Morgunblaðið - 17.07.2001, Blaðsíða 33

tilbúin með allskyns góðgerðir, en
heimilisfaðirinn, Hannes, oftast á sjó
við sín skyldustörf og því fjarri góðu
gamni. Börnin voru þá enn öll heima,
en þau voru auk Ástu, Jón, Frið-
steinn, Björgvin og Dóra þeirra
yngst, sú eina eftirlifandi af þeim
systkinunum fimm. Þegar Guðrún
móðir þeirra lést frá barnahópnum
sínum, aðeins 44 ára að aldri, var Ásta
13 ára gömul og var fráfall hennar gíf-
urlegt reiðarslag, sem Ásta og þau
systkinin hörmuðu alla tíð.
Námsdvöl okkar Ástu í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur veturinn
1945–46 vekur sömuleiðis upp marg-
ar og góðar minningar og þar styrkt-
ust vináttubönd okkar enn frekar í
hressilegum félagsskap annarra
stúlkna.
Mér er einnig í fersku minni þegar
Ásta starfaði hjá íslensku ræðis-
mannshjónunum í Edinborg um eins
árs skeið. Við mæðgurnar fórum í
stutt ferðalag til Englands og gerðum
okkur þá ferð með lest norður til
Skotlands, að hitta Ástu. Þegar Ásta
og Bjarni Magnússon vélstjóri giftu
sig, eignaðist ég – og síðar við hjónin –
í honum góðan vin. Margar skemmti-
legar ferðir fórum við saman innan-
lands með börnum okkar á árum áður
og einu sinni fórum við fjögur til Nor-
egs – og er sú ferð björt í minningunni
sem og allar heimsóknirnar hvor til
annarrar í gegnum tíðina.
Ástu varð fimm barna auðið og er
óhætt að fullyrða að börnum sínum
verða fáar konur betri mæður en hún
var sínum. Það var henni og Bjarna
mikil sorg að missa son sinn, Gunnar
Rúnar, úr illvígum sjúkdómi aðeins 5
ára gamlan og trúi ég að sá harmur
hafi ávallt búið með henni. Þegar litli
sonurinn var orðinn það veikur, að
ljóst var að hverju stefndi, sagði Ásta
mér að sig hefði dreymt Stefaníu
móður mína, sem þá var nýlega látin –
og hefði hún sagt að hún væri að búa
sig undir að taka á móti drengnum.
Þessi draumur endurspeglar án efa
þær rætur, sem vinátta okkar Ástu
byggðist löngum á; hinn góða vinskap
mæðra okkar.
Ásta var mikil húsmóðir og með af-
brigðum gestrisin, líkt og móðir henn-
ar hafði verið, og einkar stórtæk og
rausnarleg í öllum sínum gjöfum. Það
líður mér seint úr minni, þegar Ásta
stóð eitt sinn á tröppunum hjá mér
rétt fyrir jól með marga kassa fulla af
smákökum, sem hún hafði bakað og
færði mér; ég hafði þá handleggs-
brotnað deginum áður – og lýsir þetta
atvik vel skjótræði hennar og örlæti
sem og samkennd hennar með vinum
sínum. Hún tók alltaf einlægan þátt í
viðburðum fjölskyldu minnar, bæði á
gleði- og sorgarstundum. Hjálpsemi
Ástu kom ekki hvað síst í ljós á þeim
árum, sem hún starfaði við aðhlynn-
ingu á Hrafnistu og naut sá ríki hæfi-
leiki hennar sín þar einkar vel. Veit ég,
að þegar faðir minn dvaldi þar um
skamma hríð, gat hann ávallt reitt sig
á hennar aðstoð og hugulsemi og er
víst að svo var um alla þá er hún ann-
aðist.
Ásta var tilfinningarík og hafði
stóra og öra lund, en gamansemi og
hláturmildi höfðu alltaf yfirhöndina.
