Morgunblaðið - 03.04.2001, Side 56

MINNINGAR
56 ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingi Karl Jó-hannesson, lög-
giltur dómtúlkur og
skjalaþýðandi og
fyrrum fram-
kvæmdastjóri, var
fæddur 11. septem-
ber 1928 í Hvammi í
Kaldrananeshreppi í
Strandasýslu. Hann
lést að heimili sínu í
Reykjavík aðfara-
nótt 25. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jóhannes
Jónsson, fræðimað-
ur, kennari og versl-
unarmaður m.m. á Drangsnesi og
síðar í Reykjavík og Kópavogi, f.
25. des. 1906 á Svanshóli, Kaldr-
ananeshreppi, d. 20. nóv. 1984 í
Reykjavík, og sambýliskona hans,
Elínbjörg Sigurðardóttir, þá hús-
freyja á Drangsnesi, síðast versl-
unarmaður í Reykjavík, f. 17. sept.
1908 á Brúará, Kaldrananes-
hreppi, Strandasýslu, d. 28. jan.
1986 í Reykjavík. Elínbjörg bjó um
skeið á Fjalli á Skeiðum og síðar
Bjargi, Hrunamannahreppi, Ár-
nessýslu, o.v. ásamt Inga Karli syni
sínum og seinni manni, Brynjólfi
Ketilssyni, bónda og síðar véla-
manni í Reykjavík, f. 26. sept. 1901
á Álfstöðum á Skeiðum, d. 31. mars
1997 í Reykjavík. Dóttir Elínbjarg-
ar og hálfsystir Inga Karls er
(Ragnheiður) Ester Guðmunds-
dóttir, húsfreyja á Laugarvatni, f.
9. jan. 1927 á Hólmavík, en hennar
maður er Þorkell Bjarnason, bú-
fræðingur, bústjóri, bóndi og
hrossaræktarráðunautur á Laug-
arvatni, f. 22. maí 1929 í Straumi,
Garðahr., Gullbringusýslu. Ingi
Karl kvæntist 16. janúar 1952
Corneliu Mariu Scheffelaar-Jó-
hannesson, húsfreyju og lyfjatækni
í Haag og Reykjavík, f. 4. febr.
1928 í Wateringen í Hollandi, d. 3.
jan. 1980 í Reykjavík, og eignuðust
þau fjögur börn. Seinni kona Inga
Karls, Margrét J. Jóhannsdóttir,
húsfreyja og verslunarmaður, f.
10. ágúst 1928 á Siglufirði, uppalin
á Ólafsfirði, lifir mann sinn.
Börn Inga Karls og Corneliu eru
þessi: 1) Leo(nardus Johannes Will-
em), forstöðumaður Bæjar- og hér-
aðsskjalasafns Kópavogs, f. 1. júlí
menntum í Leyden, Hollandi. Í Hol-
landi bjuggu þau Ingi Karl og
Cornelia Maria fyrstu hjúskapar-
árin, þar fæddust þeim fyrstu tvö
börnin og þar hófst raunverulegur
starfsferill hans. Hjá stórfjölskyld-
unni í Haag, hjá stríðsekkjunni Jo-
hanna Maria Troost-Scheffelaar,
móður Corneliu og börnum hennar
hennar sjö, stóð fyrsta heimilið og
á þessum tíma varð hollenska Inga
Karli sem annað móðurmál. Síðari
árin í Haag starfaði hann fyrir hol-
lenska flugfélagið KLM, en árið
1957 fluttist fjölskyldan til Reykja-
víkur, þar sem tvö yngri börnin
fæddust. Á Íslandi starfaði hann
framan af hjá ferðaskrifstofunni
Orlof en síðar hjá pólska sendi-
ráðinu um skeið og á sama tíma
var hann enskukennari við Mála-
skólann Mími. Síðar réðst hann til
Lýsis hf. og starfaði hjá því fyr-
irtæki í fimmtán ár, gerðist svo
framkvæmdastjóri Hjálparstofn-
unar kirkjunnar um eins árs skeið.
