Morgunblaðið - 26.07.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 2001 37
þessa gjafmildu, fórnfúsu og söng-
elsku konu.
Ömmu fannst gaman að gleðja
fólkið í kringum sig. Að dást að hlut-
unum hennar var það sama og gefinn
hlutur. Skipti ekki máli hvort hann
var nýr eða henni mikils virði. Amma
hafði gaman af börnum og komum
við systkinin frá Hýrumel oft til afa
og ömmu á Kambsveginn. Þar var oft
glatt á hjalla. Á milli þess sem afi
sagði okkur sögur kenndi amma okk-
ur vísur og ljóð.
Hjá ömmu fengum við að skoða
allt sem hún átti. Amma leyfði okkur
að tæta og róta í öllu, nota stytturnar
sem leikfélaga, dúkana sína sem
skikkjur og sófann sem skemmti-
ferðaskip.
Og ekki gerði amma mál úr því þó
að allt væri á hvolfi þegar við krakk-
arnir frá Hýrumel hlupum í röð út í
bíl til pabba og mömmu eftir enn eina
dvölina hjá þeim afa á Kambsvegi 13.
Síðustu árin hennar ömmu bjó hún
upp á Eir í Grafarvogi. Þar komum
við reglulega til að hitta hana og
Eirík afa. Að koma með litlu strák-
ana, Bjarna Stein og Viktor, gladdi
hjarta hennar mikið. Hún ljómaði öll
og sýndi það með brosi og glampa í
augum.
Nú ert þú komin til afa.
Aðskilnaðurinnn var ekki langur,
aðeins rúmir þrír mánuðir. Það er
sárt að sjá á eftir ykkur báðum með
svona stuttu millibili en jafnframt
ríkir friður í hjarta okkar að vita af
ykkur saman á ný.
Við kveðjum þig hér með ljóðinu
sem afi samdi um þig á sextugsaf-
mælinu þínu.
Á Svartahafsbökkum, með suðræn vín,
þú sextug ert orðin konan mín.
Og eftir þrjátíu ára stríð,
enn ertu karli þínum blíð.
Í starf þitt lagðirðu stóra sál,
stóðst við öll þín hjartans mál.
Réttlætiskennd þín rík og sterk,
rétti þér styrk við sérhvert verk.
Öllu lífi þú unnir heitt,
allt léstu í té sem gastu veitt.
Aldrei þoldirðu aumt að sjá
úr því þú vildir bæta þá.
(Eiríkur Stefánsson.)
Það er aðeins eitt sem okkur lang-
ar til. Að lifa nógu lengi til að endur-
gjalda þér á einhvern hátt óverð-
skuldað og takmarkalaust örlæti
þitt. (Pam Brown.)
Guð geymi þig amma.
Eiríkur, Guðmundur,
Halla og Guðlaugur.
Una var ein af 9 systkinum og að-
eins 11 ára er hún missti föður sinn.
Una fór því snemma að vinna fyrir
sér fjarri átthögum sínum. Hún setti
sér fljótt það mark að komast til
Reykjavíkur og stundaði nám við
kennaraskólann, en ekki var leiðin
alltaf greið fyrir fátæka nemendur.
Una varð að sækja erfiðisvinnu með
náminu en hún var viljasterk og
markmiðið náðist. Una fór að kenna,
fyrst úti á landi, og síðar í Reykjavík
við Laugarnesskólann. Um tíma
hafði hún smábarnaskóla heima hjá
sér á Kambsvegi 13. þar sem þau
hjónin Eiríkur og Una höfðu byggt
sér hús ásamt systur Unu og mági.
Eiríkur lést 8 apríl síðastliðinn, þá
liðlega 100 ára. Þar annaðist Una
garðinn sinn af mikili nærfærni. Hún
var mikill dýravinur og sannur
málsvari þeira smáu. Una unni úti-
vist og dáði hreint og ósnortið land.
Oft var kátt í Unuskóla þegar hún
spilaði á gítarinn sinn og börnin
sungu af mikilli list. Það var oft gest-
kvæmt á Kambsvegi 13, þeim hjón-
um var gestrisni í blóð borin. Una
hafði mikið að gefa, umhyggjuna og
hlýjuna sem speglaðist í brosinu allt
til þess síðasta og Eiríkur alltaf
hress og glaður. Ekki fór sorgin fram
hjá þeirra garði fremur en margra
annarra en þau hjónin misstu son
sinn í blóma lífsins frá konu og ung-
um börnum. Þau hjónin dvöldu síð-
ustu árin á hjúkrunarheimilinu Eir