Hún var glæsileg kona, alltaf fallega
klædd og vel til höfð, svo að eftir var
tekið, enda var hún bæði smekkleg og
listræn að upplagi. Um þessa eigin-
leika Ástu bar heimili þeirra Bjarna
glöggt vitni, en bæði voru þau sam-
taka í að hlúa að og fegra umhverfi
sitt. Það var Ástu og öllum sem að
henni standa mikið áfall, þegar hún
fékk heilablóðfall og lamaðist fyrir sjö
árum. Engu að síður sagði Ásta í mín
eyru að hún væri þakklát fyrir lífið –
að geta fylgst með börnum sínum og
öllum afkomendum, það er enda
myndarlegur hópur af fólki, sem frá
henni er kominn. Í þessum löngu
veikindum hennar sýndi sig að hún
átti góðan mann. Bjarni reyndist
henni einstaklega vel og var henni
mikil stoð á erfiðum tímum, sem vitn-
ar um hans góðu mannkosti.
Ástu vinkonu mína mun ég ætíð
muna eins og hún var uppá sitt besta
– ekki síst glæsileikann, lífsgleðina og
kátínuna sem einatt fylgdu hennar
félagsskap.
Bjarna, börnunum og afkomendum
öllum færum við Þorsteinn og dætur
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Margrét Unnur Jóhannsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚLÍ 2001 33
✝ Hallgrímur Jón-asson fæddist 28.
apríl 1918 á Stuðlum
í Reyðarfirði. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 7. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
Hallgríms voru hjón-
in Jónas P. Bóasson,
bóndi á Bakka í
Reyðarfirði, f. 18.5.
1891, d. 27.2. 1960,
og Valgerður
Bjarnadóttir, f.
14.10. 1885, d. 22.8.
1974. Systkini Hall-
gríms voru Guðrún
Sigurbjörg, f. 28.12. 1916, d. 7.7.
1997, Kristín, f. 12.8. 1919, d. 8.7.
1998, Bóas, f. 17.7. 1921, d. 23.8.
1992, Bjarni, f. 10.12. 1922, d. 6.12.
1995, Lára Guðlaug, f. 25.3. 1924,
d. 11.9. 1977 og Auður, f. 4.11.
1926. Hallgrímur kvæntist 28. apr-
íl 1946 Evu Vilhjálmsdóttur frá
Meiri-Tungu í Holtum, f. 23.3.
1920, d. 24.11. 1996. Foreldrar
hennar voru hjónin Vilhjálmur
Þorsteinsson, bóndi í Meiri-Tungu,
f. 18.12. 1870, d. 22.6. 1951, og Vig-
dís Gísladóttir, f. 3.4. 1878, d. 28.4.
1958. Hallgrímur og Eva eignuð-
ust sex börn: 1) Valgerður, f. 30.11.
1944, giftist Arthur Robin West, f.
8.9. 1936, þau skildu. Dóttir þeirra
Samvinnuskólapróf 1939. Hann
vann ýmis störf til sjós og lands fram
til 1942 að hann varð starfsmaður
Kaupfélags Rangæinga á Rauðalæk
og kaupfélagsstjóri þar 1948–54. Af-
greiðslumaður í véla- og rafmagns-
deild Kaupfélags Rangæinga á
Hvolsvelli 1955–1956. 1956 fluttu
Eva og Hallgrímur til Eskifjarðar
þar sem Hallgrímur var skrifstofu-
maður hjá Byggingafélaginu Snæ-
felli til 1960. Á Eskifirði bjó fjöl-
skyldan til 1965 er þau fluttu til
Reyðarfjarðar. Frá árinu 1959 var
Hallgrímur, framkvæmdastjóri
Gunnars hf. á Reyðarfirði og Snæ-
fugls hf. frá 1968. Framkvæmda-
stjóri síldarsöltunar GSR frá 1960
og síðar Fiskverkunar GSR hf.
