Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1993, Blaðsíða 52

52
SVEINBJÖRN EGILSSON
arinnar sem þá geisaði um Norðurálfuna dróst að hann sigldi til
háskólanáms fram á sumarið 1814. Námsferill Sveinbjarnar var
með ágætum. Hann var guðfræðingur að mennt, en jafnframt
manna best að sér í forntungunum latínu og grísku og í íslensku
máli svo sem alkunna er. Sveinbjörn vann mikið að ritum þeim
sem út komu hjá Hinu íslenska bókmenntafélagi og Konunglega
norræna fornfræðafélaginu, auk þess sem hann tók saman orða-
bók yfír skáldamálið forna, þýddi Hómerskviður á íslensku og átti
þátt í þýðingum á Nýja testamentinu 1826 og nýrri útgáfu á
biblíunni 1841. Málið á bréfum hans endurómar í tungutaki
Fjölnismanna og annarra sem lögðu rækt við að hreinsa og fegra
íslenskt mál, en bréfín bera því einnig vitni að málfar Sveinbjarnar
skírðist og hnökrunum fækkaði eftir því sem á ævina leið. Þegar
bréfaskiptum hans og Bjarna lauk var hann nýtekinn við rektors-
störfum við Lærða skólann. Honum vegnaði miklu verr í því starfi
en meðan hann var kennari á Bessastöðum og svo lauk að hann
sótti um lausn frá störfum um miðja öldina. Sveinbjörn lést 17.
ágúst 1852.
Um útgáfu þessara bréfa er rétt að taka fram að greinarmerkja-
og stafsetningu hefir verið hagrætt að reglum nútímamáls, en ekki
hróflað við orðmyndum. I erlendum orðum er stafsetningu
bréfanna samt fylgt. Skammstafanir og styttingar eru látnar halda
sér en nánar skilgreindar í skýringum við bréfín þegar þurfa
þykir. Á einum stað er út af þessu brugðið. í 6. línu bréfs dags. 11.
júní 1833 er prentað tengdaföður, en í bréfinu stendur tföður.
Bönd eru leyst upp án auðkenningar, þá sjaldan þau eru notuð. Á
tveimur stöðum hafa orð fallið niður af vangá og er þeim skotið
inn í textann í oddklofa. Orð sem dregið er undir eru skáletruð. Á
eftir hverju bréfi er tekið fram hvort utanáskrift fylgir, og hún birt
ef svo er, og þar á eftir fer dagsetning svarbréfs, eða aðrar
athugasemdir, sem Bjarni hefír skrifað undir dagsetningu lang-
flestra bréfanna. Að síðustu fylgja þær skýringar sem ástæða þótti
til að gera við bréfín.
Bessastöðum þ. 21ta mart. 1822.
Lengi hefir mig langað til að skrifa yður til fáeinar línur, en það
hefír þó dregist til þessa, bæði af því að fátt hefir verið af mér að
segja hingað til, og eg vissi, að þér munduð vera önnum kafnir;
hvað því síðara viðvíkur, vona eg, að eg hitti nú ekki sem