Morgunblaðið - 25.03.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. MARS 2001 37
mann sem getur ekki borgað ykkur
nema brot af því sem þið hafið gert
fyrir mig.
Þú varst aldrei mikið fyrir lang-
ferðir en þessa ferð verður þú víst
að fara.
Þótt við sjáumst ekki aftur á ég
eftir að spjalla við þig.
Ég óska þér góðrar ferðar og
vona að þú farir varlega.
Þinn sonur og vinur,
Jóhann.
Mig langar til að kveðja þig með
örfáum orðum, kæri tengdapabbi
minn.
Minningarnar renna gegnum
hugann. Minningar um hlýjan og
ljúfan mann sem lét sér annt um
fjölskyldu sína og umhverfi. Þessar
minningar tengjast ekki eingöngu
sárum söknuði, heldur er um að
ræða ljúfsárar minningar um innileg
og skemmtileg samskipti, hvort sem
var við hin hversdagslegu störf eða
við önnur hátíðlegri tækifæri.
Þú hafðir ætíð gaman af fjöl-
breytileika mannlífsins og sérvisku-
legum hlutum. Og þú hafðir gaman
af því að segja sögur enda kunnir þú
hafsjó af sögum úr Reykjavík, göml-
um sögum sem nýjum og alltaf kom
blik í auga og færðist bros yfir and-
litið. Kímnin var aldrei langt undan
og þú sást spaugilegu hliðarnar á
málunum.
Flest símtöl þín til okkar byrjuðu:
„Hvað segið þið fallegt? Eru ekki
allir hressir?“
Stuttu heimsóknirnar sem við
vorum farin að kalla „örheimsóknir“
– þegar þú tylltir þér í eldhúskrók-
inn hjá okkur Jóa, þáðir smá veit-
ingar t.d. kex og sultu og ekki verra
ef hún var heimatilbúin. Fékkst
fréttir af þínu fólki og miðlaðir frétt-
um til okkar. Síðan varstu rokinn.
Alltaf hafðir þú eitthvað fyrir stafni,
eitthvað að sýsla fyrir einhverja úti í
bæ eða fjölskylduna.
Ófá skiptin komstu til okkar,
mokaðir snjó af tröppunum, braust
klaka af stéttinni eða hreinsaðir
burt drasl þegar við stóðum í fram-
kvæmdum. Þú varst boðinn og bú-
inn til aðstoðar ef við þurftum að-
stoðar við.
Oft gaukaðir þú einhverju að okk-
ur, settir í poka með þeim orðum:
„Þið getið kannski nýtt ykkur
þetta.“
Stundum þegar við komum heim
vissum við að þú hafðir komið við hjá
okkur því þá hékk á hurðarhúninum
poki með bakkelsi eða öðru góðgæti.
Fyrir síðustu jól var það jólaölið.
Svona hugsaðir þú um fjölskyldu
þína og sýndir væntumþykju þína í
verki.
Þú varst börnunum okkar, Almari
Erni, Friðriki Frank og Maríu
Femu, góður afi og fylgdist með
þeim á þinn rólega hátt. Og er sárt
til þess að hugsa að þau fái ekki
lengur að njóta samvista við þig og
kynnast þér betur.
En við eigum minningar og sögur
sem við eigum eftir að miðla til
þeirra.
Síðustu vikur hafa verið erfiðar
og mörg tár fallið. Að sjá þig svona
veikan og þér hraka svo hratt og
finna sig svo vanmáttugan gagnvart
veikindum þínum.
Þú dvaldir þína síðustu daga á
heimili þínu með fjölskylduna í
kringum þig.
Við reyndum að hafa umhverfið á
sem eðlilegastan hátt, barnabörnin
skottuðust í kringum þig eins og áð-
ur, með hlátrasköllum og galsa.
Degi fyrir andlát þitt var slegið
upp smá afmælisveislu hjá ykkur af
því að þú gast ekki komið í fimm ára
afmæli litla nafna þíns, Friðriks
Franks, en hann gat ekki til þess
hugsað að ömmurnar og afi kæmu
ekki í hefðbundið afmælisboð á af-
mælisdaginn.
En baráttan var stutt við erfiðan
sjúkdóm og þú varst kallaður burt
allt of snemma og ótímabært. Þú
sem áttir eftir að gera svo margt.
Er þú kvaddir þennan heim á
heimili þínu var öll fjölskyldan hjá
þér.
Í bænum við lútum og höldumst í hendur,
hugsunum okkar við beinum til þín.
Að megir þú himinsins líða um lendur
í ljósinu bjarta er í austrinu skín.
Ævinnar dagur er kominn að kveldi,
kær er þín minning, hún lýsir um nótt.
Opnist þér hliðin að Alföður veldi,
ástríkis njóttu, svo sofir þú rótt.
(Jón Hallur Ingólfsson.)
Með því síðasta sem þú sagðir við
okkur var að þú vildir bara vera í
hlýjunni hjá okkur. Kæri Friðrik, þú
verður ætíð í hlýjunni hjá okkur, í
hlýjum og góðum minningum, orða-
tiltækjum og atvikum sem munu
minna á þig.
Takk fyrir allt. Guð verndi þig og
geymi.
Díana.
Elsku afi. Ég sakna þín mjög sárt.
Dagurinn sem þú lést var mjög lang-
ur sorgardagur. Þetta er skrítið. Ég
grét mikið þennan dag. Stundum
jafnast það, en svo kemur það aftur.
Það má segja að það komi í bylgjum.
Það verður allt svo skrítið án þín. Ég
vildi að ég hefði eitt tækifæri til að
hitta þig, en ég hef ekki neitt tæki-
færi til þess. Vonandu veistu hvað
ég sakna þín mikið. Þú veist líka að
okkur öllum þykir vænt um þig og
við söknum þín svo mikið. Þú varst
það mikið veikur og ég vissi að þér
leið dálítið illa. En nú veit ég að þér
líður betur og vonandi ert þú kom-
inn í betri heim. Ég vona að þér sé
batnað. Ég á eftir að sakna þín og þú
skalt trúa því, að ég á aldrei eftir að
gleyma því hvað við gerðum margt
skemmtilegt saman. Ég mun alltaf
muna hvað þú varst góður og
skemmtilegur afi. Alltaf þegar ég
kom með rútunni í bæinn komst þú
að sækja mig og keyrðir mig heim til
þín, ömmu og frænda. Eins var þeg-
ar ég var lítil, þá var ég alltaf heima
hjá ömmu og þér meðan mamma og
pabbi voru í vinnunni. Eftir að ég
varð aðeins stærri fékk ég stundum
að koma til þín á skrifstofuna í heim-
sókn. Þá bauðst þú upp á malt og te-
kex og það var alveg sérstakt bragð
af því.
Nú á ég aðeins minninguna um
þig eftir og ég mun segja litlu
frændsystkinunum frá þér. Ég
gleymi þér aldrei.
Ástkærar kveðjur frá þínu barna-
barni.
Ásta Hrönn.
Það varð snöggt um nafna minn
og mág. Ekki þarf að spyrja um
leikslok þegar krabbinn herjar á.
Sumir falla á örskotsaugabragði, en
aðrir búa við umsátursástand um
árafjöld. Það er huggun harmi gegn,
þegar kærleiksríkar líknarhendur
Karitasar veita ástúð og umhyggju
síðustu vikurnar.
Friðrik vann í Reykjavík við
verslunarstörf alla tíð, hann var vin-
sæll í starfi og átti fjölda vina og
kunningja, sem mátu hann að verð-
leikum. Um sögu Reykjavíkur á 20.
öldinni var hann mörgum fróðari og
þá sérstaklega hvað verslun varðar.
Var oft fróðlegt að hlýða á frásagnir
hans, hverjir höfðu rekið verslunar-
fyrirtæki við þessa eða hina götuna í
Reykjavík.
Hjálpsemi Friðriks var viðbrugð-
ið, hann var alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd er til hans var leitað.
Friðrik bjó lengst af í Faxaskjóli 4
og var því sannur vesturbæingur og
þegar fjölskyldan flutti um set var
það rétt vestur fyrir borgarmörkin
að Sævargörðum 22. Þar byggðu
þau hjónin fallegt og smekklegt
heimili og þar undu þau hag sínum
vel.
Nú er silfurþráðurinn slitinn og
gullskálin brotin, eftir er skilið duft-
ið eitt, hið jarðneska duft, er hverfur
til jarðarinnar. En andinn er farinn
til Guðs, sem gaf hann.
Ásta mín, undirritaður vottar þér
og fjölskyldu þinni samúð sína. Í val-
inn er fallinn vammlaus drengur.
Friðrik Eiríksson.