Framkvæmdastjóri Skipakletts hf.
frá stofnun 1980 allt til 1994 er hann
lét af stöfum fyrir aldurs sakir. Hall-
grímur sat í hreppsnefnd Eskifjarð-
arhrepps 1958–1962, í stjórn Kaup-
félagsins Bjarkar á Eskifirði
1957–68, í stjórn LÍU frá 1963 til
1990, í stjórn SÍF frá 1971 til 1990, í
stjórn Fiskifélagsdeildar á Austur-
landi frá 1970–1994, var endurskoð-
andi hreppsreikninga Reyðarfjarð-
arhrepps og í Kjörstjórn í
Reyðarfjarðarhrepps um árabil, sat
í stjórn Lífeyrissjóðs Austurlands,
var félagi í Útvegsmannafélag Aust-
urlands frá stofnun 1963 og síðar
heiðursfélagi þess félags. Hann var
sæmdur Riddarakrossi hinnar ís-
lensku Fálkaorðu 17. júní 1987.
Útför Hallgríms fer fram frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
er Eva Margrét, f. 7.6.
1972, maki Richard
Marwood, f. 20.6.
1970. 2) Vigdís, f.
13.12. 1949, maki
Gunnar Ingi Gunnars-
son, f. 14.4. 1948, börn
þeirra Inga Hrund, f.
18.3. 1975 og Ketill, f.
28.2. 1980. 3) Jónas f.
3.6. 1952, maki Kristín
Ísleifsdóttir, f. 25.11.
1952, dætur þeirra
Lára, f. 3.2. 1981 og
Hugrún, f. 9.1. 1990,
d. 9.1. 1990. 4) Lára
Birna, f. 8.1. 1955,
maki Heimir Geirsson, f. 2.6. 1954,
börn þeirra Dagný, f. 8.3. 1990, og
Atli Mar, f. 8.12. 1992. 5) Guðrún
Bóel, f. 8.1. 1955, maki Björgvin
Karlsson, f. 21.3. 1957, synir
þeirra Hallgrímur, f. 31.12. 1975,
Kristinn, f. 26.5. 1980, og Loftur
Árni, f. 1.5. 1983. 6) Ketill, f. 19.4.
1960, kvæntist Þóreyju Frið-
björnsdóttur, f. 17.1. 1960. Þau
skildu. Börn þeirra Friðbjörn Orri,
f. 13.10. 1983 og Laufey Rún, f.
18.6. 1987. Sambýliskona Ketils er
Karina Garska. f. 30.8. 1976.
Hallgrímur ólst upp hjá foreldr-
um sínum á Reyðarfirði. Hann tók
gagnfræðapróf frá Gagnfræða-
skólanum á Siglufirði 1937 og
Þá eru afi og amma bæði dáin. Við
systkinin erum bæði erlendis og kom-
umst ekki í jarðarför afa, en við send-
um kveðju til allra og erum með ykk-
ur í huganum. Við minnumst góðra
stunda hjá afa og ömmu á Reyðar-
firði. Í minningunni er alltaf gott veð-
ur þegar við vorum úti á svölum eða
niðri á gömlu bryggjunni að dorga.
Eitt sinn veiddi Inga Hrund ásamt
Evu Margréti frænku fullan bala af
ufsa, en amma vildi ekki elda hann og
við skildum ekkert í henni. Við vorum
líka stundum í berjamó og afi var ansi
duglegur við tínsluna þótt hann hlypi
ekki um móa eins og amma. Eitt sinn
var Inga Hrund fyrir austan, þá 10–
12 ára gömul. Afi þurfti að fara á fund
í Reykjavík og Inga var á skrifstof-
unni hans heilan dag og svaraði sam-
viskusamlega í símann að Hallgrímur
væri fyrir sunnan og ljósritaði ein-
hver ósköp sér til skemmtunar þann
daginn. Þegar afi kom til baka fékk
hún seðil að launum. Kjallarinn virtist
líka geyma endalaust magn af niður-
suðudósum sem voru opnaðar og
snæddar perur og apríkósur í eftir-
mat.
Svo fluttust afi og amma suður þeg-
ar amma var orðin sjúklingur. Afi
fluttist á Hrafnistu en var hjá ömmu á
hjúkrunarheimilinu Eir alla daga.
Eftir að amma dó hélt afi áfram að
búa á Hrafnistu. Það kom okkur á
óvart hversu vel hann undi sér þar.
Við höfðum alltaf litið á hann sem svo
mikinn bissnissmann sem sæti bara
fyrir framan tölvuna sína, en þarna
var hann í sundi á hverjum degi og fór
í gönguferðir um Elliðaárdalinn með
Steina vini sínum. Mamma okkar og
systur hennar tóku líka að sér að rexa
aðeins í honum og skamma hann þeg-
ar hann gerði eitthvað stórtækt án
þess að láta vita, til dæmis að fara í
bíltúr út á land.
Á Hrafnistu hélt hann sumsé áfram
að vera gamli góði afi okkar, kallaði
Ketil alltaf höfðingja þegar hann kom
í heimsókn og vildi ávallt allt fyrir
okkur gera. Alltaf var hægt að fá lán-
aðan bílinn, líka til að skreppa til Ak-
ureyrar og stundum borðuðum við
kvöldmat með honum í matsalnum á
Hrafnistu. Afi okkar var líka alla tíð
mjög tæknivæddur maður og háði
margar orrustur við tölvutæknina,
bæði á Reyðarfirði og á Hrafnistu.
Honum fannst þetta alltaf mikið
galdratæki og eigum við systkinin
okkar tölvufiktáráttu án efa honum að
þakka.
Afi sagði fyrir nokkrum vikum að
hann og amma hefðu lifað góðu lífi og
hann væri sáttur þótt veikindi ömmu
hefðu verið heldur langdregin. En nú
hvíla þau saman á ný.
Inga Hrund og Ketill.
„Svona er lífið, Lára mín,“ sagði afi
við mig stundum. Hann lét ekki
margt raska ró sinni. Með sinni þol-
inmæði gat hann unnið stóra sem
smáa sigra. Hann vann þann sigur
með mér að kenna mér að prjóna. Það
er vandaverk að kenna óþolinmóðum
krakka að prjóna en hann settist nið-
ur með mér í þeim tilgangi að ég lærði
að prjóna. Eftir að ég hafði gefist upp
nokkrum sinnum, gat hann sýnt mér
fram á að það aðlæra að prjóna er
ekkert annað en þolinmæði, heildar-
myndin næst á endanum. Þessar
kennslustundir sem við áttum saman
voru táknrænar fyrir samband okkar,
hann kenndi mér þannig smátt og
smátt ýmislegt um lífið. Heildar-
myndina var hann búinn að sjá en ég
rétt að byrja. Elsku afi, nú ertu kom-
inn til ömmu og ætli þinni heildar-
mynd sé þá ekki náð.
Lára Jónasdóttir.
Það mun vera frekar fátítt að aldr-
aðir menn tengist vinaböndum. Á
þeim árum sem ég bjó á Austurlandi
heyrði ég Hallgríms Jónassonar á
Reyðarfirði oft getið. Hann rak þar af
miklum dugnaði og hagsýni farsæla
útgerð, en það var ekki fyrr en börn
okkar tengdust að náin kynni hófust.
Þá var ég hættur mínu aðalstarfi og
Hallgrímur að nálgast starfslok. Við
urðum brátt hinir mestu mátar og
vorum þó ekki alltaf skoðanabræður
t.d. í stjórnmálum. Hann gat verið
stífur á meiningunni, en hann var allt-
af kurteis og sanngjarn í málflutningi
og nærfærinn í dómum. Einstaklega
hugljúfur maður.
