Morgunblaðið - 14.02.2001, Blaðsíða 45

Dvalarheimilinu Hlíð. Hafa þau Val-
ur Georg og Arna kona hans hugsað
afar vel um Mundu í veikindum
hennar síðustu ár. Ósjálfrátt dró
nokkuð úr ferðum okkar Helgu og
krakkanna til Akureyrar eftir að
Munda veiktist og naut ekki við á
heimili sínu. Það var eins og Akur-
eyri hefði misst eitthvert aðdrátt-
arafl. Við heimsóttum frænku síðast
í sumar er leið. Við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
þeirra bræðra Guðmundar og Vals
og fjölskyldna þeirra. Blessuð sé
minning þeirra sómahjóna Guð-
mundu Pétursdóttur og Finns Dan-
íelssonar.
Sturla Jónsson og
Helga Harðardóttir.
Nú er hún farin hún Munda
frænka mín og ekki efndi ég loforðið
sem ég gaf henni. Það vissi ég
reyndar þegar ég gaf það. Við höfð-
um verið í heimsókn á Dvalarheim-
ilinu Hlíð hjá þeim föðursystrum
mínum Stínu og Laugu og urðum
samferða út. Við vorum hálfdaprar,
líklega vorum við báðar að hugsa um
það sem framtíðin gæti borið í skauti
sér. Við urðum samferða út að bíl-
unum okkar og þá sagði Munda: „Þú
verður dugleg að heimsækja mig
þegar ég fer á elliheimili“ og ég lof-
aði því þó að ég vissi að ég mundi
ekki efna það. Ekki af því að ég vildi
það ekki heldur mundi ég ekki koma
því í verk.
Þær komu oft í heimsókn til okk-
ar, þegar þær voru gestkomandi á
Akureyri, systurnar Magga og
Munda. Þær voru svo glæsilegar,
fínar og skemmtilegar að ég var afar
stolt af að eiga þær fyrir frænkur.
Svo fluttu þau norður Munda og
Finnur og þá urðu samskiptin meiri.
Hún kallaði mig alltaf frænku, svo
hló hún og sagði: „Þú ert eina mann-
eskjan sem ég kalla bara frænku,
eins og að þú sért eina frænkan
mín.“ Ég hef aldrei átt erfitt með að
tileinka mér skyldleika fólks.
Mamma talaði svo oft um systkina-
börn, þremenninga, fjórmenningna
og jafnvel fimmmenninga. Um að
þessi eða hinn væri skyldur af öðr-
um og þriðja jafnvel fjórða og
fimmta lið og ég skildi þetta allt. En
þegar kom að skyldleika okkar
Mundu versnaði í því. Ég hefði alveg
sætt mig við að þau pabbi væru
systkinabörn en þegar þurfti að fara
einhverjum ættliðum aftar vildi ég
ekki vita meira. Í huga okkar systk-
inanna kom hún næst föðursystkin-
um okkar.
Eftir að Munda og Finnur fluttu í
Víðilundinn kom ég nokkrum sinn-
um í heimsókn til þeirra með öðrum,
en aðeins einu sinni kom ég ein til að
heimsækja Mundu og þá áttum við
saman yndislega dagstund. Nokkr-
um mánuðum síðar var hún komin á
sjúkrahús og átti ekki afturkvæmt
þaðan. Ég ætlaði alltaf að heim-
sækja hana en kom því ekki í verk.
Var að hugsa um hvort sú heimsókn
mundi veita henni ánægju, líklega
var ég bara að reyna að réttlæta
framkvæmdaleysið fyrir sjálfri mér.
Að leiðarlokum kveð ég kæra
frænku með söknuði og þakka af al-
hug alla þá elskusemi sem hún sýndi
okkur systkinunum og okkar fjöl-
skyldum. Hafðu þökk fyrir allt og
allt, elsku frænka.
Guðrún Sigurðardóttir.
Í dag kveðjum við Guðmundu Pét-
ursdóttur, eða Mundu eins og hún
var kölluð af fjölskyldu og vinum.
Ég kynntist Mundu fyrst þegar ég
fór til Akureyrar tæplega tvítug að
aldri með tilvonandi eiginmanni
mínum, Helga H. Jónssyni, en hann
ætlaði að heimsækja Mundu móður-
systur sína, sem hann hafði mikið
dálæti á, síðar komst ég að því að
það var gagnkvæmt. Ég hálfkveið
fyrir þessari fjölskylduheimsókn en