og nutu góðrar aðhlynningar þar.
Börn þeirra hjóna hafa sýnt foreldr-
um sínum ómetanlega umhyggju
þegar heilsa þeirra fór að bresta. Það
var mikill gleðigjafi fyrir okkur í
sveitinni fyrir norðan þegar dóttir
þeirra hjóna Guðrún kom á vorin
eins og farfuglarnir svo létt í lund og
létt í spori. Nú er þetta að baki. Syst-
ir mín góð, ég þakka þér allt og óska
þér guðs blessunar og góðra endur-
funda við ástvini þína.
Sigríður Sveinsdóttir.
Móðursystir okkar, Una, lést í
hárri elli á hjúkrunarheimilinu Eir
18. júlí síðastliðinn. Minningarnar
hrannast upp þegar litið er aftur til
uppvaxtaráranna þar sem margir
höfðu áhrif á uppeldi og þroska unga
fólksins í Kleppsholtinu í Reykjavík
um og upp úr 1950. Una var ein af
þeim. Hún var barnakennari og
stofnaði smábarnaskóla í hverfinu
þar sem margir stigu sín fyrstu spor
á menntabrautinni. Ég var ein af
þeim sem var í tímakennslu hjá Unu
frænku minni í Unuskóla. Skólinn
var þá til húsa í bílskúr á Langholts-
veginum hjá Jóa rakara. Ég fór á
morgnana með Unu, og Eiríkur mað-
ur hennar ók okkur þangað. Ég man
það svo vel hvað gaman það var þeg-
ar Eiríkur kom að sækja okkur um
hádegið. Krakkarnir flykktust í
kringum hann og hann brá á leik við
okkur á stéttinni, glettinn og kátur.
Það er ekki hægt að minnast Unu án
þess að nefna Eirík eiginmann henn-
ar. Þau voru bæði alin upp í Hróars-
tungu á Héraði hjá frændfólki, Eirík-
ur á Hallfreðarstöðum og Una í
Húsey. Það var þrettán ára aldurs-
munur á þeim hjónum og oft var á
það minnst að Eiríkur hafði kennt
Unu í farskóla á kennaraárum sínum
eystra. En það var ekki fyrr en þau
hittust aftur í Reykjavík að þau
felldu hugi saman og gengu í hjóna-
band á Þorláksmessu árið 1944 þeg-
ar þau fluttu á Kambsveg 13 í
Kleppsholti í hús sem þau byggðu
með foreldrum okkar. Kleppsholtið
var í byggingu á þessum árum. Það
var sérstakur heimur því að þar
mættist bæjar- og sveitalíf. Í kring-
um fjölskylduhúsið okkar fluttu
smám saman ættingjar austan af
landi og norðan úr Húnaþingi þannig
að mikill samgangur var á milli húsa.
Það var gott og uppbyggjandi sam-
félag þar sem skólinn hennar Unu
frænku skipaði ákveðinn sess. Þegar
hún sjálf var komin með sín fjögur
börn flutti hún skólann heim og
kenndi í Norðurendanum. Seinna
leigði hún kjallara í húsinu á móti og
hélt áfram smábarnakennslu sinni
allt fram að því að sex ára deildir fóru
að verða algengar í Grunnskólum
Reykjavíkur. Það eru margir sem
lærðu að lesa í Unuskóla og minnast
hans með gleði enn í dag. Þegar Una
lagði niður skólann sinn fór hún að
kenna í Árbæjarskóla í Reykjavík og
seinna í Laugarnesskólanum. Ég
man það svo vel að þegar hún fór að
kenna í Árbæjarskóla og þurfti að
komast á milli, gerði hún sér lítið fyr-
ir og lærði á bíl, tók próf og ók á gráa
skódanum þeirra upp í Árbæ. Hún
var kjörkuð og dugleg kona sem lét
sér fátt fyrir brjósti brenna. Una var
mikill náttúruunnandi og dýravinur.
Hún vann mikið í garðinum okkar og
prýddi blómabeðin með steinum sem
hún tíndi úti í náttúrunni. Fjölskyld-
an átti alltaf ketti og var hugsað um
þá eins og smábörn. Þeir voru bað-
aðir og vafðir inn í handklæði og
þurrkaðir og um þá farið mjúkum og
mildum höndum. Una var söngelsk
og spilaði á gítar. Mikið var sungið
heima og spilaði Una þá á gítarinn.
Lögin voru rödduð svo að úr varð
margraddaður kór. Þrátt fyrir stórt
heimili og mikinn gestagang og
