Morgunblaðið - 03.04.2001, Blaðsíða 61

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 2001 61
=%. 
9
 
  8

$&
      00 
#


 0
 




 -;<(;=/>? '
6->
-;<(;=/99@=>?
!*  ' 1 "  3
✝ GuðmundurHelgi Guðmunds-
son fæddist á Blómst-
urvöllum á Stokks-
eyri 10. júní 1941.
Hann lést á Stokks-
eyri hinn 25. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guð-
mundur Guðmunds-
son, Þorkelssonar
hreppstjóra á Syðra-
Velli og í Hrútsstaða-
Norðurkoti í Flóa, f.
7. apríl 1893 á Syðra-
Velli, d. 7. ágúst
1983, og Helga Páls-
dóttir b. í Vorsabæjarhól í Flóa, f.
30. maí 1896, d. 11. júní 1941. Systir
Guðmundar er Lilja Steinunn f. í
Vorsabæjarhól, f. 21. ágúst 1924:
Maður hennar var Ragnar Breið-
fjörð bryti, f. 20. júní 1917, d. 21.
júlí 1972. Synir þeirra eru: Svein-
björn Sævar, f. 24. ágúst 1944, Páll
Steinar, f. 9. janúar 1949, og Guð-
mundur, f. 7. júní 1955. Við andlát
móður Guðmundar tók Freygerður
Árnadóttir, Bræðraborg, hann í
fóstur til þriggja ára aldurs. Frá
þeim tíma var fóstra Guðmundar
og bústýra föður hans Jónfríður
Ólafsdóttir frá Sellátranesi við Pat-
son, starfsmaður Alþingis, f. 3.
mars 1964. Dætur þeirra eru:
Hrefna, f. 6. febrúar 1995, og Þór-
dís, f. 25. febrúar 2001.
Guðmundur ólst upp á Stokks-
eyri og stundaði rafvirkjanám hjá
Kaupfélagi Árnesinga og við Iðn-
skólann á Selfossi 1959–1962.
Hann starfaði sem rafvirki og
seinna rafvirkjameistari við hafn-
argerð í Þorlákshöfn og í Njarðvík,
einnig við Búrfellsvirkjun og Þór-
isvatn. Prófi frá Tækniskóla Ís-
lands lauk hann 1971 og var í
fyrsta hópi þeirra sem luku námi
raftækna (rafiðnfræðinga). Hann
var einn af stofnendum Iðntækni,
sem var eitt af fyrstu hönnunar
tölvufyrirtækjum landsins. Guð-
mundur vann við sjómennsku á
ýmsum skipum, bæði sem rafvirki
og vélstjóri. Þriðja stigs vélstjóra-
námi lauk hann frá Vélskóla Ís-
lands 1976 og prófi í uppeldis- og
kennslufræði frá Kennaraháskóla
Íslands 1982. Hann kenndi við Iðn-
skólann í Reykjavík frá 1976–1992
í rafvirkjadeild. Hann var einn af
stofnendum skipafélagsins Nes hf.
og starfaði þar sem tæknilegur
framkvæmdastjóri frá árinu 1983
til dauðadags. Hann var búsettur í
Reykjavík. Guðmundur var mikill
áhugamaður um stangveiði og var
félagi í Stangveiðifélaginu Ár-
menn.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
reksfjörð, f. 23. apríl
1904, d. 10. mars 1987.
Hinn 27. nóvember
1976 kvæntist Guð-
mundur Sigríði
Sveinsdóttur, píanó-
kennara og fulltrúa
tónlistarskólakennara
hjá Kennarasambandi
Íslands, f. 27. nóvem-
ber 1946 í Reykjavík.
Foreldrar hennar eru
Sveinn Rósinkrans
Jónsson, bifreiða-
stjóri, f. 22. september
1907 á Hvilft við Ön-
undarfjörð, d. 14.
febrúar 1992, og Þorgerður
Sveinsdóttir, kennari, f. 6. mars
1907 á Kolsstöðum, Miðdölum,
Dalasýslu. Dætur Guðmundar og
Sigríðar eru: Kristín, f. 11. apríl
1977, við nám í ensku og ítölsku í
Háskóla Íslands, og Gerður, f. 10.
júní 1979, í fornámi í Myndlistar-
skólanum í Reykjavík. Unnusti
hennar er Jón Pétur Jónsson.
