Dagblaðið Vísir - DV - 02.11.1996, Blaðsíða 33

bókarkafíi
LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 1996
þegar leið á daginn og um kvöldið
komu nokkrar vinkonur í heim-
sókn.
var loksins fyllsta alvara með að
hætta.
„Ég var svo hrædd um að falla að
fyrsta mánuðinn fór ég ekki út úr
húsi. Ég var viss um að ef ég félli
myndi ég deyja. Ég var löngu búin
að sjá hvað neyslan var hræðileg.
Áður sá ég glansmynd af þessu, eins
og svo margir krakkar gera. Þeir
halda að þetta sé eitthvað töff, aö
það sé eitthvað flott að nota vímu-
efni.“
„Ég gæti ekki hugsað mér að
ganga í gegnum þetta helvíti aftur, -
að líða svona illa, gera sjálfsmorð-
stilraunir. Það er engin skemmtun í
þessu og ástandið verður bara verra
og verra. Mæðgumar eru fluttar,
þær keyptu nýja íbúð þar sem þær
hafa byijað nýtt líf. Núna er dóttir-
in komin í menntaskóla, en frítím-
inn fer allur í íþróttir, eins og í
gamla daga.
„Það er ekkert eðlilegt við að 13
ára krakkar byrji að drekka eða
nota önnur vímuefni. Ef ég hefði
farið sömu leið og margir jafnaldrar
mínir þá væri ég ef til vill að prófa
að fá mér í glas einu sinni í mánuði
núna, 17 ára gömul. Ég er ekki að
halda því fram að það sé eðlilegur
neyslualdur, en það er áreiðanlega
skárra en 13 ára. Það er skárra aö“*-
byrja seinna en þó best að byija
aldrei.“
Steinullarbíllinn auglýsir
Einangrum öll hús, ný sem gömul, meö steinull
frá Sauöárkróki.
Ullinni er blásið á sinn staö hvort sem er
í holrúm, útveggi, þök, innveggi (hljóöeinangrun) eða
ofan á loftplötur.
Getum komist að stööum sem erfitt er að komast að.
Ókeypis skoöun - Gerum tilboö
JÓN ÞÓRÐARSON
Sími 587-9194, bílas. 853-3892, fax 587-9164
samþykkja að koma með í viðtal til
ráðgjafa á Tindum. Ákveðið var að
hún fengi einn möguleika enn á að
standa sig, annars yrði hún að fara
inn. Stelpan samþykkti það strax og
lofaði að standa sig, enda væri eng-
in ástæða til að senda hana í ein-
hvers konar meðferð. Hún féll sama
kvöld.
í maí 1994 fór hún inn á Tinda, en
strauk þaðan aftur rúmri viku síð-
ar. Hún fór inn aftur, reyndi hung-
urverkfall til að komast heim, en þá
voru sígaretturnar teknar af henni
og hún gafst upp í bili. Svo strauk
hún aftur, en var þá sett í einangr-
un í eina viku í kjallara rannsókn-
arvistunarinnar í Efstasundi. Svo
íbúðin í rúst
Mamma hennar skrapp til sinnar
vinkonu, en hringdi heim til að
kanna hvemig gengi. Dóttirin svar-
aði, það var enginn hávaði, allt var
rólegt og þær vinkonumar höfðu
það bara fint, með pizzu og vídeó.
„Um leið og mamma lokaði hurð-
inni og fór dró ég tveggja lítra land-
aflösku undan rúminu og bauð vin-
konum mínum í glas. Svo komu um
80 krakkar í partíið, en það var
samt ég sem skemmdi eiginlega allt.
Ég skemmti mér til dæmis við að
bijóta glös. Ég man svo ekki meira
frá þessari helgi fyrr en ég kom
heim á páskadagskvöld."
Þegar mamma hennar kom heim
mætti hún hópum af krökkum í göt-
unni. Dóttir hennar var löngu farin,
en íbúðin var í rúst. Öll teppi voru
ónýt, tvær hurðir brotnar, innrétt-
ingamar á baðinu höfðu verið rifn-
ar niður, brunagöt voru á húsgögn-
unum, allir smáhlutir brotnir og
bramlaðir, útidjTahurðin farin af
hjörunum.
Mamma hennar gekk um gólf alla
Ein af síðustu myndunum, sem tekin var af Orra Steini, í Þórsmerkurferö í
október 1995, ásamt Ingu vinkonu hans.
nóttina, en loks settist hún niður og
fletti símaskránni. Þar rakst hún á
meðferðarheimilið Tinda á Kjalar-
nesi, sem enginn hafði bent henni á,
og hringdi þangað snemma á páska-
dagsmorgun. Hún var auðvitað fyr-
ir löngu búin að gera sér grein fyr-
ir að dóttirin átti við gífúrlegan
hegðunarvanda að stríða, en það
var erfiðara að horfast í augu við
neysluna, að stelpan hennar væri
alkóhólisti. Það gat ekki verið að 15
ára unglingur væri svo langt leidd-
ur. Henni tókst að fá dótturina til að
fór hún enn á ný á Tinda, strauk,
var full I tíu daga...