Um jólin 1953 fengum við eldri
systir mín sokk fullan af sælgæti.
Sokkurinn var jólagjöf frá 26 ára
gömlum manni er nýverið hafði haf-
ið störf í heildverslun föður míns.
Þetta gladdi okkur litlu börnin af-
skaplega. Fjörutíu og átta árum síð-
ar varð ég vitni að því þegar þessi
sami maður, þá enn við störf í sömu
heildverslun, gladdi kornungt
barnabarn sitt með trakteringum af
svipuðum toga.
Hví er minningargrein hafin á
þessa vísu? Ástæðan er skýr. Atvik-
ið lýsir innræti Friðriks Wathne,
mannsins sem við kveðjum í dag. Í
fari hans var inntakið einfalt og
kristaltært: Vertu heiðarlegur,
ábyrgur, kurteis, og gleddu alla þá
er minna mega sín. Hafðu engan að
háði og spotti, virtu allt sem þú um-
gengst, bæði lifandi fólk og dauða
hluti. Yfir slíka menn nota Englend-
ingar orðið „gentleman“.
Þannig er einfaldast að rifja upp
minningu þess heiðursmanns sem
við nú sjáum á bak, að því er mér
finnst allt of snemma. Við Friðrik
höfum starfað saman síðan faðir
minn lést, fyrir réttum 25 árum, og
ég fullyrði að afar sjaldan sló í brýnu
okkar á milli í þennan aldarfjórð-
ung. Friðriki var treystandi fyrir
öllu. Hann vann verk sín af trú-
mennsku og samviskusemi, naut
þess að hitta viðskiptavini og félaga
og slá á létta strengi. Sumir mundu
telja að hann hafi verið af gamla
skólanum, en einmitt það orðatil-
tæki var mikið notað okkar í milli.
„Hann er af gamla skólanum,“ sagði
Friðrik oft ef einhver barst í tal og
þá vissi ég að honum líkaði við
manneskjuna og að henni væri
treystandi.
Einn var sá kostur Friðriks að
hann fór vel með íslenska tungu og
hafði gaman af að segja sögur.
Komu þá oft fram á sjónarsviðið
margir kynlegir kvistir en aldrei var
þó gert grín að þeim heldur dregnar
fram í dagsljósið á elskulegan máta
hinar spaugilegu hliðar mannlífsins.
Þá fór hann á kostum. Ég neita því
ekki að missir minn og fjölskyldu
minnar er mikill að eiga hann ekki
lengur að en enn meiri er þó missir
hans nánustu. Friðrik var einmitt
mikill fjölskyldumaður og allar hans
gjörðir miðuðust við hag ættingja og
vina. Þess naut ég oft, ásamt mörg-
um öðrum.
Fallinn er í valinn maður „af
gamla skólanum“. Ég bið Guð að
styrkja fjölskyldu hans í hennar
miklu sorg. Fjölskylduna bið ég
jafnframt að muna að Friðrik sjálfur
hefði ekki viljað að of mikill tími færi
í að syrgja hann. Líf þeirra á og
verður að halda áfram. Þannig var
stíllinn. Þannig var innrætið. Þannig
voru skilaboð þessa manns.
Vertu sæll, Friðrik, þakka þér
fyrir vináttuna og hlýjuna í minn
garð.
Sjáumst síðar.
Eyjólfur Bergþórsson.

 


 
 

 





 


 






 





 

   

  
  


   
  
  

 !


 #$ 
  %&&
'
   (







 

  

    !
"#
 " $  

% " &'(
" 
%  )"*#

!  
"#
 *! %   

 +
" 
!*, $ * #

&  &( # &  &  &( 

 
 

 
 

 

 

    







  
 
 !" #$ %& "!& ' ()( !( *'" '
$ ""+ 
," ($
$  %&
' +$ - ( .&!"

 
 


   



     


 

            

! "
#! 
 %&    '((
)*
     
  "  #
  
    
   


 
                 
   
  


  
 
 ! " #""
$ %##
 #"" &'()
 * ' 
**
 #"" * * #*  +, ' 
! " 
 ' 
 - * * # #""
' (  () 


 
        
         
     





  !"##
" 
 $
% %&
 !"##

&
!

 $
! '" !"##
( " !"##
( " !"##
( $ 


 
          


 


 
 
  
         
!      "


  

 

 
  
 

  

 

  

  


 



    


   
  !"#$

%&  '
 &
 ")

*$'   '
+! 
"#$

 !" *$  '

) ,  ,