Morgunblaðið - 05.04.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2001 51
er ég fór fór norður í Gröf með
þeim Bjarna og Laugu í berjaferð.
Þar dvöldum við í þrjá yndislega
daga í sól og blíðu. Bjarni rifjaði
upp sögur af veiðiskap á firðinum,
en bátur var alltaf til í Gröf. Einn-
ig komu upp í huga hans sögur úr
heyskap frá því á búskaparárum
sínum. Þarna var hann kominn á
heimaslóðir með Laugu sem ráðs-
konu. Bjarni var þá orðinn veikur
af krabbameini í ristli sem leiddi
hann nú til dauða.
Um leið og ég, kona mín og
dóttir þökkum Bjarna samfylgdina
vottum við Laugu og ættlegg
þeirra dýpstu samúð okkar.
Jón Ólafsson.
Það er mér einkar ljúft að skrifa
fáein kveðjuorð til Bjarna föður-
bróður míns, svo náin voru sam-
skiptin milli fjölskyldna okkar alla
tíð.
Allt frá því að ég man eftir mér,
sem ungur drengur á leið í sveitina
mína í Gröf á Höfðaströnd, minnist
ég Bjarna frænda. Hann bjó þá á
Sauðárkróki ásamt fjölskyldu sinni
en við Jónína dóttir hans, sem er á
svipuðum aldri og ég, vorum á
sama tíma í sveit hjá Svanhildi föð-
ursystur okkar og Ólafi manni
hennar.
Bjarni var þá hættur búskap
nokkrum árum áður og orðinn
verslunarmaður. Manni þótti á
þessum tíma ekki amalegt að eiga
frænda sem var innanbúðar í al-
vöruverslun, enda var það umtals-
verð upplifun að fá að heimsækja
hann í búðina.
Á þessum árum, um og eftir
miðja síðustu öld, var faðir minn
með talsverða útgerð og þurfti
hennar vegna ævinlega að fara til
Siglufjarðar þegar haustaði og
sinna málum þar.
Þá var ætíð komið við á Krókn-
um og þvílíkir höfðingjar heim að
sækja, þau Lauga og Bjarni. Mað-
ur gleymir seint bláberjunum og
rjómanum sem Lauga bar á borð.
Mér finnst reyndar ég aldrei hafa
bragðað eins góð bláber, eða ást-
arpungarnir, maður lifandi, þeir
voru nú aldeilis soldið pínu góðir.
Eftir að Bjarni og Lauga fluttu
til Reykjavíkur varð samgangur
milli fjölskyldnanna enn meiri.
Þeir bræður, pabbi og Bjarni, voru
einstaklega samrýndir þrátt fyrir
11 ára aldursmun. Gagnkvæm
virðing og væntumþykja og hjálp-
semi, svo að af bar.
Þær voru ófáar ferðirnar sem
þeir fóru í „Ósinn“ til að veiða sil-
ung. Ekki var alltaf mikil veiðin
enda held ég, eftir á að hyggja, að
það hafi kannski ekki skipt höf-
uðmáli, heldur hitt að þeir nutu
þess að vera saman. Oftar en ekki
fengu barnabörnin að koma með
og fátt var meira tilhlökkunarefni
eldri börnum mínum en að mega
fara með afa og Bjarna frænda í
veiði.
Nú er sá árstími að koma þegar
kartöfluræktendur fara að hugsa
sér til hreyfings og minnist ég
þess að hvorugur vildi vera eft-
irbátur hins þegar kartöflurækt
var annars vegar. Skipti þá ekki
máli hvort um var að ræða hvor
yrði á undan að setja niður eða
fengi betri uppskeru að hausti.
Ég á svo sannarlega eftir að
sakna Bjarna frænda míns, sakna
þess að heyra hann ekki heilsa á
sinn sérstaka og einlæga hátt með
tilheyrandi handahreyfingu sem
var engu lík.
Eflaust hafa orðið fagnaðarfund-
ir hjá þeim bræðrum og hver veit
nema það sé hægt að skreppa í
einhvern ós þarna hinum megin.
Við Svanhvít og fjölskylda okkar
sendum Laugu og börnum hennar,
Jónínu og Stefáni, svo og öllum
ástvinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim bless-
unar Guðs.
Blessuð sé minning föðurbróður
míns, Bjarna Sigfússonar.
Garðar Jóhannsson.