það var ástæðulaust því að Munda
tók afskaplega vel á móti mér, við
spjölluðum saman um heima og
geima, og eftir smástund fannst mér
ég vera alvegt sérstök! Ég átti eftir
að kynnast þessum eiginleika
Mundu betur, en hún kunni þá list
að láta hverjum og einum finnast
hann vera alveg „sérstakur“.
Munda var ákveðin kona, glaðvær
og smitaði oft aðra með dillandi
hlátri. Munda vann lengst af hjá
Happdrætti DAS á Akureyri. Þegar
ég kom í heimsókn til hennar þang-
að virtist mér hún þekkja alla sem
komu að endurnýja miðana sína, hún
spurði frétta, hló og gantaðist og bað
fyrir kveðjur heim.
Eftir að við Helgi slitum hjúskap
héldum við Munda sambandi. Við
áttum saman margar gleðistundir
þegar ég kom í heimsókn til hennar
og Finns mannsins hennar á Akur-
eyri. Munda var ekki aðeins kát og
glöð, hún var líka ákaflega vitur
kona sem gott var að leita til með
ýmsar smásorgir, og það gerði ég
oftar en einu sinni. Þessar stundir
eru mér sérstaklega minnisstæðar.
Hún sat og prjónaði, hlustaði af at-
hygli, spurði nánar ef hún skildi ekki
allt sem ég sagði og lét svo uppi sitt
álit sem alltaf var skynsamlegt en
aldrei uppáþrengjandi.
Munda var afar vinsæl í fjölskyld-
unni og ekki síst hjá yngstu kynslóð-
inni. Barnabörnin voru henni afar
kær en hún átti líka nóg handa öðr-
um börnum. Munda varð ein af upp-
áhaldsfrænkum (að öðrum ólöstuð-
um) sona minna tveggja, þeirra
Jóhanns og Jóns Ara. Þegar hún
kom til Reykjavíkur og ég tilkynnti
strákunum að hún og amma Mar-
grét væru að koma í heimsókn, þá
var viðkvæðið alltaf það sama: „Vei,
gaman, gaman, við verðum heima.“
Það var nú eins gott því Munda var
svo vinsæl að hún náði varla að
heimsækja alla sem vildu ólmir fá
hana til sín þegar hún kom suður.
Í samskiptum Mundu og strák-
anna minna tveggja tók ég enn bet-
ur eftir þessum hæfileika hennar að
láta öðrum finnast þeir vera alveg
„sérstakir“. Þetta gerði hún með því
að spyrja af einlægum áhuga hvað
þeir væru að fást við hverju sinni,
hlustaði af athygli, dáðist að því sem
um var rætt og hvatti þá til frekari
dáða. Þetta gerði hún á afar kank-
vísan hátt en það var þó þessi eðl-
islægi og jákvæði áhugi á því hvað
fólk var að fást við sem skipti meg-
inmáli.
Þegar ég kynnti núverandi eigin-
mann minn, Hauk Viktorsson, fyrir
henni og Finni þá tók hún honum
eins og öllum öðrum með sérstakri
vinsemd og virðingu, og leist afar vel
á hann fyrir mína og strákanna
hönd. Okkur Hauki er minnisstæð
sumarbústaðadvöl norður í Aðaldal
fyrir allmörgum árum en þá vildi svo
til að Munda og Finnur voru í næsta
bústað ásamt vinahjónum sínum.
Þetta urðu skemmtilegir dagar,
borðað og drukkið kaffi á víxl í báð-
um bústöðum og mikið skrafað og
hlegið. Ég kveð mína góðu vinkonu
með þakklæti og söknuði. Ég get því
miður ekki verið við útförina en við
Haukur vottum Guðmundi og Val og
fjölskyldum þeirra samúð okkar.
Gyða Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
Það er margs að minnast þegar
Munda móðursystir mín er kvödd.
Ég minnist meðal annars glaðværð-
ar hennar og hlýleika. Munda var
mjög félagslynd og þekkti þar af
leiðandi marga auk þess sem hún
var afskaplega frændrækin. Ávallt
var mikill gestagangur á heimili
hennar og Finns og alltaf var pláss
fyrir einn í viðbót. Þegar ég fyrir all-
mörgum árum dvaldi í sex mánuði á
