Frjáls verslun - 01.04.1959, Side 39

Þórír Bergsson:
Við stóðum, dálítill hópur af mönnum, og biðum
eftir vagninum, sem átti að flytja okkur á vinnu-
stað, suður á Völl. Flestir höfðu, að sjálfsögðu, far-
ið kvöldinu áður, — það var venjan að fara kvöld-
inu áður en vinna skyldi hefjast, enda flestir sem
sagt gert það. Þjóðin er morgunsvæf. Það er eðli-
legt, hún hefir svo lengi orðið að rífa sig upp fyrir
allar aldir til þess að deyja ckki úr hungri. En óg
er ekki morgunsvæfur. Því þótt draumar mínir séu,
venjulega, voudir og oft nær því óþolandi hræði-
legir, þá er nú þó svo komið að mín eina von um
frægð, frama og sælu er svefninn. Einstaka sinnum
kemur það ólíklegasta fyrir. Eg verð mikill maður
í svefni og drumum.
En, — eins og í öðru viðrar misjafnlega og oft-
ast illa í því efni — eins og veðrið er oft mislynt
og afar oft vont — svo eru og draumar mínir.
Sjaldnar og sjaldnar lyft.a þeir mér upp lil frægðar
og fagnaðar.
Þegar óg var ungur fannst mór alltaf gott veður,
þvílíkt blíðviðri! En nú----------
Hópurinn scm beið eftir vagninum var ekki stór.
Þessi árdegisvagn var sjaldan ]>ótt skipaður. Raun-
ar var enginn dagur enn jjá, aðeins koldimm nótt.
— Þarna var misjafn sauður í fáu fé, illa sofnir
menn eða ósofnir með öllu, hinir síðartöldu í ágætu
skapi, allflestir, hinir úrillir, enda flestir veikir.
Mór leið hvorki vel né illa. Síðan ég hitti Ólivínu
var allt öðru máli að gcgna en áður, nú leið mér
sæmilega. —
Þeir voru að spjalla saman, stóðu í tveim hóp-
um. Að venju stóð ég einn míns liðs og var að
hugsa um hversu mikið ég ætti Ólivínu að þakka.
Eg var útsofinn, hlýr og ekki timbraður að ráði.
En þeir yrtu ekki á mig þessir menn. Eg þekkti
þá suma með nafni eða einhverju uppnefni, þar
var Arnór, Ganni, Langur, Jón Ká og — já einn
var kallaður Sillanpe. Ég held að hann hafi annað
hvort verið útlendingur, eða látizt vera það.
Svo var þar einn, sem stóð sér og einmana, eins
og ég, skammt frá mér. Eg sá strax, að þar var
kominn cinn af þessum sveitamönnum, utan af
útkjálkum lands eða afdölum. Segullinn hafði dreg-
ið hann í sæluna miklu á Suðurnesjum. Úr fá-
menninu í fjölmennið, úr peningaleysinu og strit-
inu í scðlamoksturinn og slæpingsskapinn. Það var
ekki nema eðlilegt, að sjá þá koma, þessa menn, í
stórhópum. —
Ég hélt á töskunni minni og var hálfkalt. Þessi
haustmorgunn var fúll og leiðinlegur, eins og margir
aðrir Faxaflóa-morgnar hafa verið, eru og verða.
Ekki var frostið, ég gæti trúað þriggja eða fjögra
stiga hiti, — en vestanbræla með vindgjósti og
fýlu, ömurlegt veður. Þokan grúfði niður að jörð,
allt dimmgrátt í glórunni frá strjálum ljósum.
Stórt flugskip var að sveima yfir flugvellinum, fór,
auðheyranlega, í víða hringi og átti erfitt með
lendingu. Allt í einu þeyttist þetta ferlíki með
dunandi gný rétt yfir okkur og hvarf, þegar, út i
sortann í áttina að flugvellinum. Eftir litla stund
heyrðist ekkert í honum, hann var víst lentur —
en ekki kom vagninn okkar.
Taskan mín var ekki merkilegur gripur. Ólivína
hafði gefið mér hana, eins og margt annað. Aður
bar ég þessar pjönkur mínar í smápoka, svörtum,
sem einhver setuliðsmaður hafði kastað frá sér
eins og hverjum öðrum ónýtum lilut. Þessi poki
var dreginn saman í opið með snæri, hann var
ljótur, þá var taskan ólíkt veglegri og betri. Hún
var úr pappír, eins og gerist, gat litið út eins og
leður og hefur sjálfsagt gert það meðan hún var
ung og ójöskuð. Nú var hún það ekki. Nú var hún
snjáð og jafnvel dálítið gat á einu horninu, en
það bar lítið á því. Læsing var engin að gagni,
F liJÁLS V E R Z L U N
39