✝ Júlíana IngibjörgEðvaldsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. nóvember 1927.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 27. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Eðvald Jónsson frá
Skrapatungu í Lax-
árdal, Austur-Húna-
vatnssýslu, f. 19.1.
1898, d. 1.5. 1954, og
Margrét Magnús-
dóttir frá Elliðaey á
Breiðafirði, f. 2.6.
1893, d. 22.1. 1961. Ingibörg átti
einn bróður, Magnús Einarsson,
sjómann, f. 25.12. 1912, d. 4.9.
1985.
Ingibjörg giftist 12.9. 1959
Skúla Hallssyni, f. 27.1. 1918, d.
21.8. 1992, og eignuðust þau fjög-
ur börn. Fyrir átti Skúli tvö börn:
1) Amalíu H.H., f. 11.7. 1944. 2)
Hall, f. 20.8.1947. Einnig átti Ingi-
björg tvö börn áður: 1) Margréti
Eðvalds, f. 24.4. 1949, gifta Bent
Bryde, f. 3.5. 1938. Börn Margrét-
ar eru Eðvald Ingi, f. 1967, Ragn-
heiður, f. 1969, Guðmundur Geir,
f. 1970, Sylvía Margrét, f. 1972, og
Róbert Gils, f. 1977. 2) Eðvald
Karl Eðvalds, f. 10.1. 1954, kvænt-
ur Rögnu Valdi-
marsdóttur, f. 10.1.
1958, dætur þeirra
eru Ingibjörg, f.
1979, og Valdís
Ragna, f. 1988. Börn
Ingibjargar og Skúla
eru: 1) Grétar Rún-
ar, f. 28.12. 1960,
sambýliskona Ásta
Júlía Arnardóttir, f.
15.9. 1961, börn
þeirra eru Jóhanna
Margrét, f. 1989, og
Rúnar Örn, f. 1992.
2) Skúli Skúlason, f.
25.5. 1963, kvæntur
Ásthildi Erlu Gunnarsdóttur, f.
24.11. 1966, dætur þeirra eru Inga
Kristín, f. 1987, og Ágústa Rut, f.
1990. 3) Inga Gunnjóna, f. 10.7.
1966, d. 14.4. 1967. 4) Ásta Val-
gerður, f. 6.9. 1968. Langömmu-
börnin eru orðin sex.
Ingibjörg ólst upp í Reykjavík,
hún útskrifaðist frá Iðnskólanum í
Reykjavík sem hárgreiðslukona
1947 og frá Húsmæðraskólanum á
Blönduósi 1949. Ingibjörg vann í
17 ár hjá Sláturfélagi Suðurlands í
Austurveri en síðustu árin vann
hún við umönnun á Skjóli.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Breiðholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Nú er mamma horfin úr jarðnesku
lífi okkar.
Mamma hefur í gegnum árin orðið
að berjast fyrir hlutunum til að ná
markmiðum sínum en hennar helstu
markmið og sigrar snerust um börnin
hennar og ömmubörn. Þótt oft hafi
verið sigrar og stórir áfangar blés oft
á móti í lífi mömmu. Alltaf reyndi hún
að standa eins og klettur við hlið
barna sinna, þó að víst sé að innst inni
hefur hún oft liðið angist og þurft á
styrk að halda þótt við höfum ekki
alltaf áttað okkur á því. Því hefur hún
oftar en hollt er átt erfitt til þess að
okkur liði vel.
Mamma átti sex börn á 19 árum.
Eins og gefur að skilja voru aðstæður
misjafnar og oft ekki auðvelt að vera
með stóran hóp barna á svo breiðu
aldursskeiði. Ekki gerðum við börnin
henni heldur lífið auðvelt. Við strák-
arnir sífellt með skammarstrik og
meiri hrakfallabálkar hafa örugglega
verið vandfundnir. Missir hennar
varð þó mestur þegar mamma missti
dóttur sína sem var níu mánaða að
aldri. Hún jafnaði sig aldrei á þessum
missi og söknuður hennar var mikill.
Á seinni árum setti hún allt sitt
stolt og metnað í börnin og var aldrei
stoltari eða ánægðari en þegar við
náðum árangri í því sem við vorum að
fást við. Alveg sama hvað við feng-
umst við eða hvaða farveg við völdum
okkur í lífinu, alltaf studdi hún okkur
heils hugar og gladdist með okkur
þegar vel gekk.
Þegar komið var að því að við
skyldum yfirgefa öryggið í skjóli
mömmu og leita okkur maka hafði
mamma vakandi auga með þeim kost-
um sem við færðum heim. Hún vildi
vera viss um að okkar makar yrðu
okkur góðir lífsförunautar. Þegar hún
sá að um alvöru var að ræða tók hún
tengdabörnum sínum opnum örmum.
Mamma var dugleg að heimsækja
börnin sín og fylgjast með uppvexti
ömmubarnanna sem fjölgaði reglu-
lega í fjölskyldunni. Hún eignaðist
sinn stað á hverju heimili og er talað
um stólinn hennar ömmu og staðinn
hennar ömmu. Henni leið best í eld-
húsinu á spjalli við tengdadæturnar
þar sem hún gat sagt nýjustu fréttir
og sögur úr fortíðinni.
Mamma virti heimili barnanna
sinna og aldrei sagði hún til um það
hvernig ætti að haga hlutum eða
hvernig við ættum að fara að hinu eða
þessu. Hún skreytti heimili okkar
með fallegum munum sem hún vann
með glerskurði, perlusaum og málun.
Þessir hlutir eru nú með okkar dýr-
mætustu hlutum og er ein besta
minningin um mömmu. Börnin eru
stolt af því að eiga fallega hluti eftir
ömmu sína sem gefa þeim dýrmæta
minningu.
Eftir að þú varðst veik í janúar
þéttist fjölskyldan saman og allir ein-
settu sér að gera allt sem þeir gætu til
að þér liði sem allra best. Stundum
reyndum við kannski of mikið á þig,
en aldrei kvartaðir þú. Það er okkur
afar dýrmætt að hafa fengið að hafa
þig hjá okkur þann tíma sem þú sóttir
geislameðferð og vonandi að það hafi
líka gefið þér góðar minningar. Þú
áttir að flytjast í nýja íbúð í lok mars
og var öll fjölskyldan með þér að
pakka og undirbúa flutninginn
helgina áður en þú kvaddir. Sú sam-
vera sem við áttum þá er öllum dýr-
mæt eign í minningunni.
Mamma, þú ert mér gimsteinn sem
ég hafði hlakkað til að fá að hlúa að og
varðveita. Þú ert mér hetja sem aldr-
ei hverfur úr huga mér. Við ætluðum
að gera svo margt þegar þér myndi
batna og þú áttir að eiga svo góða
daga í nýju íbúðinni. Þar áttir þú að fá
það besta útsýni sem völ er á, en nú
ert þú farin til nýrra vídda þar sem þú
hefur allt það útsýni sem þú þráir.
Reitur þinn í minningu okkar mun
verða vel varðveittur og þar eigum
við nú kost á að hlúa að þér og varð-
veita innra með okkur.
Skúli og Ásthildur.
Það er svo skrýtið þegar maður er
að kveðja einhvern nákominn og
minningarnar streyma fram. Þá er
oft erfitt að raða þeim í heildstæða
mynd fyrir þá sem ekki þekkja til. Ég
var bara 16 ára þegar ég kynntist
Ingu fyrst, sem síðan er búin að vera
tengdamóðir mín í yfir 25 ár. Inga var
Reykvíkingur í húð og hár, fædd þar
og uppalin, en var þó stolt af uppruna
sínum sem var í Elliðaey í Breiðafirði
í móðurætt og Skrapatungu Laxárdal
í Austur-Húnavatnssýslu í föðurætt.
Inga var mjög fróð um ætt sína og gat
vel rakið hana en fyrir mér var þetta
sem hebreska þegar hún talaði um áa
sína í báðar ættir. Núna hugsa ég að
gaman hefði verið að festa svolítið
meira af þessum fróðleik í minni sér-
en ég hugsaði sem svo Inga veit þetta
og það er auðvelt að fletta upp í henni.
Inga var víðlesin og las allt það sem
hún komst í tæri við og gaman var að
hlusta á hana segja frá því sem hún
hafði lesið.
Það var ótrúlegt traust sem Inga
bar alltaf til mín þótt ég væri bara
unglingur þegar ég varð tengdadóttir
hennar. Ég var 17 ára þegar hún og
Skúli fóru í tvær vikur til útlanda og
hún lét heimilið alfarið í mínar hendur
og ekki minnist ég þess að hún hafi
sett mér neinar sérstakar lífsreglur
til að fara eftir og þó var Ásta bara sjö
ára en strákarnir eitthvað eldri.
Heimilishaldið var nú eitthvað öðru-
vísi en hjá fullorðnu fólki en Inga var
ekkert nema ánægjan með frammi-
stöðu mína.
Lífið lék ekki alltaf við Ingu, ein
mesta sorgin í lífi hennar var þegar
Inga litla dóttir hennar dó og talaði
hún oft um hversu mikilvægir mán-
uðirnir sem hún átti þó með henni
voru. Hún sagði jafnframt að sorgin
væri alltaf í hjartanu en maður lærði
að lifa með henni. Mikið var hún alltaf
þakklát og ánægð á vorin þegar við
vorum búnar að fara í kirkjugarðinn
og setja niður sumarblómin. Þarna
kom berlega í ljós hversu lítið þurfti
til að gleðja Ingu og ekki vildi hún
láta hafa mikið fyrir sér í gegnum tíð-
ina. Hún fann aldrei til og leið aldrei
illa ef hún var spurð.
Mikið var Inga stolt amma þegar
eldri dóttir okkar Kalla fæddist og
ekki varð það minna þegar hún fékk
þar nöfnu. Oft var farið í Völvufellið
meðan nafnan var lítil og tætt hjá
ömmu sinni en amma sagði bara að
hún væri að hjálpa sér að þurrka af
eða taka til. Inga amma fylgdist vel
með öllu sem nafna hennar tók sér
fyrir hendur og var hún ákaflega stolt
þegar nafna hennar tók við stúdents-
skírteininu í Víðistaðakirkju 1999.
Amma var líka farin að hlakka til þeg-
ar Inga fengi sína fyrstu íbúð. Hún
lifði ekki að sjá hana en var þó búin að
skoða staðsetninguna og sá hvað út-
sýnið þar var gott og ákvað að vera
þar um næstu áramót til þess að sjá
flugeldana. Eftir að Valdís fæddist
var Inga mikið hjá okkur og var að-
stoð hennar ómetanleg því ef Valdís
veiktist þá var amma alltaf tilbúin að
fá vaktaskipti í vinnunni til þess að
sinna heimilinu fyrir mig. Þegar við
fórum til útlanda tók hún margar
vaktir í röð til þess að ná sem flestum
frídögum fyrir okkur. Oft hugsar
maður eftir á að þetta var kona sem
komin var á sjötugsaldur og vann
stundum myrkranna á milli og tók
jafnvel tvöfaldar vaktir en aldrei var
hún þreytt.
Eftir að við fluttum á Smyrla-
hraunið og Inga fór á eftirlaun var
hún enn meira með okkur, kom nán-
ast um hverja helgi annan hvorn dag-
inn og á sumrin á góðviðrisdögum átt-
um við margar ánægjustundir á
veröndinni. Við vorum oft bara einar
og sátum þá og spjölluðum um alla
heima og geima. Talaði Inga þá
gjarnan um gamla daga og hvað
Reykjavík hefði breyst mikið frá því
hún mundi eftir sér og oft voru þær
skemmtilegar sögurnar sem hún
sagði af mönnum og málefnum. Ingu
fannst alltaf gaman að koma til Hafn-
arfjarðar og oft fór hún í gönguferð
þegar hún var að passa fyrir okkur og
talaði um að þar vildi hún bera beinin.
Þegar Inga greindist með illvígan
sjúkdóm í janúar sl. grunaði mig ekki
að stríðið yrði svona stutt og að ég
þyrfti að kveðja hana átta árum upp á
dag eftir að ég kvaddi móður mína.
Síðustu helgina sem hún lifði vorum
við að pakka niður öllum hlutunum
hennar því til stóð að flytja í nýja íbúð
en forlögin tóku í taumana og heim-
kynnin verða önnur en til stóð.
Elsku Inga, hafðu þakkir fyrir allt
og allt. Guð geymi góða konu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Ragna.
Elsku amma mín. Þú varst svo góð,
en nú ertu svo hljóð. Það koma marg-
ar hugsanir upp í litla kollinn minn
sem vekja athygli mína.
Þú varst alltaf að tala um fjöl-
skyldu þína, og hvað þú gast sagt
manni margt. Ég lærði svo margt af
þér.
Þú varst alltaf að tala um hvað þú
ætlaðir að gera næst, en það gerir þú
ekki núna. Núna ertu í hvíld, elsku
amma mín.
Mundu að þú verður alltaf besta
amma mín.
Þín
Ágústa Rut.
Elsku amma. Þar sem mér finnst
erfitt að horfa á eftir þér ætla ég að
minnast þín með örfáum orðum og
þakka þér fyrir allar góðu minning-
arnar.
Hjá þér var ég fyrstu fjögur árin
mín og leitaði oft til þín eftir það. Þar
sem stutt var á milli okkar í mörg ár
hafði ég greiðan aðgang að þér. Þá
voru manni lagðar lífsreglurnar, en
kannski ekki alltaf farið eftir þeim.
Oft sátum við og töluðum saman.
Mér verður alltaf í fersku minni síð-
asta samtalið okkar daginn áður en
þú kvaddir. Mikið er ég feginn að hafa
komist til þín og fengið að halda í
höndina á þér.
Kveð ég einstaka ömmu og bið Guð
að geyma hana.
Þinn
Eðvald Ingi.
Elsku besta amma mín, ég sakna
þín voðalega mikið og ég býst við því
að allir sem þekktu þig sakni þín líka.
Ég man að oft varstu að passa mig
þegar ég var lítil og einu sinni var svo
vont veður þegar þú sóttir mig á leik-
skólann og þú varst í síðum pels og
settir mig inn í hann hjá þér og hélst á
mér alla leiðina heim. Ég man líka
þegar Fjóla fugl var að kroppa í höf-
uðið á þér og þér var alveg sama. Ég
man vel eftir því, þegar ég, þú,
mamma, Anna, Inga Kristín og
Ágústa vorum í bústaðnum saman og
ég man vel hvað þér þótti gaman í
heita pottinum og líka bara að vera
með okkur konunum. Ég man líka vel
eftir stúdentsveislunni hennar Ingu
systur. Þú varst búin að punta þig svo
fínt upp og þér fannst svo gaman. Og
þegar við Inga Kristín vorum að tala
um hvað þú yrðir gömul þegar þú
kæmir í okkar stúdentsveislu, en því
miður geturðu ekki verið viðstödd þá
og ekki heldur þegar við fermumst.
Elsku amma mín, ég gleymi þér aldr-
ei.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Valdís Ragna.
Elsku amma mín, ég trúi því ekki
ennþá að þú sért farin frá okkur. Ég
bíð eftir því að þú hringir og spyrjir
frétta af okkur. En ég þakka Guði fyr-
ir allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Ein af mínum fyrstu
minningum um þig er þegar ég kom í
heimsókn til þín í Völvufellið og það
voru servíettur á borðum. Þær voru í
allskyns stærðum og gerðum. Amma
vissi auðvitað að nafna væri að safna
þeim og sá alltaf til þess að ný tegund
væri á borðum þegar hún kom í heim-
sókn. Enda er helmingurinn af safn-
inu frá þér, elsku amma mín. Þegar
við vorum svo búnar að koma sevíett-
unum vandlega fyrir í veskinu hjá
mömmu hófst fjörið. Þá dró nafna
fram krulluburstann og hóf að greiða
ömmu sinni. Það voru ófá skiptin sem
mamma hélt að hún þyrfti að klippa
burstann úr hárinu á þér, eftir að mín
var búin að rúlla hárinu vandlega upp
á burstann. Þú varst nú ekkert að
kippa þér upp við það, það var alveg
sama hvað ég rykkti og kippti, alltaf
var amma jafn róleg og ánægð með
hárgreiðslumeistarann sinn.
Amma mín, þú hafðir lifað tímana
tvenna og ég hafði alltaf jafn gaman
að því þegar við sátum saman tvær í
eldhúsinu og þú sagðir mér sögur frá
þínum yngri árum. Þessar stundir
mun ég ávallt varðveita í hjarta mínu.
Stuttu áður en þú lést sagðirðu við
mig: „Inga, ég ætla að vera hjá þér í
nýju íbúðinni um áramótin og sjá alla
flugeldana í Reykjavík.“ Og það verð-
ur þú svo sannarlega, þar sem leiðið
þitt verður beint fyrir neðan húsið
mitt, enda stóðst þú alltaf við orð þín
og þú ætlar greinilega ekki að hætta
því núna.
Elsku besta amma mín, ég mun
ávallt sakna þín en ég veit að þú fylg-
ist með okkur af himnum ofan og það
veitir mér huggun og hugrekki á
þessum erfiðu tímum.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gakktu hér inn og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
Þín
Inga.
JÚLÍANA INGIBJÖRG
EÐVALDSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um
Bjarna Ingiberg Sigfússon bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.