Síðan stofnaði hann eigið fyrir-
tæki, Evrópuviðskipti hf., og
keypti auk þess annað, Netasöluna
hf. Rak hann bæði fyrirtækin um
nokkurt árabil, en seldi síðan Neta-
söluna og rak áfram Evrópuvið-
skipti og fékk fleiri hluthafa til liðs
við sig. Hann seldi síðar hlut sinn í
fyrirtækinu en tók út úr því nokk-
ur umboð og stundaði áfram inn-
flutning á ýmsum hollenskum
vörum, en annar traustur aðili, þ.e.
fyrirtækið Jón Hjartarson, tók að
sér dreifinguna. Samhliða fyrir-
tækjarekstrinum starfaði Ingi Karl
sem dómtúlkur og skjalaþýðandi,
þulur og þýðandi fyrir sjónvarp.
Eftir að hann dró sig að mestu út
úr viðskiptalífinu sneri hann sér í
auknum mæli að þýðingum skáld-
og fræðirita meðfram sjónvarps-
þýðingum og gerði auk þess
nokkra útvarpsþætti sem hann
flutti sjálfur. Mest vann hann við
þýðingar úr ensku og hollensku og
var jafnframt ásamt öðrum próf-
dómari í hollensku í prófum fyrir
dómtúlka og skjalaþýðendur. Ingi
Karl var um tíma virkur félagi í
Amnesty International og einnig í
Kiwanis-hreyfingunni. Hann átti
lengi sæti í stjórn Strandamanna-
félagsins og var formaður hluta
þess tíma, einnig sat hann lengi í
ritnefnd Strandapóstsins. Þá var
hann um tíma í stjórn Hollensk-ís-
lenska félagsins.
Útför Inga Karls fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1952, kvæntur Guð-
rúnu Karlsdóttur, for-
stöðumanni skráning-
ardeildar, Lands-
bókasafni Íslands –
Háskólabókasafni, og
eru börn þeirra a)
Karlotta María, B.A. í
frönsku, f. 17. jan.
1977, og b) Gunnar
Leó, B.A. í almennum
málvísindum og tón-
listarkennari, f. 5. júlí
1978; 2) Ingi Karl, inn-
kaupastjóri hjá Metró
í Reykjavík, f. 17. nóv.
1954, sonur hans og
sambýliskonu I, Elínar Önnu Ant-
onsdóttur, kennara og fyrrum að-
stoðarskólastjóra, er a) Anton
Karl, stúdent frá VÍ, f. 12. apríl
1980, dóttir með sambýliskonu II,
Ragnheiði Skarphéðinsdóttur
bankastarfsmanni, er b) Anna
María, f. 23. maí 1998, en dóttir
Ragnheiðar og fyrrum sambýlis-
manns hennar, Gunnars Braga
Kjartanssonar, er Hildur Imma, f.
7. júní 1987; 3) Ellert, starfsmaður
Útfararþjónustu Kirkjugarða
Reykjavíkur, f. 25. janúar1959,
kvæntur Guðnýju Hjálmarsdóttur
leikskólakennara og er dóttir
þeirra a) Elínbjörg, f. 19. des. 1992,
en sonur Guðnýjar og fyrrum sam-
býlismanns hennar, Árna Óla Frið-
rikssonar, er Hjálmar, iðnskóla-
nemi, f. 16. sept. 1982; 4) Anna
María, myndlistarmaður, f. 6. júní
1962, dóttir hennar og Rúnars
Guðbrandssonar, leikara og leik-
stjóra, er a) Mist, f. 16. júní 1984, en
b) Freyja, f. 20 sept. 1989, er dóttir
hennar og Þórs Túliníus, leikara
og leikstjóra.
