áður en það kom í ljós að karl og
kerling bjuggu við sult og seyru og áttu engrar hjálp-
ar von.
Hvenær munum við eiga eftir að sjá þann mikla
viðbui’ð aftur, þegar dvergurinn Hrossabrestur dans-
aði umhverfis bálið eða þegar Hans og Gréta röktu
slóðina í mánaskini, eða þá tröllskessan sat og
hrærði í potti með nefinu á sér. Verður nokkurntima
á jarðríki sögð önnur eins saga og Mjallhvít eða
Öskubuska eða Eldfærin eða Gilitrutt. Sá, sem gæti
nú lesið 1001 nótt í fyrsta skipti eða þjóðsögumar og^
ævintýrin ómenguð eins og þau streymdu um svelgj-
andi huga bernskunnar. Sá, sem gæti nú grátið með
svönunum sex eða runnið með Hlina á rekkjunni, sá,
scm ætti eftir að nýju að þeysa gandreið með skess-
um eða sigla á laufblaði með Þumalínu eða hrína
með Brimaborgarsöngvurunum, hefði sá ekki náð
fullkomnun? Það er sú ómengaða list, sem gat tælt
börn inn í ótrúlegustu verhldir, þar sem spila-
borgin var veruleg og höllin spilaborg, þar sem sag-
*