vinnu utan heimilis söng hún í kór í
mörg ár, Alþýðukórnum undir stjórn
Hallgríms Helgasonar, og naut hún
þess mjög. Gestagangur var mikill á
heimili Unu og Eiríks. Sveitungar
þeirra úr Tungunni og margir aðrir
komu og voru um lengri eða skemmri
tíma. Öllum var tekið af alúð og
aldrei var annað að finna en allir
væru hjartanlega velkomnir. Það eru
góðar minningar sem fylgja mér og
systkinum mínum, minningar sem
tengjast móðursystur okkar, Unu og
manni hennar Eiríki. Þau voru sam-
hent, lífsglöð og skemmtileg hjón.
Elsku Una, þakka þér fyrir þinn
þátt í uppvexti okkar á árunum í
Kleppsholtinu.
Fyrir hönd systkinanna á Kambs-
vegi 13.
Magnea Ingólfsdóttir.
Skólabróðir okkar og
fornvinur, Hákon Her-
tervig, er allur. Hann
hefur undanfarið eitt
og hálft ár ekki gengið
heill til skógar en í samtali fyrir
nokkrum vikum, lét hans þess getið,
að sér liði skár og var vongóður, að í
hönd færi betri tíð. En, eins og jafn-
an áður, fær enginn sköpum ráðið og
nú sitjum við eftir hnípnir og hryggir
og söknum vinar í stað. Yfir 50 ára
samferð er á enda. Aldrei verður
framar tekið í spil, aldrei framar
höfð í frammi gamanmál og minn-
ingar löngu liðinna daga rifjaðar
upp. Hvílík umskipti, í einni andrá
hefur allt breyzt, rúbertan búin og
ekki verður aftur gefið! Og við, sem
höfðum ákveðið að hittast og gleðj-
ast við heimsókn svila hans, Ólafs
Árna, ræðismanns Íslands í Texas,
um mánaðamótin ágúst/september
næstkomandi. Sá fundur mun samt
fara fram, bara síðar, á öðrum stað, í
öðru umhverfi. Hákon var borinn og
barnfæddur Siglfirðingur, yngstur 5
barna Óla Hertervigs, bakara, og
konu hans Abilínu Guðrúnar Sigurð-
ardóttur Hertervigs. Óli lét mikið til
sín taka á Siglufirði um sína daga,
sat í bæjarstjórn um árabil, var bæj-
arstjóri 1942–1946, en á þeim árum
var Skeiðsfossvirkjun tekin í gagnið,
en að byggingu hennar hafði hann
unnið um langa hríð og sá þessa eign
Siglufjarðarbæjar verða að veru-
leika.
Hákon var gjörvulegur að vallar-
sýn, rösk 6 fet á hæð, grannvaxinn
framan af en þreknaði er leið á æv-
ina, rauðbirkinn á hár og hörund,
bjarteygur og kímileitur og ávallt
var stutt í brosið. Hann var forkur
duglegur, glaðsinna, dálítið stríðinn,
áheyrilegur og sagði vel frá. Manni
leið ávallt vel í návist hans.
Fyrstu kynni okkar hófust haustið
1948 á Akureyri, er Hákon og tveir
fyrstnefndu okkar undirritaðra hófu
nám við Menntaskólann á Akureyri.
Árin á Akueyri voru ár gleði og
ærsla, náms og þroska, og einhver
yndislegustu ár ævinnar. Við útskrif-
uðumst stúdentar vorið 1952, þrír á
Akureyri og einn í Reykjavík, og þá
strax um haustið hélt Hákon til
Darmstadt í Þýzkalandi og hóf nám í
húsagerðarlist. Ári síðar hófum við
undirritaðir nám í Þýzkalandi, Ólaf-
ur í Darmstadt en við hinir tveir í
Mannheim og því aðeins vík á milli
vina og var mikill samgangur á milli
okkar. Þessi ár voru ekki síður
ógleymanleg en árin á Akureyri, vin-
HÁKON
HERTERVIG
✝ Óli Hákon Her-tervig fæddist á
Siglufirði 20. júní
1932. Hann lést í
Landspítalanum í
Fossvogi að kvöldi
16. júlí síðastliðins
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 24.
júlí.
áttan ræktuð og efld,
við vorum sem fóst-
bræður og tengdumst
þarna órjúfanlegum
böndum. Við ferðuð-
umst vítt og breitt um
Evrópu á þessum ár-
um, m.a. til Telemark í
Noregi en einmitt þar
liggja rætur Hákonar í
föðurætt hans.
Hákoni gekk vel í
námi sínu, enda skarp-
