Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1907, Side 85

87
frá sér, þá skal pæla þúfurnar niður jafndjúpt lautunum og
færa moldina og grjótið burtu, en síðan skal þekja yfir þúfu-
stæðin með torfinu af þúfunum. Moldina úr þúfunum má síð-
an berja í sundur með trésleggju og hafa hana til áburðar
á sléttuna, annars má og nota moldina til annara hagsmuna.
Sé grjót í þúfunum, þá skal færa það burtu, en komi svo
stórt bjarg fyrir að því verði ekki velt í burtu þó allir
heimamenn komi til, þá skal hylja það moldu og tyrfa síðan
yfir. —
Hvort nokkuru sinni hefir verið farið þannig að því að
slétta vitum vér ekki, en líklegt er að lítið hafi verið -slétt-
að á þennan hatt.
Elzta verklagið, sem vér vitum til að notað hafi verið og
sem hélzt við hingað og þangað fram yfir 1880 var það, er
nú skal frá sagt.
Grasrótin er rist ofan af með torfijá og öll
sú grasrót tekin, sem hægt var að ná með
torfljánum. Torfurnar voru vanalega smáskekl-
ar og með ýmsri Iögun. Þegar búið var að
rista ofan af var torfið borið úr flaginu og
Ofanafrista
með torfljá
og pœling
með pál.
hlaðið saman í bunka. Flagið var síðan pælt sundur með
pál, en í þessu efni létu margir sér nægja að pæla moldina
úr þúfunum ofan í gjóturnar svo að yfirborðið jafnaðist. Fáir
munu hafa pælt svo djúpt stórt þýfi að jafndjúpt væri tekið
gjótunum, og sumir náðu ekki jafndjúpt gjótunum þó þúf-
urnar væri lágar. Moldarhnausarnir voru sfðan barðir í sund-
ur með pálnum eða hnyðju og stundum með klárum og
flagið svo jafnað. Ekki var neitt verulega fært til í flaginu
og urðu því opt balar og dældir í sljettuna. Þegar búið var
að jafna flagið var það þakið, stundum með nokkurum undir-
burði, sem opt var moðrusl, en opt líka án undirburðar.
Skeklarnir voru lagðir þannig að raðirnar sköruðust hver á
aðra. Að öllu loknu var sléttan ausin áburði.
Eins og gefur að skilja gréru sléttur þessar seint, því
raðirnar á torfunum brunnu og skrælnuðu og sæmilega var
sléttan ekki gróin og sprottin fyr en á þriðja ári. Slíkar
sléttur urðu og innan skamms ósléttar aftur, sökum ófull-