Guðmundur eignaðist dóttur
með Jónu Reimarsdóttur, f. 15. júní
1941, d. 22. janúar 1999. Hún er
Helga Guðmundsdóttir, aðstoðar-
maður tannlæknis, f. 20. júlí 1967.
Maður hennar er Hlöðver Ellerts-
Það er ávallt sárt að sjá á eftir
góðum vinum, ekki síst þegar þeir
falla frá langt um aldur fram, snöggt
og óvænt eins og nú hefur gerst. Við
sem eftir lifum drúpum höfði og
spyrjum spurninga sem enginn kann
svör við. Á slíkum stundum skynjum
við kannski best smæð okkar gagn-
vart almættinu.
Það mun hafa verið fyrir rúmum
aldarfjórðungi að við kynntumst
Guðmundi Helga, þegar þau Sigga
systir og mágkona byrjuðu að vera
saman. Ekki þarf að orðlengja það
að okkur féll strax afar vel við Guð-
mund, sem æ síðan hefur reynst
okkur og börnum okkar traustur og
einlægur vinur.
Þegar litið er til baka koma í hug-
ann ótal minningar um ánægjulegar
samverustundir, um jól og áramót,
við ýmis tímamót í lífi okkar og Guð-
mundar og Siggu, barna fjölskyldn-
anna, foreldra, tengdaforeldra, vina
og vandamanna. Ekki síst hefur ver-
ið ánægjulegt að heimsækja fjöl-
skylduna í Strýtuselið, en það
þekkja frændfólk og vinir Guðmund-
ar og Siggu að þau hafa verið höfð-
ingjar heim að sækja, þar sem með-
fædd gestrisni og alúð þeirrra
beggja hafa svo sannarlega notið
sín.
Guðmundur var starfssamur mað-
ur, sem lagði metnað sinn í að leysa
það sem honum var trúað fyrir vel af
hendi, enda vinsæll og virtur á sínu
starfssviði. Hann var margfróður og
minnugur svo eftir var tekið og
áhugasamur um samferðamenn
sína. Hann hafði gott skopskyn og
gat á góðum stundum sagt sögur af
mönnum og málefnum þannig að
viðstöddum gat beinlínis orðið illt af
hlátri.
Guðmundur var áhugasamur
stangveiðimaður og naut þess að
dvelja við ár og vötn í góðra vina
hópi.
En fyrst og síðast var Guðmundur
ástríkur eiginmaður, faðir og vinur,
sem lét sér annt um fjölskyldu sína
og vini. Í því ljósi er gott fyrir ástvini
hans að minnast hans.
Elsku Sigga, Kristín, Gerður, Jón
Pétur, Helga og fjölskylda. Guð gefi
ykkur styrk og æðruleysi til að tak-
ast á við þetta mikla áfall.
Blessuð sé minning Guðmundar
Helga Guðmundssonar.
Helga og Valdimar.
Síminn hringdi snemma sunnu-
dagsmorguninn 25. mars síðastlið-
inn, í símanum var Sigríður systir
mín, og sagði að hann Guðmundur
sinn hefði orðið bráðkvaddur kvöldið
áður, austur á Stokkseyri þar sem
þau voru að skemmta sér með
Stokkseyringafélaginu. Eg held að
sjaldan hafi eg orðið jafnhissa og
trúði varla mínum eigin eyrum.
Svona óvæntar andlátsfréttir eru
eins og slys hafi orðið, svo óvænt og
skyndileg sem þau nú eru. Guð-
mundi mági mínum kynntist eg fyrir
um það bil 25 árum, þegar hann og
Sigga systir mín voru að draga sig
saman. Guðmundur kom strax vel
fyrir, virkaði lífsreyndur og vann sér
þegar traust með djúpri rödd sinni
og yfirveguðu fasi. Hann reyndist
svo við nánari kynni öndvegispiltur.
Hann var mjög vel að sér um hin
ólíklegustu málefni, bæði á sínu sviði
í tæknimálum, svo og t.d. í bók-
menntum, en hann kunni utanað ein-
hver ósköp af ljóðum og gat þulið
upp úr sér heilu ljóðabálkana og
vitnaði meðal annars oft í Hávamál.
