Frjáls verslun - 01.04.1959, Síða 40

cn það gerði ckkert til, utan um liana var bundið
snæri, í kross, mjög vandlega og vel. Allt sem
Olivína gerði, var vel gcrt. Hún gaf mér kaffi,
þá um morguninn, smurt brauð og kökur, hún
steypti yfir sig pilsi og fór í slopp, stór kona en
ekki illa vaxin. Hún taldi það ekki eftir sér að
veita mér góðgerðir áður en ég fór, brá enda fyrir
sig glensi, og sagði: „Einn kross skaðar aldrei, jafn-
vel þótt hann sé úr snæri.“ í töskunni var dót
mitt, þar voru plöggin, sem Ólivína hafði þvegið,
sjálfsagt revktóbak og pípan mín, dós af góðu reyk-
ekkert að segja, því maðurinn sem stóð, einn, rétt
hjá mér, lcit á mig. —
„Ha“? sagði hann.
„Hann fer nú víst að koma bráðum,“ sagði ég.
„Hver?“
„Bíllinn. Þú munt ætla á völlinn. Ertu að norð-
an?“
Maðurinn strauk sér um hökuna, hún var dökk,
líklega viku-skeggbroddar, svartir eða svo. Sýnd-
ist vera laglegur maður miðaldra, þokkalega Lil
fara, eftir því er séð varð þarna í Ijósglætunni
Þessi haustmorgunn var fúll og leiðinlegur . . .
tóbaki, eldspýtur, rakvélin mín, sápa, já, margt
fleira, ýmis lúxus, sem ég var orðinn afvanur, þang-
að til ég hitti Ólivínu. Og svo var eitthvað í tösk-
unni, sem ég vissi ekki hvað var. Ólivína lét alltaf
eitthvað í töskuna, sem ég fann þar þegar ég opn-
aði hana, suðurfrá. Það var dálítill gleðigeisli, sem
ég átti einn, — en hafði hann ekki jafnmikinn rétt
til lífs og gleði eins og annað — til dæmis vorsólin,
sem einu sinni skein á saklaust barn? Og gerir það
sjálfsagt enn á annað barn. — I töskunni minni
var þetta allt. Það var nærri því of mikið.
Ég hef kannski tautað eitthvað, mér hættir
stundum við að tala við sjálfan mig, þótt ég hafi
frá þessari einmana lukt, í súld og myrkri morguns-
ins.
„Það er svosem ekkert sældarlíf á vellinum, en
vel borgað — og ekki er erfiðið!“ sagði ég.
„Nei, ekki,“ sagði maðurinn, Iiæglátlega, „nei,
ég er að vestan.“
„Já, auðvitað,“ sagði ég, „hvernig á nokkur að
tolla á þessum útkjálkum nú til dags, langt frá
allri siðmenningu. Það er nokkurs konar beitarhúsa-
vist---------“
Þá greip Arni fram í fyrir mér, vék sér að mann-
inum að vestan og sagði með nokkrum þjósti:
„Vertu ekki að tala við þennan róna, maður minn.“
40
FHJÁLS VERZLUN