Ingi Karl vandist í æsku við ým-
isleg sveitastörf. Tengslin héldust
alla tíð við æskuslóðir í Árnessýslu,
ættingja þar og venslamenn, einn-
ig við Strandir og Strandamenn,
búendur og burtflutta. Hugur Inga
Karls stóð frá upphafi meira til
bóknáms en búskaparstarfa. Eftir
stúdentspróf frá Menntaskólanum
í Reykjavík árið 1950 stundaði
hann háskólanám í bókmenntum í
Vín í Austurríki. Eftir Vínardvöl-
ina nam hann verslunarensku í
Leeds, Englandi. Síðar stundaði
hann háskólanám í ensku og bók-
Elskulegur tengdafaðir minn hefur
nú kvatt þetta jarðlíf og eftir sitjum
við og veltum fyrir okkur rökum lífs-
ins. Fram í hugann streyma svip-
myndir frá síðustu dögum hans hér
og einnig löngu liðnum dögum. Það
er gott að leyfa huganum að reika
óhindrað. Ein skýrasta myndin frá
fyrri tíð skýtur upp kollinum, nokk-
urra daga ferðalag á Strandir á átt-
unda áratugnum, á ættarslóðir Inga
Karls. Þrír bílar í för, tengdaforeldr-
ar mínir, Ingi og Nellý (Cornelia) á
einum, þá við Leo á öðrum, Ingi yngri
og unnusta hans á þeim þriðja. Hver
fjölskylda með sitt farteski, tjald,
prímus og svefnpoka, að ógleymdri
rífandi glaðværðinni sem fylgdi
hópnum hvar sem hann fór. Það var
hásumar, sól skein í heiði, landið fag-
urt. Þetta voru okkur ókunnugar
slóðir, en Ingi, tengdafaðir minn,
þekkti þarna fjöllin, firðina, sveitirn-
ar og fólkið á ýmsum bæjum. Ferðin
varð í alla staði ógleymanleg og þess
vegna fórum við síðar aðrar ferðir á
Strandir og nutum alls fróðleiksins úr
þeirri fyrstu. Annarrar ferðar minn-
ist ég í sömu andrá, enda var hún líka
farin þetta sama, sólríka sumar. En
þótt þá væri aftur farið yfir Holta-
vörðuheiði lá leiðin þessu sinni fram
hjá veginum út á Strandir, en þess í
stað yfir Hrútafjarðará og yfir í mitt
byggðarlag í Húnaþingi vestra.
Þessu sinni voru einnig þrír bílar í
för, þó ekki alveg þeir sömu. Þar voru
þau Nellý og Ingi ásamt dóttur sinni
Önnu Maríu og systursyni Nellýar,
Stefáni, á sínum bíl, franski verslun-
arfulltrúinn á Íslandi og kona hans
hollensk (vinkona Nellýar) með börn-
um sínum tveimur á öðrum bíl og síð-
an við Leo á þeim þriðja. Lagt var
upp frá Reykjavík síðla dags, þ.e. eft-
ir vinnu á föstudegi, og því orðið mjög
áliðið þegar norður var komið. En þá
kom í ljós að tímasetningin var hár-
rétt. Á brún Bjarganna sem skilja að
Vesturhóp og Víðidal staðnæmdust
bílarnir þrír og virtust næstum því
eins dolfallnir og fólkið sem út úr
þeim steig og trúði varla sínum eigin
augum þar sem hauður og haf brann
saman í eldrauðri miðnætursólinni.
Mörg minningabrot af þessu tagi
sækja fram í hugann.
