Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 65

121
gangsorð, til greiningar á því, er ég vil koma á framfæri um
eitt atriði skógræktarinnar.
Ef til vill er líka ofviða að segja að ég sé að ræða um
skógrækt. „Komið grænum skógi að skríða skriður berar
sendna strönd,“ kveður skáldið í guðmóði. Ég stefni ekki
svo hátt í umræðu minni, en segi fremur: Komið að planta
trjám í þúsundatali umhverfis hús og bæi, til skjóls um hí-
býli og ræktun.
Matur er mannsins megin.
Allur gróður þarf sína fæðu. Trén þurfa mikið að eta, ef
þau eiga að ná nokkrum þroska og þrifum. Fjöldi manna,
sem vilja leggja hönd á plóginn við að planta trjám, gera
sér þetta ekki Ijóst. Til þess er vitnað, að sums staðar, eins
og t. d. á vesturströnd Noregs, virðist skógurinn vaxa upp af
berum klöppum, ef rætur geta aðeins tyllt fingri í sprungu
eða rauf. Hér heima hefur því farið fram, að menn hafa alls
ekki verið hvattir til þess að bera áburð að trjám. Fremur
jafnvel hið gagnstæða. Menn hafa verið varaðir við því, og
þó að svo langt hafi ekki verið gengið, talar þögnin um
þetta atriði sínu ömurlega máli. Þá þögn vil ég reyna að
rjúfa, þó í smáu sé.
Það er ekkert nýtt með öðrum þjóðum að bera áburð og
kalk að trjám, jafnvel bera á heila skóga. Víða um lönd
hafa verið gerðar tilraunir til að ganga úr skugga um, hvort
það borgi sig að bera á skóglendi. Þrátt fyrir tilraunirnar er
um það deilt, hvort áburðurinn og vinnan við að bera á, fá-
ist endurgreidd í meiri vexti, meiri timburframleiðslu.
Flestar hinna nýrri tilrauna benda til að svo sé, þar sem
skógrækt er fullur sómi sýndur og skógurinn nytjaður til
fullra nota. Þetta er í löndum eins og Danmörku, Noregi,
Svíþjóð, Þýzkalandi, Englandi, Skotlandi og Finnlandi. Það
er í löndum, þar sem ekki er neinum erfiðleikum háð að