Morgunblaðið - 03.04.2001, Qupperneq 62

MINNINGAR
62 ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
fór ég með Helga og Eiríki. Helgi
keyrði oftast og þá var sannarlega líf
í tuskunum. Mér er minnisstætt að
þegar slagsmál stóðu sem hæst var
Helgi sá sem ævinlega var fyrstur til
að bera klæði á vopnin.
Helgi var alltaf hlýr maður sem
einnig gustaði mikið af á svo
skemmtilegan hátt. Ég minnist með
söknuði þeirra stunda í Akbraut,
bernskuheimili mínu, þegar Helgi
leit inn. Það var sérstaklega um jólin
og áramótin, þá sátum við systkinin
og Helgi, spiluðum, tefldum skák og
hljógum dátt. Þetta mun alltaf lifa í
minningunni.
Helgi var góður námsmaður og
aflaði sér rafvirkjamenntunar hér
fyrir austan. Hann jók menntun sína
síðar sem ég kann ekki skil á, alla-
vega veit ég að honum gekk vel í
starfi og hann var virtur af sínu sam-
starfsfólki.
Helgi var hamingjusamlega giftur
Sigríði Sveinsdóttur, konu sem hafði
einstakan kærleika til að bera og var
hún honum stoð og stytta í öllu.
Ég trúi, Helgi minn, að þér muni
líða vel hinumegin. Ég veit að gleðin
mun fylgja þér þar eins og hér. Ég
votta konunni þinni, börnunum þín-
um og öllum öðrum ástvinum mína
innilegustu samúð.
Verum óhrædd að vona.
Í hvert sinn sem við finnum
angan dauðans á haustin
þá vitum við að tími vorrósanna
kemur á ný.
(Samuel Taylor Coleridge.)
Einar Guðbjartsson.
Það er undarlegt að hugsa til þess
að ekki skuli vera nema nokkrir
mánuðir síðan við vorum saman sex,
Guðmundur og Sigga, Margrét og
Bjarni, Eiríkur og Jónína – þrenn
hjón – sem nutum þess að eiga sam-
an kvöldstund, fara í ferðalög eða
bara fá okkur kaffi saman heima hjá
einhverju okkar og nú sitjum við eft-
ir þrír einstaklingar sem hver um sig
hefur misst maka sinn og ástvin.
Við Sigga erum vinkonur frá
æskudögum í Verzlunarskólanum og
vinátta hennar og Margrétar var
enn eldri, það var Sigga sem kynnti
mig fyrir Eiríki, sem varð eiginmað-
ur minn, og svo kom að því að hún
kynnti Guðmund fyrir okkur og var
hann strax boðinn velkominn í hóp-
inn sem varð samheldinn og góður
vinahópur.
Guðmundur Helgi og Sigga voru
oftar en ekki þau sem áttu frum-
kvæði að því að hópurinn hittist. Það
eru margar glaðar minningar sem
koma upp í hugann um matarklúbb-
inn okkar, fjalla- og veiðiferðir. Svo
var það nú seinast í sumar að þau
kölluðu hópinn saman austur í bú-
staðinn sinn í Grímsnesinu og þar
áttum við sérstaklega ánægjulega
samverustund sem gott er að ylja
sér við þegar ástvina nýtur ekki við
lengur.
Í bústaðnum sínum áttu Sigga og
Guðmundur sér griðastað þangað
sem þau leituðu til hvíldar og upp-
byggingar frá erli daganna. Þau
höfðu byggt hann upp frá grunni og
allt bar þar vott um mikla natni og
alúð. Guðmundur var sannur höfð-
ingi heim að sækja og einstakur
gestgjafi sem aldrei fannst hann eiga
nóg að bera á borð fyrir gesti sína
svo að oft var ævintýri líkast. Það
var skemmtilegt að fylgjast með
honum þegar hann naut sín vel í
eldamennskunni við að töfra fram
alls konar rétti – allt átti að vera ná-
kvæmlega eftir uppskriftinni, bragð-
ið rétt, steikingin rétt og þetta tókst
honum líka svo sannarlega.
Elsku Sigga mín, Kristín og Gerð-
ur, Helga og fjölskylda, hugur minn
er nú hjá ykkur. Þetta var svo
snöggt og er svo sárt og ykkar er
missirinn mestur og lítið getum við
mennirnir gert annað en beðið góðan
Guð um styrk og huggun fyrir ykkur
öll um leið og við þökkum fyrir góðan
og mætan mann. Blessuð sé minning
hans.