Ég heimsótti hann á sjúkrahús eft-
ir að hvorki honum né öðrum duldist
að hverju fór. Mig undraði oft hve
léttilega hann gat spjallað um heima
og geima. Síðasta heimsókn mín var
tveimur eða þremur dögum áður en
minni hans og meðvitund tók að
bregðast fyrir alvöru. „Þetta er nú að
verða búið,“ sagði hann, „en ég þjáist
ekki og svo veit maður aldrei hvenær
endirinn kemur“. „Og þú kvíðir
engu?“ spyr ég. „Nei, það hvarflar
ekki að mér,“ var svarið. Um þetta
var svo ekki meira rætt. Nei, Hall-
grímur hafði ekki ástæðu til að kvíða
neinu. Hann hafði skilað miklu ævi-
starfi, rekið myndarheimili ásamt
konu sinni, Evu Vilhjálmsdóttur, sem
látin er fyrir nokkrum árum, en þau
eignuðust sex mannvænleg börn.
Við hjónin kveðjum Hallgrím með
söknuði og þökkum honum vináttuna.
Gunnar og Ingibjörg.
HALLGRÍMUR
JÓNASSON
✝ Guðrún Kristins-dóttir fæddist í
Reykjavík 11. sept-
ember 1914. Hún lést
á vistheimilinu Holts-
búð í Garðabæ 30.
júní. Foreldrar henn-
ar voru María Guð-
ríður Jónsdóttir, f. 9.
júní 1873 á Brenni-
stöðum, Borgar-
hreppi í Mýrarsýslu,
d. 12. nóv. 1918 úr
spönsku veikinni í
Reykjavík, og Krist-
inn Þorkelsson, skó-
smiður í Reykjavík, f.
23. júní 1872 á Fellsenda í Þing-
vallahreppi, d. 16. maí 1954.
Systkini Guðrúnar voru; Jón f.
1897, d. 1951; Kristján, f. 1900, d.
1975; Ingibergur, f. 1911, d. 1964.
Fyrri maður Guðrúnar var Hall-
dór Þórarinsson kaupmaður, f.
11.10.1912, d. 4. 10.1942. Þau áttu
einn kjörson Birgi Halldórsson
bílstjóra í Reykjavík, f. 1939, d.
2000. Seinni maður Guðrúnar var
Björn Jónsson frá Ljótstöðum í
Skagafirði, kaup-
maður í Reykjavík,
f. 12.10.1919, d. 26.9.
1995. Kjörbörn
þeirra eru: 1) Hall-
dór f. 1948, kona
hans Guðrún Rut
Viðarsdóttir, f. 1950,
þau skildu, börn
þeirra, Björn Ingi
Frans, f. 1968, sonur
hans Björn Robin
Linus, f. 1990, Elísa
Guðrún, f. 1972,
Þórður Rúnar Jak-
ob, f. 1977, Silja
Björg og Halla Rut,
f. 1987; 2) Guðrún Pálína, f. 1953,
maður hennar Þorvaldur Björns-
son, f. 1953, börn þeirra, Þórunn
Birna, f. 1972, Kristín Björk, f.
1976, sonur hennar er Sólon
Breki, f. 1998, Edda Rut, f. 1986.
Einnig ólu Guðrún og Björn upp
bróðurdóttur Björns, Violu Páls-
dóttur, f. 1950, d. 1999.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Kristskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma, núna ertu búin að fá
hvíldina, farin á vit skapara þíns,
komin í faðminn á afa.
Við eigum ekki nógu stór orð til að
lýsa því hve yndisleg þú varst, í stóra
hjartanu þínu var pláss fyrir alla,
aldrei máttir þú sjá neitt aumt þá
varstu hlaupin til að hjálpa, mjúku
hendurnar þínar, þú varst svo lífs-
glöð, brosið og dillandi hláturinn fyllti
okkur af hlýju og ró.
