Morgunblaðið - 17.07.2001, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ástríður Hann-esdóttir fæddist í
Reykjavík 6. júní
1927. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli að morgni 9.
júlí síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
hjónin Hannes Frið-
steinsson, fyrrver-
andi skipherra, f.
3.1. 1894, d. 27.7.
1977, og Guðrún
Hallbjörnsdóttir
húsmóðir, f. 3.2.
1896 í Brekku í
Tálknafirði, d. 29.7.
1940. Systkini Ástríðar voru: Níels
Jón, f. 23.4. 1921, d. 1.11. 1973,
Freysteinn Guðmundur, f. 27.12.
1922, d. 12.2. 1944, Björgvin Krist-
inn, f. 25.1. 1926, d. 14.6. 1998, og
Dóra, f. 14.6. 1929. Ástríður giftist
hagfræðingur, f. 22.5. 1975, sam-
býliskona hans er Jóhanna Vern-
harðsdóttir viðskiptafræðinemi,
dóttir þeirra er Bergdís, f. 21.9.
2000; Atli viðskiptafræðinemi, f.
13.6. 1978; og Egill nemi, f. 4.9.
1985. 4) Gunnar Ásbjörn verkfræð-
ingur, f. 16.3. 1962. Sambýliskona
hans er J. Guðný Káradóttir rekstr-
arhagfræðingur. Dóttir þeirra er
Ásthildur nemi, f. 10.11. 1984. 5)
Hannes bílstjóri, f. 13.3. 1963. Dóttir
hans er Ágústa nemi, f. 16.6. 1985.
Eiginkona hans er Birna Vilberts-
dóttir. Stjúpbörn hans eru Einar
Karl, Haukur Freyr og Jóhanna Sif.
Ástríður lauk hefðbundnu barna-
skólanámi. Hún sótti Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur og dvaldi síðan
um eins árs skeið í Edinborg í Skot-
landi. Hjúkrunarnám stundaði hún í
tvö ár við Hjúkrunarskóla Íslands.
Hún var heimavinnandi húsmóðir
lengst af en síðar vann Ástríður við
aðhlynningu á Hrafnistu í Reykja-
vík þar til hún veiktist vorið 1994.
Útför Ástríðar fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Bjarna Magnússyni
fyrrverandi yfirvél-
stjóra, f. 5.7. 1926,
hinn 23.9. 1954. Börn
þeirra eru: 1) Birna
þroskaþjálfi, stjúp-
dóttir Bjarna, f. 11.8.
1952. Faðir hennar
var Birgir Þorvalds-
son. Dætur hennar
eru Ástríður Dóra
Kjartansdóttir, f. 13.6.
1974, sonur hennar er
Bjarni Geir, f. 7.2.
1994, og Bergþóra
Guðnadóttir nemi, f.
23.10. 1978, sonur
hennar er Huginn, f. 18.9. 2000. 2)
Gunnar Rúnar, f. 28.8. 1955, d.
16.11. 1960. 3) Dóra kennari, f.
27.5. 1957. Eiginmaður hennar er
Gylfi Gunnarsson framkvæmda-
stjóri. Synir þeirra eru Bjarni Már
Það var fagur morgunn 9. júlí sl.
Það ríkti ró og kyrrð yfir öllu og sólin
skein. Ástríður Hannesdóttir lést
snemma þennan dag á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli. Hún fékk loks hvíld
frá þrautum eftir langa sjúkralegu, en
missirinn er engu að síður sár og aldr-
ei er hægt að búa sig undir að missa
ástvin.
Fyrir sjö árum fékk Ástríður alvar-
legt heilablóðfall og var henni þá vart
hugað líf. En það sýnir best viljastyrk
og lífsþrótt þessarar einstöku konu að
hún lifði þessi ár rúmföst en ávallt já-
kvæð og fylgdist vel með öllu, fjöl-
skyldu og þjóðlífinu. Henni var kippt
fullfrískri út úr lífinu og átti fjölskyld-
an og sérstaklega litlu börnin erfitt
með að takast á við breyttar aðstæð-
ur. Þau höfðu alla tíð getað leitað til
ömmu Ástu sem tók þeim opnum
örmum.
Það var mikil gæfa að eiga Ástu,
eins og ég kallaði hana alltaf, að sem
tengdamóður. Hún reyndist mér og
okkur einstaklega vel alla tíð. Þegar
við Gunnar vorum að byrja búskap og
vorum bæði í námi, átti hún það til að
koma í heimsókn og hafði með sér
innkaupapoka fullan af mat sem hún
sagði að hlyti að koma sér vel, sem
það svo sannarlega gerði.
