Morgunblaðið - 25.01.2001, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2001 55
Úti um allt lýstu enn
fallegu jólaljósin þegar
við ókum suður á
Keflavíkurflugvöll að-
faranótt 5. janúar. Aldamótajólin
voru næsta að baki en fyrsti áfanga
ferðar suður til Kanarí var hafinn og
langþráð frí framundan. Jólagleðin
var enn í huga og hjarta, því góður
Guð hafði gefið okkur gleðileg jól.
En hugurinn minn dvaldi líka við
aðra sýn, baráttuna sem ástkær vin-
ur háði í kærleiksríku skjóli eigin-
manns austur á Egilsstöðum. Kær-
leikurinn er sterkasta aflið og ég
veit að kærleikurinn var þar á ferð.
Fjölskyldan var Auðbjörgu allt og
faðmur fjölskyldunnar umvafði
hana í stríðinu við vágestinn af ein-
stökum kærleik. Heima skyldi hún
vera, að heiman skyldi farið í lausn-
arferðina Ég vissi að fregnar um þá
ferð var að vænta og fregnin kom til
mín næsta dag. Ég spurði þá og
spyr enn, til hvers þetta allt, þegar
allt er svo valt?
Vitund um bjartari lífsvang er
huggun í harmi – en ómar efans í
huga og hjarta eru sárir. Já, við
skiljum þetta ekki. Við finnum til, en
fáum engin svör og kannski er líka
best að fá að finna til og leita engra
svara en í hljóðri bæn þakka fyrir að
hafa fengið að njóta samfylgdar
góðs vinar um tíma og átt samvist-
arstundir sem geta ekki gleymst.
Fyrir þær allar vil ég þakka.
„Komdu Jóhanna mín og hlustaðu á
fossinn,“ sagði Auðbjörg þegar
henni þótti ég of áköf á lífsins
göngu. Já, ég fer og hlusta á fossinn.
Þegar ég nú minnist Auðbjargar
vinkonu minnar koma mér í hug stef
frá Eyjafjarðarskáldinu Davíð en
stundum lýsir ljós, sem aldrei var
kveikt lengur en hin, sem kveikjum
sínum brenna. Hún var ein af þess-
um sérstæðu boðberum birtu og
vinarþels, sem aldrei þarf að
„kveikja“ á, því í þeirra innra sjálfi
er birtan svo skær að hún lýsir sjálf-
krafa upp allt þeirra umhverfi. Hin
fölskvalausa góðvild með raunsæju
AUÐBJÖRG
ÁMUNDADÓTTIR
✝ AuðbjörgÁmundadóttir
fæddist í Dalkoti í
Kirkjuhvamms-
hreppi í V-Húna-
vatnssýslu 25. nóv-
ember 1928. Hún lést
á heimili sínu 5. janú-
ar síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Egilsstaðakirkju
13. janúar.
ívafi, lítillæti og mynd-
ugleiki, listrænir hæfi-
leikar og ábyrgðar-
kennd, dugnaður og
velvilji, allt í ríkum
mæli, gaf hún sínu um-
hverfi og létti göngu
samferðamanna um
grýttar götur lífsbar-
áttunnar. Að mínu
mati var Auðbjörg
listamaður í öllu hand-
verki, allt lék í höndum
hennar. Hún var skoð-
anaföst en sanngjörn.
Hún var skáti sem allt-
af var viðbúin, einu
sinni skáti ávallt skáti. Hún átti allt-
af ráð fyrir mig þegar á móti blés í
mínu handverki. Því hvernig sem
syrti í sálu hennar, lék hugur og
kraftur öll sín ljóð. Hennar bros –
gat dimmu í dagsljós breytt, sem
dropi breytir veig heillar skálar.
Það er svo margt sem kemur upp í
huga minn þegar ég kveð hana að
sinni. En fyrst og síðast er það gleði
og þakklæti, því hún var vinur sem
kastaði birtu og yl á allt sviðið
hverja samverustund, svo stundin
var önnur og betri en stundin sem
var liðin, og sannaði um leið að í
hverju lífsins spori að maður getur
verið manns gaman, en samt notið
alvöru lífsins. Okkur kom vel saman
frá fyrstu stundu og þótt símalínan
tengdi okkur oftast saman áttum við
líka yndislegar samverustundir. Við
deildum líka miklum sorgarstund-
um við fráfall Ingibjargar dóttur
hennar og „tengdadóttur“ minnar,
þá voru þung spor stigin. Barna-
börnin mín eru „englarnir“ mínir
sagði hún oft við mig og þau þeirra
sem í næsta umhverfi voru áttu sitt
annað heimili hjá henni og Sigfúsi.
Auður Vala og Sveinn nutu ekki
bara hjartagæsku þeirra í ríkum
mæli, heldur og ekki síður uppeldis í
ríkum kærleika í æsku.
Veisluborðin í Fossgerði nærðu
ekki bara líkamann heldur einnig
var hið andlega fóður framreitt á
svo einfaldan og elskulegan hátt að
það er enn í dag á vegferð minni
mikil sálarnæring. Stundum sækir
maður vini með leyndri þrá eftir að
líkjast þeim að manngildi, stundum
fyrir suma næst árangur, en aðra
ekki, mér var gefið mikið. Ég þakka
allt og allt, þetta allt er geymt í
mínu hjarta.
Kæri Sigfús, börn, barnabörn og
aðrir aðstandendur, Guð styrki ykk-
ur og blessi á þessum erfiðu stund-
um og um alla framtíð. Megi góður
Guð blessa minningu Auðbjargar
Ámundadóttur.
Jóhanna Guðnadóttir.
Ég var 12 ára pjakkur úr Hafn-
arfirðinum sem var að fara í fyrsta
skipti úr átthögunum, til að heim-
sækja Guðjón bróður minn og Ingi-
björgu tilvonandi mágkonu mína,
þegar ég hitti Auðbjörgu fyrst. Hún
bjó þá í Hvassafelli við Tjarnarbraut
á Egilsstöðum en var ásamt Fúsa að
byggja reisulegt hús skammt neðan
við gamla bæinn í Fossgerði. Ég var
gestur þeirra hjóna í einhverjar vik-
ur þetta sumar og naut gestrisni
sem ég gerði mér grein fyrir síðar
að væri einstök. Auðbjörg kom mér
fyrir sjónir sem einhverskonar
blanda af mömmu og ömmu, með
endalausa þolinmæði, húmor og
óendanlega stórt hjarta.
Frá fyrsta degi leið mér vel í ná-
vist hennar.
Þau voru ófá sumrin sem ég fékk
að dvelja hjá Auðbjörgu og Fúsa í
Fossgerði. Þar var jafnan gest-
kvæmt og næturgestir svo margir
að margur gistihúseigandinn hefði
búið sáttur við. Síðar þegar ég var
búinn að stofna mitt eigið heimili
var mér hugsað um ágang gesta í
Fossgerði og áttaði mig á því að
slíkt gætu fáir þolað nema öðlingar.
En Auðbjörg og Fúsi voru sannir
höfðingjar heim að sækja og öllum
leið vel í návist þeirra. Þessir mann-
kostir hafa eflaust haft það í för með
sér að gestir komu oftar og dvöldu
stundum lengur – en aldrei heyrði
ég þau kvarta. Í Fossgerði lærði ég
ýmislegt sem komið hefur að góðum
notum á lífsleiðinni. Auðbjörg
kenndi mér ákaflega margt um
mannleg samskipti. Ekki var það
svo að þau væru rædd neitt sérstak-
lega svo ég muni, heldur fór fræðsl-
an frekar fram með góðum fordæm-
um.
Þótt ferðir mínar austur á Hérað
hafi ekki verið ýkja margar síðustu
einn eða tvo áratugina hef ég þó átt
þess kost að hitta Auðbjörgu og
Fúsa nokkrum sinnum. Það hefur
alltaf verið gaman að heimsækja
þau, setjast yfir kaffibolla og spjalla.
Mér eru sérstaklega minnisstæðar
síðastu tvær heimsóknir mínar í
Fossgerði. Þá vorum við hjónin með
börnin okkar meðferðis. Þau fengu
að kynnast gestrisninni, skoða pút-
urnar og ungana og upplifa hjarta-
gæsku svipaða þeirri sem ég naut í
æsku. Auðbjörg hafði engu gleymt
af kunnáttunni við að bræða lítil
hjörtu.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðir ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um og Auðbjörg er farin að dreifa
hjartagæsku sinni í öðrum heimi
langar mig að senda Fúsa, Þor-
steini, Ástu, Ómari, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um samúðarkveðjur og bið algóðan
Guð að veita þeim styrk á þessum
erfiðu tímum. Minningarnar um
þessa einstöku konu og öll hennar
góðu verk kalla fram hlýjar tilfinn-
ingar sem ylja okkur öllum um
ókomna tíð. Ég lít á það sem forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast Auð-
björgu og ég er sannfærður um að
þau kynni hafa gert mig að betri
manni.
Leópold Sveinsson.
Árið 1987 flutti ég
frá Hafnarfirði eftir
að hafa búið þar í eitt
ár. Á þeim árum
skrifaði ég dagbók af
og til og 25. ágúst skrifaði ég:
„Síðasti dagurinn í Hafnarfirði.
Það er margs að sakna þó er hér
ein perla sem ber af öðrum og það
er hún Kristín tengdamóðir mín.
Hún er besta manneskja sem ég
hef kynnst. Hvernig er hægt að
lýsa henni án þess það verði á ein-
hvern hátt væmið. Nú skal ég
reyna: Kristín er eins og ... eins og
... eins og ... sólin. Maður þarf ekki
annað en sitja við hlið hennar í
gamla sófanum og sötra versta
KRISTÍN
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Kristín Stefáns-dóttir fæddist á
Fáskrúðsfirði 25. júlí
1913. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafnar-
firði 12. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Hafnarfjarðarkirkju
19. janúar.
kaffi í heimi (undirrit-
aðri fannst Braga
kaffi vont) og það er
eins og maður sé
kominn í Paradís. Ég
vildi ég væri lík
henni.“
Þetta var skrifað
fyrir mörgum árum.
Þegar ég núna reyni
að skilgreina þessa
fallegu og fínlegu
konu sem mér fannst
eins og sólin er eitt
orð sem kemur upp í
hugann: gnótt. Hún
var snillingur í því að
vænta ætíð þess sem kom; allir
dugðu, allt dugði. Allt var harla
gott hjá Kristínu.
Og þó mikið væri renniríið í gula
húsinu við Strandgötu og nóg að
gera þá hætti Kristín ekki að vera
til. Hún hélt sér til, átti sína vini
og sín áhugamál.
Það er gott að elska, syngur
Bubbi Mortens. Kristín kunni það.
Hún var gæfumanneskja.
Þuríður Friðjónsdóttir.
6