Jónína Eggertsdóttir
og fjölskylda.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ Aftur og aftur koma
þessi orð Kahlil Gibran upp í hugann
síðan þú, Helgi minn, varst svo
snögglega hrifinn burt frá okkur.
Það var sannarlega glatt á hjalla
þegar við Stokkseyringarnir hitt-
umst á okkar árlegu skemmtun, og
núna í heimahögum. Þú umkringdur
ættingjum og vinum, eins og venju-
lega hrókur alls fagnaðar, með þín-
um hnyttilegu svörum og skemmti-
legu sögum frá gömlum dögum.
En allt í einu var þín lífsganga á
enda, og þó allt hafi verið gert, sem í
mannlegu valdi stóð þér til bjargar,
þá er aðeins einn sem ræður. Hann
kallaði þig til starfa guðs um geim.
Minningarnar hrannast upp frá
bernsku- og æskuárum.
Við munum lítinn móðurlausan
dreng koma hlaupandi yfir túnið
heim að Akbraut til þess að samein-
ast systkinahópnum. Það var svo
sjálfsagt að deila mömmu okkar með
þér, ef þú þurftir á að halda.
Leikir og prakkarastrik hjá ykkur
strákunum, svo og skemmtanir og
ævintýralegar ferðir á unglingsárum
gleymast seint – enda oft rifjaðar
upp, – allt það bras, sem ávallt bjarg-
aðist.
Oft var setið yfir heimspekilegum
hugleiðingum, tekið í tafl og auðvitað
hugað að skólalærdómi, sem þú
þurftir ekki að hafa mikið fyrir, allt
lá opið fyrir þér.
Þegar kom að æðra námi skildi dá-
lítið leiðir, en þið strákarnir voruð
það lánsamir að lenda stundum sam-
an í vinnu. Þá var gaman að fá ykkur
í heimsókn, spjallað og hlegið langt
fram á nótt.
Lífsferill þinn var margbrotinn,
þú gerðist athafnamaður mikill,
varst oftar en ekki í forsvari, hvort
sem var í atvinnu eða áhugafélögum.
Þitt mesta gæfuspor var þegar þú
kvæntist henni Siggu þinni, stóðuð
þið ætíð saman sem einn maður,
stofnuðuð fallegt heimilli og eignuð-
ust tvær dætur. Það var okkur svo
mikils virði að halda sambandi eins
og hægt var. Fundum við að eins var
með ykkur bæði.
Við systkinin frá Akbraut minn-
umst ætíð með þakklæti þinnar
miklu tryggðar og vináttu við okkur
og foreldra okkar.
Elsku Sigga, Kristín, Gerður,
Helga og Lilja, guð gefi ykkur styrk
til þess að horfa fram á veginn.
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni
að ekki geti syrt jafn sviplega og nú.
Og aldei er svo svart yfir sorgarranni
að ekki geti birt fyrir eilífa trú.
(M. Joch.)
Kristín María Waage.
Það var mikið áfall þegar við hjón-
in fréttum að Guðmundur Helgi vin-
ur okkar hefði orðið bráðkvaddur að-
faranótt 25. mars síðastliðinn.
Skömmu áður höfðum við talað um
hvað langt væri síðan við hefðum hitt
Siggu og Guðmund.
Upphaf kynna okkar voru 1976
þegar ég réðst til starfa sem kennari
í rafiðnaði við Iðnskólann í Reykja-
vík. Guðmundur var þá einnig að
hefja sinn kennsluferil á rafiðnaðar-
sviði við skólann. Það kom fljótt í ljós
að Guðmundur hafði flesta þá kosti
til að bera sem góðan kennara má
prýða. Hann hafði mikla faglega
þekkingu og var að auki handverks-
maður svo af bar. Hann var skýr í
framsetningu og stálminnugur svo
við lá að maður þyrfti ekki að fletta í
bókum því fljótlegra var að spyrja
Guðmund. En það sem mestu skipti
var að hann var hreinskiptinn og
drengur góður.
Við fórum saman í uppeldis- og
kennslufræðinám við Kennarahá-
skólann og útskrifuðumst 1982.
Það var gaman að vera með Guð-
mundi í námi. Hann gleypti ekki við
kenningum fræðimeistaranna nema
að vel athuguðu máli og átti til að
vitna í Íslendingasögurnar máli sínu
til stuðnings. Við hjónin áttum því
láni að fagna að fara með Guðmundi
og Siggu í ógleymanlega ferð til
Danmerkur vorið 1982 ásamt fleiri
rafiðnaðarkennurum. Eftir þá ferð
styrktust vináttuböndin og höfum
við haldið góðu sambandi síðan, þó í
erli tímans hafi stundum liðið allt of
langur tími milli samfunda. Við vor-
um farin að sjá fram á fleiri sam-
verustundir þar sem þau voru búin
að reisa glæsilegan sumarbústað
ekki langt frá okkar. En nú hefur
það komið í ljós sem raunar er löngu
þekkt að enginn ræður sínum næt-
urstað.
