Dagblaðið Vísir - DV - 12.10.1996, Blaðsíða 11

DV LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 1996
11
„Ég get sagt þér það að þú ert óvenjuskynsamur og allir sem hafa til að bera einhverja skynsemi að gagni taka þann græna. Þegar á hólminn er komið hopar maður undan hinum skæru
litum og velur öryggið. Þrátt fyrir allt þá hvílir virðuleikablær yfir þessum lit. Hann er róandi og þaö fer enginn á taugum í návist hans. Flöskugrænn er tískuliturinn.” DV-mynd GVA
Sölumaður grætur
„Rauði bíllinn, það er málið.
Þú kannt að fá leið á litnum en
allir aðrir í umferðinni munu
dást að bílnum, engin spurning,"
sagði sölumaðurinn við við-
skiptavininn sem horfði dolfall-
inn á skærrauðan amerískan bíl
af betri gerðinni. Viðskiptavinur-
inn virtist ekki alveg sannfærður
um þessa lausn svo sölumaður-
inn hélt ótrauður áfram.
„Það eru allir búnir að fá leið á
þessum flöskugræna lit sem er
ráðandi á þessari gerð bíla. Þú
vilt ekki hverfa í fjöldann, eða
hvað? “ bætti hann við.
Það bar þokkalega í veiði fyrir
sölumanninn. Hann skynjaði að
þessum miðaldra manni var full
alvara með að kaupa af honum
bíl og tilbúinn til að greiða fyrir
hann verulega mílligjöf frá gamla
bílnum. Hann þreifaði á málinu
og fann út að milligjöfm var sem
nam þvi verðbili sem var á rauð-
um glæsivagni af 1994 árgerð og
eldri bíl hins aðvífandi viðskipta-
vinar.
Æpandi litur
„Þetta er rosalega æpandi litur.
Er nokkurt vit í að kaupa þennan
híl fyrir svo háa upphæð? Væri
ekki nær að snúa sér að hefð-
bundnari litum?" spurði kaup-
andinn og sakleysið skein úr
hverjum andlitsdrætti. Þrátt fyrir
efasemdimar gat hann ekki slitið
sig frá bílnum. Sölumaðurinn,
sem greinilega kunni sitt fag, leit-
aðist við að eyða þeim áhyggjum
með sömu röksemdum og áður.
Hann sagði engan vafa á því að
kenningin um utanaðkomandi
aðdáun ætti við full rök að styðj-
ast og sú milljón, sem nánast
hlasti við í fómm kaupandans,
væri bæði sanngjörn og eðlileg
milligjöf.
Veiðimannatýpa
Það kenndi margra grasa á
þessari rótgrónu bílasölu. Þama
ægði saman hinum fjölbreytileg-
ustu bílum i öllum hugsanlegum
verðflokkum og af öllum gæðum.
Þegar töfrakrafti hins eldrauða
bDs sleppti þá leit kaupandinn
kringum sig og þá sá hann bíl
sem vakti athygli hans. Þetta var
bíll sömu gerðar og sá eldrauði og
svipaður að formi. Það sem skildi
á milli þeirra var þó liturinn;
hinn bíllinn var flöskugrænn.
Hann benti á bílinn og spurði um
verð. „Hvað kostar þessi kerra
þama,“ spurði hann borginmann-
lega. Sölumaðurinn virtist undr-
andi á spumingunni en svaraði
þó að bragði. „Þessi er sko nýr,
1996 módelið, og það vantar mik-
ið upp á að þú hafir milligjöf sem
dugir til að fá hann. Varstu ekki
að tala eitthvað um milljón sem
þú hefðir til ráðstöfunar?“ spurði
hann, pirraður, og reyndi að fá
viðskiptavininn til að einbeita
sér að hinum eldrauða fáki á ný.
„Það gæti nú verið að það væri
hægt að skrapa saman í nauðsyn-
lega milligjöf," sagði viðskipta-
vinurinn drýgindalega og það var
nægileg festa í röddinni til að
sölumannshjartað sló aðeins
örar.
Breytt staða
Það kviknaði glampi í augum
bilasalans og þeirri hugsun laust
niður í huga hans að hann hefði
væntanlega vanmetið greiðsluget-
una hjá manninum sem var svo
upptekinn af eldrauða bílnum.
Hann fór snarlega yfir stöðvma í
huganum og honum var ljóst að
nú yrði að breyta um áherslur ef
hann ætlaði að komast dýpra í
vasa fórnarlambsins. Hann lagði
hægri hönd sína á frambretti
hins flöskugræna eintaks og
þagði smástvmd meðan hann kom
nýju skipulagi á hugsanir sínar
sem voru í takt við 1994 árgerð-
ina. Hann leit á viðskiptavininn,
alvarlegur á svip.
„Þetta er alvörubíll og meira að
segja veiðimannatýpan af þessari
tegund bifreiða. Við höfum það
fyrir reglu að ræða sem minnst
um verð og kjör nema um sé að
ræða alvöru í málinu," sagði
hann og varð í framan eins og
Ólafur Ragnar að tala um vegina
í Barðastrandarsýslu.
„Þetta er í rauninni sá híll sem
vekur áhuga minn. Það er bara
eitt vandamál í mínum huga.
Hann er flöskugrænn og eru það
ekki einmitt bílarnir sem jaðra
við að vera litlausir vegna of-
framleiðslu?" spurði hann sölu-
manninn.
Sölumaðurinn, sem nú var
kominn með viðvarandi dollara-
merki í bæði augu, var snöggur
upp á lagið þar sem hann studdi
enn foðurlega hönd á húdd veiði-
mannaútgáfunnar.
