Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Side 71

127
sig á því að velja nýskógum þjóðarinnar góða vaxtarstaði.
Þó að það sé að sumu leyti gott og gleðilegt, að það sé feng-
ist við að planta skóg sem allra víðast, í hverri sveit, er það
óumræðilega mikils meira um vert að koma upp stofnskóg-
um á fáeinum stöðum, þar sem skilyrðin eru sem bezt. Það
er stofnframkvæmdin í skógræktinni, sem þarf að leggja
miklu meiri áherzlu á heldur en gert er. Annars vegar stofn-
skógar á fáeinum stöðum — samfelldir skógar, sem nema
hundruðum ha á ihverjum stað — á stöðum eins og á Hall-
ormsstað, í Fnjóskadal og í Skorradal, svo að dæmi séu
nefnd. Hins vegar skógarreitir og skjólbelti heima á ein-
stökum bæjum, sem allra víðast. Þetta er svo langtum meira
virði heldur en að gróðursetja reiting af trjám hér og þar út
um allar koppagrundir um land allt, víða án sæmilegrar
tryggingar, að fyrir verði séð um umhirðu, að lokinni fyrstu
plöntun, bæði um það, er varðar vörzlu og endurplöntun í
eyðurnar, í stað þess sem drepst og misferst, svo að samfelld-
ur skógur verði.
Er ég nefndi tilraunir, verðum vér að gera oss ljóst, að það
er nokkur vandi að finna úr hvað bezt er, um áburð, eftir
tegundum trjágróðurs og jarðvegi, þó að fljótlega megi
finna svör, er geta verið nokkur leiðbeining. En hinir mörgu
skógræktarmenn, sem vilja leggja fram krafta sína, þó að
víða og oft sé í smáu, þurfa að fá leiðbeiningar um hvað gera
skal í áburðarmálinu, því að það vitum vér vel, að það er
hægt að skemma allan gróður, um hreysti og aðra góða eig-
inleika, með óskynsamlegri og illri notkun áburðar. Það
koma líka til greina önnur vandamál við notkun áburðar
við trjárækt, t. d. grasið. Blessað grasið er svo viljugt að vaxa
á okkar góða graslandi, íslandi, ef það aðeins fær nóg að eta,
að slíkt er með ólíkindum. Þannig eru hraun orðin að tún-
um, t. d. á Suðurnesjum. Þannig verður hver melkollur, þar
sem fiskhjallar eru byggðir, algrænn á fáum árum.
Þegar borinn er áburður að ungum, litlum trjáplöntum,