Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 26

82
Þess má geta, að fyrst, er ég tók að hugleiða þessi mál,
hafði ég augastað á annarri leið fyrir veg til Loðmundar-
fjarðar, heldur en þeirri, er nú hefur verið nefnd, en við
nánari athugun hef ég sannfærzt um, að vegna atvinnuhátta
ber fyrst og fremst að leggja veg til Seyðisfjarðar. Hin leiðin
er að tengja Loðmundarfjörð beint við Hérað með vegi um
Hraundal og Hálsa, niður á fyrirhugaðan fjallabæjaveg hjá
Hamragerði. Sú vegalengd er um 22 km, en vegalengdin öll
til Egilsstaða um 42 km. ,
Vegagerð þessa leið er sennilega auðveld og líklegt, að
þarna mætti með ruðningi einum gera sumarveg án mikils
tilkostnaðar, og gæti það komið til athugunar samhliða veg-
arlagningu til Seyðisfjarðar. Að vísu kæmist þessi vegur á
Hraundalsvarpinu í um 650 m hæð, en auðvelt mun að ná
þeirri hæð með jöfnum stíganda frá báðum hliðum, og í
tveggja km fjarlægð frá varpinu er hæðin komin niður fyrir
400 m, en mikill hluti leiðarinnar mun í 300—400 m hæð
með mjög litlum hæðarbreytingum.
Ég hef áður sagt að Loðmundarfjörður sé snotur sveit.
Það mætti einnig segja að hún sé sérkennileg. Fjöllin eru há,
tignarleg og breytileg. Meiri fjölbreytni er þar í berggerð
og landslagi heldur en víðast annars staðar, og hefur sumt
orðið náttúrufræðingum skemmtilegt viðfangsefni og ráð-
gáta nokkur, en ekki meira um það hér.
Loðmundarfjörður er gömul byggð, sem ávallt hefur lifað
mestmegnis á landbúnaði. Landbúnaðarskilyrði eru þar góð
og betri heldur en í sumum nágrannasveitum. Verður ekki
séð, að þau hafi gengið úr sér, en auglj’óst er, að með nú-
tímatækni má bæta þau mikið. Hnignun byggðarinnar í
Loðmundarfirði er fyrst og fremst vegna þess, að þjóðfélagið
hefur afskipt Loðmundarfjörð, hvað opinberar umbætur
áhrærir. Meðan nágrannasveitirnar, sem voru mun stærri
og fólksfleiri, höfðu dágóðar samgöngur á sjó og studdust við
sjávarútveg, fengu einnig miklar samgöngubætur á landi,