Við hjónin kveðjum Guðmund með
söknuði. Siggu og dætrunum vottum
við okkar dýpstu samúð og vonum að
guð gefi þeim styrk í þeirra miklu
sorg.
Sigurður Pétur og Edda.
Með nokkrum fátæklegum orðum
vil ég kveðja vin minn og starfs-
félaga Guðmund Helga. Það er stórt
og mikið skarð höggvið í okkar litla
starfshóp hjá Nesi við skyndilegt
fráfall hans.
Við Guðmundur störfuðum saman
í 18 ár og sá Guðmundur meðal ann-
ars um viðhalds- og tæknilegu málin
á skipum Ness.
Ég kvaddi Guðmund Helga á
föstudeginum, þá kátan og hressan,
enda var hann að fara á Stokkseyr-
ingagleði daginn eftir. Þar veiktist
hann skyndilega og lést skömmu síð-
ar.
Guðmundur Helgi var einstök
persóna, opinskár og hreinskilinn.
Hann var vinmargur og hrókur alls
fagnaðar í samsætum, enda lá hon-
um hátt rómur og frásagnir hans
voruskemmtilegar.
Hann var mikill áhugamaður um
lax- og silungsveiðar og stundaði þá
iðju af kappi. Hann var félagi í
Stangaveiðifélaginu Ármönnum og
fór hann oft með þeim vinum að
veiða. Eins hafði hann mikinn áhuga
á fluguhnýtingum.
Hann átti góða konu, hana Sigríði,
sem hann hældi oft og dætrunum
þremur. Hann átti tvö barnabörn og
var það yngra aðeins mánaðargam-
alt.
Ég votta Sigríði, dætrum og
barnabörnum mína dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur.
Ég vil þakka þér, Guðmundur
minn, fyrir góð og löng kynni sem
voru þó allt of stutt.
Guðlaug (Didda).
Ekki óraði okkur hjónin fyrir að
starfsmannaþorrablótið í febrúar
yrði síðasta samverustund okkar í
þessu lífi með Guðmundi Helga.
Stundum er sannleikurinn svo
ósanngjarn og sár, – stundum stend-
ur maður svo agndofa frammi fyrir
orðnum hlut, – stundum verður mað-
ur svo ógnarsmár þegar það rennur
upp fyrir manni að ekkert er hægt að
gera, engu verður breytt, hversu
heitt sem maður óskar sér. Þannig
var okkur innanbrjóst eftir að hún
Sigga hringdi í okkur að morgni
sunnudagsins 25. mars til að tikynna
okkur að hann Guðmundur hefði
orðið bráðkvaddur þá um nóttina.
Við ásamt öðrum sem tilheyra
starfsmannahópnum í Kennarahús-
inu og fjölskyldum þeirra höfum á
undanförnum árum notið nærveru
Guðmundar þegar hópurinn hefur
hist til að gera sér glaðan dag eða í
starfsmannaferðum innan lands og
utan. Í öllum tilfellum var hann
hrókur alls fagnaðar og lagði sitt lóð
á vogarskál gleði og samkenndar í
hópnum. Kímnigáfa hans var einstök
og oft höfum við notið þess að rifja
upp í huganum hnyttin tilsvör og at-
hugasemdir sem hann setti fram á
sinn einstaka hátt. Það verður vissu-
lega fátæklegra í hópnum þegar
hans nýtur ekki lengur við og hans
verður sárt saknað.
Mestur er þó harmur þinn og
söknuður, elsku Sigga, dætranna og
annarra ástvina. Við eigum þá ósk
heitasta að algóður Guð styrki ykkur
og leiði. Við vonum að minningin um
góðan eiginmann, föður og vin verði
ykkur leiðarljós inn í framtíðina.
Með þessum fátæklegu kveðju-
orðum viljum við hjónin kveðja kær-
an vin og félaga. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast Guð-
mundi Helga. Guð blessi minningu
hans.
Björg og Eiríkur.
Ótímabært fráfall Guðmundar
Helga er okkur veiðifélögum hans
mikið harmsefni. Skarð hans verður
ekki fyllt og víst er að félagahópur-
inn er fátækari á eftir. Guðmundur
var litríkur persónuleiki, gefandi og
hafði einstakt lag á að lyfta geði
þeirra sem voru í návist hans.