„Ég get sagt þér það að þú ert
óvenjuskynsamur og allir sem
hafa tO að bera einhverja skyn-
semi að gagni taka þann græna.
Þegar á hólminn er komið hopar
maður undan hinum skæru litum
og velur öryggið. Þrátt fyrir allt
þá hvílir virðuleikablær yfir
þessum lit. Hann er róandi og það
Laugardagspistill
Reynir Traustason
fer enginn á taugum í návist
hans. Flöskugrænn er tískulitur
sem lifir, það er engin spurning,"
sagði bílasalinn og það leyndi sér
ekki aðdáun hans á þroska og
hyggjuviti verðandi viðskiptavin-
ar. „Við kýlum á þetta dæmi og
þú munt syngja flöskugrænt ljós
við barinn næstu mánuðina.
Hvorki þú né aðrir munu fá leiða
á þessum ágæta lit og allir verða
ánægðir,“ sagði hann, galvaskur.
„Segjum aö þú greiðir 2,4 millur í
milli og þá verða allir ánægðir,"
bætti hann við.
Það var ljóst á þessari stundu
að menn voru sammála um við-
skiptin en það var jafnljóst að
hyldýpi var á milli hugmynda
manna um verð. Viðskiptavinur-
inn taldi 2 milljónir vera hóflega
milligjöf á meðan sölumaðurinn
sagði sanngirnismál að 2,5 millj-
ónir króna skiptu um hendur við
þessi býtti.
Það gekk hvorki né rak og allt
sat fast. Sölumaðurinn var búinn
að höfða til allra betri kennda
kaupandans en allt sat fast. Tvær
klukkustundir voru liðnar síðan
þófið hófst og enn voru hugmynd-
ir þær sömu. Loks bað sölumað-
urinn viðskiptavininn að koma
með sér afsíðis. Hann dró úr vasa
sínum samanbrotinn miða, rétti
hinum og bað hann að opna.
Á miðann var skrifað stórum
stöfum 2 milljónir 350 þúsund
krónur. Hann tók um axlir við-
skiptavinarins og hálfhvíslaði að
honum.
Fjölskyldunni fórnað
„Þetta er lokatilboð mitt og ég
geri þetta á eigin ábyrgð. Sérðu
manninn þarna, þetta er eigand-
inn og hann er harður nagli. Ef
þú gengur að þessu þá þarf ég að
fara inn til hans og játa fyrir hon-
um að ég hafi boðið bílinn með
þessari smánarlegu milligjöf.
Þetta tilboð mitt tekur út yfir alla
þekkta þjófabálka og það er ekki
ólíklegt að ég verði um mánaða-
mót að sæta því að dregið verði af
launum mínum," sagði hann.
„Ég er með böm á framfæri og
það er ljóst að þau munu missa af
ýmsum þeim lífsgæðum næsta
mánuðinn sem teljast sjálfsögð í
nútímaþjóðfélagi. Ég er hér að
fórna fjölskyldu minni til að þú
getir orðið hamingjusamur,"
sagði bílasalinn. Rödd hans var
brostin og dollaramerkin horfm í
táramóðu sem sprottin var af
jarðvegi eigin góðmennsku.
Kúnninn var orðinn klökkur líka
og þeir félagarnir voru sammála
um að negla „harða naglann".
Bland í poka
„Jæja, ég geng að þessu tilboði
þínu. Þú lætur mig bara vita um
mánaðamótin ef dregið verður af
laununum þínum. Ég get kannski
boðið börnunum þínum í bíó eða
gefið þeim bland í poka til að
létta þeim lífið,“ sagði hann og
undrandi og hrærður yfir fómar-
lund þessa bilasala sem var tilbú-
inn að fóma öllu fyrir starfið,
jafnvel afkomu fjölskyldu sinnar.
Þegar kaupin höfðu verið inn-
sigluð kom það i hlut eigandans
að afhenda veiðimannatýpuna.
Það hvíldi nokkur skuggi yfir
þeirri athöfn og hinum nýja eig-
anda var hugsað til örlaga sölu-
mannsins sem lagði svo mikið í
sölumar fyrir starfið. Hann hug-
leiddi hversu nýtur þjóðfélags-
þegn hann hlyti að vera og
hversu ósanngjamt það væri að
hafa af honum fé með þessum við-
skiptum. Hann hrökk upp af
þungum þönkum sínum við það
að eigandi bílasölunnar rétti hon-
um lyklana og óskaði til ham-
ingju. Það var á þeirri stundu
sem hann áttaði sig á því að ekki
mætti hann sjálfsvirðingar sinn-
ar vegna hlunnfara fjölskyldu
sölumannsins. Hann ákvað að
stund réttlætisins væri runnin
upp hvað sem liði greiðslukvitt-
unum eða afsali.
Stund ráttlætisins
„Ég vil að þú vitir að ég tel eðli-
legt að greiða þá milligjöf sem þú
setur upp,“ sagði hann við „harða
naglann".
Eigandinn, sem taldi viðskiptin
að baki, vissi ekki hvað lá að baki
orðum bíleigandans og sagði hon-
um að hafa engar áhyggjur. „Ég
sagði sölumanninum að ég væri
sáttur við að fá 2,2 í milli. Jafh-
framt sagði ég honum að hann
mætti eiga það sem hann næði
fram yfir þá tölu. Mér sýnist
hann hafa náð sér i 150 þúsund
kall aukalega í dag,“ sagði eig-
andinn.
Það varð fátt um kveðjur og
híleigandinn ók í burtu í þungum
þönkum. Hann hugleiddi hvernig
hann gæti útfært þessi bílakaup
þannig að íjölskyldan tryði því að
hann hefði haft sölumanninn
undir.