Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 27

83
fékk Loðmundarfjörður engar samgöngubætur. Stórt byggð-
arlag, með fjölbreyttan rekstur og sæmilegar samgöngur á
sjó, getur þolað slíka afskiptingu um stundarsakir, en lítil
byggð, með einhliða atvinnurekstur ekki. Hér er um jafn-
vægisröskun að ræða, sem orðið hefur vegna opinberra að-
gerða og sem þjóðfélaginu er skylt úr að bæta. Þetta er sann-
girniskrafa, er þolir enga bið.
Þess má geta, að auk Loðmundarfjarðar hefur Mjóafjörð-
ur engin vegartengsl við aðrar byggðir, en Mjóafjörður var
fólksfleiri byggð heldur en Loðmundarfjörður, styðst veru-
lega við sjávarútveg, hefur fastar samgöngur á sjó og loks er
á vegalögum ákveðinn vegur af Fagradalsvegi, um Slenju-
dal og Mjóafjarðarheiði, síðan út með firði að norðan, allt
að Dalatanga, og mun þegar hafa verið unnið talsvert í þess-
um vegi milli Brekkuþorps og Dalatanga. Leið þeirri, er
þessi vegur á að liggja um, er ég með öllu ók'unnugur. Hún
virðist vera um 17 km, af Fagradalsvegi og að Firði, en um
42 km að Dalatanga. Frá Egilsstöðum að Dalatanga verða
þá um 53 km, og er það um tveimur km lengra heldur en
vegur frá Stakkahlíð í Loðmundarfirði um Seyðisfjörð að
Egilsstöðum. Um Hraundal er vegalengdin frá Stakkahlíð
til Egilsstaða um 42 km.
Allt ber þetta að sama brunni. Egilsstaðir eru og verða
sjálfkjörin miðstöð Austurlands, samgönguleg, viðskiptaleg
og menningarleg, svo að á betra verður ekki kosið.
6*