Morgunblaðið - 25.01.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
✝ Sigríður Benja-mínsdóttir fædd-
ist á Bíldudal 10.
febrúar 1934. Hún
andaðist á heimili
sínu á Skólavörðu-
stíg 38 í Reykjavík
16. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Benja-
mín Jónsson, f. 22.5.
1909, d. 10.3. 1995,
og Klara Gísladóttir,
f. 25.7. 1907, d. 11.7.
1983. Systkini Sigríð-
ar eru Gísli Guð-
mundsson, f. 20.11.
1929, d. 29.5. 1995, ekkja hans er
Kristín Samsonardóttir; Inda
Dan, gift Axel Sigurðssyni; og tví-
burasysturnar Hermína og Eva.
Eftirlifandi eiginmaður Sigríð-
ar er Óskar Guðmundsson, f. 8.7.
1920. Giftust þau 7.2. 1959. Saman
eignuðust þau fimm börn: Þau
eru: 1) Þröstur, f. 28.6. 1958, d.
15.1. 1995. 2) Guð-
mundur Logi, f. 5.2.
1960. Eiginkona
hans er Ragna
Sölvadóttir og eiga
þau þrjár dætur,
Tinnu Dögg, Rakel
Ósk og Andreu Rut.
Guðmundur á tvö
börn með fyrrver-
andi sambýliskonu
sinni, Hrafnhildi
Geirsdóttur, þau
Evu Maríu og Davíð.
3) Klara, f. 1.7. 1961,
gift Sixten Lind-
ström, búsett í Sví-
þjóð. 4) Skorri, f. 7.8. 1966, sam-
býliskona hans er Bjarghildur
Káradóttir og eiga þau tvær dæt-
ur, Svölu og Dröfn. 5) Björn, f.
6.12. 1968, sambýliskona hans er
Guri Blindheim, búsett í Noregi.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Þegar við nú kveðjum okkar
kæru skólasystur og vinkonu, Sig-
ríði Benjamínsdóttur eða Sísí eins
og við ávallt kölluðum hana, hrann-
ast upp minningar frá liðnum ár-
um.
Við minnumst okkar fyrsta fund-
ar þegar við morgun einn í byrjun
febrúar árið 1954 vorum mættar
upp á Landspítala til að hefja nám
í hjúkrun. Í hópnum ríkti eftir-
vænting, bæði vegna námsins sem
í vændum var og samverunnar í
heimavist skólans, þar sem búið
var mjög þröngt í þá daga.
En framundan voru yndisleg ár,
ár menntunar, framandi lífs-
reynslu, ævintýra og samveru
hópsins sem þjappaði sér saman og
tengdist órjúfandi böndum. Náms-
árin liðu eins og ljúfur draumur
þrátt fyrir mikið og krefjandi álag
bæði fyrir sál og líkama. Það var
því ómetanlegt að fá stuðning frá
skólasystrunum að dagsverki
loknu.
Frístundanna sem við áttum
saman á þessum árum minnumst
við ætíð með gleði.
Að námi loknu héldum við út í
lífið hver í sína áttina. Tími hjú-
skapar tók við hjá sumum, aðrar
héldu út í heim til frekari reynslu
og starfa. En við vorum samheld-
inn hópur og óteljandi eru gleði-
stundirnar sem við höfum átt sam-
an gegnum árin. Við höfum
reglulega komið saman, farið í
ferðalög og haldið okkar árlega
þorrablót með mökum okkar þar
sem ýmsar skemmtilegar hefðir
hafa skapast. Slíkar stundir verða
okkur ógleymanlegar og hafa alltaf
verið tilhlökkunarefni hverju sinni
og naut Sísí sín þá manna best og
miðlaði okkur óspart af glaðværð
sinni og allir nutu hennar góðu
nærveru. Hún var glæsileg kona,
greind, listræn og góður félagi,
sem minnti okkur á hversu vinátta
og samheldni er mikilvæg fyrir
okkur öll.
Sísí unni lífinu, það var því mikið
áfall þegar hún greindist með ill-
vígan sjúkdóm sem hún barðist við
af miklu æðruleysi og óbilandi
kjarki uns yfir lauk.
Lestin brunar hraðar hraðar
húmið ljósrák sker.
bráðum ert þú einhvers staðar
óralangt frá mér.
Þessar ljóðlínur úr kvæði Jóns
Helgasonar koma upp í hugann nú
er við minnumst Sísíar, en undir
öðru formerki en fyrr, því það var
fastur liður er við komum saman
að Óskar, eiginmaður hennar, sett-
ist við píanóið og við sungum með-
al annars gullfallegt lag sem hann
samdi við þetta kvæði Jóns, „Lest-
in brunar“. Slíkri stemmningu er
vart hægt að lýsa og gleymist aldr-
ei. Eins og lestin brunar líf okkar
allra áfram þar til við stígum af á
endastöðinni. Vonandi tekur Sísí
þá á móti okkur hinum þegar þar
að kemur með sinni hlýju og fal-
lega brosi.
Við kveðjum hana nú með sárum
söknuði og þökkum henni vinátt-
una, tryggðina og allar samveru-
stundirnar.
Óskari, börnum þeirra og öðrum
aðstandendum sendum við og fjöl-
skyldur okkar innilegar samúðar-
kveðjur og vonum að minningin um
einstaka konu styrki þau í sorg-
inni.
Skólasystur úr Hjúkrunar-
skóla Íslands.
Kær vinkona, Sísí, er látin eftir
tveggja ára harða baráttu við
krabbamein. Það var mér mikil
gæfa að eignast þessa góðu vin-
konu. Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an á Vífilsstöðum þegar ég hóf þar
störf árið 1976, hún hafði þá unnið
þar í nokkur ár. Fljótlega bund-
umst við sterkum vinaböndum og
var hún mér ungum hjúkrunar-
fræðingnum frábær fyrirmynd í
alla staði, sem ég mun búa að alla
tíð. Hún var einstakur mannvinur,
framúrskarandi fagmenneskja í
öllu því, sem hún tók sér fyrir
hendur. Verkin varð að vinna vel
eins og hún sagði svo oft: „Léleg
rannsókn er verri en engin.“ Sísí
hafði ríka réttlætiskend og bar
sérstaklega hag þeirra sem minna
máttu sín fyrir brjósti. Hún bar
mikla virðingu fyrir störfum ann-
arra, hver svo sem þau voru, ásamt
því að tileinka sér góða samvinnu
við aðra. Í dag kallast það á fínu
máli „þverfagleg“ vinnubrögð.
Við tengdumst einnig sterkum
böndum utan vinnu og er margs að
minnast, t.d. við tvær í strætó á
leið í vinnu með litlu dóttur mína
og góður tími til að spjalla. Hún
með sínar skemmtilegu frásagnir
af mönnum og málefnum, uppvaxt-
arárunum á Bíldudal, svo unun var
á að hlýða. Sísí og Óskar kynntust
líka foreldrum mínum í ferðalagi í
Kaupmannahöfn, sem þá bjuggu
þar tímabundið. Ógleymanlegu
boðin á fallegu heimili þeirra
hjóna, höfðinglegar móttökur með
stemmningu sem þeim einum var
lagið að framkalla. Óskar spilaði á
píanóið og þau sungu ýmist saman
eða sitt í hvoru lagi.
Síðasta veislan, sem þau héldu
ásamt börnum sínum var haldin sl.
sumar á 80 ára afmæli Óskars. Og
verður sú veisla lengi í minnum
höfð.
Sísí var tignarleg kona, sem sóp-
aði að, en um leið látlaus og hríf-
andi persónuleiki. Hún var listræn
og listelsk á mörgum sviðum og
hafði lag á að töfra fram hina
smekklegustu hluti og gjörbylta
nánasta umhverfi úr litlu sem
engu. Sárasta lífsreynsla hennar
var þegar þau misstu elsta son
sinn, Þröst, fyrir nokkrum árum.
Hún vann úr sorginni með æðru-
leysi og dugnaði. Með söknuði kveð
ég kæra vinkonu um leið og ég
votta ykkur innilega samúð, elsku
Óskar, Guðmundur, Klara, Skorri,
Bjössi og aðrir aðstandendur.
Ásta.
Í dag kveðjum við með virðingu
og þökk sómakonuna Sigríði
Benjamínsdóttur.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er hvílík atorkukona Sísi var
og einnig hve glæsileg hún var á
velli.
Fyrstu kynni mín af Sísí voru
fyrir tæpum sextán árum, þegar
hún bauð mig velkomna á Vífils-
staði. Hvatning hennar var mér
gott veganesti og á samstarf okkar
bar aldrei skugga þau tíu ár sem
við unnum saman. Hún var ábyrg
og fylgin sér og vildi hafa hlutina á
hreinu. Hún var okkur samstarfs-
fólkinu góð fyrirmynd og af henni
lærði ég margt.