greindur, vel lesin í
fagurfræðilegum efn-
um, listfengur, afburða
dráttlistarmaður og
frábær smiður. Á vettvangi smíða
vafðist ekkert fyrir Hákoni Herter-
vig. Hann lauk fyrri hluta prófi vorið
1955, fór heim til Íslands, kvæntist
sinni heittelskuðu Hebu og hélt með
henni til Fíladelfíu í Bandaríkjunum
og lauk þaðan prófi 1958.
Þegar heim kom réðst hann til
Teiknistofu Sambandsins og vann
þar sem arkitekt, þar til hún var lögð
niður um miðjan níunda áratuginn.
Hákon teiknaði og átti þátt í hönnun
fjölda húsa, stórra og smárra, fyrir
Samvinnuhreyfinguna. Nefna má
t.d. stórhýsin í Ármúla 3, sem nú
hýsir VÍS, hús Osta- og Smjörsöl-
unnar á Bitruhálsi og hið gríðar-
mikla hús í Holtagörðum, sem þá var
stærsta verzlunarhús, sem nokkurn
tíma hafði verið byggt á Íslandi. Há-
kon sýndi mikla útsjónarsemi við
breytingu gamalla húsa og hönnunar
viðbygginga við þau, eins og t.d. þau,
sem Samvinnubankinn keypti og tók
sér samastað í við Bankastræti í
Reykjavík á sjöunda áratugnum. Þar
þótti vel að verki staðið og var það
jafnan einkunnin, sem Hákon fékk
fyrir störf sín.
Á fyrstu búskaparárunum og með-
an verið var að koma sér þaki yfir
höfuðið, var vinnudagur Hákonar oft
langur og teiknaði hann á þeim árum
fjölda einbýlishúsa fyrir einkaaðila.
Eitt mannvirki, kirkjan í Ólafsvík,
sem vígð var 1967, á væntanlega eft-
ir að halda nafni Hákonar lengst á
lofti, því hún þótti mjög framúr-
stefnuleg og var ein fyrsta kirkjan á
Íslandi, sem ekki var byggð í hinum
hefðbundna, þjóðlega stíl. Hákon
lagði mikla alúð í hönnun kirkjunnar
og hafði að fyrirmynd og ívafi lífs-
baráttu íbúa Ólafsvíkur, annarsveg-
ar sjósóknina og hinsvegar meginaf-
urð hennar, hinn flatta saltfisk.
Hákon og félagar hans keyptu
rekstur Teiknistofu SÍS og stofnuðu
Nýju teiknistofuna ehf. og unnu
áfram fyrir Sambandið, kaupfélögin
og dótturfélög þeirra, auk þess að
sinna verkefnum á hinum almenna
markaði. Talsverð lægð var í efna-
hagslífinu á þessum tíma, en Hákoni
og félögum tókst að byggja upp fyr-
irtæki sitt hægt og bítandi og nýtur
það í dag mjög góðs orðs fyrir
ábyrgðarfull og vönduð vinnubrögð.
Eins og áður segir, kvæntist Hákon
eftirlifandi konu sinni, Hebu, dóttur
Ottós J. Ólafssonar, kaupsýslu-
manns, og Borghildar Ólafsdóttur,
snemma árs 1956. Hjónaband þeirra
var mjög ástríkt og mikið jafnræði
ríkti með þeim hjónum. Hákoni og
Hebu varð þriggja barna auðið,
þeirra Borghildar, málfræðings og
kennara, f. 1956, Óla Jóns, bygginga-
tæknifræðings, f. 1958 og Hebu,
arkitekts, f. 1963, sem öll eru vel gift
og hafa alið Hákoni og Hebu ynd-
isleg barnabörn, eina telpu og sex
drengi.
Við ótímabært fráfall vinar okkar
Hákonar Hertervigs, er mikill harm-
ur að þessari yndislegu fjölskyldu
kveðinn og biðjum við undirritaðir
algóðan Guð að veita þeim huggun
sína og styrkja þau í sorg þeirra og
harmi.
Guð blessi minningu Hákonar
Hertervigs.
Ólafur Árni Ásgeirsson MA52
Gunnar Gunnarsson MA52
Gylfi Guðmundsson MR52.
6
  

1

  1
#%GA


 *

 

 
 
 '
( !#%#
,  
 
-
  3
  

  
$
    )( ))44
/ - 
&/ -' 


 # 6' &
"# 6' $ #/
*

 +
   

 + 
  2  
-2-


  

 '


  ' 


'





0 (01 J.C  .''5'#3K?
-#/
"  $ #
67'$67
667&'6667/
*
- 
+
  

+ 
2  
-2-


 
 
 ' 


   
  
 

 '


'

 

  1 "2#/

:I &
#'
 & (#$ #   $ #
./
 $ #  
  &
#'5#'
 $ # 2-& &
. #/
 & /05@#'# $ #
6676667&'#2 5##/
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina