Dagblaðið Vísir - DV - 30.11.2002, Síða 41

LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2002
Helgarblacf H>"V
45

Leilíhúslausa kynslóðin
„Maður heyrir aftur og aftur að leikhúsið sé
dautt,“ segir Gísli Örn. „Það er alls ekki dautt. Þaö
er bara oft svo leiðinlegt. Ástæðan fyrir því að það
verður leiöinlegt hlýtur að vera að það er of eins-
leitt. Það er sama hvert maður fer (hvort sem er hér
eða á Norðurlöndunum) í 90% tilfella er sami keim-
urinn af sýningunum. Leikararnir gera svipaða
hluti og áður og stundum er eins og einungis hafi
verið skipt um nöfn á sýningunum. Þetta er áhyggju-
efni, þvi nú vex úr grasi kynslóð sem fer varla í leik-
hús. Hjá foreldrum mínum var ákveðin hefð tengd
því að fara í leikhúsiö. Sú hefð gengur ekki í arf. Ég
er svosem ekki með lausn á vandanum en okkur ber
að huga að þessu.
Ég skil að sumu leyti af hverju þetta verður svona.
Hver einasta sýning kostar endalausa peninga og
stjórnendur húsanna þurfa að fara vel með það fé
sem þeim er treyst fyrir og velja þá gjarnan verk
sem búið er að sannreyna nokkrum sinnum á síð-
ustu öld og þá hittir maður allt í einu fræðimenn
sem eru búnir að pæla í þessu fram og aftur og hafa
mjög ákveðnar skoðanir á því hvernig það eigi að
gera hlutina. Sú afstaða smitast smátt og smátt inn
í leikhúsið, hugsanlega ómeðvitað, og þá verður
maður óöruggur gagnvart því sem maður er að búa
til í stað þess að treysta sjálfum sér 100%. Ég er
kannski ekki alltaf sammála vali þeirra á verkefn-
um, þó að ég sem leikari sé sáttur við verkefnin sem
ég hef tekið þátt í í Borgarleikhúsinu. En þessi eins-
leitni býr til svigrúm fyrir hópa eins og Vesturport
til að gera eitthvað allt annað. Samt verð ég að taka
fram að ég er ekki hlynntur breytingum breyting-
anna vegna, Vesturport er frekar á þann veginn
hugsað að ef einhvern langar að prófa eitthvað,
hvernig og hvað sem það er, þá er hægt að drífa það
í gang í stað þess að þurfa að bíða eftir því að ein-
hver annar búi til grundvöllinn fyrir því. Leikhús
þarf að snúast um það að fylgja hjartanu.“
Mér var sagt að eitt af þvi sem hefði gert það
mögulegt að setja Róme'ó og Júlíu upp í fjölleikahús-
útgáfu hefði verið eitt karaktereinkenni Gísla Arnar
sem sé mikil bjartsýni.
...eða heimska!“ segir Gísli Örn.
„Hann er bara súpermann," segir Agnar. „Hann
hefur haldið sér vel á flugi.“
„Þegar ég hugsa til baka,“ segir Gísli Örn, „hefur
allt gerst. Það er bara eins og lífið; það kemur ýmis-
legt fyrir, bæði gott og slæmt. Það sem skiptir öllu
máli er fólkið sem er í kringum mann. Ég hef tekið
þátt í verkefnum þar sem hópurinn svíkur verkefn-
ið. Þessi sýning heföi getað orðið algjört helvíti. Þess
í stað hefur þetta verið áhættunnar virði og ég held
að við séum stolt af sýningunni og að við værum það
óháð móttökunum og það er af hinu góða. Þegar fólk
hefur farið handahlaup í mánuð er það orðið dálítið
þreytt að bíða eftir heljarstökkinu. Þetta er ekki
ósvipað Karate-Kid(!) sem þurfti að bóna í mánuð:
þegar nemandinn er orðinn þreyttur og nennir ekki
meiru, þá fyrst má halda áfram.“
„Borgarleikhúsið gefur sviðið,“ segir Agnar. „Það
eru ekki mörg svið á íslandi, ekki margar skemmur
sem hægt er að leika í. Frjálsir leikhópar hafa yfir-
leitt ekki aðgang að sviðum á Islandi nema þeir séu
búnir að sanna sig eða hafi með sér fræga stjörnu
frá útlöndum. Ég þakka guði fyrir að hafa Gíó í
Borgarleikhúsinu. “
Aðsvif í ullarsokkum
Mér skilst að æfingatímabilið hafi ekki verið hefð-
bundið.
„Við byrjuðum hægt, æfðum þrisvar í viku í Ár-
manni, tvo tima í senn,“ segir Gísli Örn. „í sumar
æfðum við síðan fimleika tvo tíma á hverjum degi.
Það er aukabónus að halda sér í formi.“
„Frumsýningunni var frestað út af sýningum á
Gestinum," segir Agnar. „Við gátum ekki æft nema
þrjá daga í viku. Fólk verður að eiga sér líf utan
leikhússins og því fór mikill tími í að raða upp æf-
ingum. Það voru allir launalausir í þessu verkefni;
fólk tók þátt af einskærum áhuga en ekki út af
launatékkum."
„Svona verkefni er rosalega tímafrekt,“ segir
Gísli. „Það var mjög mikilvægt að ná fullkomnu ör-
yggi áður en áhorfendur komu inn. Það mátti ekki
vera það mikið stress í leikurunum að það gleymd-
ist að grípa fólk.“
„Ég er svo lofthræddur að ég fæ aðsvif ef ég fer í
ullarsokka!" segir Agnar Jón. „Þegar ég sat úti í sal
og horfði á fimleikaatriðin hugsaði ég oft með mér
að ef þau lifðu atriðið af gæti ég haldið áfram að
leikstýra. Þau gera þetta af fullkomnu öryggi en
samt var alltaf lítill áhorfandi inni í leikstjóranum
sem fannst þetta spennandi af því að þetta er hættu-
legt. Ég hugsaði oft: ég vona að allir komist lífs af og
slasi sig ekki í kvöld.“
„Það hefur enginn slasast á æfingunum sjálfum,
oftast hefur það gerst í fótboltanum í upphituninni,“
segir Gísli. „Leikhúsið getur verið hættulegt." -sm
Nína Dögg Filippusdóttir leikur Júlíu og Ólafur Darri
Ólafsson fer með hlutvérk fóstrunnar.
DV-raynd Sigurður Jökull