Sísí sem var hnarreist og glæsi-
leg, sagði skoðanir sínar afdrátt-
arlaust og var hreinskiptin sama
hver átti í hlut. Teldi hún menn
fara villa vegar var ekki á því legið
og að sama skapi var hún örlát á
hrósið ef það átti við.
Hún varði málstað þeirra sem
minna máttu sín og þoldi alls ekki
hroka og valdbeitingu. Hún var
heiðarleg og sjálfri sér samkvæm
um alla hluti.
Skörp greind hennar og áhugi á
þjóðmálum varpaði oft nýju ljósi á
menn og málefni.
Það var henni mikið áfall þegar
Þröstur sonur hennar dó langt um
aldur fram, en hún tók því með
þeim styrk sem henni var eðlislæg-
ur.
Fyrir tveimur árum veiktist Sísí.
Við þær aðstæður skerpast oft
kostir og gallar fólks, þá kemur í
ljós hvern mann viðkomandi hefur
í raun að geyma.
Hún gekk til baráttu við sjúk-
dóminn af bjartsýni og einurð –
staðráðin í að hafa sigur.
Ég vil þakka fyrir vináttu og
skemmtileg kynni og vona að holl-
vættir vaki yfir öllu hennar fólki.
Blessuð sé minning Sigríðar
Benjamínsdóttur.
Margrét Teitsdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Með þessum orðum kveð ég þig,
elsku Sísí, og þakka þér yndislega
og gefandi viðkynningu í leik og
starfi öll samstarfsárin á Vífils-
stöðum og árin eftir það. Aldrei
bar skugga á þau kynni. Alltaf var
jafngott að hitta þig og spjalla um
hin ýmsu málefni í gamni og al-
vöru, þú hafðir svo auðgandi lífs-
sýn, þú varst sannur lífskúnstner,
glæsileg, falleg, smekkvís og um-
fram allt gáfuð, traust og skemmti-
leg. Það var alltaf gott að koma á
glæsilegt heimili ykkar Óskars á
Skólavörðustíg.
Ég sakna þín.
Elsku Óskar, Klara, Bjössi,
Skorri, Guðmundur og aðrir að-
standendur, minningin um ein-
staka konu mun lifa.
Guð blessi ykkur.
Halla.
Kveðja frá samstarfsfólki á
Vífilsstaðaspítala
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við kveðjum einstaka konu með
þakklæti fyrir samstarf liðinna ára.
Samúðarkveðjur til Óskars,
barnanna og annarra vandamanna
og biðjum Guð að styrkja þau í
sorginni.
SIGRÍÐUR
BENJAMÍNSDÓTTIR
Jæja amma, okkur
langaði að skrifa stutta
minningargrein til þín.
Það var alltaf stutt á
milli okkar, þú á neðri
hæðinni en við á þeirri
efri.
Alltaf vorum við að koma í heim-
sókn til þín að fá lánaða þessa ýmsu
hluti pylsur eða pítsu, prjónagarn
eða kennaratyggjó og alltaf áttir þú
nóg af öllu.
Maturinn sem við borðuðum hjá
þér var oftar en ekki matur sem var
eingöngu fyrir okkur. En það var
alltaf nóg til.
Vélmennaleikurinn var alltaf ofar-
lega á vinsældarlistanum þá vorum
við látnir leika róbóta en þeim var
stjórnað með Dublo-kubb. Vélmenn-
in gátu gert allt mögulegt, slökkt ljós
haldið á glasi eða rifið blað í tætlur.
En auðvitað kom upp bilun í róbót-
unum eins og öðrum vélmennum, en
það var nú lítið mál. Þá var bara
slegið á þráðinn til Stebba sem hafði
alltaf lagið á því að sjá um svona sér-
verkefni í gegn um síma. Stebbi
reddaði öllu á hvínandi hvelli (en
auðvitað var Stebbi aldrei í símanum
þetta var jú bara leikur) og þá var
hægt að halda áfram.
Vélmennin fengu verðlaun fyrir
þessa ýmsu takta og alltaf af því til-
efni var afhentur bikar (sem var í
rauninni bara blómavasi) og við höfð-
um alltaf svo gaman af því.
Einnig var alltaf svo gaman að
„djóka“ í þér, við bulluðum og bull-
uðum.
Einn daginn varstu að bjóða okkur
vöfflur og þegar þú bauðst okkur
rjóma eða sykur þá sögðum við nei
en svo eftir stutta stund sögðum við:
amma, ég hélt að þú vissir að nei
þýðir já hjá okkur. En samt þýðir
það já burtséð frá því að nei er ekki
já nema það sé nei.
Við höfðum alltaf gaman af að
horfa á Nonna og Manna saman.
Hesturinn þeirra hann Gráni var
mikið skemmtunaratriði hjá okkur
því að þú tókst alltaf að þér að vera
Gráni og við þá auðvitað Nonni og
Manni.
Gráni var látinn fara yfir brýr og
læki (þetta var auðvitað bara upp-
spuni því að brýrnar voru bara
KRISTBJÖRG SESS-
ELJA GUÐRÍÐUR
VILHJÁLMSDÓTTIR
✝ Kristbjörg Sess-elja Guðríður
Vilhjálmsdóttir
fæddist í Efstabæ á
Akranesi 5. ágúst
1924. Hún lést 7.
janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Akranes-
kirkju 12. janúar.
þröskuldarnir á Suður-
götu 64).
Þó varstu aldrei
þreytt á því að bera
okkur og það var alveg
ótrúlegt.
Þú varst ótrúleg
amma en ekki bara
amma heldur frábær
félagi og vinur.
Haukur og Hjalti
Sigurbjörnssynir.
Elsku Gugga, mig
langar að þakka þér
samfylgdina. Ég hef
þekkt þig í rúm átján ár eða síðan ég
varð ástfangin af yngsta syni þínum.
Við stofnuðum okkar heimili á
Suðurgötu 64 og höfum búið þar síð-
an, bara flust á milli hæða alveg eins
og þú og Mummi.
Okkur gekk sérstaklega vel að búa
svona í návígi við ykkur, enda fann
ég og sá strax að þið voruð sérstök,
alþýðleg og yndisleg á allan máta.
En við erum svo heppin að hafa
Mumma hjá okkur og ætlum við að
hugsa vel um hann þar til hann kem-
ur til þín.
Allir sem sóttu ykkur heim fengu
kaffi og með því og fundu að hjá ykk-
ur var gott að vera. Þú hugsaðir svo
vel um að allir hefðu það sem best,
bæði andlega og líkamlega. Ég fann
strax að þú varst vel gefin, vissir
margt og fylgdist vel með öllu sem
gerðist í kringum þig. Þú vildir alltaf
horfa á björtu hliðarnar á öllum mál-
um, enda viðurkenndir þú fyrir mér
seinna að þú værir líklega skyld
Pollýönnu úr samnefndum bókum.
Pollýanna var alltaf jákvæð sama á
hverju gekk. Þú sagðir orðrétt: alla-
vega er ég fjarskyldur ættingi Pollý-
önnu.
Þú tókst mér strax eins og þinni
eigin dóttur og sagðir mér það sjálf
að þú litir á mig sem eina af dætrum
þínum. Ég leit líka á þig eins og mína
aðra móður, enda á ég á eftir að
sakna þín sárt. Þú varst dásamleg
við drengina okkar og varst þeim sú
besta amma sem nokkurt barn getur
hugsað sér. Þegar ég fór að vinna
máttirðu ekki heyra á það minnst að
þeir færu til dagmömmu, þú vildir fá
að passa þá. Þú lékst þér við þá,
skreiðst á fjórum fótum með tví-
burana á bakinu og lékst Grána
gamla og bjóst til sögur jafnóðum
um hestinn. Þú söngst fyrir þá og
tókst þáttí ótrúlegustu uppátækjum
þeirra. Síðan þegar Trausti fæddist
þá gerðir þú líka vel við hann, kennd-
ir honum að spila marías, sagðir hon-
um sögur og fleira.
Þú áttir alltaf til hrós þegar vel
gekk og faðmlag þegar illa gekk. Þú
varst stolt af þínum stóra hópi, öllum
með tölu.
Það að hafa ömmu og afa alltaf til
taks er ógleymanlegt fyrir hvert það
barn sem upplifir það. Þú varst búin
öllum þeim bestu kostum sem nokk-
ur mannleg vera getur haft. Þakka
þer fyrir allan kærleikann í minn
garð . Við hittumst síðar, elsku hjart-
ans vinan mín.
Þín
Svandís Ásgeirsdóttir.
Elsku amma mín, þú varst besta
amma í öllum heiminum. Það var
alltaf gott að koma niður til þín og
afa. Þú hafðir alltaf tíma til að spila
marías og gefa mér gott í gogginn.
Það sem þú sagðir mér verður gott
veganesti í framtíðinni.
Takk fyrir elsku amma mín.
Lítill drengur leggst á koddann
lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðir ást frá öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Trausti Sigurbjörnsson.