En minningarnar eru jafn marg-
víslegar og þær eru margar. Ekki er
síðra að minnast allra góðu stund-
anna heima í stofu, minnast þess hve
nýbökuðum foreldrum þótti gott að
geta skroppið í heimsókn til sinna
nánustu með börnin ung og njóta
með þeim samverustunda. Eða þá að
fá stöku sinnum að sleppa um stund
við barnaamstrið og skreppa frá, vit-
andi börnin í góðum höndum í afahúsi
á sunnudagseftirmiðdegi. Stundum
gat líka barnabarni verið boðið með
afa og ömmu í sund, og þá var nú
gaman. En því miður naut ömmunn-
ar ekki nógu lengi við. Eftir veikindi
sem fyrst varð vart rétt fyrir mitt ár
1979 lést Nellý í byrjun árs 1980,
langt um aldur fram. Veikindin höfðu
virst tvísýn, að minnsta kosti lengi
vel. Áfallið var mikið fyrir alla fjöl-
skylduna og langar, erfiðar stundir
voru framundan. Rótleysi sótti á Inga
og sumarið eftir þennan missi ferðað-
ist hann um gamlar slóðir í Hollandi.
Þar sótti hann sér hugarró hjá göml-
um vinum og vandamönnum og bjó
lengi að þessari ferð eftir að hann
kom aftur heim til Íslands um haust-
ið.
Drottinn gaf og drottinn tók og gaf
enn á ný góða gjöf. Á árinu 1981
kynntist Ingi indælli konu, Margréti
Jóhannsdóttur, og varð hún síðari
eiginkona hans. Þetta var einnig síð-
ara hjónaband hennar. Auk starfa
sinna utan heimilisins sinnti Margrét
heimili þeirra Inga af mikilli natni, sá
hverja hans þörf og uppfyllti, þannig
að hans tími nýttist sem best. Þau
bjuggu framan af á Framnesvegi í
Reykjavík og fluttust síðar á Birki-
mel, en þegar þar var komið sögu
flutti Ingi vinnu sína að mestu leyti
heim, fyrst í aukaherbergið í risinu
en síðar niður í sjálfa íbúðina. Þegar
Margrét hætti að vinna utan heimilis-
ins gafst henni enn meiri tími en áður
til að sinna heimilinu og sannarlega
var það heimili til fyrirmyndar.
Margrétarbakstur varð frægur í fjöl-
skyldunni og börnin urðu þess mjög
hvetjandi, að komið yrði á regluleg-
um ferðum á Birkimel með það fyrir
augum m.a. að hjálpa til að gera góð-
gætinu skil. Stóð það svo um margra
ára bil að farið var á föstum vikudegi.
Frá þessum tíma eru margar góðar
minningar sem ekki verða raktar hér.
Margrét og Ingi fóru iðulega ferðir
saman út á land á sumrum og fyrir
kom að þau dvöldust í sumarhúsum,
en stundum hjá ættfólki hennar á Ak-
ureyri eða í Borgarnesi, og komu
stundum við á Siglufirði og Ólafsfirði,
æskuslóðum Margrétar. Í bakaleið-
inni komu þau stundum við á Stóru-
Borg í Víðidal hjá foreldrum mínum,
en skemmtileg þótti okkur samsvör-
unin í nöfnum þeirra, Margrét og
Karl og Margrét og Ingi Karl. Um
tíma dvöldust þau Margrét og Ingi
Karl á sumrum á Eyrarbakka, í húsi
sem Ástríður Hannesdóttir, ekkja
Jóns Halldórssonar, fóstra Margrét-
ar, hafði átt meðan hún lifði. Voru
þær Margrét mjög nánar og hafði
Ásta, eins og hún var ævinlega köll-
uð, óskað eftir að þau hefðu aðgang
að húsinu eftir sinn dag meðan þau
vildu. Þetta var lítið, skrítið og nota-
legt hús og þangað var gaman að
koma. Hluti af þeirri stórfjölskyldu
býr á Eyrarbakka og varð dvölin á
Eyrarbakka fyrir bragðið enn eftir-
sóknarverðari. Eftir því sem árin liðu
dró svo smátt og smátt úr utanbæj-
arferðum þeirra Inga Karls og
Margrétar en þá höfðu þau myndir
úr ferðunum til að orna sér við. Megi
nú myndir og góðar minningar varpa
ljósbrotum fram á veginn og draga úr
söknuðinum eftir hlýjan fjölskyldu-
föður og maka.