Ásta lagði sig alla fram um að veita
börnum sínum ástríkt uppeldi og
nutu barnabörnin jafnframt góðs af
ástríki hennar og kærleika. Þegar
Ásthildur dóttir okkar fæddist var
eftirvæntingin mikil, ekki síst hjá
Ástu. Þau Bjarni pössuðu hana oft.
Ásthildur hafði unun af að koma til
ömmu og afa, fá að róta í skúffum og
klæða sig upp í fínu kjólana og skóna
hennar ömmu.
Varalitur, skart og ilmvatn til-
heyrðu líka. Amma var heldur ekki að
letja litlu stelpuna sína í að bregða á
leik, síður en svo. Það var aðdáun-
arvert hve Ásta varðveitti vel leik-
gleðina og barnshjartað. Ásthildur
minnist þess oft þegar þau pössuðu
hana á Bifröst í nokkra daga. Þá dró
hún ömmu sína með sér í hjólatúr en
Ásta hafði þá ekki stigið á reiðhjól í
fjölda ára.
Ásta var stöðugt að koma manni á
óvart með hæfileikum sínum. Eitt
sinn í heimsókn hjá okkar settist hún
við píanóið og spilaði af mikilli snilld
og söng með. Hún var ekkert að flíka
hæfileikum sínum og leyndi svo sann-
arlega á sér.
Þau Ásta og Bjarni opnuðu heimili
sitt fyrir okkur þegar við þurftum
samastað um tíma. Þá var litla her-
bergið lagt undir litlu fjölskylduna og
stjanað við okkur á allan hátt. Ást-
hildur tengdist henni sérlega sterk-
um böndum á þessum tíma. Ásta bjó
til heilu dúkkulísufjölskyldurnar, bíla
og annað sem til þurfti til að skapa
heila veröld með litlu dömunni.
Mikið mæddi oft á Ástu í sambandi
við heimilishald og barnauppeldi þar
sem Bjarni starfaði á sjó. Systkinin
rifja oft upp spaugilega atburði þegar
þau reyndu á þolrif móður sinnar sem
lét þau þó ekki komast upp með hvað
sem er.
Heimili þeirra var einstaklega fal-
legt. Ásta var mjög smekkleg kona og
vildi hafa fallega hluti í kringum sig
og var alltaf glæsileg í allri framkomu
og fallega klædd.
Ávallt þegar við kvöddum hana á
tröppunum á Bugðulæknum, sérstak-
lega ef við áttum bílferð fyrir höndum
upp á Bifröst, fengum við frá henni
blessunarorð og bað hún okkur að
fara varlega. Það markaði líklega
djúp spor í líf hennar að hafa misst
son sinn, Gunnar Rúnar, á barnsaldri.
Hún vakti yfir börnum sínum og
barnabörnum og sá til þess að þau
nytu alls þess besta sem hún gat boð-
ið.
Nú er komið að kveðjustund. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Ástríði Hannesdóttur, notið kær-
leika hennar og umhyggju. Fjölskyld-
an stendur eftir með minningar um
yndislega eiginkonu, móður og ömmu
sem gaf svo mikið.
Megi Guð blessa Ástríði og minn-
ingu hennar.
Guðný Káradóttir.
Takk fyrir allt amma Ásta.
Mig langar að kveðja tengda-
mömmu mína, sem gekk alltaf á mínu
heimili undir nafninu amma Ásta,
með nokkrum orðum.
Ég kynntist Ástu og Bjarna 1974
þegar ég svipti þau „forræði“ yfir
dóttur þeirra eða, eins og Ásta sagði
alltaf, tók að mér uppeldi hennar og
hún á mínu. Ekki var fárast yfir því á
Bugðulæknum að við værum of ung
eða í ótímabæru sambandi, heldur var
ég tekinn inn eins og hver annar
heimilismeðlimur og aldrei látinn
finna neitt annað. Minnist ég oft þeg-
ar við vorum að fara í skólann á
morgnana að þá var Ásta alltaf komin
á ról og gaf okkur morgunmat, heitt
kakó og brauð með smjöri og osti.
Ekki gott fyrir línurnar í þá daga en
hver hugsaði um það, þetta var svo
rosalega gott.
En svona minnist ég Ástu. Það
voru aldrei nein vandamál í hennar
augum, bara verkefni sem þurfti að
leysa og þau voru leyst af krafti og
strax. Auðvitað hefur hún átt sína
slæmu og góðu daga, en í gegnum öll
árin man ég ekki eftir að hún hafi
skipt skapi eða reiðst illilega, hvorki
við mig né neinn annan sem ég veit af.
En auðvitað gustaði stundum um og
þegar var strunsað um húsið með
svuntuslætti, þannig að gluggatjöld
bærðust, hélt maður sig til hlés. Svo
var það búið og ekki talað um það
meir en oft brosað yfir því síðar.
