Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 8

6
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1946
fór að, þá gat hún ekki komið því fyrir sig, hver ætti
afmæli.
Hann hafði skyndilega hætt að fitla við beizlistauminn
og fest augun á gulnuðu puntstrái, sem virtist bíða þess
að verða slitið upp og brytjað sundur milli tannanna.
Hann beygði sig niður, sleit það upp, en plokkaði af
því öxin, áður en hann stakk því milli varanna. Það
kitlaði hann í varirnar.
Hún sagði: Svo þú ert orðinn sextán ára.
Já, sagði hann.
Eg verð átján ára í marz, sagði hún og vingsaði
pinklinum sínum, leit hugsandi yfir gulbrúna ásana í
landareign föður síns og bærði varirnar, eins og hún
væri að telja í hljóði: Það er ekki nema hálftannað ár
á milli okkar!
Hann gat ekki borið á móti því og kepptist við að
hluta sundur puntstráið; en Sigrún María mundi allt
í einu eftir merkilegum tíðindum og greip andann á lofti:
Veiztu það, að mamma er eldri en pabbi?
Nei, það hafði hann ekki vitað.
Jú, hún er hérumbil fimm árum eldri en pabbi! sagði
Sigrún María og hélt áfram að vingsa pinklinum sínum,
en íbyggið bros lék um varirnar og grænleiti kembingur-
inn í augum hennar stafaði frá sér snöggum glömpum,
sem minntu á tunglskinsblik á djúpum, leyndardómsfull-
um hyljum, hvikult tunglskinsblik í ágúst, þegar húmið
og ijmurinn renna saman. Pabbi sagði, að fimm ár væru
enginn aldursmunur, bætti hún við og jók trúnaðinn í
röddinni. Hann sagði, að amma sáluga á Klaustri hefði
verið tólf árum eldri en afi. Og samt gátu þau ekki séð
hvort af öðru!
Pilturinn þekkti ekki æviferil ömmu sálugu á Klaustri
og vogaði sér ekki að leggja neitt til málanna. Hann
leit vandræðalega í kringum sig og var svo heppinn að
koma auga á tvær straumendur, litlar og móleitar, sem
flugu upp með ánni. Hann horfði á eftir þeim, unz þær
hurfu í fjarska bak við lága, bugðótta ása.
Jæja, sagði Sigrún María og dustaði ósýnilega hrossa-
móðuna af pilsinu sínu, en brosið dofnaði á vörunum og
málrómurinn var ekki eins opinskár og áður. Skelfing
ertu þögull og alvarlegur! Ertu að hugsa um eitthvað
sérstakt ?
Nei, svaraði hann dræmt.
Geturðu ekki sagt mér eitthvað í fréttum?
Það er ekkert að frétta, muldraði hann í barm sér
og kingdi munnvatninu, greip annað puntstrá, plokkaði
af því öxin og stakk því milli varanna. Það var eins og
hugsanir hans hefðu verið hnepptar í viðjar, kynlegar,
mjúkar og angandi viðjar, sem hann gat ekki slitið, vildi
ekki slíta. Hann fann ekkert bragð að puntstráinu.
Á ekki pósturinn að koma um næstu helgi? spurði hún.
Jú, svaraði hann.
Eg vildi óska, að ég fengi bréf með póstinum, sagði
hún. Mér þykir svo gaman að fá bréf. Eg vildi óska,
að einhver skrifaði mér. Það þyrfti ekki að vera langt
bréf, — bara fáeinar línur.
Hann þagði. ,
Hvernig gekk heyskapurinn hjá ykkur í sumar?
Og svona bærilega, svaraði hann. Tíðin var svo góð.
Já, ágæt, samþykkti hún og leit snöggvast á skýin
uþpi á festingunni, kyrrlát og hlýleg. Við heyjuðum
líka miklu betur en í fyrra, en við erum ekki búin að
taka upp kartöflurnar ennþá. Eruð þið búin að taka upp
kartöflurnar ?
Já, við gerðum það núna um helgina.
Og hvernig var vöxturinn?
Eg held að hann hafi verið með skásta móti.
Eg hugsa, að vöxturinn verði líka góður hjá okkur,
sagði hún. Það sprettur alltaf svo vel í görðunum fyrir
framan bæinn, en rófurnar hafa aldrei þrifizt almenni-
lega í gömlu kálgarðsholunni hjá hesthúsinu. Það er ein-
hver ódöngun í moldinni. \
Hún leit aftur á skýin uppi á festingunni, sveiflaði
pinklinum, steig fram á fótinn, kipraði augnahvarmana
lítið eitt og faldi brosið á vörunum. Hvernig leggst haust-
ið í þig? spurði hún. Vel eða illa?
Hann varð að viðurkenna, að haustið legðist engan
veginn í sig, hann hafði í rauninni ekkert hugsað um
haustið, honum fannst sumarið drottna ennþá yfir jörð-
inni, það hafði bara verið dálítill norðangjóstur undan-
farnar nætur. Nú var aftur komin blíða og góðviðri.
Ertu ekki klókur að spá? hélt hún áfram. Hverju
spáirðu ?
Það veit ég ekki, svaraði hann. Eg kann ekki að spá,
Ha? kanntu ekki að spá! Eg er svo aldeilis hissa!
sagði hún undrandi og hló að fávizku hans, hristi höfuðið
og gerði gys að honum. Skelfing ertu bjálfalegur, dreng-
ur! Það geta allir spáð, nema þú!
Ætli haustið verði ekki gott, tautaði hann kafrjóður
og þurfti enn að rannsaka hnútinn á beizlistaumnum.
Ætli tíðin verði ekki góð fram að jólum....
Mikið var! sagði hún. Eg vissi alltaf, að þú gazt spáð
eins og aðrir. Eg gæti bezt trúað, að þú værir mesti spá-
garpurinn hérna í sveitinni! Þú ert bara svo glúrinn og
merkilegur! Þú fæst ekki til að segja neitt!
Hún strauk lófanum um hnakkann til þess að vita,
hvort samnældi fléttuhnúturinn hefði raknað upp eða
gengið úr skorðum; en þegar hún hafði sannfærzt um,
að hnúturinn fór vel í alla staði og hafði hvorki losnað né
Framhald á bls. 44.