Sömuleiðis var hann ágætlega að sér
í Íslendingasögunum. Guðmundur
var rafiðnfræðingur að mennt og
vann hin ýmsu störf tengd menntun
sinni. Hann var meðal annars kenn-
ari við Iðnskólann í Reykjavík og
kynntist þar mörgum og var mjög
vel liðinn sem kennari. Hann sagði
sjálfur svo frá að hann hefði unun af
að vera með ungu fólki. Seinna gerð-
ist hann svo tæknilegur fram-
kvæmdastjóri skipafélagsins Ness
hf. og vann þar er hann féll frá langt
um aldur fram.
Guðmundi var margt til lista lagt
og alls staðar þar sem hann kom að
verki var unnið af þvílíkri nákvæmni
og vandvirkni að unun var að sjá ár-
angurinn. Minnist eg þá t.d. sum-
arbústaðar, sem þau Sigga byggðu
sér austur í Grímsnesi, þar er alúðin
í fyrirrúmi. Það var sama hvort verið
var að matreiða kjöt eða fisk á grill-
inu eða hvaðeina sem hann tók sér
fyrir hendur, allt var gert af ná-
kvæmni og yfirvegun. Við minnumst
góðra stunda með Guðmundi, Siggu,
Kristínu og Gerði, bæði hér í
Reykjavík og austur á Höfn, í sum-
arbústöðum og á ferðalögum. Þökk-
um góð kynni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Jón og Guðrún.
Í dag er til moldar borinn góður
vinur og félagi til margra ára, Guð-
mundur Helgi Guðmundsson.
Með honum er genginn afar góður
drengur, sem ávallt mun verða
minnst sem heilsteypts og hrekk-
lauss manns, manns sem ekki gerði
á hlut annarra en stóð líka fast á
sínu, manns sem var tilbúinn að
rétta hjálparhönd hvernig sem á
stóð og hver sem í hlut átti.
Vinátta og félagsskapur okkar
frænda hefur staðið síðan við sem
unglingar unnum saman í bygging-
arvinnu á Selfossi fyrir nær 45 árum
og aldrei borið skugga á. Síðan hafa
leiðir legið saman, ýmist í leik eða
starfi. Er við hjónin fórum að byggja
reyndist Guðmundur Helgi okkur
betri en enginn þegar að raflögnum
kom. Þar var hann hjálparhella eins
og hvað eina sem kvabbað var á hon-
um með, akstur eða annað.
Mesta gæfuspor Guðmundar
Helga var er hann gekk að eiga eft-
irlifandi eiginkonu sína, Sigríði
Sveinsdóttur. Þau byggðu sér ein-
býlishús í Strýtuseli 7, og nú síðustu
misserin hafa þau verið að leggja
lokahönd á sumarhús í Þrastaskógi.
Hvort tveggja ber natni og vand-
virkni Guðmundar Helga gott vitni.
Hann kastaði aldrei aldrei hendi til
við nokkurt verk. Sigríður má nú
ásamt dætrunum og afastelpunum
hans sjá á eftir eiginmanni, föður og
afa í blóma lífsins.
Óvænt og fyrirvaralaust kom kall-
ið er hann var staddur í árlegum
fagnaði vina og sveitunga í Stokks-
eyringafélaginu, sem hann lét
sjaldnast fram hjá sér fara enda stór
þáttur í lífi hans að rækta samband
við vini og kunningja.
Fyrir allnokkrum vikum ákváðum
við Guðmundur Helgi ásamt konum
okkar að fara í smáferðalag til út-
landa og varð helgin 24.–25. mars
fyrir valinu en þegar í ljós kom að
árshátíð Stokkseyringafélagsins féll
á sömu helgi fékk hann ferðinni flýtt
um eina viku. Þessi síðasta ferð okk-
ar með Guðmundi Helga og Sigríði
aðeins viku fyrir andlát hans mun
ávallt verða ein af bestu minning-
unum um þennan góða dreng.
Elsku Sigga, megi góður guð
hugga og styrkja ykkur öll.
Hannes og Ása.
