Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.1998, Blaðsíða 28

Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.1998, Blaðsíða 28
28 LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1998 DV Gkamál „Ef þið hjálpið mér ekki verð ég að grípa til eigin ráða,“ sagði Celia Ripley þegar hún gekk á fund félags- málafulltrúanna. En hún fékk enga hjálp. Hún reyndi aftur, og enn aft- ur, en allt fór á sömu leið. Það skipti engu máli þótt hún kæmi á fund þeirra nefbrotin eða með aðra áverka eftir mann sinn. Hjónaband hennar og hnefaleika- mannsins Marks Ripleys var búið að vera stormasamt og í raun var Celia farin að lýsa því sem „víti á jörðu“. En félagsmálastofnunin sagðist ekkert geta gert því hér væri um „fjölskyldumál" að ræða. í framhaldi af þessari erindis- leysu hélt Celia til lögmannsins Joe Bosley. Hann sagöist síöar sjá eftir fyrri afstööu. síns, Joes Bosley. Hann hlustaði á skjólstæðing sinn með þolinmæði fagmannsins. Eftir nokkra stund bauð ha'nn Celiu tebolla og bað hana að sýna ró. „Þú verður að skilja," sagði hann, „að við get- um ekkert gert nema því að- eins að það gerist __ _ eitt hvað.“ „Að það gerist eitt- hvað?“ sagði Cel- ia og rak upp hlát- ur. „Að hann drepi mig, til dæmis?" Joe Bosley yppti öxl- um. Því miður gæti hann ekkert gert. Þannig væru reglumar. „Ef málum er þannig háttað," sagði Celia þá, „er víst ekki um annað að ræða en ég setji mínar eig- in reglur.“ Hún stóð á fætur og strauk á sér ennið. Enn eitt höfuð- verkjakastið var að byrja. leika. Oft hafði hann haft sigur og gekk þess vegna undir nafninu „The Champion", það er „Meistar- inn“. Reyndar hafði hann verið svo sigursæll á sínum velmekt- arárum að fáir ef nokkrir gátu lagt hann. En sú tíð var liðin. Hann var orðinn þrjátíu og átta ára og átti í vandræðum með að viður- kenna að það eina sem hann haföi i raun lært dygði honum ekki til að lifa venjulegu lífi. Og þegar það fór í taugamar á honum tók hann það út á Celiu. Eins og fleiri konur sem þannig er ástatt um átti Celia sér þá von að hann myndi taka sig á. Sá dag- ur hlyti að koma að þroskinn bæri sigurorð af vanþroskanum og hann yrði sá ljúfi maður sem hún hafði talið sig ganga að eiga. Svo gerðist það sem virtist gera þá von að engu. „Þú ferð í hjólastór Dag einn hafði Mark orð á því að hann ætlaði að fmna sér yngri konu. En fyrst ætlaði hann sér að kaupa haglabyssu, skjóta fæturna undan Celiu og tryggja að hún yrði í hjólastól það sem eftir væri ævinnar. Hún vissi í fyrstu ekki hvort hún ætti að taka hann alvarlega en þegar hann kom heim með haglabyssu sá hún að best væri að gera ráð fyrir því versta. Og sú skoðun varð að harðri sannfær- ingu þegar hann sagðist vera far- inn að svipast um eftir hjólastól. Þá fannst Celiu sem búið væri að þröngva henni út í horn og hún ætti sér aðeins eina von. Hún yrði að brjóta sér leið úr þeirri prís- und. Enn á ný leitaði Celia til félags- málayflrvalda en þau sögðust ekk- ert geta gert frekar en fyrri dag- inn. Hún átti ættingja og íhugaði að leita til þeirra en komst að þeirri niðurstöðu að hún gæti ekki lagt þá byrði á þá sem vandi henn- ar væri. „Þetta eru viðbrögðin" Snemma morgun einn, þegar Mark var farinn að heiman, leitaði Celia að haglabyssunni og fann hana. Hún vafði hana inn í teppi og fór að heiman. Leið hennar lá i athvarf í London en atburðir þessir gerð- ust í smábæ á Englandi, skammt frá höfuðborginni. Þar leitaði hún til for- stöðumannsins, sýndi honum vopnið og sagði: „Ef enginn stöðvar mig mun ég drepa manninn minn með þess- III meðferð Joe Bosley tók kvartanir skjól- stæðings síns ekki alvarlega. Hann leit ekki svo á að hún væri í kreppu, heldur uppnámi, og það væri svo sem skiljanlegt. Og auð- vitað færi hún ekki að setja sér neinar nýjar reglur. Venjulegt fólk dræpi ekki maka sína. Mark Ripley, ofbeldismaðurinn á heimilinu, var kraftalega vaxinn og grimmlyndur. Hann haföi um tíma verið atvinnuglímumaður, auk þess að hafa stundað hnefa- byssu. Eg get ekki búið með honum lengur." Forstöðumað- urinn brosti og reyndi að róa hana. Svo spurði hann hvort hún hefði lögmann og er hún svaraði því játandi spurði hann hvort henni stæði á sama þótt hann hringdi til hans. Hún sagðist ekki geta bannað það. Celia kemur heim eftir aö máliö fékk lyktir. ELTJ „Hjá mér er stödd Celia Ripley," sagði forstöðumaðurinn. „Hún hót- ar því að skjóta manninn sinn. Tel- urðu að ég eigi að taka hana alvar- lega?“ „Nei,“ svaraði Bosley. „Hún bregst bara svona við. Þetta eru við- brögðin. Hún er bara að reyna að vekja á sér athygli. Að mínu mati er þetta bara stormur i vatnsglasi." Reikningsskilin Celia vissi hvaða krá maður henni sótti og þóttist viss um að þar væri hann nú. Hún hélt þangað og sá að hún hafði haft rétt fyrir sér. Þar sat Mark og ræddi við kunningja. Skyndilega leit hann upp. Hann sá Celiu standa í dyrunum og vefja teppi utan af ein- hverju ílöngu. Svo sá hann haglabyssuna. Hann stóð upp, kreppti hnefana og gekk á móti henni. En hann náði ekki að slá hana i þetta sinn. Hún lyfti tví- hleyptri haglabyssunni og skaut hann beint í brjóstið. Hann féll á gólf- ið. Andrúmsloftið á kránni minnti nú á at- riði úr vestra. Skammt frá líki mannsins stóð kona með rjúkandi haglabyssu. Enginn þorði að hreyfa sig því mönnum var ljóst að annað skot myndi vera í tvíhleypunni. Konan leit á manninn á gólfinu og þegar hún virtist sann- færð um að hann væri allur leit hún rólega í kringum sig. Svo gekk hún út af kránni með byssuna í hendinni. Til lögreglunnar Þegar gestirnir á kránni og eigandi hennar þóttust vissir um að konan sem hafði komið þeim svo í opna skjöldu myndi ekki snúa aftur gengu þeir að mannin- um á gólflnu og sáu að svöðusárið á brjósti hans hefði orðið hans bani. Óþarfi myndi að ná í sjúkrabíl. Því var látið nægja að gera lögreglunni aðvart. Meðan þetta gerðist gekk Celia ró- lega í átt að næstu lögreglustöð. Hún hélt á byssunni og vegfarendur viku lipurlega úr vegi fyrir henni. Er hún kom á lögreglustöðina lagði hún vop- nið á borðið fyrir framan varðstjó- rann sem horfði undarlega á hana. „Ég var að skjóta manninn minn,“ sagði hún. Varðstjórinn leit á hana eins og hann tryði ekki sínum eigin eyr- um. Mark Ripley. „Ég er að segja satt." Nú gengu að lögregluþjónar sem höfðu heyrt orð hennar. Og nokkrum augnablikum síðar barst um það tilkynning frá fjarskiptastöð lögreglunnar að kona vopnuð hagla- byssu hefði skotið mann til bana á krá í hverfinu. Þá trúði varðstjór- inn henni. „Þeir trúðu ekki að ég myndi gera það,“ sagði Celia. „Þeir trúðu þvi ekki að þetta stæði um mitt líf eða hans.“ Ákæra Celia var nú tekin til yfir- heyrslu þar sem hún gerði grein fyrir því sem hún hafði gert og ástæðunni til þess. Hún var síðan sett í varðhald. Nokkru síðar var henni tilkynnt að hún yrði sótt til saka fyrir morðið á manni sínum og yrði réttað í málinu í London. Verjandi Celiu, Neville Sarony, fór vandlega yfir allan aðdraganda málsins. Hann gekk úr skugga um að hún hefði sagt satt um að hafa leitað til yfirvalda, lögmanns síns og í athvarfið í London. Það fékkst staðfest. Og það, ásamt því hvern- ig maður hennar hafði leikið hana á heimilinu, varð meginefni varnar hans fyrir réttinum. Allt þetta, sagði hann, yrði að teljast mildandi kringum- stæður. Celia hefði reynt þær leiðir sem hún taldi færar og þá fyrst þegar hún hefði talið fokið i öll skjól hefði hún ákveðið að beita gegn manni sínum vopninu sem hann hefði keypt með þeim orðum að hann ætlaði sér að gera hana örkumla með svo hún yrði að vera í hjólastól til ævi- loka. Lyktir málsins Kviðdómendur og dómari hlýddu með athygli á það sem Sarony hafði að segja. Og orð hans höfðu sterk áhrif á alla sem til heyrðu. Frétta- menn spurðu í sinn hóp hvert kona ætti að leita sem hefði fengið slíka hótun? Svarið virtist ekki liggja á lausu. Enginn vafi virtist leika á að af ein- hverjum ástæðum hafði enginn tek- ið Celiu Ripley alvarlega, þrátt fyrir að hún hefði í raun margsannað mál sitt með þvi að leita ásjár illa leikin. „Hver var skýringin?" var spurt. „Voru konur ekki taldar marktækar þegar svona stóð á? Eða var frið- helgi heimilisins að snúast upp í friðhelgi ofbeldismannsins?" David Price dómari tók af skarið. Hann tók afstöðu með sýknun, af því drápið væri svo greinilega af- leiðing langvarandi ögrana. „Þú hefur þegar tekið út refsingu þína,“ sagði Price. „Farðu heim til þín.“ Dómsuppkvaðningunni var tekið með lófataki í réttarsalnum, þar sem hvert sæti var skipað.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.