Sameiginleg áhugamál tengja
menn gjarna vináttuböndum. Veiði-
skapur er einkar vel til þess fallinn.
Jafnt háir sem lágir deila saman lífi
sínu, oft í nokkra daga samfleytt,
gefa sér tíma til samræðna og njóta
saman þeirrar uppsprettu gleði sem
fögur náttúra og glíman við vatnabú-
ann er. Við þessar aðstæður öðlast
menn gjarna djúpa innsýn í eigin-
leika hver annars þar sem einlægni
og samkennd er ríkjandi.
Guðmundur var góður drengur,
hjálpsamur og jákvæður. Hann bjó
yfir fágætum hæfileikum til að sjá
skoplegu hliðar tilverunnar. Óvænt-
ar og bráðskemmtilegar athuga-
semdir hans með hljómmikilli röddu
munu ekki gleymast þeim sem nutu
félagsskapar hans jafnt í veiði sem
við önnur tækifæri. Hin létta lund
var óbrigðul, smitandi og hressandi.
Hvorki skipti hann skapi né lagði
styggðaryrði til nokkurs manns.
Þessir eiginleikar færðu honum
marga vini og kunningja sem sóttust
eftir návist hans. Hans verður lengi
saknað í Dugguvoginum, Félags-
heimili Ármanna, við fluguhnýting-
ar, á félagsfundum eða öðrum sam-
komum, þar sem hann gladdi félaga
sína með fjörlegum frásögnum og
hnyttnum tilsvörum.
Guðmundur var gæfumaður í
einkalífi og vinum hans duldist ekki
að fjölskylda hans var honum mikils
virði. Eiginkonu hans, dætrum og
öðrum ástvinum vottum við okkar
dýpstu samúð. Það er bjart yfir
minningu Guðmundar Helga.
Bragi Guðbrandsson,
Svend Richter.
Kveðja frá Stokkseyringafélag-
inu í Reykjavík og nágrenni
Laugardagurinn 24. mars rann
upp bjartur en dálítið svalur. Sólin
kom upp og yljaði og mildaði allt.
Lítið átthagafélag, sem staðist hefur
tímans tönn, fór á heimaslóð til að
halda upp á árshátíð sína.
Langur undirbúningur og um-
hugsun var að baki. Tilhlökkun og
gleði að hitta gamla vini og sveit-
unga. Fjallahringurinn í kringum
Suðurlandsláglendið glæstur í heið-
ríkjunni. Snjór á fjöllum en alautt á
láglendi. Móttaka heimamanna eins
og best verður á kosið. Fólk hittist,
minnist, fagnar og gleðst.
En undir lok ánægjulegrar kvöld-
stundar gerist það.
Einn af okkar ágætu félögum fell-
ur og strax er ljóst að alvara er á
ferðum. Allt breytist í ótta, upplausn
og harm. Öll viðbrögð nærstaddra
vina hans voru hárrétt og hjálp barst
svo fljótt sem auðið var, en ekkert
gat komið í veg fyrir að hans hinsta
stund í þessu jarðlífi væri upp runn-
in. Þannig er það stundum og þá
finnum við hvað við erum lítil og
magnlaus fyrir því óumflýjanlega.
Guðmundur Helgi Guðmundsson
fæddist á Stokkseyri og ólst þar upp.
Hann hafði sterkar taugar til upp-
runa síns og átthaga. Hann stjórnaði
árshátíðum okkar stundum og var
mjög jákvæður og skemmtilegur
félagi. Hann var greindur vel, mikill
námsmaður og áreiðanlega eftirsótt-
ur og virtur í störfum sínum.
Við félagar hans í Stokkseyringa-
félaginu og aðrir sveitungar hans er-
um miður okkar og harmi slegnir yf-
ir ótímabæru fráfalli hans, sem svo
sárt og óvænt bar að.
Við kveðjum Guðmund Helga
Guðmundsson með þökk og virðingu
og vitum að það væri í hans anda, að
Stokkseyringar héldu áfram að hitt-
ast, minnast og gleðjast.
Sigríði eiginkonu hans, sem mest
hefur misst, börnum hans, Lilju
systur hans, svo og öðrum vanda-
mönnum og vinum, sendum við sam-
úðarkveðjur og biðjum algóðan guð
að styrkja þau í sorginni.
Blessuð sé minning Guðmundar
Helga Guðmundssonar.
Einar Jósteinsson.
Hann var drengur góður. Hreinn
og beinn, bóngóður, gekk óhikað til
verks og kunni ekki að hvísla. Hann
var ótæmandi sagnabrunnur,
skemmtikraftur hinn mesti og
ómissandi í hverja veiðiferð. Það
verður ekki farið í Grímsá án Guð-
mundar Helga, heyrðist oft sagt, og
nú er spurning hvort Ármannahollið
í Lundarreykjadalinn leggist ekki
fljótlega af. Við félagarnir erum sár-
reiðir örlögunum að taka Guðmund
Helga frá okkur svona fyrirvara-
laust. Við áttum eftir að gera svo
margt saman, fara í margar veiði-
ferðir, hlæja og hlusta á hann fara
með heilu kvæðabálkana og segja
sögur af skemmtilegu fólki. Það er
stórt skarð fyrir skildi og hart að
trúa því að hávær rödd þessa mikla
öðlings sé þögnuð. En auðvitað
þagnar hún aldrei. Við heyrum hana
óma áfram, djúpa og seiðandi, á
sama hátt og einn félagi okkar
heyrði hana einu sinni þvert yfir
flugstöðvarsalinn í Frankfurt, í
gegnum hátalaraglamur innan um
mörgþúsund manns, eins og enginn
annar væri til í heiminum en þessi
mikli Íslendingur sem lá aldrei lágt
rómur.
Í okkar huga einkenndi þennan
góða dreng fyrst og fremst fölskva-
laus gleði og grómlaus framkoma.
Ekki var miklum sálarflækjum fyrir
að fara hjá Guðmundi Helga. Talað
var hreint út um hlutina, þannig að
fyrir ókunnuga gat það jafnvel á
köflum verið svolítið sláandi. En
auðvitað kunnum við félagarnir að
taka því og kunnum að auki vel að
meta það. Dæmi um þetta var þegar
hann þáði laxinn í Grímsá um árið.
Kolbeinn var að sækja eftirlegulax
inn í geymslu þegar hann gekk beint
í flasið á Guðmundi sem var að koma
af veiðistað, fisklaus og dálítið stúr-
inn. Túrnum var að ljúka og Kol-
beinn spurði hvernig hefði gengið.
Það var venju fremur þungt í Guð-
mundi, enginn fiskur. Jú, segir þá
Kolbeinn, hérna hefurðu einn og
réttir honum fiskinn. Vinur okkar
horfði undrandi á Kolbein, tók við
laxinum og sagði hikstalaust: Tja,
minni gat hann nú ekki verið.
Það er mikill sjónarsviptir að Guð-
mundi Helga fyrir fluguveiðifélagið
Ármenn. Margir hafa lýst söknuði
sínum undanfarna daga. Síminn hef-
ur hringt og á hinum enda línunnar
verið daprir Ármenn sem þurftu að
létta á hjarta sínu. Einum rómi ljúka
þeir lofi á Guðmund Helga og blessa
minningu frábærs karakters sem
átti sér engan líkan. Hann var okkur
mikils virði. Það lifnaði yfir öllum í
félagsheimilinu Árósum þegar Guð-
mund Helga bar að garði. Bros færð-
ist yfir varir viðstaddra og mann-
skapurinn beið spenntur eftir því
sem verða vildi. Hvað skyldi hann nú
segja? Hnyttilegar athugasemdir
flugu og kannski lúmsk skot sem
áttu oftar en ekki vísun í þjóðskáldin
eða Íslendingasögurnar.
Þessi höfðingi tók virkan þátt í
félagsstarfi okkar, mætti gjarnan
með þvinguna sína til að hnýta flug-
ur á mánudagskvöldum og hafði uppi
ýmsar athugasemdir um menn og
málefni. Það verður erfitt að fylla
skarðið sem Guðmundur Helgi skil-
ur eftir sig í góðum hópi. Við vottum
Sigríði Sveinsdóttur og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Minning um góðan dreng lifir um
ókomin ár í hjarta okkar allra.
Fyrir hönd Ármanna,
Kolbeinn Grímsson og
Ragnar Hólm Ragnarsson.
„Bless og takk fyrir skemmtilegt
kvöld.“ Þannig kvöddumst við í
leigubílnum eftir þorrablót starfs-
manna í Kennarahúsinu fyrir nokkr-
um vikum. Ekki datt okkur þá í hug
að þetta væri okkar síðasta stund
með vini okkar Guðmundi Helga.
Þess vegna viljum við lengja þessa
síðustu kveðju um nokkur orð.
Hann hefur skyndilega og fyrir-
varalaust verið hrifinn brott frá fjöl-
skyldu og vinum, aðeins 59 ára að
GUÐMUNDUR HELGI
GUÐMUNDSSON