Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1917, Qupperneq 43

vera alveg rjett af þeim. Hinir fátæku, islensku bænd-
ur hafa ekki ráð á að binda höfuðstól sinn ár eftir
ár á frumbýlingsárunum, á meðan skepnan er að
vaxa, til þess þarf meir en lítinn höfuðstól. Bankar
og' aðrar stofnanir sjá hag sínum best borgið með
því að hafa fje sitt í sem hraðastri veltu, en forðast
að teppa það um lengri tíma, þótt það sje á vöxtum
með sæmilegri rentu.
Af því sem sagt hefir verið er auðsætt, að bændur
verða að hafa tvent fyrir augum: Að tryggja bústofn
sinn fyrir allri ónauðsynlegri rýrnun, og að koma ár
sinni þannig fyrir borð, að þeir hafi ávalt svo mikinn
arð af honum, sem ástæður og þekking leyfa.
Af þessu, sem sagt hefir verið, sýnist mjer óhjá-
kvmilegt að ráða bót á núverandi búskaparlagi. Fyrsta
umbótin, og sú nauðsynlegasta, er fóðurfræðisleg.
Menn v e r ð a með einhverj um ráðum að lagfæra
þetta tvent:Tryggja ásetninginn og auka og bæta
afurðirnar. Mjer virðist ekki nema ein leið fyrir
hendi, sem við getum undið bráðlega inn á, og hún
er sú, a ð h æ 11 a a ð mestueðaöllu leyt'i
að gefa kúnum töðuna, en nota hana i
þessstaðhandaánum. Fóðrasvo kýrn-
ar á útheyi, votheyi og kraftfóðri. —
þessa tillögu mína vildi jeg mega leyfa mjer að rök-
styðja með nokkrum orðum.
Áður en lengra er gengið, er rjettast, að reyna að
gera sjer nokkra grein fyrir þeirri fóðureyðslu, sem
nú á sjer stað hjer í Austfirðingafjórðungi. petta er
ekki svo auðvelt verk, því að skýrslur hafa bændur
eigi með höndum. Enn sem komið er, er þeim ekki