„Ég var svo ósamstarfsfús og mér
fannst óþolandi að það ætti að loka
mig inni fyrir að hegða mér eins og
ég hélt að allir unglingar hegðuðu
sér. Ég var í algjörri afneitun. Þeg-
ar ég kom heim, eftir dvöl í Efsta-
sundi, fór ég á fyllerí strax daginn
eftir. Ég drakk og drakk, en fór
samt ekki í „blackout" eins og
venjulega. Þá gleypti ég allar piilur
sem ég fann, en ég varð svo rugluð
að ég hljóp um með hníf á lofti. Svo
Feögarnir Helgi, Orri Steinn og Finnur taka sér hlé frá vinnunni, þegar fjöiskyldan var aö byggja hús árið 1992.
hringsnerist allt og ég gat ekki
gengið.“ -
Lokuð
í kjallaranum
Um sumarið drakk hún minna,
en reykti ennþá meira hass en áður,
af þvi aö hún átti auðveldara með
að leyna reykingunum. Þegar hún
kom heim á sunnudegi, síðustu
helgina í ágúst, eftir að hafa verið
einhvers staðar úti alla helgina, var
hún sett inn í Efstasund. í Efsta-
sundi átti hún að vera í einn mán-
uð, en var í þijá. Hún breytti ekki
hegðun sinni til hins betra og var
meira og minna í einangrun, lokuð
inni í kjallaranum.
„Ég var alltaf að brjóta reglumar,
en stundum var ég lokuð inni í
kjallaranum að ástæðulausu, af þvi
að starfsmennirnir voru búnir að fá
nóg af mér. Þeir gátu ekkert gert
fyrir mig lengur. Það var rosaleg
harka þarna og maður fékk að finna
fyrir því ef maður braut af sér. Ég
reyndi allt til að komast í vímu,
drakk kökudropa og einu sinni
drakk ég eplaedik, af því að það stóð
5,5% á flöskunni. En það var ekki
áfengismagnið, heldur sýrustigið og
ég fárveiktist."
í kjallaranum var hún í steyptum
klefa, með sófa, litlu sjónvarpi og
borði. Rimlar eru fyrir glugganum,
en engar hurðir fyrir hverjum klefa,
heldur jámhurð upp á efri hæðina,
þar sem starfsmenn og aðrir vist-
menn búa. Mamma hennar var hjá
henni eins mikið og hún gat og þær
fóru að tala saman aftur. Þetta var í
raun ágætis tími hjá þeim mæðg-
um, miðað við það sem á undan var
gengið.
„Það var loksins í einangruninni
sem mig fór að langa til að hætta í
neyslunni. Ég vildi ekki vera lokuð
inni.“
Hún fór aftur inn á Tinda, en
gekk illa að hætta. Hún var samt
orðin hrædd við neysluna og vildi
hætta. Það fór að rofa til um miðjan
janúar 1995. Hún var farin að brosa,
eftir að hafa verið í myrkrinu svo
lengi, svartklædd, svartmáluð, með
svart hár. Þegar hún var útskrifuð í
mars var ákveðið að hún myndi búa
á heimili fyrir konur, sem eru að
koma úr meðferð.
„Mér leið ekki vel á heimilinu.
Þar var allt fullt af reglum. Ég byrj-
aði að reykja hass strax i annarri
vikunni þarna og var farin að
reykja daglega mjög fljótlega. Mér
fannst allt í lagi að reykja hass og
ímyndaði mér að ef ég drykki ekk-
ert þá væri þetta allt í lagi, þá gæti
ég haft stjórn á neyslunni. Þegar ég
átti 16 ára afmæli hvarf ég alla helg-
ina og fljótlega eftir það hætti ég að
búa þama.“
Nú tók við versti kaflinn, þegar
hún notaði alls konar vímuefni á
hverjum einasta degi, bjó á götunni
og svaf á heitum loftristum á nótt-
unni, betlaði af vegfarendum og hót-
aði mömmu sinni að drepa hana ef
hún léti hana ekki fá peninga. En
mamma hennar neitaði henni um
alla aðstoð.
Ógeðslegt líf
„Ég bjó á Lækjartorgi með fleiri
krökkum. Strákamir brutust inn á
nóttunni og við betluðum smáaura
á daginn. Hvemig áttum við annars
að fá peninga fyrir dópi? Ég gat ekki
farið heim lengur, mamma hleypti
mér ekki inn, svo ég komst ekki í
bað nema kannski einu sinni í mán-
uði. Þetta var ógeðslegt líf. Það var
aldrei vandamál að ná í dóp, nema
þegar löggan hafði hreinsað út af
veitingastað, þar sem allir dílerarn-
ir era alltaf. Ef þeir vom allir inni
þurfti að hafa miklu meira fyrir því
að ná í efni og borga aukalega fyrir
það, af því að sölumaðurinn þurfti
að taka strætó fram og til baka.“
í júní 1995 hringdi hún í mömmu
sína og tilkynnti að hún væri búin
að panta pláss í meðferð á Vogi.
Mamma hennar náði í hana niður í
bæ og dóttirin var heima næstu tvo
daga, á meðan hún beið eftir að
komast i meðferð. Hún var í þrettán
daga á Vogi og fór eftir það á Stað-
arfell í Dölum. Það gekk á ýmsu í
meðferðinni, eins og áður, en henni