Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.2002, Side 11

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2002
11
Skoðun
Jólalög í nóvember
„Ég þoli ekki þessi jólalög í út-
varpinu í nóvemþer,“ sagði konan
þar sem við vorum á ferð í þíln-
um. „Þetta eru falleg lög og eiga
vel við í desember en að byrja
með þetta um miðjan nóvember,
eða fyrr, er misþyrming. Maður
fær ofhæmi fyrir þessu öllu sam-
an.“ Konan ók og ég fann að jóla-
lögin höfðu áhrif á aksturslagið.
Bing Crosby var um það bil hálfn-
aður með White Christmas. Þetta
er rólegt lag og satt að segja kunni
ég því ekki illa að hlusta á raul
gamla mannsins. Karlinn hafði
hins vegar þveröfug áhrif á kon-
una. Hún gaf í, skipti ört miili
reina og varð síðan að nauðhemla
á rauðu. Þetta kom mér á óvart
því tóneyra hennar er talsvert
þróaðra en mitt. Við nánari um-
hugsun ályktaði ég þó að við-
brögðin væru einmitt svona vegna
tóneyrans. Henni væri ofraun að
hlusta á bjölluhljóminn frá haust-
dögum og fram yfir þrettánda.
Sumarveðrið bendir heldur ekki
til þess að desember sé í nánd.
Jólalög og sálmar
Ég sá mitt óvænna og skipti um
stöð. Þar þrumaði Egill Ólafsson
yfir bakraddir karlakórs, Ó, helga
nótt. Lagið er fagurt en að sönnu
ofnotað. Fjölmargir listamenn
hafa spreytt sig á því, erlendir
sem innlendir. í mínum huga fer
Egill þó best allra með lagið, rödd-
in djúp og falleg. Ég réð ekki við
mig og tók undir með Agli og dró
ekki af. Ég naut þess að hafa ekki
áhyggjur af akstrinum. Vera kann
að ég hafi ekki alveg fylgt stór-
söngvaranum á hæstu nótunum
en svo mikið er vist að konan brá
við skjótt, ýtti á skiptihnapp út-
varpsins og dæsti. „Bíðum með
jólalögin," sagði hún, „ég vil njóta
þeirra um jólin.“ Eftir á að hyggja
þykir mér líklegra að það hafi ver-
ið túlkun mín á sálminum sem
gerði útslagið. Konan er hrifin af
Agli, ekki síður en ég. Þá kann
undirmeðvitund hennar að hafa
gripið í taumana. Ég á það nefni-
lega til að syngja sálm ef þannig
stendur á alkóhólmagni í llkama
mínum. Sálm þann tek ég með
mínu lagi, rétt eins og ráðlagt er í
hverri sálmabók. Það er ekki of-
mælt að konan þoli hvorki flutn-
inginn né lagavalið. Ég fer því
sjaldan með meira en fyrsta erindið.
Festa Gufunnar
„Dalatangi, suð-austan 13 metr-
ar, rigning, hiti 4 stig.“ Konan
hafði hitt á veðurfregnir á Guf-
unni. Hún róaðist við örugga rödd
veðurþularins. Þar var að
minnsta kosti hvíld frá jólalögun-
um. Veðurfregnir á fyrri rás Rík-
isútvarpsins hafa ekki breyst frá
því að við vorum börn þegar að-
eins var um þá einu rás að tefla.
Ekkert flakk mUli stöðva og jóla-
lögin ekki leikin fyrr en búið var
að flytja jólakveðjur á Þorláks-
messu frá íslendingum í útlönd-
um. Lítil börn stömuðu texta til
forfeðranna á Fróni og foreldram-
ir hvísluðu bak við: „Elsku afi og
amma á íslandi, gleðileg jól og far-
sælt nýtt ár.“ Sum börnin töluðu
Ég leitaði í diskasafninu.
Þar var ekkert að finna
nema jólalög. Hinir disk-
arnir höfðu verið fluttir í
sumarbústaðinn, líklega
vegna partístands. Ég
kveikti á Nílfisknum
áður en fyrstu hljómar
jólahjóla Stefáns Hilm-
arssonar og Sniglabands-
ins ómuðu í stofunni.
með hreim. í þann tíð var röð og
regla á jólunum. Þau byrjuðu ekki
á haustdögum eins og nú. Ríkisút-
varpið sá um sína.
Veðurþulurinn var kominn að
Kirkjubæjarklaustri, í hringferð
sinni um landið, þegar konan var
komin i jafnvægi á ný, ók á lögleg-
um hraða án þess að skipta milli
reina. Það var að kalla logn á
Klaustri. Líka hjá okkur. Andrés
Bjömsson og Vilhjálmur Þ. Gísla-
son svifu yfir vötnum. Gamla
Gufan er sennilega eina festan í
samtímanum, veðurfregnir í
klassískum stíl, andlát og jarðar-
farir og tilkynningar um að há-
seta vanti á bát. Gufan er manna-
sættir.
Nílfisk og Stefán
„Viltu ekki ryksuga, minn
kæri,“ sagði konan þegar við vor-
um komin heim, róleg og yfirveg-
uö, þökk sé veðurfregnunum á
Gufunni. Við vissum allt um veð-
urhorfur næstu daga, hlýindin og
rakann. Jólin voru veðurfarslega
órafjarri. Ég féllst möglunarlitið á
beiðni konunnar, dró fram
ryksuguna en gerði þó kröfur um
að setja plötu á fóninn svo halda
mætti takti i dansi við Nílfiskran-
ann. Konan kinkaði kolli. Ég leit-
aði i diskasafninu. Þar var ekkert
að finna nema jólalög. Hinir disk-
amir höfðu verið fluttir í sumar-
bústaðinn, líklega vegna
partístands. Ég kveikti á Nílfiskn-
um áður en fyrstu hljómar jóla-
hjóla Stefáns Hilmarssonar og
Sniglabandsins ómuðu í stofimni.
Þetta gerði ég í trausti þess að
ryksugan yfirgnæfði jólarokkið.
Það var vanáætlað. Næmt tóneyra
konu minnar nam Stebba gegnum
gnauðið. Hún slökkti án frekari
fyrirvara. „Bíðum með þetta fram
í desember,“ las ég af vörum
hennar. Nílfiskurinn sogaði
áfram, rokklaust.
Gloríur og hósíönnur
„Þú manst eftir tónleikunum í
kvöld,“ sagði konan þegar hún
hélt að heiman nokkru síðar,
skrýdd kvennakórsbúningi. Ég
játti því og mætti tímanlega þegar
þar að kom. Kórkonur mættu fag-
urlega búnar fram á svið, eða öllu
heldur við altari Langholtskirkju,
vel studdar af Óskari Einarssyni
pianóleikara og Ásgeiri Óskars-
syni á slagverk. Rúsínan í pylsu-
endanum var einsöngvarinn Páll
Rósinkranz, fyrrum forsöngvari
þeirra Jet Black Joe-pilta. Kórinn
byrjaði á negrasálmum og Páll
söng af list með þeim. Það var
stuð i troðfullri kirkjunni, guð var
lofaður I söngnum, jafnt á ís-
lensku sem ensku, hallelúja! Kór-
inn hækkaði sig, Páll líka. Óskar
lék fímlega undir, Ásgeir barði
bumbur. Tónleikagestir slóu takt-
inn. Ég fylgdist með minni konu.
Hún söng af innlifun.
Það var ekki fyrr en um miðja
tónleika að ég áttaði mig á þvi að
kórinn var farinn að syngja jóla-
lög. Negrasálmamir voru að baki.
Enn var þó ekki nema nóvember.
Ég sperrti eyrun og horfði enn á
konu mína. Hún söng hástöfum og
með tilfinningu: „Hljóma klukkur
heims um ból, til hátíðar skal
bjóða. Fögnum öll um friðarjól,
með frelsaranum góða. Á eftir
fylgdu nokkrar gloríur og
hósíönnur. Önnur jólalög fylgdu i
kjölfarið. Það var komin
jólastemning í kirkjuna, kórinn i
stuði og áheyrendur vel með á
nótunum. Kvennakórinn fékk
verðskuldaðar þakkir og uppklapp
í tónleikalok.
Enn nóvember
„Var þetta ekki flott hjá okk-
ur?“ spurði konan á heimleiðinni.
Ég ók. „Jú, elskan mln, þetta var
alveg dásamlegt," sagði ég, sann-
leikanum samkvæmt. „Þið stóðuð
ykkur frábærlega. En,“ spuröi ég
varfærnislega, „var það misheyrn
hjá mér að þið rennduð ykkur
léttilega í gegnum nokkur jólalög?
Það er nóvember, manstu?" Kon-
an leit á mig, enn í sjöunda himni
vegna velgengninnar. „Ja,“ sagði
hún, „þetta var aðallega gospell,
þú skilur. Það er öðruvísi."
Við héldum áfram í hlýju nóv-
embermyrkrinu. Ég kveikti á
bílútvarpinu. Drottningin Diddú
söng þar sina útgáfu af hinni
helgu jólanótt. „Fallegt lag og frá-
bær flutningur," sagði konan og
hækkaði aðeins í tækinu. Hún var
komin í jólaskap. Jólalögin hljóm-
uðu áfram í bílnum.
Ég nefndi það ekki frekar að
enn væri nóvember.