Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1907, Qupperneq 72

fiúfnasléttun.
Eftir
Jósef J. Björnsson.
I. JVleinið að þúfunum.
Það er eitt af sérkennum lands vors, hve mjög
það er þýft. í mörgum sveitum er meginhlutinn
af graslendinu meira og minna illþýfður. Þó eru
líka til sveitir, þar sem allmikið finst af sléttu graslendi.
Jarðirnar hér á landi eru því allmisjafnar í þessu efni, sem
svo mörgu öðru, en langflestar eru þó þær jarðirnar, sem
hafa annaðhvort þýfð tún eða þýfðar engjar, eða þá hvort-
tveggja þetta.
Stríð við ^lestir íslenzkir bændur hafa því haft og hafa enn
þúfurnar ' daS v'ð þúfurnar að stríða á marga vegu. Stríðið
hefir lengst af verið háð í þá átt, að reyna til
að beygja þúfurnar til hlýðni í því að veita bóndanum aukna
afurð í grasi, en í þessa átt hafa þær verið nær því ósveigj-
anlegar. Allar tilraunir bænda til þess að rækta þúfurnar hafa
orðið árangurslitlar, hvort heldur það hefir verið túnþýfið, sem
reynt hefir verið að koma rækt f með áburði, eða þýfðar
engjar, sem vatni hefir verið veitt á. Þúfurnar hafa því reynzt
oss versti þröskuldur á veginum til aukinnar jarðræktar í
landinu, og það er óhætt að eigna þeim drjúgan þátt í því,
hve lítt landið er ræktað, þó vanþekking og dugleysi manna
á liðnum tíma eigi sinn hlut í því jafnframt. Sé farið að rekja
það, hvern þátt þúfurnar eigi í því, hve lítið vér höfum af
ræktuðu landi, þá koma meingallar þeirra í ljós hver af öðr-
Hve þúfurnar
eru algengar.