Ingi Karl var skemmtilegur maður
í viðræðum og hafði hann áhuga á
hinum margvíslegustu málefnum.
Líklega fyrst og fremst hugvísinda-
maður í sinni en starfaði þó um skeið
mikið á viðskiptasviðinu og lét einnig
félagsleg mál til sín taka. Skólaskáld
var sagt að hann hefði verið í mennta-
skóla, sjálfur var hann þó lítt fyrir að
flíka slíku. Af svipuðum toga var sú
hvöt sem leiddi til þess, að fyrir svo
sem áratug síðan innritaðist hann í
enskan fjarskóla þar sem kennd var
smásagnagerð. Meðan þetta nám-
skeið stóð þurfti hann að skila inn
ýmiss konar prófúrlausnum til að
sanna hæfni sína og auk þess nokkr-
um frumsömdum smásögum á ensku.
Hlaut hann svo einkunnir og um-
sagnir fyrir. Líklega var þetta hálf-
gert, ef ekki algert, leyndarmál í
byrjun, að minnsta kosti hafði það
staðið um hríð þegar af fréttist.
Nokkrar sögur lásum við Leo og
sáum að hann hafði fengið gott fyrir
og jafnframt hrós fyrir stílbrögð og
hugmyndaauðgi. Eflaust hefði hann
getað náð árangri á þessu sviði hefði
hann lagt það eitthvað fyrir sig, en til
þess gafst naumast tími frá brauð-
stritinu. Þetta er gamla sagan um að
betri sé einn fugl í hendi en tveir í
skógi. Síðustu bókina sem Ingi Karl
þýddi gaf hann börnum sínum í jóla-
gjöf um síðustu jól. Þessa bók bar oft
á góma meðan hann var að þýða
hana. Hún er merkileg og átakanleg
saga frá tímum rauðu khmeranna og
gat ég ekki lagt hana frá mér fyrr en
lestrinum var lokið. Þannig hittist á,
að þýðingunni lauk hann á afmælis-
degi Margrétar, konu sinnar, 10.
ágúst sl. Þá hafði hann um skeið þurft
að stytta nokkuð vinnutíma sinn frá
einum degi til annars, þar sem heils-
an gaf honum ekki nægileg grið. Þýð-
ingin er afburða góð, enda var honum
það lagið að fara náið eftir frumtexta
en snúa honum jafnframt á vandaða
íslensku sem bar engan útlendan
keim. Minningin lifir um mætan
mann.
Guðrún Karlsdóttir.
Elsku afi. Ég á svo margar hlýjar
minningar um þig og ömmu frá því ég
var lítil. Sérstaklega eru mér minn-
isstæðar ferðirnar í Vesturbæjar-
laugina. Ég man líka eftir því þegar
þú komst heim frá útlöndum og sagð-
ist vera með „brall í bauk“ handa
mér, og eins hvað mér fannst skrítið
að heyra röddina þína í sjónvarpinu.
Því miður var ég svo ung þegar
amma lést, að ég fékk ekki tækifæri
til að kynnast henni betur. Þig hitti
ég hins vegar reglulega fram til hins
síðasta, því að við komum svo oft í
kaffi til ykkar Margrétar eða þið til
okkar. Með aldrinum fór ég að hafa
mikinn áhuga á erlendum tungumál-
um og fannst mér störf þín við þýð-
ingar og túlkun mjög spennandi. Eig-
inlega má segja, að áhugasvið okkar
hafi verið svipuð, þar sem þú hafðir
lagt stund á tungumál og bókmenntir
og ég hef í mínu frönskunámi lagt
stund á bókmenntir og málvísindi.
Eins virðist hafa verið einhver útþrá í
okkur báðum, einhver þörf fyrir að
sjá ný lönd og kynnast öðrum þjóð-
um. Það var alltaf svo gaman að ræða
þessa hluti við þig, þú skildir þetta
svo vel.
