Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Síða 18

74
heiðurinn af því, að vera kominn á staðinn á undan öðr-
um.“
Ég varð alveg hissa og hugsaði margt. Eftir tvo mánuði
kom Sigurður skólastjóri heim. Þá vorum við búnir að
mála allt húsið utan og innan og gera ýmislegt fleira. Ég
spyr þá Sigurð, hvað margir hafi sótt um skólann. „Þú
ert einn, en við skulum lifa í voninni." Endirinn varð sá,
að við urðum 12 fyrri veturinn, en 42 seinni veturinn minn
á Hólum.
Næstu kynni mín af Páli Briem urðu svo um vorið,
þegar við byrjuðum að vinna í Gróðrarstöðinni á Akur-
eyri. Þar var hann daglegur gestur, bæði vorin, og alltaf
jafnljúfur við okkur piltana. Einu sinni vorum við allir
myndaðir við vinnuna, og þá voru þeir á myndinni með
okkur, bæði Páll og Stefán skólameistari.
Það er svo, þegar maður er að verða hálfáttræður, að
hugurinn vill dveljast við minningarnar frá gamla tíman-
um. Þá verður það fyrir mér að athuga, hverjir það voru
af vandalausum mönnum, sem hafa haft áhrif á mig sem
ungan mann, og þá verður alltaf fyrst fyrir mér: Pdll Briem.
En þá er aðeins spurningin: Hef ég verið maður til að
dæma þetta? Jú, Páll Briem skilur mest eftir í vitund minni,
og hann ber höfuðið hærra en fjöldinn. Og með Páli amt-
manni hneig í valinn allt of snemma einn hinn þjóðnýtasti
maður vorra tíma. Og hann var allt í senn, lögfræðingur
og bóndi.