Lífið er skrítið, raunar oft óskilj-
anlegt og þegar dauðinn heggur
skörð í raðir ástvina okkar vakna
spurningar sem aldrei verður svar-
að. Þannig er því nú farið þegar
frændi minn og vinur Guðmundur
Helgi er allur. Ég segi vinur vegna
þess að ég á marga kunningja, en fáa
vini sem hann var. Nú þegar ég kveð
frábæran mann og góðan dreng með
nokkrum fátæklegum orðum koma
upp í hugann margar góðar minn-
ingar. Helgi eins og ég kallaði hann
var einn af mínum lærifeðrum, til
dæmis hvað snerti rafmagnsfræð-
ina. Ævinlega þegar ég lenti í vand-
ræðum, þá var hringt eða farið til
Helga, sem í mínum augum bókstaf-
lega vissi allt um rafmagn, hvort
heldur um var að ræða flóknar stýr-
ingar, töflur, bílarafmagn eða mót-
ora. Aldrei kom ég að tómum kof-
unum þar. Alveg frá því að ég man
eftir mér voru ferðirnar til Stokks-
eyrar eftirminnilegar. Maður fékk
að gera svo margt, sem tíu til tólf
ára strákur mátti ekki gera í
Reykjavík. Helgi kenndi mér nefni-
lega að keyra bílinn sinn, „Bjölluna“,
sem var mikil upplifun fyrir strák-
patta.
Helgi var góð fyrirmynd fyrir
mig. Hann var ævinlega hrókur alls
fagnaðar og gott að vera nálægt
honum hvar sem var og gaman að
ræða við hann um heima og geima.
Þeirra samverustunda verður sárt
saknað.
Ég þakka Guðmundi Helga fyrir
frábæra samfylgd og þær góðu
minningar sem lifa með mér. Megi
hann hvíla í friði.
Eftirlifandi konu hans, Sigríði,
dætrum þeirra, Kristínu og Gerði,
svo og Helgu dóttur hans og fyrri
sambýliskonu, tengdasyni og barna-
börnum sendum við Andrea og
Daníel okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Páll Ragnarsson.
Það er lamandi að fá símtal til út-
landa á sunnudagsmorgni með til-
kynningu um snögglegt lát sam-
starfsmanns og góðs félaga. Sá sem
setur þessar fátæklegu línur á blað
hitti Guðmund Helga fyrst fyrir um
25 árum, en kynni okkar urðu meiri
og nánari síðastliðin tíu ár, er við
sátum saman í þriggja manna stjórn
Skipafélagsins Ness hf. ásamt
Pálma Pálssyni framkvæmdastjóra
félagsins. Frá árinu 1983 hefur Guð-
mundur Helgi starfað sem tæknileg-
ur framkvæmdastjóri Skipafélags-
ins Ness hf., sem hefur á und-
anförnum árum gert út þrjú til
fjögur eigin flutningaskip auk leigu-
skipa. Guðmundi Helga hefur alla tíð
verið mjög annt um viðhald og við-
gang skipa félagsins og hafa skip
Ness hf. verið til fyrirmyndar hvar
sem þau hafa komið í höfn hér heima
og erlendis. Fyrir tilstilli hans hafa
skipin getað siglt án nokkurra
tæknilegra frátafa svo árum skiptir.
Slíkt er besti mælikvarðinn á góða
tæknilega stjórnun skipa.
Guðmundur Helgi var mjög sam-
viskusamur að eðlisfari og lagði sig
fram við að vanda vel til allra verka
sem hann hafði með að gera. „Ekk-
ert fúsk“ voru hans einkunnarorð.
Guðmundur var mjög vel liðinn með-
al sinna starfsmanna og þeirra ótal
mörgu sem hann átti viðskipti við
vegna útgerðarinnar bæði erlendis
og hér á Fróni. Engu að síður var
hann fastur fyrir og stóð á meiningu
sinni enda fékk hann oftast sitt
fram.
Ég átti því láni að fagna að fara í
nokkra laxveiðitúra með Guðmundi
Helga. Hann var ekki bara sérlega
duglegur og glúrinn fluguveiðimað-
ur heldur var hann hrókur alls fagn-
aðar þegar menn komu í hús. Það
eru ekki fáar sögurnar sem hann
hefur sagt með sinni einstaklega
hressandi rödd og fengið menn til að
veltast um af hlátri. Hann var maður
sem hélt uppi stemmningunni á
kvöldin og slíkan veiðimann þarf að
hafa með í hverri veiðiferð ef vel á að
takast til og þá ekki síst ef lítið eða
ekkert veiðist.
Á kveðjustund koma fram í hug-
ann minningar um ánægjulegar
samverustundir og minningar um
ferskan, kröftugan og hreinskilinn
samstarfsmann og félaga. Um leið
og Guðmundi Helga eru þökkuð sér-
lega vönduð og farsæl störf í þágu
skipafélagsins Ness hf. sendum við
Ólöf frú Sigríði og dætrunum Krist-
ínu og Gerði hugheilar samúðar-
kveðjur. Megi Guð styrkja þær í
djúpri sorg.