46 
4


 8')"' <(
',.$%


   1
  
,

  
 %% 

 



  ,

 



8

 %4''
5." 

 

$&+'
&&$""%

 
 
 







 






 


 .,' 0. % <=
% ' %,%


  
 %& 




  ,  





8

 %4''
$7
% (&&* %!,' %',$""%
#$
% (&$""%
(() ((() * ((((

 
 1
  1  5
', / ?
 !

 

   <

 "#

$

 %**'
3" >$""%
>&2 0 $&$""%
9 #*&"%&&*
(    



 
 #



  
5
  7%+% %' 0) , &%
  ($%
. ,A,% ! %.& %"
   ,
 9
 "

%/

 


  9
  "
$

 %4''
  
 %&$""% % "' '&&*
', %
 %&$""% !& % % '&&*
%','
 %&&*  +
 &$""%

 %&&*  7 !"  %&$""%
(() * ((()

 

0 B
8

 8%&% /



  
,
 



" 


8


 %&''
+




 5  5."  " . 
0 ' 0.*&*

 
 
 



 




> > 



*C '&"),'+
 !
    
%=


 

   )
 "#

$

 %&''

@ #$  %& ,
 %'%&&*
$ '  &&* % " !
 D"*% 
1%% 8!+  &&*
 ! .  &$""% & 7* "
(() * ((()