Morgunblaðið - 25.03.2001, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 25. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
✝ Svava Vern-harðsdóttir
fæddist á Hvítanesi í
Ögursveit í Norður-
Ísafjarðarsýslu 11.
maí 1914. Hún lést á
hjúkrunarheimili í
Washington 9. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar Svövu voru Vern-
harður Einarsson
bóndi, kennari og
hreppstjóri, f. 4.8.
1870, d. 3.4. 1937, og
kona hans, Jóna Run-
ólfsdóttir, f. 10.10.
1876, d. 22.10. 1928.
Voru börn þeirra tólf. Guðrún,
Guðmundur, Kristín, Sigríður,
Eva, Einar og Gunnar eru látin,
en á lífi systurnar Ólöf, Svana,
Ingibjörg og Þórhildur.
Svava lauk kenn-
araprófi frá Kenn-
araskólanum 1936
og kenndi næsta vet-
ur á Ísafirði. Eftir
það vann hún við
skrifstofustörf í
Reykjavík fram til
ársins 1944 er hún
fluttist til Wash-
ington, þar sem hún
starfaði í íslenska
sendiráðinu um
fjörutíu ára skeið.
Svava bjó áfram í
Washington eftir að
hún hætti störfum
og dvaldi á hjúkrunarheimili und-
ir það síðasta. Þar lést hún 9.
þessa mánaðar.
Bálför hennar fór fram í kyrr-
þey í Washington að ósk hennar.
Svava Vernharðsdóttir, sam-
starfsmaður og vinkona okkar í
hartnær fjörutíu ár, lést nýlega í
Washington D.C.
Okkur, sem nutum vináttu
Svövu, verður hún ætíð minnis-
stæð og við erum þakklát fyrir að
hafa átt samleið með henni. Leiðir
okkar lágu fyrst saman í sendiráði
Íslands í Washington í byrjun árs
1962. Þá hafði Svava starfað við
sendiráðið síðan 1946 sem ritari
Thor Thors sendiherra. Hún bauð
okkur velkomin með einstakri
hlýju og vinsemd. Hún var hafsjór
af fróðleik og störfin í sendiráðinu
og orðin mjög hagvön í Bandaríkj-
unum sem við vorum nú að kynn-
ast af eigin raun og fyrsta sinn.
Við leituðum því mikið til hennar
um leiðbeinendur upplýsingar sem
hún veitti af þeirri hjálpsemi og
einlægni sem henni var eðlislæg.
Dóttir okkar Bergljót 5 ára
hændist strax að Svövu enda var
viðmót hennar við börn í senn
glaðlegt og ástúðlegt og spjallaði
hún við þau af áhuga um hvað eina
sem þau höfðu gagn og gaman að.
Sama hjálpsemin, blönduð
stjórnsemi, einkenndi framkomu
hennar við ungu stúlkurnar sem
komu til starfa í sendiráðinu frá
Íslandi. Þær áttu sannarlega hauk
í horni þar sem Svava var.
Íslendingar voru fámennir í
Washington á þessum árum en
þeim mun samheldnari. Sérhvert
tækifæri var notað til að hittast og
gleðjast saman og þá var Svava
hrókur alls fagnaðar, hláturmild
og spaugsöm og var sárt saknað ef
hún ekki gat verið með. Vináttu-
böndin sem þarna voru bundin
hafa haldist fram á þennan dag og
ætíð orðið fagnaðarfundir er við
höfum hittst á ný.
Svava var mikil útivistarkona og
náttúruunnandi. Hún var félagi í
gönguklúbbi sem stundaði göngu-
ferðir um Maryland og Virginíu-
fylki um hverja helgi vor og haust.
Hún fór einnig í skíðaferðir árlega
fram á efri ár bæði innan Banda-
ríkjanna og til Austurríkis og
Sviss.
Yndi hafði Svava af góðri tónlist
og var árum saman áskrifandi að
sinfóníutónleikum og óperusýning-
um í Kennedy center.
Svava var kennari að mennt,
frábær starfskraftur, vel greind og
samviskusöm. Hún var leikinn vél-
ritari og annaðist auk þess reikn-
ingshald sendiráðsins af mikilli
trúmennsku. Hún lærði vélhrað-
ritun (stenography) í Washington
og nýtti Thor Thors mjög þá kunn-
áttu hennar ekki síst við samningu
á ræðum og skýrslum er hann
gegndi stöðu fastafulltrúa Íslands
hjá Sameinuðu þjóðunum og jafn-
framt sendiherra í Washington.