Húmorinn hennar var óborganlegur
en ekki öllum sýnilegur. Ásta gerði
óspart grín að sjálfri sér og gat skotið
á sig og sína en alltaf án leiðinda og
meiðsla. Svo var hlegið og gantast
með það aftur og aftur síðar meir.
Hún var bara alltaf til staðar, tilbú-
in að hjálpa öllum, hvort sem var með
barnabörn, flutninga eða annað.
Strákarnir okkar nutu góðs af þessu.
Þeir áttu mikið hjá ömmu Ástu eins
og öll hin barnabörnin. Þau voru
hennar ær og kýr og ekkert var nógu
gott fyrir þau og ýmislegt látið eftir
þeim, sem var bannað annars staðar.
Þannig eiga ömmur líka að vera.
Þessi rúmlega sjö ár sem Ásta hef-
ur verið rúmliggjandi hafa kennt mér
margt. Allir töldu þegar hún veiktist
að þetta tæki ekki langan tíma. En
kjarkurinn, húmorinn, æðruleysið og
lífsviljinn héldu henni gangandi. Aldr-
ei minntist hún einu orði á örlög sín að
þurfa að liggja svona hjálparlaus. All-
an tímann hugsaði hún fram á veginn,
hvað hún ætlaði að gera þegar henni
batnaði, fylgdist með öllu og öllum,
sérstaklega börnunum.
Æðruleysið og trúin héldu henni
gangandi fram á síðasta dag. Ég gæfi
mikið fyrir að eiga brot af þessu
æðruleysi og kjarki í mínu lífi.
Allan tímann hefur Bjarni staðið og
stutt hana í veikindunum, meira en
orð fá lýst. Hvern einasta dag í rúm
sjö ár hefur hann heimsótt hana og
hlúð að henni. Það er ástríkt samband
sem fordæmi er að.
Ásta mín, ég kveð þig með sorg í
huga en gleði í hjarta að þú skulir
loksins fá frið.
Við höldum húmornum og gleðinni
þinni lifandi í hjarta okkar um leið og
við kveðjum þig og ég votta okkur að-
standendum þínum mína innilegustu
samúð.
Þinn
Gylfi.
Elsku amma mín, nú ertu loksins
hætt að þjást eftir langa og erfiða
baráttu. Ég mun alltaf hugsa til þín
og er þér þakklát fyrir stundirnar
sem við áttum saman, þú reyndist
mér ávallt svo vel.
Ég veit að nú líður þér betur.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja.
Meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesú, andlátsorðið þitt,
í mínu hjarta eg geymi.
Sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ástríður Dóra og Bjarni Geir.
Það er svo ótrúlegt að hún amma
mín skuli vera farin frá okkur. Þegar
ég hugsa um ömmu Ástu kemur helst
upp í huga mér hvað hún var góð og
blíð við okkur ömmubörnin. Hún bjó
til dúkkulísur þegar ég kom í heim-
sókn og bjó til heimsins bestu fiski-
bollur sem voru ávallt borðaðar með
bestu lyst. Hún var alltaf jákvæð og í
góðu skapi þrátt fyrir veikindi sín. Ég
held að enginn hefði getað tekið jafn
vel á veikindunum og amma gerði.
Með þessum orðum kveð ég þig
elsku amma mín, takk fyrir allar ynd-
islegu stundirnar sem ég hef átt með
þér og afa. Megi guð vernda þig og
styrkja fjölskylduna í þessari miklu
sorg.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Ásthildur Gunnarsdóttir.
Svefninn langi laðar til sín,
lokakafla æviskeiðs,
hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið,
hefur sig til himna,
við hliðið bíður drottinn.
Það er sumt sem maður saknar,
vöku megin við,
leggst út af, á mér slökknar,
svíf um önnur svið,
í svefnrofunum finn ég,
sofa lengur vil.
Þegar svefn minn verður eilífur,
finn ég aldrei aftur til.
(Björn Jörundur og Daníel Ágúst.)
Bergþóra og Huginn.
Hún Ásta systir mín hefur kvatt
hið jarðneska líf. Hún veiktist snögg-
lega fyrir rúmum sjö árum og átti sér
ekki viðreisnar von hvað heilsu snerti
eftir það áfall. Henni var hreinlega
kippt úr umferð. Með ótrúlegum sál-
arstyrk náði hún smátt og smátt vald
yfir hugsunum sínum og því lífi sem
hún varð að sættast við þótt aldrei sé
hægt að vera sáttur í raun. Hún hélt
alla tíð virðuleika sínum og snyrti-
mennsku og dáðist maður að þessari
konu sem aldrei lét styggðaryrði í ljós
við sína nánustu, heldur bað mann að
fara varlega í umferðinni og dagleg-
um önnum og hugsaði sífellt um vel-
ferð eiginmannsins og barnanna
sinna. Hún, eins og fleiri sem hafa
lent í erfiðum veikindum, sagði oft að
sér fyndist staða sín ótrúleg en hún
hafði alltaf verið heilsuhraust og mikil
atorkukona í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún systir mín skilur eftir
sig mörg spor í huga mínum og fjöl-
skyldunnar. Hún átti góða æsku með
góðum foreldrum. Fjölskyldan var
stór, þrír bræður og tvær systur.