Það eru svo margar minningar sem
koma upp í hugann, allar ferðirnar
með ykkur afa upp í Hafragil þar sem
við gátum endalaust spilað svarta-
Pétur og sökkt okkur ofan í ættfræði,
spriklað í læknum og heimsótt bæina í
sveitinni. Þegar við vorum litlar og
gistum hjá ykkur á Vesturgötunni
vaktir þú okkur í morgunleikfimi með
Örnólfi Valdimars, teygðum okkur og
fettum áður en við fengum hafra-
grautinn. Þeir sem þú snertir gleyma
þér aldrei; hvert sem þú komst,
komstu með sólina með þér.
Elsku amma, minningin lifir í hjört-
um okkar.
Þórunn, Kristín og Edda Rut.
Í dag, 17. júlí, fylgjum við til hinstu
hvílu einni tryggustu og bestu vin-
konu okkar, Guðrúnu Kristinsdóttur,
sem ávallt var kölluð Guja, ekkju
Björns Jónssonar kaupmanns, sem
lengi rak verslun á Vesturgötu 17 og
andaðist 26. september 1995. Æviferil
hennar munu aðrir rekja, við viljum
aðeins láta í ljós söknuð okkar og
þakklæti fyrir samverustundirnar
með henni sem voru margar og náðu
yfir marga áratugi.
Guja var sú okkar sem lengst hafði
starfað í Kvenfélagi Kristskirkju, sem
fyrst nefndist Paramentfélagið, og í
Félagi kaþólskra leikmanna var hún
frá fyrsta degi þess. Fyrri maður
hennar, Halldór Þórarinsson (Halli
Þórarins), var einnig kaþólskrar trú-
ar og starfaði dyggilega í söfnuði
Kristskirkju, eins og Björn gerði líka.
Til dæmis um hvers konar menn þeir
voru má geta þess að Guja sagði eitt
sinn að það væri ótrúlegt hversu Guð
hefði verið sér góður að gefa sér tvo
jafnágæta menn og þá.
Þau sem nú kveðja Guju minnast
hennar einkum fyrir ljúflyndi hennar
og kærleika. Þau gleyma ekki hversu
oft hún og Björn sýndu fólki hugul-
semi og hjálpfýsi, fyrst og fremst
þeim sem á slíkri velvild þurftu mjög
að halda og ekki síður kirkjunni sinni
og okkar, hvenær sem hún þarfnaðist
hjálpandi handa. Ekki héldu þau á
lofti þeim velgerðum sínum, um þær
áttu ekki aðrir að vita en þau og þiggj-
endurnir. Þau voru svo samhent í
kærleika sínum að okkur var títt að
hugsa til þeirra beggja í einu og segja:
Björn og Guja.
Guja sótti fundi beggja safnaðar-
félaganna meðan hún gat. Það fór
ekki fram hjá okkur þegar leið að
vori, í hvaða átt stefndi hjá Guju, en
hún vildi sækja kirkju og vera með
vinum sínum þótt heilsa hennar leyfði
það varla þegar fram í sótti. Þrekið
var farið en kærleikurinn var enn
hinn sami. Það var eins og segir í
fyrra Korintubréfinu: „En nú varir
trú, von og kærleikur, þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur.“
Það sannaðist á henni.
Við kveðjum hana með söknuði og
biðjum henni eilífrar sælu hjá Guði.
Börnum hennar, tengdabörnum og
barnabörnum vottum við einlæga
samúð okkar. F.h. Kvenfélags Krists-
kirkju
Ólöf Benónýs.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við erum þakklát fyrir þær stundir
sem við áttum með þér og munum
varðveita minningu þína í huga okkar.
Hinsta kveðja,
Guðrún Ruth, Björn Ingi,
Elísa Guðrún, Þórður Rúnar,
Halla Ruth, Silja Björg, Björn
Robin og Ingibjörg Anna.
GUÐRÚN
KRISTINSDÓTTIR