Svava var aðstoðarmaður Thors
árum saman á allsherjarþingum
Sameinuðu þjóðanna í New York.
Svava hætti störfum við sendi-
ráðið í Washington 1984 en þar
hafði hún eytt langri starfsævi.
Lífsstarf hennar var unnið fyrir
Ísland á erlendri grund af mikilli
trúmennsku og færni svo sómi var
að.
Svava hafði að vonum fest rætur
vestan hafs og Washington D.C.
var henni afar kær. Hún bjó þar
því áfram eftir starfslok, sjálfstæð
og sjálfri sér nóg uns heilsan fór
að bila og gat ekki lengur séð um
sig sjálf.
En hún átti góða, gamla og
trygga vini meðal Íslendinga í
Washington, sem ávallt höfðu látið
sér annt um hana. Viljum við sér-
staklega nefna hjónin Sigrúnu
Tryggvadóttur Rockmaker og
mann hennar Pholip Rockmaker
sem tóku hana að sér sem væri
hún þeirra eigin móðir og sáu um
að hún fengi bestu umönnun sem
völ var á uns yfir lauk.
Blessuð sé minning Svövu Vern-
harðsdóttur.
Hólmfríður G. Jónsdóttir
og Ingvi S. Ingvarsson.
SVAVA VERN-
HARÐSDÓTTIR
Mér er það bæði ljúft
og skylt að skrifa nokk-
ur kveðju- og þakkar-
orð um föðurbróður
minn Ara Björnsson.
Ég man fyrst eftir
Ara frænda þegar ég kom lítil stelpa
með foreldrum mínum og systur að
heimsækja afa og ömmu norður að
Hnjúkum við Blönduós. Þar bjó Ari
með þýskri eiginkonu sinni, Hildu,
og stórum barnahópi og hélt bú með
foreldrum sínum, Guðrúnu Þorfinns-
dóttur og Birni Geirmundssyni. Á
Hnjúkum var hvorki mikill né góður
húsakostur og fjárhagurinn þröng-
ur. Þrátt fyrir að komið væri fram
yfir miðja öldina var ekki traktor á
bænum og hesti beitt fyrir gamlar
heyvinnsluvélar í slættinum.
Þær eru bjartar og ánægjulegar
minningarnar frá þessum stundum
þegar Ari leyfði okkur krökkunum
úr Reykjavík að fylgjast með sér í
bústörfunum og taka þátt í hey-
skapnum.
Hvaða ástæða lá að baki því að Ari
hafi ílengst hjá foreldrum sínum, en
ekki farið til náms eins og bræður
hans, veit ég ekki, þó kann að vera að
líkamleg fötlun hans eftir lömunar-
veiki hafi valdið því.
Næst man ég eftir frænda á hlaði
Korpúlfsstaða með glæsilegt húsið í
baksýn. Þar var stærsta fjós lands-
ins bæði með kúm og nautum. Í fjós-
inu á Korpúlfsstöðum réð Ari ríkjum
í nokkur ár. Hann sýndi okkur alla
ARI BJÖRGVIN
BJÖRNSSON
✝ Ari BjörgvinBjörnsson fædd-
ist á Bollastöðum í
Blöndudal 29. maí
1924. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 12. mars
síðastliðinn. Útför
hans fór fram í kyrr-
þey.
þá miklu tækni sem þar
var að finna og þótti
manni oft nóg um. Á
þessum árum var oft
skroppið út fyrir bæinn
í heimsókn til Ara og
Hildu og man ég eftir
að hafa fengið að gista
þótt íbúðin í risinu á
Korpúlfsstöðum væri
ekki stór. Ari var einn
af þessum mönnum
sem talaði við börn og
hann fór með okkur í
gönguferðir niður í
fjöru að skoða selina og
upp að Korpu að sýna
okkur silungana. Gönguferðir sem
þessar voru ekki sjálfgefnar þar sem
hann átti ekki auðvelt með gang. Til
Korpúlfsstaða komu í heimsókn frá
Þýskalandi tengdaforeldrar hans,
Elísabet og Max Stein og einnig
mágkona hans Ursula og eiginmaður
hennar Werner. Tengdafjölskylda
hans var elskulegt sómafólk sem bar
með sér andblæ heimsmenningar og
sérstaklega var tengdafaðir hans
glæsilegur maður.
Þegar faðir minn, Geir, og föður-
bróðir, Jón, hófu rekstur Raftækja-
stöðvarinnar, raftækjaverslunar,
heildsölu og rafmagnsverkstæðis á
horni Laugavegar og Vitastígs kom
Ari til starfa hjá þeim sem lagermað-
ur og vann þar í um tvo áratugi eða
þar til þeir hættu rekstri. Á þeim
tíma vann ég oft hjá fyrirtækinu og
kynntist Ara vel. Hann var bæði
handlaginn og hjálpsamur og sér-
lega ósérhlífinn.
Það voru ófáir trékassarnir sem
við tókum upp úr í portinu bak við
fyrirtækið og marga dagana unnum
við saman við að handlanga vörur
upp á lagerinn á efri hæðina og risið
eða setja saman lampa. Þær voru
margar húsmæðurnar úr nágrenn-
inu sem komu til mín í búðina og Ari
„reddaði“ þegar þurfti að skipta um
snúru, kló eða leka pakkningu á
hraðsuðukatli. Frúnum lá stundum
svo á að þær gátu ekki beðið í nokkra
daga eftir að rafvirkjarnir á verk-
stæðinu gerðu hlutina. Iðulega var
viðkvæðið hjá þeim „hann þarna á
loftinu, getur hann ekki gert þetta, –
hann hefur bjargað mér áður.“ Hann
þarna á loftinu var hann Ari sem að
sjálfsögðu bjargaði málunum á með-
an beðið var. Oft vann Ari langan
vinnudag, alltaf kominn fyrstur á
morgnana og búinn að hella á könn-
una og þegar mest var að gera t.d.
fyrir jól vann hann langt fram eftir
kvöldum við að setja saman lampa og
ganga frá sendingum út á land. Allt-
af var hann tillitssamur og kurteis og
aldrei man ég eftir að hann reiddist,
þrátt fyrir að álagið væri stundum
mikið og kallað á hann úr öllum átt-
um. Í versluninni vann við afgreiðsu-
störf Fríða Jónsdóttir, þau Ari störf-
uðu saman í hátt í tvo áratugi og varð
vel til vina enda höfðu bæði góðan
húmor.
Það var oft glatt á hjalla hjá okkur
í morgunkaffinu eða þegar færi gafst
á að spjalla og sagði Ari oft skondnar
sögur af atvikum sem hann hafði
orðið vitni af í strætó eða annars
staðar. Þetta voru græskulausar
sögur sagðar til að lífga upp á til-
veruna. Í mínum huga var Ari heið-
arleg íslensk hvunndagshetja sem
kenndi mér, stelpuskjátunni margt
um lífsbaráttuna og hvernig maður
tekst á við hana af æðruleysi og still-
ingu. Kynni mín af honum eru
reynsla sem enn þann dag í dag
hjálpar mér við að setja mig í spor
þeirra sem búa við aðrar aðstæður
en ég sjálf.
Lífið fer mismunandi höndum um
okkur og líf Ara frænda var oft erfitt
en ekki minnst ég þess þó að hann
hafi nokkurn tímann verið bitur eða
öfundast út í aðra. Með væntum-
þykju og virðingu kveð ég góðan
frænda og þakka honum fyrir
ánægjulegar samverustundir. Hildu,
börnunum og fjölskyldunni allri
sendi ég samúðarkveðjur.
Guðrún Erla Geirsdóttir.
Skipast veður á skammri
stund
er skinið breytist í
myrkur
og líf okkar verður sem
logsár und
og lítill mannanna
styrkur.
Helfregnin okkar hjörtu slær
og hryggð er í bæ og ranni
þín vegna falla tárin tær
trúfasti drengur sanni.
Nú kveðjum við þig í síðasta sinn
með söknuð í viðkvæmu hjarta
tárin falla um föla kinn
er fellur að nóttin svarta.
Léttir þó samt þá sorgartíð
og sárin á alla vegu
að minningin vakir björt og blíð
um brosin þín dásamlegu.
(K. Ben.)
Kristján minn, við viljum kveðja
þig með nokkrum fátæklegum orð-
um.
Þegar stórt er spurt verður fátt
um svör. Það er ekki okkar að spyrja
og því síður að svara. Engu að síður,
hví gerast svona voðaatburðir? Stór
fulllestaður flutningabíll á örmjóum
hálfófærum gömlum þjóðvegi lands-
ins, þar sem engu má muna. En svo
munar einhverju, eins og hendi sé
veifað verður banaslys og þjóðveg-
urinn tekur sinn toll.
Þú fórst að venja komur þínar inn
á heimili okkar hjóna þegar þú varst
18 ára, fallegur og góður drengur.
Mannkostir þínir komu strax í ljós.
Það sáum við best í samskiptum þín-
um við 8 mánaða gamla dótturdóttur
okkar, Sigrúnu Birnu, sem var á
heimili okkar þegar þú og Elín
Helga elsta dóttir okkar fóruð að
krunka ykkur saman.
Þið Sigrún Birna smulluð saman
eins og flís við rass. Væntumþykja
og ábyrgðartilfinning voru meðal
kosta þinna, og þess naut fjölskylda
þín í ríkum mæli.
Við verðum að viðurkenna að okk-
KRISTJÁN GUNNAR
MAGNÚSSON
✝ Kristján GunnarMagnússon
fæddist á Akureyri
14. apríl 1972. Hann
lést af slysförum 6.
mars síðastliðinn.
Útför hans var gerð
frá Glerárkirkju 13.
mars.
ur fannst það heldur
stór biti fyrir 18 ára
gamlan dreng, að taka
upp á arma sína trippið
hana dóttur okkar og
dóttur hennar. Þú varst
nefnilega ekki búinn að
koma oft þegar það
sáust skærar stjörnur í
augum ykkar beggja
þegar þið voruð saman.
Þegar við orðuðum
þetta við þig svaraðirðu
snöggur upp á lagið:
„Þetta er mitt fólk og
mín fjölskylda.“
Ári seinna setjið þið
saman heimili og fjölskyldan stækk-
ar. Krílið hún Helga Guðrún bætist í
hópinn, seinna rak Gunnar Haf-
steinn, snaggaralegur pjakkur, lest-
ina. Tuttugu og fjögurra ára varstu
kominn með fimm manna fjölskyldu.
Það var keypt íbúð, bíll og allt heila
klabbið. Þú vannst myrkranna á milli
til að sjá sómasamlega um þitt fólk.
Þú helltir þér út í lífið af fullum
krafti.
Það hvarflaði stundum að okkur
að það væri fullgeyst farið og oft var
eins og þér lægi þessi lifandi ósköp á
að verða fullorðinn. Þegar svo skjótt
er klippt á hvarflar að manni sú
hugsun að kannski hafi þér legið
svona á til að koma því í verk sem þú
gerðir á þessum stutta tíma sem þér
var úthlutað hér á jörðinni, blessað-
ur. Já, kannski lá þér einmitt svona
mikið á að verða fullorðinn.
Það er huggun harmi gegn að eiga
góðar minningar um góðan dreng.
Við ætlum svo sem ekki að tíunda
lífshlaup þitt frekar heldur þakka
þér góð kynni og við lofum þér að
reyna að styðja við bakið á fjölskyldu
þinni því að missir hennar er sár-
astur.
Hvíl þú í friði, þínir tengdaforeldr-
ar,
Helga og Guðni.
Elsku Kristján minn. Mig langar
að kveðja þig með örfáum orðum.
Ég man ekki eftir þér þegar þú
komst inn í fjölskyldu mína, ég var
bara fjögurra ára, en ég man samt
eftir þér. Þú varst svo góður við mig
og alla. Þú fórst oft með okkur Sig-
rúnu Birnu í sund og ekki gleymdist
ísinn á eftir. Þú fórst nú samt stund-
um í taugarnar á mér, þú varst samt
bestur og ég var alltaf svolítið skotin
í þér.
Svo verða svona slys og þú ert
horfinn frá okkur á einni svipstundu,
mér finnst það hefði ekki átt að ger-
ast en það gerðist samt. Þú varst
bara rétt að verða tuttugu og níu ára
gamall og áttir fimm manna fjöl-
skyldu. Þú hefðir mátt lifa lengur
finnst mér og okkur öllum. Enginn
skilur af hverju lífið er svona öf-
ugsnúið.
Vertu nú sæll, Stjáni minn.
Þín mágkona,
Oddný Lára.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög.