Þjóðviljinn - 22.12.1946, Side 41

Jólin 1946
Þ J ÓÐVILJINN
39
1 KRISTINN PÉTURSSON:
i.
lleima við bæinn, að Hvammi,
er hani með rauðan kamb.
TrygRur skokkar f'ram traðir.
I túni er lamb.
9
Og tjörnin neðan við túnið
tckur litfríða mynd
af loftinu umhverfis ijósan
líparít tind.
Mikið er tíðin að mildast.
Og mikið er veðrið blítt.
En hve landið er ljóðrænt.
Og lambið mitt hvítt.
II.
Svei þér, Tryggur. Nú sést þó
að suðrið er endalaust.
— Svona á sólin að vera,
synja um haust,
en Ieyía vorinu að leiða
lambið í bóndans hjörð,
sem rásar á afréttum inni
um ósnortna jörð.
Sumarið efra í sumar!
Svanirnir, tjarnirnar
og lömbin, sem koma til leika
við lambið mitt þar.
III.
Jöröin hvarf víst — og hverfist
til haustnátta aftanrjóð
með þá, sem hungrar, og þá sem
þyrstir í blóð.
Fjöllin frá því í sumar
fara í nýjan snjó.
Það er rosi í réttum,
en rokhvasst við sjó.
Og ioks kemur lausnarstundin:
Lifur! iljörtu! Nýtt kjöt!
— Æ, lainbið mitt, lambið hvíta,
sem lék sér á flöt.
m
£|
I
l!ll!ll!!ll!!Í!Ílllllilli!llllll!liH!l!lllll!!lllllli!!l!lll!l!!lllllll!!lll!lll!!l!l!ll!ll!ll!!llllll!lllllll!llllllllllll!l!!ll!l!!lllll!ll!!llll!l!l!llllllllll!!íll!!lll!!!'ll!il!llllllll!!!n!!!llll>lllllll!!ll!!!ll!!l!lllll!lllll!!l!ll!!lllllllllllll!1lll!l!llll!!l!!lllll!lllll!!!llllllllllllll!!!!l!llllll!llllll!l!!!!!lllllillll!!l!!lllillill!!ll!!!lllllllill!l!!llllllllilllllll!lll!!l!!UII!l
hann ekki sagt það strax þegar þau sáu að hann hafði
gleymt því?
Ó, já, já. . . . hlauptu í burt. Hun var að fara að þvo
gluggana. Sveitin var svo falleg! Hún efaðist um að þau
hefðu tíma til að njóta fegurðarinnar. Hann ætlaði að fara,
en hann gat ekki farið fyrr en hann hefði sagt að ef hún
væri ekki svona óhemjulega bölsýn gæti hún séð að þetta
mundi aðeins standa í nokkra daga. Gat hún ekki munað
neitt skemmtilegt frá hinum sumrunum? Höfðu þau aldrci
skemmt sér neitt? Hún hafði ekki tíma til að tala úm það
og vildi hann nú gera svo vel að taka snærið svo að það
lægi ekki þarna fyrir fótum manns. Hann tók það upp,
cinhvern veginn hafði það fallið af borðinu, og gekk út
með það undir hendi sér.
/Rtlaði hann að fara núna? Ójá. Hún hélt það nú. Stund-
um fannst henni að hann væri skyggn á nákvæmlega þau
augnablik, þegar verst stóð á fyrir henni. Hún hafði hugs
að sér að setja dýnurnar út í sólskinið, ef þau létu þær út
núna, mundu þær að minnsta kosti fá þriggja stunda sól-
skin, hann hlyti að hafa heyrt hana segja í morgun að
hún ætiaði að viðra þær. Svo auðvitað færi hann og lofaði
henni einni að eiga við þær. Hann héldi kannski að hún
hefði gott af hreyfingunni.
Ja, hann var bara að ná í kaffið hennar. Fjögra mílna
ganga eftir tvcim pundum af kaffi! Það var hlægilegt, en
hann var bráðfús að gera það. Skapið var að fara með
hana í hundana, en ef hún vildi sjálf fara í hundana, þá
var ekkert við því að gera. Ef hann héldi að kaffið væri
að fara með hana í hundana, óskaði hún honum til ham-
ingju. Ilann hlyti að hafa ansi auðmjúka samvizku.
Samvizku eða ekki samvizku, hann gat ekki séð hvers
vegna dýnurnar gætu ekki alvcg eins bcðið ti! morguns.