Akureyri vegna náms var gott að
eiga Mundu að. Hún var alltaf að
kynna mig fyrir nýju frændfólki sem
ég þekkti ekki áður auk þess sem
hún var ávallt tilbúin í spjall. Undir
hennar verndarvæng saumaði ég
fyrsta og eina síðkjólinn minn og
þegar ég kynntist mannsefninu
mínu á Akureyri á þeim tíma þekkti
Munda auðvitað til hans og gaf
grænt ljós. Að leiðarlokum vil ég og
mín fjölskylda þakka Mundu sam-
fylgdina í gegnum árin og munum
við minnast hennar með virðingu og
hlýju. Innilegar samúðarkveðjur
sendum við sonum hennar þeim
Guðmundi og Val og fjölskyldum
þeirra.
Marta og fjölskylda.
Ég var stödd í Reykjavík. Síminn
hringdi. Vinkona mín á Akureyri
sagði: „Ég má til að segja þér að hún
Munda okkar er dáin.“ Ég held að
það hefði verið sama hver vinkvenna
okkar hefði hringt, þær hefðu allar
sagt Munda okkar, svo vinsæl var
hún í okkar hópi.
Þessi fregn var í rauninni gleði-
frétt, fyrir hana og þá sem þótti
vænst um hana, því að þau urðu ör-
lög hennar síðustu árin að vera hald-
in einum hvimleiðasta sjúkdómi sem
aldraðir fá, alzheimer. En svo und-
arlegt sem það kann að virðast varð
ég angurvær, jafnvel hrygg. Það er
gleðistund þegar lítið barn heilbrigt
fæðist, en þegar lífsstrengurinn
slitnar lútum við höfði í virðingar-
skyni við hinn láta og alveldið, hvert
sem það svo sem er.
Og minningarnar hrannast upp í
hugann: Í mínum huga eru þær svo
sannarlega margar um Guðmundu
Pétursdótttur og allar góðar. Leiðir
okkar lágu fyrst saman fyrir meira
en hálfri öld, fyrst í Reykjavík en þó
einkum á Akureyri. Það vildi svo til
að við fluttum þangað báðar með
fjölskyldum okkar sama árið, l952.
Hvorug okkar átti þar kunningja-
hóp, raunar stóð Munda betur að
vígi því að hún hafði verið þar í
skóla. En fljótlega urðu vinkonur
Mundu líka vinkonur mínar og þetta
var glaður og skemmtilegur hópur
og sauma-klúbbur var stofnaður.
Samgangur okkar Mundu varð
býsna nikill þó að Munda og Finnur
skipstjóri, maðurinn hennar,
byggðu sér fljótlega hús lengst niðri
á Eyri en mín fjölskylda prílaði upp
á Suðurbrekku og hvorug fjölskyld-
an hefði bíl til umráða, en þetta voru
glaðir og góðir dagar.
Á þessum árum starfaði á Akur-
eyri kvenfélagið Hlíf og gengum við
velflestar í það. Þá höfðu Hlífarkon-
ur af miklli elju og dugnaði byggt
fyrsta barnaheimilið á Akureyri.
Það hét og heitir raunar enn Pálm-
holt. og stóð þá á fallegu túni nokkru
ofan við byggðina. Fyrir mörgum
árum gaf félagið Akureyrarbæ
Pálmholt. Þar er enn rekinn leik-
skóli og húsið komið inn í þétta
byggð. Ekki er mér nú grunlaust um
að sumar þeirra kvenna sem ötulast
stóðu að framkvæmdunum hafi ver-
ið „vel giftar“, þ.e.a.s. átt laghenta
eiginmenn sem hafi lagt þeim lið
meðan á byggingunni stóð. Þetta var
sumardvalarheimili sem félagið rak
um margra ára bil. Ég held að mörg
móðirin hafi orðið fegin að vita barn-
ið sitt í öruggri gæslu, vitandi að það
fengi hollan og góðan mat um há-
degið. Gjaldi var mjög stillt í hóf.
Mjög skömmu eftir að Munda
gekk í félagið mátti með sanni segja
að hún annaðist að mestu um rekst-
ur Pálmholts. Hún var með umboð
fyrir DAS niðri í miðbæ, þar tók hún
á móti umsóknum, tók á móti
greiðslum þeirra sem gátu borgað
og annaðist bókhald að mestu. Aldr-
ei tók hún nein laun fyrir þessi störf,
ég held að ánægjan hafi verið kaupið
hennar.