Systkinakærleikur er mikilsverður og
ekki síst þegar árin líða. Ég þakka
henni fyrir allt sem hún var mér þeg-
ar við vorum yngri og eins á fullorð-
insárum. Ég þakka henni allt okkar
góða samband sem við höfum átt, all-
ar símahringingarnar, heimsóknirn-
ar, allar ferðirnar með börnin í
Hljómskálagarðinn á góðviðrisdög-
um, bíltúra og svo margt sem við
gerðum saman. Ég þakka henni fyrir
að hafa verið góð systir og vinkona
mín. Hún var einstök á svo marga
vísu. Á æskuárum okkar fannst mér
enginn eins fallegur, enginn eins
skemmtilegur og enginn eins vel til
fara og snyrtilegur. Svo átti hún mik-
ið af beltum, sem hún notaði við ýmis
tækifæri, það virtist allt fara henni
vel. Alltaf var hópur af vinum í kring-
um hana. Hún var mikill skörungur
alla tíð, gerðist ráðskona á heimili
okkar aðeins 16 ára, fór í húsmæðra-
skóla, lagði stund á hjúkrunarfræði
um tveggja ára skeið, vann síðar við
aðhlynningu á DAS þar til heilsan
brast. Hún systir mín átti mann, hann
Bjarna sinn, sem reyndist henni á
sinn einstæða hátt alveg sérstakur og
á fáa sína líka hvað það varðar. Eftir
að hún veiktist fór hann í mörg ár
tvisvar á dag í heimsóknir til hennar
eða þar til honum var bent á að koma
heldur daglega og halda sjálfur
heilsu. Ég vil þakka honum þessa um-
hyggju, ástúð og tillitssemi sem hann
auðsýndi henni systur minni þessa
löngu og erfiðu daga. Hún systir mín
eignaðist fimm mannvænleg börn og
hafa fjögur þeirra komist til manns en
Gunnar Rúnar, sonur þeirra, varð al-
varlega veikur og var sorgin mikil
þegar hann lést rétt rúmlega fimm
ára. Þar greri aldrei um heilt. Hún
systir mín var mikill fagurkeri, átti
fallegt heimili þar sem snyrtimennsk-
an var höfð í hávegum en ekki þó svo
að börnin mættu ekki ærslast og leika
sér að vild. Allt heimilishald lék í
höndum hennar, allur heimilisbragur
var til fyrirmyndar og börnin nutu
alls hins besta, bæði ástúðar og góðr-
ar umhyggju. Hún, sjómannskonan,
var langtímum saman ein með börnin
og heimilið en þegar von var á Bjarna
í land var mikið fagnað og lagt kapp á
að taka sem best á móti honum.
Ég og fjölskylda mín vottum
Bjarna, Birnu, Dóru, Gunnari, Hann-
esi og þeirra fjölskyldum okkar
dýpstu samúð og kveð ég kæra systur
mína með þessu litla ljóði eftir Þór-
unni Sig.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Dóra Hannesdóttir og fjöl-
skylda. (Didda systir.)
Frá því að æskuvinkona mín,
Ástríður Hannesdóttir eða Ásta eins
og hún var alltaf kölluð, lést í síðustu
viku, 74 ára að aldri, hafa ótal minn-
ingar leitað á huga minn, enda má
segja að við höfum þekkst frá því að
við munum fyrst eftir okkur, þar sem
mæður okkar voru líka bestu vinkon-
ur.
Bernskubrekin voru mörg og
margvísleg og ég minnist þess m.a.
þegar Ásta lá 10 ára með brjóst-
himnubólgu á Sjúkrahúsi Hvíta-
bandsins, að ég gekk heiman að frá
mér á Þórsgötu að Skólavörðustíg í
sjúkravitjun með bréf í vasanum, sem
ég hafði skrifað henni og hún afhenti
mér annað bréf jafnhátíðlega. Þessi
bréf – með teikningum hennar og
telpulegum trúnaðarmálum – á ég öll
enn. Heimsóknir okkar mæðgna á
æskuheimili Ástu voru alltaf tilhlökk-
unarefni í mínum huga, mest vegna
uppátækjaseminnar í Ástu og þeirrar
kæti, sem var alla tíð svo ríkur þáttur
í hennar fari. Sú yndislega kona, Guð-
rún móðir Ástu, var þá ævinlega
ÁSTRÍÐUR
HANNESDÓTTIR
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
LEGSTEINAR
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK