Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Side 23

79
einnig hagsmunamál að þessi vegur verði gerður. Læt ég
svo útrætt um hann.
Nú skal vikið að minnsta hreppnum á Austurlandi, sem
hefur þá sérstöðu að vera mjög afskiptur um allar samgöng-
ur, bæði á sjó og landi, og eigi er mér kunnugt um, að nein
vegagerð þangað sé enn á vegalögum. Þessi sveit er Loð-
mundarfjörður, lítill fjörður inn úr Seyðisfjarðarflóanum
norðan við Seyðisfjörð. Þar eru hafnarskilyrði erfið og lend-
ing ótrygg, og hefur því aldrei orðið neitt þorp eða útgerð
við þennan fjörð, þótt býlin þarna hafi sum haft nokkur
not af sjó. Loðmundarfjörður hefur því fyrst og fremst ver-
ið landbúnaðarbyggð, lítil en snotur sveit, þar sem munu
hafa verið 9 eða 10 býli, þegar flest var. Gróður er þama
mikill og land gott, engjar vom taldar víða dágóðar og
miklar sums staðar, og ræktunarskilyrði eru góð. En byggðin
hefur orðið alveg afskipt um samgöngur. Strandferðaskip
koma þar ekki, en móturbátur kemur þangað endrum og
eins, ef veður leyfir. Á landi eru aðeins gamlir troðningar
yfir há fjöll til næstu byggða. Troðningar, sem varla em
lengur hestfærir, ef þeir hafa einhvern tíma verið það.
Engin fámenn byggð getur nú á tímum þolað slíka einangr-
un. Sú hefur líka reyndin orðið um Loðmundarfjörð. Um
1930 eru þar talin 10 býli, 1942 eru þau átta, 1950 líklega
sex byggð og nú aðeins fjögur. — Fólkinu hefur auðvitað
fækkað að sama skapi og býlunum eða meira. Árið 1930 eru
þar taldir 77 menn, 50 árið 1940, árið 1950 er mannfjöld-
inn kominn niður í 40, en nú mun hann kominn niður í
20—25. Engum getur dulizt, hvert stefnir, og hvernig að-
staðan verður sífellt örðugri, eftir því sem býlum og fólki
fækkar.
Hvað á að gera? Á að bíða þess í fullu aðgerðarleysi, að
þeir, sem enn standa þama á verði, sumpart af þráa og sum-
part vegna þess, að þarna er þeirra allt, saga, eignir og ævi-