Guðmundur Ásgeirsson.
Ég trúi því varla enn að hjartað í
Guðmundi Helga hafi bilað. Því það
var úr gulli. Trúi því varla enn að
ferðin okkar góða í Hlíðarvatn í
september hafi verið sú síðasta.
Ég sé hann fyrir mér, meðalmann
á hæð, samsvarandi sér vel, nokkuð
stórgerðan í framan en myndarleg-
an, hallandi undir flatt, kominn í
veiðigallann og með húfuna, búinn
að setja saman, er að velja sér flugu
úr boxinu með alls konar vangavelt-
um og athugasemdum, talandi lágt
og dragandi seiminn. Myndin sú
mun ylja mér héðan í frá.
Guðmundi Helga lá annars alls
ekki alltaf lágt rómur sem betur fer,
því orðheppnin var dæmalaus og
iðulega talaði hann í stórbrotnum
líkingum, sem gjarnan hófust eða
enduðu með mergjuðum vísum og
var þá kveðið fast að.
Hann var hreinskiptinn maður,
gat fokið í hann ef honum þótti rangt
farið með, hrókur alls fagnaðar á
mannamótum, leit eftir að engan
skorti neitt, kunni að stríða mönnum
svo að upphefð þótti í, reyndi aldrei
að vera skemmtilegur, en var það
ósjálfrátt.
Guðmundur var kvæntur Sigríði
Sveinsdóttur frænku minni. Þannig
kynntumst við og hittumst við ýmis
tækifæri, en vináttan varð að mestu
til á bökkum veiðivatna og svo innan
veggja stangveiðifélagsins Ár-
manna. Guðmundur var einn af höfð-
ingjum þess félags án þess í raun að
gera sér grein fyrir því sjálfur. Hann
var mikill fluguveiðimaður og ein-
stakur veiðifélagi með öllu sem í því
felst.
Þær verða víst ekki farnar allar
þær ferðir sem við Guðmundur
Helgi höfðum ráðgert að fara saman
í sumar eða þær sem átti að fara að
ári eða enn síðar. Ekki vantaði þar
áformin og skipulagið.
En nú er vinur minn lagður af
stað í annars konar ferðalag og án
nokkurs samráðs við mig eða aðra
veiðifélaga eins og hann var vanur.
Og kemur ekki til baka. Mikið skelf-
ing mun ég sakna hans. Af einlægum
hug þakka ég þessum öðlingi fylgd-
ina og samveruna.
Hilmar Finnsson.
Í dag er til foldar borinn Guð-
mundur Helgi Guðmundsson frá
Blómsturvöllum á Stokkseyri.
Helgi eins og ég og mín systkini
kölluðum hann var dagfarsprúður
maður og hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom. Þannig var einmitt
ástatt þessa örlagaríku nótt sem
hann dó. Mig grunar undir niðri að
hann hefði einmitt viljað fara svona,
á glaðri stund. Helgi var þannig
maður sem alla vildi gleðja og mátti
ekkert aumt sjá. Útgeislunin var slík
að öllum leið vel í návist hans, ég trúi
því í einlægni að honum muni líða
eins.
Helgi missti móður sína þegar
hann kom í þennan heim. Hann ólst
upp á Blómsturvöllum á Stokkseyri
hjá föður sínum, systur og stjúp-
móður. Það var stutt á milli heimila
okkar, Blómsturvalla og Akbrautar,
þar sem við systkinin slitum barns-
skónum. Eiríkur bróðir minn og
Helgi voru jafnaldrar og mjög ná-
tengdir, ég sem litli bróðir naut þess
að Helgi gaf sér alltaf tíma til að
sinna mér þegar hann kom í heim-
sókn. Eins og ég vék að áðan var
hann gamansamur og hann hafði oft
á orði þegar hann kom í heimsókn:
„Maður er ekki fyrr búinn að reka
trýnið inn úr dyrunum en þú, Einar
minn, heimtar að fá að koma í eina
skák.“ Skipti þá engu þótt hann og
bróðir minn væru að fara út að
skemmta sér. Þetta er bara lítil
dæmisaga úr bernskunni, hvernig
mann Helgi hafði að geyma.
Svo liðu árin og fyrstu böllin,
sveitaböllin svokölluðu, sem ég fór á,
GUÐMUNDUR HELGI
GUÐMUNDSSON
SJÁ BLS. 62