Um margra ára skeið var hún for-
maður Kvenfélagsins Hlífar og þar
stjórnaði hún af röggsemi og prýði.
Nú síðustu árin hefir hún verið heið-
ursfélagi þótt hún lægi ekki á liði
sínu við að baka og taka þátt í félags-
störfunum meðan heilsan leyfði.
Fyrir um það bil tíu árum príluðu
svo Munda og Finnur líka upp á
Suðurbrekkuna og við urðum ná-
grannar. Ég held að mér sé óhætt að
segja að fáir dagar liðu án þess að
við hittumst eða töluðum saman í
síma. Þegar ég hef verið að heiman
hefur mér alltaf fundist að ég þyrfti
að hringja til Mundu, þótt ég viti að í
nokkur ár hafi ég ekki getað það.
Munda var mikil barnagæla og
þurfti þá auðvitað að fylgjast með
því þegar barnabörnin mín fóru að
koma í heimsókn. Börn finna gjarn-
an hvað að þeim snýr, ég minnist
þess oft að börnin flugu upp um
hálsinn á Mundu, jafnvel þótt þau
kæmu frá Ameríku og töluðu bara
ensku.
Ég veit að ég tala fyrir hönd allra
Hlífarkvenna sem urðu þess aðnjót-
andi að þekkja Guðmundu Péturs-
dóttur og við vottum henni virðingu
og innilega þökk.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
samleið með henni öll þessi ár og
fjölskyldu hennar votta ég samúð.
Hólmfríður Jónsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 2001 45
Með þessum fátæk-
legu orðum viljum við
minnast elsku afa okk-
ar.
Hann afi hafði ein-
stakt lag á að laða að
sér börn með hæglæti sínu og ljúfu
viðmóti.
Hann lét aldrei neinn finna að þeir
væru eitthvað minni en aðrir.
Júlíana og hann áttu sérstök sam-
skipti. Hún spurði hann spurninga
og hann svaraði með hummi og hún
gat alltaf túlkað hverju afi hafði
svarað, auðvitað sér í hag, og bæði
urðu jafnánægð.
Að öðrum ólöstuðum var afi falleg-
asta og besta manneskja sem Júl-
íana hafði kynnst.
Að koma til ykkar, afa og ömmu, í
sveitina var alltaf tilhlökkunarefni
BALDUR
GESTSSON
✝ Baldur Gestssonfæddist á Orms-
stöðum í Klofnings-
hreppi 19. nóvember
1912. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
3. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Staðarfells-
kirkju 10. febrúar.
og ekki má gleyma að
það varð að hafa með
sér súkkulaði handa
afa. Það var síðan sett í
eina eldhússkúffuna,
reyndar hvarf það að
mestu í aðra munna en
hans.
Það verður erfitt og
heldur tómlegt að
koma næst í sveitina og
enginn afi.
Við ætlum að vera
duglegar að hjálpa
ömmu og vera góðar
við hana þegar afi er
ekki lengur hjá henni.
Undir Dalanna sól, við hinn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för,
undir Dalanna sól hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör,
undir Dalanna sól hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftar í fögnuði kysst.
Undir Dalanna sól á ég bústað og ból
og minn bikar, minn arin, minn svefnstað
og skjól.
(Hallgr. Jónsson frá Ljárskógum.)
Hafðu þökk fyrir allt.
Þínar
Guðríður (Dæja) og
Júlíana Silfá.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina
/

   
    

   

5: 5:  4,   4G () "
  %4" HI
 41
$  A$!  
4 
&&'
6 "1# #4 ()" 
5)#  ##$  5)#+# " # " * #()" 
# <  5)#()"  5)#
"+#
+ * #* #,
=
 >  # ?  (
?3
(  
   ! ! 
  !
  

.<:
 <:
: <"##"  #(
 41,
&$$() #" &*   ' #(+# # , #4$(()" 
& $(  " &$$() +#
)*  " #(+#,
/

 
 
   

&<7 -:
 <:8:
&$1' 4" ??
-" '"

  $$ ( 7 
 ' 

: !(   7 $  $
 9
 
8''
#(!    

&$ &#()" 
 '#A , &)$ " ()"  " ' <  +#
+ * #* #,