Frjáls verslun - 01.03.1976, Page 35

I tilefni skrifa Leós III. Jónssonar:
Hugleiðing um menntamenn
og gagnrýni milli atvinnustétta
—< eftir Einar Þorstein Ásgeirsson arkitekt
Mér til ánægju, nú í svartasta skammdeginu, ra kst ég á grein Leós M. Jónssonar, tæknifræðings, í
9. tölubla'ði Frjálsrar verzlunar 1975. Þar fjallar hann um menntamenn og þá ekki síst um arkitekta.
Með ])eim eigum við Leó greinilega sameiginlegt áhugamál, því báðir höfum við fjallað ’um
þann hóp menntamanna opinberlega áður. En ekki erum við þó algerlega sammála um þá, cins og
vonandi kemur hér í ljós í þessum línum.
Ég hef alltaf saknað þess, að
mörgum hressilegum greinum
Leós, sem birst hafa í ýmsum
blöðum, hefur ekki verið svar-
að af þeim, sem einkum verða
fyrir barðinu á honum, m.a.
arkitektum. — Hvað snertir þá
siðastnefndu þá er eins og þeir
hugsi; „Já, þessi. Það er ekkert
mark takandi á honum“. Að
mínu viti er þetta röng afstaða,
þar sem öll fjölmiðlun á þátt i
skoðanamyndun fólks og er þá
sama hver á pennanum heldur.
M.ö.o. allra orð eru marktæk
svo framarlega sem þeir geta
staðið við þau.
% Landlægur ósiður
Þetta er nú raunar ekkert
einsdæmi, að lítið mark sé tekið
á því af einum starfshóp, hvað
utanaðkomandi aðilar segja um
hann. Þetta er landlægur ósið-
ur og slik gagnrýni milli at-
vinnustétta er oftast afgreidd
sem öfund eða árás á stéttina.
Hinu er ekki að leyna, að með-
an hugarfarið er svona er
heppilegra, að hver maður
reyni fyrst að hreinsa til innan
sinnar atvinnustéttar áður en
hann tekur aðrar atvinnustétt-
ir fyrir. Slík innbyrðis gagn-
rýni er meira marktæk við nú-
verandi hugarfar.
Þetta minnir mig á annan
landlægan ósið, sem er þó eig-
inlega útúrdúr frá þessu efni.
Hver hefur ekki heyrt, þegar
rætt er um menn og konur,
sem telja sig hafa eitthvað að
segja, eða eru á annan hátt
„þvert á línuna“. Þegar þau eru
afgreidd með setningunni: Já,
hún, (eða hann). Hún var með
mér í gagnfræðaskóla. — Sem
sagt umrsedd persóna er ekki
marktæk, af því að hún var
eins og við: bólugrafin, feimin
og vanþroska í gaggó. Varla
Einar
Þorsteinn
Ásgeirsson,
liöfundur
þessarar
greinar,
við störf
á arki-
tektastofu
sinni.
FV 3 1976
35