Viku áður en þú yfirgafst okkur
tókstu svo þétt í höndina á mér og
horfðir svo lengi í augun á mér, að
mér fannst eins og þú værir að horfa
á mig í síðasta sinn. Það stóð líka
heima, að stuttu seinna sigraði þessi
illvígi sjúkdómur líkama þinn. Það
var okkur, fjölskyldu þinni, mikils
virði að fá að vera návistum við þig á
þínu eigin heimili síðustu stundir þín-
ar hér.
Hvíli sál þín í friði, elsku afi minn,
þín sonardóttir,
Karlotta María Leosdóttir.
Elskulegur föðurafi minn er látinn.
Hann var mér góður og átti ég marg-
ar ánægjustundir með honum. Bless-
uð sé minning hans.
Gunnar Leó Leosson.
Það er óvænt að kveðja nú mág
minn og góðan vin, sjálfum finnst
mér aldur okkar ekki teljandi hár, en
það er tæpt ár á milli. Dauðinn kom
samt ekki alveg á óvart, Ingi fékk
krabbamein fyrir nokkrum árum en
læknaðist í bili, þar til holskeflan reið
yfir á ný og varð ekki stöðvuð.
Ingi Karl var kurteis maður og
prúður í framgöngu, hvers manns
hugljúfi en ruddi sér ekki til rúms
með hávaða eða látum. Var flug-
greindur og vel að sér, mikill tungu-
málamaður, vann við kennslu á fyrri
árum. Þá rak hann innflutningsversl-
un um tíma.
Ingi var löggiltur dómtúlkur og
vann oft við réttarfarsmál og hjá
sjónvarpi við þýðingar á kvikmynd-
um og stundum þulur. Þar nýttust
hæfileikarnir vel, röddin var þýð og
sefandi. Fannst okkur kynning hans
á dýralífsmyndum ógleymanleg,
næmið brugðið tilfinningu en lífg-
andi.
Elínbjörg móðir Inga og Brynjólf-
ur stjúpi hans voru bændur í Árnes-
sýslu, síðast í Útey í Laugardal, um
nokkurra ára skeið. Þá var Mennta-
skóli á Laugarvatni enn óstofnaður.
Hjónin í Útey tóku það ráð að flytja
sig á mölina, til að auðvelda unga pilt-
inum að mennta sig, en hann tók
stúdentspróf um tvítugsaldur.
Ingi Karl kvæntist 1952 hollenskri
myndarkonu, kölluð Nelly, en í Hol-
landi var Ingi við nám. Þau settust
síðar að í Reykjavík, eignuðust þrjá
syni og dóttur, allt vel gert fólk,
menntamenn, sem eignuðust börn og
buru og hafa komið sér vel fyrir í
Reykjavík. En „skjótt getur sól
brugðið sumri“, Nelly, eiginkona
Inga, lést 1980 aðeins rúmlega fimm-
tug. Nú bregðum við okkur austur í
sveitir og léttum sporið. Ingi var al-
inn upp við sveitastörf, frískur strák-
ur, hafði gaman af íþróttum og varð
liðtækur. Á íþróttamótum ung-
mennafélaganna hér í hásveitum Ár-
nessýslu var til siðs að hittast árlega
og etja kappi. Við Laugdælir áttum
þar „hauk í horni“, Ingi var sprett-
harður og stökkvinn og dró inn mörg
stig í okkar pott. Þetta var á „sund“-
árum okkar Laugdæla, sem þekkt
voru, þó reynt væri að hafa annað til
jafns.
Hestamennsku hafði drengurinn
INGI KARL
JÓHANNESSON
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Á heimasíðu okkar utfarir.is
má finna:
Undirbúningur á útför.
Myndir af kistum.
Myndir af kórum og söngvurum.
Listi yfir sálma.
Verð á öllu sem lýtur að útför.
Símar 567 9110 og 893 8638
runar@utfarir.is
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri