Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1910, Qupperneq 36

40
Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands.
um félagið, og ég álít að það hafi, eftir kringumstæðum,
mikið gert. F*ví er svo varið um alt, sem lifir — og Rækt-
unarfélagið er að vissu leiti lifandi vera — að það er smátt
í firstu, en vex og dafnar með aldri ef að eðli fer; og
einatt er vöxturinn hægur í firstu og örastur þegar þroska-
skeiðið nálgast. Ræktunarfélagið hefir aðallega með hönd-
um tilraunastarfsemi, sem svo er háttað, að almennur,
áþreifanlegur árangur af henni getur ekki komið fljótt í
Ijós. Svo er einnig á það að líta, að rosknir menn eru
ifirleitt fastir í rásinni, þungir firir og seinir til að taka
upp níja siði. Níir tímar koma með níjum herrum. Hins
almenna árangurs af starfsemi Ræktunarfélagsins er first
að vænta að verulegum mun, þegar þeir menn, sem nú
eru að vaxa upp og innlífast störfum félagsins og stefnu,
eru komnir á ofanvert þroskaskeið og búnir að koma
áhuga sínum og þekkingu í verklegar framkvæmdir. Eft-
ir 20 — 30 — 40 ár er rétt að búast við almennum, aug-
Ijósum árangri af starfsemi Ræktunarfélagsins; en að bú-
ast við miklum árangri eftir örfá ár, er að gera kröfur,
sem ekki eru á neinni skinsemi bigðar.
í sambandi við þetta vil ég stefna nokkrum orðum til
ungu mannanna. Nú á dögum vilja allir mentast og sér-
staklega í þeim skilningi að afla sér þekkingar. A áhuga
til að neita þekkingarinnar í framkvæmdasömu lífi ber á
hinn bóginn miklu minna. Hugir vorra ungu búfróðu
manna virðast langhelst stefna að því að verða ráðanaut-
ar bændanna á einn eða annan hátt, skólastjórar, kenn-
arar eða leiðbeinendur á ímsa vegu. Þetta er í sjálfu sér
gott, en það er ekki nóg. F*að er gott og nauðsinlegt,
að fróðir menn miðli öðrum af þekkingu sinni, en þó
skiftir hitt meiru að sína þekkinguna í ávaxtasömu fram-
kvæmdalífi. Mentaðir bændur og höfðingjar voru kjarni
þjóðar vorrar fir á dögum og enn þarf svo að verða ef
vel á að fara. F'eim manni, sem bætt hefir jörðina sína
að stórum mun og gert á henni híbílapríði, mun oftast
lærast að þikja vænt um hana; hann verður stöðugri og